Zaderka złośliwa

 Piosenka, wraz z zadaniami do niej i odpowiedziami, opowiadająca o wywołujących ból zadrach, o pewnych agresywnych i barbarzyńskich drzewach oraz o nastolatce zranionej zadrą w rękę, którą ratuje z opresji śpiewający podmiot liryczny - elegancko ubrany, piękny dorosły mężczyzna. Jego interwencja medyczna zostaje zakończona z sukcesem - okropną zadrę troskliwy pan wyciąga swoimi szczypczykami skrywanymi w tajemniczej torbie, pełnej przeróżnych skarbów i dziwności. Natomiast nastolatka jest wdzięczna, uśmiecha się i czuje bezpiecznie. Czy tych dwoje ludzi połączy dozgonna przyjaźń: serdeczna, trwała i łagodna?
  Jak się okazuje, pewne drzewa są szalenie niegrzeczne i złośliwe: wymachują gałązkami w stronę przechodzących wędrowców, mówią brzydkie wulgaryzmy, a nawet porywają ludzi i trzymają ich w swoich sidłach długo, długo. Zaś straszliwą bronią używaną przez te wulgarne rośliny stanowią zadry - rzucane w niespodziewających się niczego przechodniów. Czyżby biedna nastolatka stała się ofiarą okrutnego ataku jakiegoś niebezpiecznego, złego drzewiska? Na szczęście pomógł jej miły, uprzejmy piosenkarz, wyciągnął do niej pomocną dłoń!
  Przytoczone jest także tragiczne, niesłychanie smutne wspomnienie, jak to dłoń mężczyzny została kiedyś, w bliżej nieokreślonej przeszłości, zraniona przez zadrę - podczas nieszczęsnej zabawy z deską - w okresie dzieciństwa. Nie warto się nigdy bawić takimi niebezpiecznymi przedmiotami; drzazgi, zadry ciężko jest wyciągnąć ze skóry, mogą nam potem pozostać szpecące, obrzydliwe blizny na zawsze już przypominające o doznanym nieszczęściu.
  Nasz podmiot liryczny śpiewa piosenkę, przebywając w lasku albo w parku miejskim, w otoczeniu zielonych i wysokich drzewek. Świat przedstawiony w utworze jest zatem przestrzenią stosunkowo skąpą, nierozbudowaną, a najważniejszym elementem kompozycyjnym tekstu okazują się refleksje, spostrzeżenia i zachowania samego wrażliwego podmiotu literackiego. Naczelną rolę odgrywa tu elegancko ubrany piosenkarz. Nie ma też tutaj żadnych dialogów postaci, a liryczne wyznanie pełne jest orzeźwiających i uroczych poglądów oraz stwierdzeń. To naprawdę cudowne dziełko do zachwycania się nad nim każdego dnia! Na końcu jest ważny morał, zachęcający do uważania z zadrami i do zastąpienia ludzi pracowników - drwali i stolarzy - nowoczesnymi, humanoidalnymi automatami.

Patryk Daniel Garkowski