Recenzje

Przyszła pora na poznanie zakończenia burzliwego i namiętnego romansu rozsądnej Rylee Thomas i balansującego na krawędzi kierowcy wyścigowego, Coltona Donavana. Zanim to jednak będzie mieć miejsce, czeka ich wyboista droga, która na pewno nie jest usłana różami, bardziej przypominająca jazdę na kolejce górskiej – powoli w górę i bardzo szybki zjazd w dół, z chwilami pozornego spokoju. Jesteście na to gotowi?

Wydaje się, że Rylee udało się zwyciężyć nierówną walkę o serce i duszę Coltona. Wygrała z jego oporem i mroczną naturą. Zdobyła serce mężczyzny, którego chciałaby mieć niejedna kobieta. Jest dobrze i może być już tylko lepiej. Nic bardziej mylnego… Podczas wyścigu Colton ulega wypadkowi… W jednym momencie ich życie zawala się jak domek z kart. Wszystko, o co tak walczyła, co tak mozolnie budowali, w jednym momencie legło w gruzach. Rylee musi ponownie stoczyć bój o to, bez czego już nie potrafi żyć. Musi ponownie zawalczyć o mężczyznę, dzięki któremu odzyskała wiarę w siebie i możliwość bycia w życiu szczęśliwą. Tylko czy będzie mieć na tyle sił, by zacząć wszystko od nowa i po raz kolejny udowadniać Coltonowi, że warto się dla niego poświęcić?

Kiedy, natychmiast po przeczytaniu drugiego tomu, sięgałam po trzecią część trylogii Driven, zastanawiałam się, czym tym razem zaskoczy mnie autorka. Bo co do tego, że zostanę zaskoczona przez K. Bromberg, nie miałam najmniejszych wątpliwości. Oczywiście moje przeczucie mnie nie zawiodło. Nie oczekiwałam prostej drogi, na której końcu znalazłby się napis „i żyli długo i szczęśliwie”, ale nie spodziewałam się też, że droga ta dla pary głównych bohaterów będzie aż tak wyboista. Zwłaszcza po tym, co działo się w pierwszych rozdziałach powieści.

„Crashed. W zderzeniu z miłością” trzyma w napięciu do samego końca. Myślę, że nie będziecie się przy niej nudzić ani chwili. Wydaje się Wam, że wszystko już zaczyna się układać między parą głównych bohaterów i w końcu przyjdzie dla nich pora stabilizacji? Nic bardziej mylnego. K. Bromberg w tym momencie dorzuca kolejny zaskakujący zwrot akcji, burzący wszystko niczym tornado. I tak od początku, praktycznie do ostatnich stron książki. Z tym, że na przeszkodzie do szczęścia tej dwójki nie będą tym razem stać wyłącznie ich demony z przeszłości, ale dołączą do nich również materialne i ludzkie bariery, kładące cień na ich relacjach. Jakie? Tego zdradzać Wam nie będę, żeby nie psuć Wam zabawy podczas lektury. Dowiecie się jak każde z nich walczyło ze spotykającymi ich przeciwnościami losu, gdyż trzecia część obfituje w rozdziały widziane z perspektywy Coltona.

Autorce, bez wątpienia, udało się przebić pierwowzór, czyli trylogię E.L. James. O ile przy pierwszym tomie widziałam pewne nawiązania do tamtej trylogii, o tyle czytając drugi i trzeci tom, zapomniałam, że taka trylogia w ogóle istniała. K. Bromberg bardzo wysoko podniosła poprzeczkę swojej konkurencji. Dodatkowo, jak w poprzednich dwóch częściach, znalazła miejsce na mnóstwo przepięknych piosenek, których tekstami ta pokiereszowana przez życie para, przekazuje sobie uczucia. Cała trylogia jest gratką dla osób, które czytając książkę, uwielbiają słuchać muzyki. Choć w tej dziedzinie, niekwestionowanym zwycięzcą nadal jest dla mnie Colleen Hoover, z soundtrackiem stworzonym specjalnie na potrzeby książki „Maybe someday”.

Nie myślcie sobie, że to koniec tej historii. Podstawowej trylogii owszem, ale K. Bromberg zadbała o swoich fanów dopisując dodatkowe części rozszerzające historię. Recenzję pierwszej z nich będziecie mogli przeczytać już wkrótce. Odważycie się sięgnąć po trylogię K. Bromberg i być może dołączyć do grona uzależnionych od niej czytelników? Ja nie mogę się już doczekać, kiedy sięgnę po kolejne części.

Zamknięte społeczności, sekty od zawsze wydawały mi się miejscem dla fanatyków, a nie dla zwykłych ludzi. Nie wyobrażam sobie człowieka przy zdrowych myślach, który chciałby tam przebywać, który wierzyłby w te wszystkie kłamstwa. Coś musiałoby go do tego zmusić, sprawić, że nie miałby innego wyboru...

Czytanie powieści Calder. Cena odwagi i jej kontynuacji. Eden. Nowy początek było niezwykle trudne. Mia Sheridan dokładnie opisała życie w takiej społeczności, później konsekwencje z tym związane. Mimo ucieczki bohaterów, mimo tego, że udało im się zacząć nowe życie wspomnienia, problemy wciąż wracały. Nie pozwalały o sobie zapomnieć.

Drugi tom powieści Sheridan, choć jest kontynuacją powieści, to tematycznie i klimatycznie od niej odbiega. Losy bohaterów są w niej dopełniane, ale jako że zmienia się środowisko, w jakim teraz znajdują się bohaterowie, który próbują się w tym wszystkim odnaleźć.

Mia Sheridan zastosowała przeskok czasowy trzech lat. Trzy lata, które dla bohaterów były ciężkim przeżyciem, lękiem, niewiadomą, bólem, stratą, a jednocześnie ulgą, radością, upragnioną wolnością. Ponownie narracja powieści została podzielona pomiędzy dwójkę głównych bohaterów, możemy więc doskonale poznawać ich uczucia, emocje, wszystko co ich otacza.

Autorka powieści ma niewyobrażalny dar słowa. Czytając jej powieści ja płynę przez serwowane przez nią słowa. Wszystko jest jednocześnie prawdziwe, płynące prosto z serca, z drugiej zaś strony niezwykle poetyckie, oderwane od codzienności, dzięki temu piękne. Trudno nie zagłębiać się w przemyślenia bohaterów, często niezwykle trafne i uniwersalne, pasujące nie tylko do sytuacji, w jakiej oni się znaleźli, ale także do życia w ogóle.

Eden i Calder nie pasują do współczesnego świata. Są dobrzy. To pierwsze, co przychodzi mi na myśl, kiedy o nich myślę. Ale naprawdę właśnie tacy są. Jakby wyjęci z baśni, inni. Są ludźmi, czują, kochają, przeżywają, ale ma to jakąś głębię, jest jakby większe.

Nowy początek to nie tylko nowy start dla bohaterów w sensie stylu życia, miejsca zamieszkania, ale także próba odpowiedzi na pytania, kim są, skąd pochodzą, jacy byli kiedyś. Dzięki temu historia ma lekko tajemniczy wydźwięk,  bohaterowie grzebią w swojej przeszłości, w przeszłości Hektora i chcą się czegoś dowiedzieć. Nie jest więc to jedynie romans, to historia o walce o siebie.

Uwielbiam Mię Sheridan za jej niezwykłe pióro, za jej styl, który ciężko określić, ale uwierzcie mi, on pochłania czytelnika. Eden. Nowy początek to opowieść, którą pochłonęłam, sama byłam zdumiona, że tak szybko. Uwielbiam emocjonalne, piękne powieści, a ta taka jest.