Making Faces Amy Harmon

Recenzje książki: Making Faces (70) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Lubimy Czytać Krainaksiążek

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jestem świeżo po lekturze i nie mogę uwierzyć jak cudowna była ta książka. W jeden dzień, gdyż właśnie tyle zajęło mi jej przeczytanie złamała moje serce kilkakrotnie i również kilkakrotnie je posklejała. Oczekiwałam zwykłej obyczajówki, a dostałam coś o wiele lepszego zawierającego w sobie wiele mądrości życiowej. Są tu poruszane bardzo trudne tematy jak miłość, wojna, choroba czy strata najbliższych i walczenie z własnymi słabościami. Bezgraniczna miłość Fern od dzieciństwa do idealnego mężczyzny jakim jest Ambrose to jedna z tych rzeczy, która mnie najbardziej poruszyła. Całe retrospekcje, dzięki którym mogliśmy poznać jak się rozwijało jej uczucie i dalej toczyło. Jedyne co mogło mnie w niej w jakiś sposób rozczarować jest tylko to, że na początku książka nie wydaje się taka wartościowa jaka z czasem staje się później. Myślimy, że czytamy kolejny obyczajowy romans, który nic nie wniesie do naszego życia. Jak bardzo się wtedy mylimy! Tak wiele wiedzy możemy z niej wyciągnąć wiedzy, zmusza nas do refleksji. Na przykład czytelnik zaczyna się zastanawiać czy naprawdę wygląd jest tak ważną cechą w dzisiejszym życiu. Czy to nie wnętrze każdego człowieka jest tak naprawdę o wiele piękniejsze? Do tego nie powinniśmy się bać swoich lęków. Powinniśmy pokonywać własne słabości i spełniać marzenia. Doprowadziła mnie do łez, a koniec niezwykle poruszył, lepszego zakończenia nie mogłam sobie wymarzyć. Książkę będę otwarcie polecać każdemu nawet jeśli nie miłuje się w tych gatunkach. A ja sama na pewno do niej powrócę nawet w najbliższym czasie.

2. Recenzja: Zaczytanamarzycielka8.blogspot.com Anna Tymińska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   " W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young — błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym — to dla niego za mało. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. To historia małego miasteczka, piątki przyjaciół i opowieść o wojnie, z której wrócił tylko jeden. To piękna bajka o miłości jak z kart romansów, o zwykłej dziewczynie, która pokochała zranionego wojownika. Tej historii nie można było piękniej napisać. Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz? " Amy Harmon zdobyła moje serce za swoje dwie poprzednie książki. Dlatego ucieszyłam się, gdy wydawnictwo Editio postanowiło wysłać mi również jej trzecią książkę. Nie wiedziałam,o czym jest, ale wiedziałam, że na pewno się nie zawiodę. Nie pomyliłam się, gdyż powieść jest naprawdę fantastycznie napisana. I skradła moje serce. Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia. Fern to dziewczyna normalna, nie jest gwiazdą z okładki magazynu, nie ma chłopaka, nikt się nią nie interesuje. Uwielbia czytać romanse i marzy o miłości jak z bajki. Jest po uszy zakochana w Ambrosie. Gdy tylko go widzi, jej ciało reaguje. Jednak Ambrose wydaje się, że nie widzi Fern. Gdy wybucha, wojna on raz z czwórką swoich przyjaciół wyjeżdża, do Iraku bronić kraju. Wraca jednak mocno poraniony i bez przyjaciół. Nie umie z tym żyć i chce wszystkich od siebie odepchnąć. Tylko mała Fern jest przy nim i stara za wszelką cenę wyciągnąć go z jego ciemnego świata. Nie ma smutku, jeśli wcześniej nie było radości. Nie odczułabym tej straty, gdybym go nie kochała. Nie mogłabym wyleczyć się z tego bólu, nie wyrzucając Baileya z mojego serca. Dlatego wolę ten ból, niż gdybym miała nigdy go nie poznać. Jestem,naprawdę zaskoczona tym jak autorka w sposób niebanalny przedstawia, nam wiele wątków. Od miłości, po śmierć. Jak wprawia czytelnika w odpowiedni nastrój i pozwala popłynąć łzą. Nie sądziłam, że ta historia przebije Prawo Mojżesza, ale tak się stało i już z niecierpliwością zastanawiam się, jakie będą kolejne książki tej autorki. Ja z całego serca polecam „ Making Faces", gdyż jest to książka warta poznania. "Życie dało Ambrose'owi nową twarz, a Fern zastanawiała się, czy on kiedykolwiek będzie w stanie to zaakceptować."

3. Recenzja: Książkowy zakątek Paulina Buchalik

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young — błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym — to dla niego za mało. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. Wiem, co wam przychodzi do głowy, gdy patrzycie na okładkę tej książki. Ale uwierzcie mi na słowo - Making faces nie jest typowym romansem. Owszem, takowy wątek odgrywa dość ważną rolę w całej powieści, jednak najważniejsza jest płynąca z niej lekcja. Nie jest to bynajmniej coś nachalnego - nie ma się wrażenia, że autorka na siłę stara się czegoś nas nauczyć i wymusza na nas dane reakcje. Wszystko jest poprowadzone sprawnie i delikatnie. Główną rolę gra tu wątek walki o lepsze jutro, zmaganie się z przeszłością, utratą i poczuciem winy oraz coś, co mnie zachwyciło, bo poruszanie tego w książkach jako jeden z głównych tematów zdarza się stosunkowo rzadko - mianowicie niepełnosprawność. Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia. Ciężko mi pisać tę recenzję, przyznaję. Dopiero co skończyłam czytać tę książkę i jeszcze nie pozbierałam swojego serca z podłogi. Mam w głowie mnóstwo myśli, dlatego chcę je przelać tutaj. O twórczości Amy Harmon wiele się ostatnio słyszy - jej najpopularniejsze tytuły to Prawo Mojżesza oraz Pieśń Dawida. Te książki jednak nie zainteresowały mnie tak jak Making faces. Sięgając po ten twór, nie spodziewałam się, że spotkam się z wątkiem niepełnosprawności i byłam z początku lekko zdezorientowana. Podjęcie się dwóch tak trudnych tematów, jak właśnie utrata przyjaciół w wojnie oraz niepełnosprawność wymaga dużej wiedzy i wrażliwości, czego autorce nie brakuje. Żeby nie było niedomówień - obie te rzeczy nie spotkały jednej osoby. Bailey to wiecznie uśmiechnięty i pozytywnie nastawiony kuzyn Fern, który przez całe swoje życie zmaga się z dystrofią mięśniową i jest praktycznie przykuty do wózka. Mimo tego nie brakuje mu chęci do życia, co ma odzwierciedlenie w latach, które już przeżył. Większość dzieciaków z tą przypadłością nie dożywała takiego wieku, jaki osiągnął Bailey - był on bowiem w wieku naszej głównej bohaterki i ani myślał schodzić z tego świata. Uważam go za jedną z lepszych postaci. Kiedyś bałem się, że pójdę do piekła. Ale teraz w nim jestem i wcale nie wydaje się takie straszne. Cała powieść rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych - mamy przeszłość i teraźniejszość. Aktualne wydarzenia przeplatają się ze wspomnieniami pisanymi kursywą, aby łatwiej było nam się w nich połapać oraz abyśmy zrozumieli niektóre dylematy czy wybory bohaterów. Fabuła jest przedstawiana w 3 osobie, co zazwyczaj powoduje u mnie dyskomfort, jednak tutaj dość szybko się do tego przyzwyczaiłam i przestałam zwracać na to uwagę. Autorka ma swobodny i przystępny styl pisania, dzięki czemu zanim się obejrzymy, już kończymy ostatni rozdział. Z jednej strony postrzegam to jako plus, natomiast z drugiej aż mi przykro, że tak szybko dotarłam do końca. Bardzo przypadła mi do gustu postać Ambrose'a. Spodziewałam się typowego samca alfa, jakiego zazwyczaj spotykamy w tego rodzaju książkach, natomiast dostałam spokojnego, ciekawego świata i mądrego chłopaka, który na długo pozostanie w moim sercu. Sam wątek wojny był świetnie rozegrany, ponieważ akcja w książce rozpoczyna się w 2001 roku oraz opisuje zamach na World Trade Center, tym samym ukazując początek wojny. Mamy tu również pokazane okrucieństwo i niesprawiedliwość naszego świata - żołnierze giną za kraj, zostawiają rodzinę, dzieci, cierpią, aby nam mogło być dobrze. Making faces porusza również temat samoakceptacji oraz akceptacji innych ze względu na wygląd. Brakowało mi tego w literaturze. Wątek miłosny też został zgrabnie poprowadzony, a ja czasem rumieniłam się przy czytaniu. Ambrose był absolutnie przekochany, a Fern urocza i prawdziwa - wiele dziewczyn mogłoby się z nią utożsamić. Polecam tę książkę dosłownie każdemu. Jest to kawał naprawdę dobrej literatury.

4. Recenzja: Skazani-na-ksiazki.blogspot.com/ Agata Nalborska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Dwie inne książki Amy Harmon były dobre. I tyle. "Prawo Mojżesza" mnie nie zachwyciło, a "Pieśń Dawida" była dobrą obyczajówką. "Making faces" to bestsellerowa pisarka "New York Timesa" w najlepszym wydaniu. Zaczyna się sztampowo i trochę mnie to przeraziło. Akcja zaczyna się w liceum, Fern jest brzydka, Ambrose piękny, w każdym tego słowa znaczeniu. Główna bohaterka uwielbia czytać i pisać romanse, co widać w jej sposobie myślenia. Zachowuje się bardzo dziecinnie, a jej wynurzenia na temat cud chłopaka są... Harlequin po filtracji. Young, do którego wzdychają tłumy, najlepszy zapaśnik w stanie i utalentowany przystojniak nie wytrzymuje presji i pragnąc oderwać się od uwielbienia, postanawia zaciągnąć się do wojska. Razem z nim jego przyjaciele: Jesse, Beans, Paulie i Grant. Wraca tylko jeden. Jeśli rodzisz się niewidomy, nie dotyka cię to tak bardzo, aniżeli miałbyś widzieć przez dwadzieścia lat i stracić wzrok. Co więc zrobisz, gdy z pięknego i utalentowanego zapaśnika zmieniasz się w kalekę, potwora bez połowy twarzy i zmysłów, które są ważne dla twojej kariery? "Making faces" to piękna książka. Nie tylko o miłości między kobietą i mężczyzną, ale szczególnie o miłości przyjacielskiej. O sile, która łączy mężczyzn, gdy przybijają piątki i o sile, która łączy kobiety, gdy razem wybierają sukienki. To wzruszająca powieść o chorobie i o tym jak radzić sobie z nią z uśmiechem na ustach. Historia małżeństwa, które zostało zawarte z przymusu, a które nie może trwać. To książka o tym, jak błahe wydarzenia wpływają na życie, a nawet to życie zabierają. Życie jest przykre, gdy zabiera bliskich, ale jest wspaniałe, gdy nam ich oddaje, chociażby w wspomnieniach, małych gestach, podszeptach. Ta książka też jest smutna. Ale to nic. Bo jest prawdziwa.

5. Recenzja: pomiedzy-wersami.blogspot.com Magda Piesio; 2017-08-04

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Już od samego początku ta książka nie wydawała mi się zwykłą młodzieżówką, a im dalej szłam tym bardziej się utwierdzałam w tym przekonaniu. Owszem ta książka jest pełna schematycznego wątku miłosnego, ale to jedynie skrzynia, która ukrywa większy skarb...kurde, ale ze mnie poeta xD W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young — błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym — to dla niego za mało. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. To historia małego miasteczka, piątki przyjaciół i opowieść o wojnie, z której wrócił tylko jeden. To piękna bajka o miłości jak z kart romansów, o zwykłej dziewczynie, która pokochała zranionego wojownika. Tej historii nie można było piękniej napisać. Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz? W książce poruszonych jest wiele ważnych wątków. przede wszystkim...kalectwo. Ta "choroba" została pokazana w tej książce z dwóch stron. Ze strony w której straciłeś wszystko, ale walczysz, a każdy dzień jest dla ciebie błogosławieństwem oraz ze strony w której życie straciło sens. Moim zdaniem było to bardzo mądre posunięcie bo pozwoliło nam poznać to z dwóch różnych perspektyw. Bohaterowie to zdecydowanie wielka zaleta tych książek. Może z charakteru nie różnią się niczym większym od innych bohaterów, jednak przez całą książkę przeplata się czas teraźniejszy i przeszły, przez co możemy dokładnie poznać głównych bohaterów. Do tego w książkę świetnie została pokazana miłość bezwarunkowa, czyli taka w której zrobisz dla drugiej osoby wszystko. Bycia ze sobą w nawet najtrudniejszych momentach. i nie chodzi mi tu tylko o miłość partnerką, ale również taką do przyjaciela, członków rodziny, czy zwykłych ludzi. Zauważyłam jedną rzecz...autorka ma chyba silny fetysz do zapasów, ponieważ grają one główną rolę w drugiej na trzy przeczytane przeze mnie książki jej autorstwa XD Muszę przyznać, że pod koniec kilka razy zakręciła mi się łza w oku. Owszem książka ma schematyczną przewidywalną miłość, jednak moim zdaniem nie warto ryzykować z niej tylko z tego powodu, ponieważ w tych czasach trudno o książkę bez tego wątku. Pod tym względem autorka się nie popisała, ale t tylko czubek góry lodowej. moim zdaiem ta książka jest naprawdę cudowna, pełna emocji i wzruszających momentów. Poruszająca wiele ważnych wątków. Z jednej strony jest to zwykła książka, ale z drugiej strony...to coś więcej. Dlatego moim zdaniem naprawdę warto po nią sięgnąć. Ta książka staje na pierwszym miejscu (zaraz obok Oddam ci słońce) na liście moich ulubionych książek obyczajowych. uwierzcie mi, już dawno nic nie zdołało mnie tak uwieźć by awansować na to stanowisko :)

6. Recenzja: http://weronine-library.blogspot.com Weronika Zygmunt; 2017-07-20

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Fern Taylor nigdy się nie wyróżniała niczym szczególnym. Nic dziwnego, że przystojny Ambrose Young nie zwrócił na nią uwagi. Dziewczyna nie potrafi jednakże przestać go kochać. Gdy po ciężkich przeżyciach w Iraku chłopak wraca do rodzinnego miasteczka, Fern nadal darzy go uczuciem. Co jeśli to nie wystarczy? Making faces to najnowsza powieść Amy Harmon. Po lekturze Prawa Mojżesza sięgnęłam po kolejny utwór tej autorki. Historia Fern i Ambrose'a zapowiadała ból, ogrom emocji i niełatwą miłość. Czy rzeczywiście zawładnęła moim sercem? Straszliwie ciężko czytało mi się tę powieść. W utworze nie mogłam znaleźć żadnych porywających momentów - wszystkie wydarzenia są opisane bez emocji. Nie mogłam poczuć bólu, bezsilności, nadziei czy chociażby próby walki o przyszłość. Autorka przedstawiła również wiele wspomnień, które niestety nie wnosiły zbyt wiele do całej historii. Były jedynie ciekawym urozmaiceniem. Cała historia miała ogromny potencjał, lecz niestety nie został w pełni wykorzystany. Utwór wiele razy raził mnie stereotypami i mogłam przewidzieć dalszy rozwój sytuacji. Autorka nie potrafiła mnie pozytywnie zaskoczyć. Losy Fern i Ambrose'a przeplatają się z historią wielu innych postaci - niepełnosprawnego chłopaka, najlepszej przyjaciółki czy znajomych ze szkoły. Bohaterowie nie zaskoczyli mnie swoimi charakterami. Fern irytowała mnie swoim zachowaniem, a charakter Ambrose'a był momentami karykaturalny. Żałuję, że nie zdołałam poczuć sympatii do żadnego z nich. Making faces to powieść z niewykorzystanym potencjałem, słodko-gorzka historia o miłości, stracie i ciężkim życiu. Amy Harmon nie zaskoczyła mnie i pozostawiła niezbyt miłe wrażenia po lekturze. Myślę, że powieść przypadnie do gustu czytelnikom szukającym refleksyjnych i niełatwych historii o życiu młodych ludzi. Niestety, ja nie pokochałam tej powieści całym sercem.

7. Recenzja: okiem-julii.pl Julia Wasielewska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Mój zapał do czytania książek ostatnimi czasy zaskakuje nawet mnie samą. Praktycznie każdego wieczora biorę do ręki książkę i kończę ją jeszcze tego samego dnia. Zapomniałam już jak wiele przyjemności może z tego płynąć. Po okładce wczorajszej lektury spodziewałam się lekkiego romansu, rzekłszy szczerze, choć wiem, iż ocenianie książki po obrazku bywa mocno krzywdzące. W tym przypadku jednak nie tyle jednak takie to było, a niebywale mylące. Już od pierwszych stron powieści znalazłam bowiem całą kaskadę emocji, oryginalnych scenerii i licznych wzruszeń. Taka właśnie jest książka Amy Harmon - Making faces, która na długo jeszcze pozostanie w mojej pamięci. Dlaczego? Okładka, ot, dość niewyróżniająca się na tle innych książek. Podoba mi się jednak zmysłowe ujęcie pary i spokojne, ciepłe kolory zieleni i pomarańczu przełamane bielą. Przyznam szczerze, iż wybierając powieść, nie przeczytałam tylnego opisu, co rzadko mi się zdarza. Po prostu poprzednia powieść Amy jaką czytałam (Prawo Mojżesza, którego recenzja tutaj: KLIK) zaciekawiła mnie na tyle, iż zapragnęłam sięgnąć po kolejną. Opis przeczytałam dopiero później i niezmiernie się z tego cieszę- zupełnie nie rozumiem zawartego w nim spoilera... Cieszę się, iż bohaterów lektury poznawałam sama wraz z upływem kolejnych stron. Właśnie dzięki temu miałam szansę dać się ponieść emocjom i przenieść w inny świat. Takim opisom na okładce mówię stanowcze: NIE. Książka podzielona jest na ciekawie zatytułowane rozdziały, które, jak się później okazuje, są cudownie wzruszającą listą marzeń do spełnienia, ale nie będę spojlerować. Niemniej, kapitalny pomysł, który dopiero przy końcu powieści nabiera sensu. Urzekł mnie także fakt, iż w książce w niemalże każdym z najczęściej kilkunastostronnicowych rozdziałów znajdziemy retrospekcje. Lubię cofać się w czasie wraz z bohaterami i dowiadywać się, jacy byli kiedyś oraz zastanawiać jaki wpływ miały przeszłe wydarzenia na obecne ich osobowości. Czcionka przystępna, podobnie jak i język, który jest lekki, acz w ten inteligentny sposób. Cytat, który wybrałam do zdjęć zgrywa się z fabułą powieści w sposób nierozerwalny, choć na początku nic na to nie wskazywało. Mamy tutaj Fern- szarą, choć rudą, myszkę dobrą do imentu zakochaną w szkolnej gwieździe imieniem Ambrose (które niezmiernie mi się spodobało), chełpiącej się chwałą wybitnego zapaśnika. Oczywiście, o nienagannej aparycji. Oczywiście nie zauważa zakochanej w nim nastolatki (a gdzie tam taki on i taka ona). Schemat tak typowy, że aż w duchu chciało mi się śmiać z trafności klasyfikacji pozycji po okładce. Ostatnia klasa liceum, miłosne podboje, imprezy... Zresztą, przyjaciółka głównej bohaterki zastawia na Ambrose'a sidła i knuje małą intrygę. Ot, typowe. Aż tu nagle, przeczytawszy niewiele stron, odkryłam jak bardzo się pomyliłam i uświadomiłam sobie, iż nie będzie to płytkie love story jakich wiele. Pojawia się postać Bailey'a- nieuleczalnie chorego na dystrofię mięśniową kuzyna głównej bohaterki, którym ta, troskliwie, naturalnie i bez najmniejszych wyrzutów opiekuje się niemalże non stop od urodzenia. Postać Fern jest tu tak nieskończenie dobra, że aż nierealna. Sam Bailey budzi tak wielką sympatię, iż kibicuje się mu praktycznie od momentu zetknięcia się z bohaterem. Pojawia się także zupełnie paraliżujący nastolatków (i nie tylko) zamach na Word Trade Center. Muszę przyznać, iż opisany jest w sposób znakomity i trzymający w napięciu. Emocje aż biją ze stron po oczach- na tyle bardzo iż czytelnik także je czuje. A później główny bohater wraz z ukochanymi przyjaciółmi z których każdy ma inną, acz ciekawą osobowość, wyrusza na wojnę aż do niebezpiecznego Iraku... Wciągnęłam się w historię na tyle, iż serce zaczęło mi mocniej bić. Kiedy Ambrose powraca, nic nie jest ani trochę takie, jakim było. Wojna zabrała mu piękną twarz i pozbawiła emocji, pozostawiając na wrażliwym chłopcu lodową skorupę. Na jego szczęście niestrudzona Fern, która podczas jego nieobecności przemieniła się z brzydkiego kaczątka w uroczą, choć jeszcze zupełnie siebie nieświadomą kobietę, nie zamierza odpuścić sobie walki o miłość. Z całego serca chciałam, aby historia zakończyła się szczęśliwie dla bohatera z blizną w sercu i na twarzy i nieświadomej własnej wartości Fern, dla której (choć może brzmi to błaho- choć nie jest tak wcale) prawdziwe piękno kryje się głęboko wewnątrz. Making faces to powieść, której nie można odłożyć nawet na chwilę, nie poznawszy dalszego ciągu wydarzeń. To powieść, z której bohaterami zżyć idzie się w tak wielkim stopniu, iż po skończonej lekturze czuje się żal- że to już. To powieść, którą polecam każdemu. I przede wszystkim, to powieść, której historia z pewnością zostanie ze mną na dłużej.

8. Recenzja: ksiazkowapasja.blogspot.com Weronika Bar; 2017-07-14

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Najbardziej szanuję autorów, którzy są w stanie wywołać w czytelniku lawinę emocji, czasami sprzecznych. To właśnie książki będące przyczyną uśmiechu na twarzy, śmiechu lub łez są według mnie najbardziej wartościowe. Można to przedstawić przy pomocy muzycznej metafory: autor to muzyk, uczucia jego czytelnika to instrument, na którym przy pomocy słów może wygrywać piękną melodię przy użyciu rozmaitych kombinacji. Powyższy wstęp znalazł się w tym poście nie bez przyczyny. "Making faces" bez dwóch zdań jest książką, która porusza najgłębszymi strunami duszy. Amy od pierwszych stron zapoznaje nas z historią tak naprawdę trójki głównych bohaterów - Fern, Bailey'a i Ambrose'a. Każda z postaci jest symbolem innych cech niż pozostała dwójka. Fern można przypisać współczucie i bezinteresowność, Bailey utożsamia radość życia i dzielne stawianie czoła przeznaczeniu, a Ambrose dla odmiany jest według mnie symbolem walki i radzenia sobie ze stratą. " Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie? " Czytając książkę najbardziej pokochałam Bailey'a. I pomimo, że nie jest to typowy bohater romansów powalający swą urodą, to zdobył moje serce nawet w większym stopniu niż Ambrose. Jego intelekt, podejście do życia, pogodzenie z losem i jednocześnie stawianie mu czoła uczyniły go niezwykłym charakterem. Jestem szczęśliwa, że autorka stworzyła tak świetną postać, która nie tylko daje innym motywacyjnego kopa, ale też jest źródłem niczym niezmąconej pozytywnej energii. " Walka jest zwycięstwem. " Amy Harmon stworzyła dzieło przepełnione cierpieniem. Zapewne nie brzmi to zachęcająco, pozwólcie, że wyjaśnię. Przedstawiona historia uczy czytelnika by cieszył się każdą chwilą, momentami zwraca uwagę na szczegóły, które w szarości dnia codziennego nie przyciągają naszej uwagi. Nie mogę zaprzeczyć, że sięgnięcie po "Making faces" nie wiąże się z łzami i smutkiem. Wiąże się bezsprzecznie. Jednak to co jest ukryte wewnątrz, na kartach powieści może zmienić podejście do życia. Na koniec krótko chciałabym wypowiedzieć się na temat wątku miłosnego. Momentami odnosiłam wrażenie, że uczucie Fern do Ambrose'a jest jednostronne, pomimo jego zachowania. Na pewno mogę powiedzieć, że jest to uczucie dojrzewające. Jeśli nie należycie do osób, które gustują w historiach o miłości od pierwszego wejrzenia, to trafiliście w punkt. Czasami prawdziwe uczucie wymaga czasu i pielęgnacji. To właśnie kolejna lekcja autorki. Koniecznie musicie sięgnąć po tą przepełnioną mądrością i zrozumieniem książkę. Miłość ma wiele twarzy, a każda z nich opisana w "Making faces" otwiera oczy na różne aspekty życia. Po przeczytaniu mogę was zapewnić, że już nigdy nie spojrzycie na świat w ten sam sposób, co wcześniej.

9. Recenzja: czytelniczkaa97.blogspot.com/ Małgorzata Stanisławska; 2017-07-09

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   "Making faces", to jeden z tych tytułów, który chciałam przeczytać już od dawna. Słyszałam o twórczości tej autorki wiele pozytywnych opinii, więc z marszu jej pozycje znalazły się na mojej liście "muszę przeczytać". Tak naprawdę, nie wiedziałam, czego mam się po niej spodziewać. Domyślałam się tylko, że to książka, przy której będę płakać. Tak wynikało z opisu, który jest bardzo poruszający oraz z komentarzy innych czytelników. Miałam nadzieję, że ta historia mnie urzeknie i nie będzie w niech schematów, typowych dla książek dla młodzieży. Czy tak się stało? Zapraszam do dalszej lektury! Fern Taylor od dziecka nie grzeszyła urodą. Niski wzrost, rude, niesforne loki, aparat na zęby i grube okulary, nie pomagały jej w samoocenie. Wiedziała, że nie ma szans u chłopaków ze szkoły, bo ci, uganiali się tylko za długonogimi pięknościami, o wspaniałej figurze. Mimo to, Fern pozwalała sobie marzyć o przystojnym chłopcu imieniem Ambrose. Zdawała sobie sprawę, że nie odwzajemnia on jej uczuć i pewnie nigdy nie będzie, ale nie odstraszało jej to w podziwianiu go z daleka i pisaniu o nim książek. Mimo, że na zewnątrz Fern nie prezentowała się zbyt okazale, to serce miała ze złota. Bezinteresowność i chęć pomocy, była u niej nieoceniona. Niestety, w dzisiejszych czasach wygląd jest przez wielu uważany, za najważniejszy... Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi postanowił, że po szkole zaciągną się do wojska, by móc służyć krajowi. Wyruszają na misję do Iraku, z której niestety wraca tylko Ambrose i to w ciężkim stanie. Chłopak jest załamany śmiercią przyjaciół i obwinia się o to, co im się stało. Dodatkowo został oszpecony i już do końca życia blizny i uszkodzenia wzroku i słuchu, będą mu przypominały, o tych strasznych wydarzeniach. Od kompletnego rozsypania uchroniła go tylko obecność Fern, jego własnego anioła stróża. Dziewczyna nigdy nie przestała go kochać i tym razem postara się zrobić wszystko, by i Ambrose zaczął coś do niej czuć. Czy demony przeszłości, które dręczą chłopaka, pozwolą im na wspólne szczęście? Tego dowiecie się, sięgając po tę cudowną książkę. To, co otrzymałam od tej książki, przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania. Myślałam, że dostanę młodzieżówkę, jakich pełno, a okazało się, że "Making faces", to przepiękna pozycja, którą czyta się z zapartym tchem, przewracając kolejno kartki i chłonąc każde słowo. Historia Fern i Ambrose'a, już na zawsze pozostanie w moim sercu, i wiem, że jeszcze niejednokrotnie do niej wrócę, by móc przeżyć te emocje ponownie. Powieść Amy Harmon traktuje o prawdziwej miłości, która przezwycięży wszystko. Daje ona nadzieję na lepsze jutro i wiarę, że każdy zasługuje na szczęście. Jednak przede wszystkim skłania ona czytelnika do refleksji, nad ludzkim życiem. Często jest tak, że oceniamy książkę po okładce. Dla wielu wygląd zewnętrzny jest najważniejszy, a z tym, co człowiek ma w środku się nie liczą. To jest niestety wielki błąd, bo krzywdzimy przez to innych, ale także po części siebie, bo często przez nasz wybór omija nas coś dobrego, coś, co mogłoby nam dać szczęście. Pamiętajmy, że uroda przemija, a dobro, życzliwość, czy mądrość, którą człowiek ma w sercu, nie. Ta historia nam to uświadamia i dobitnie pokazuje, jak może skończyć się ocenianie ludzi po tej zewnętrznej skorupie. A wystarczy tylko przebić się do wnętrza, które może dać nam coś naprawdę niesamowitego. Pamiętajmy o tym. Fern i Ambrose, to bohaterowie, którym pokochałam całym swoim sercem. ale nie tylko ich. Niemal wszystkie postacie wykreowane prze autorkę, zyskali moją sympatię, na czele oczywiście z Baileyem. To on był w tej historii największym promykiem światła. To chłopak, który pomimo swojej choroby, czerpał z życia garściami. To on uczył innych, jak mają cieszyć się każdą minutą, mimo, że sam był zależny od innych. Dawno już nie spotkałam się z takimi cudownymi bohaterami. Fern, to dziewczyna skarb, który każdy chciałby posiadać. Radosna, bezinteresowna, życzliwa, niosąca każdemu pociechę. Chciałabym mieć taką przyjaciółkę. Podczas czytania tej pozycji, doznajemy całej gamy przeróżnych uczuć, od smutku i żalu, do szczęścia i nadziei. Niejednokrotnie miałam łzy w oczach, które skapywały później na moje policzki. To historia, której nie sposób zapomnieć i koło której nie można przejść obojętnie. Myślę, że u każdego z nas wywoła wzruszenie, bo piękno tej powieści dosłownie powala. Jest jedyna w swoim rodzaju i to sprawia, że wyzwala z człowieka wszystko to, co dobre. Polecam Wam ją z całego serca, jestem pewna, że się nie zawiedziecie!

10. Recenzja: czytankanadobranoc.blogspot.com Karolina Sulinska; 2017-06-25

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Płytki świat Mam wielki problem z tą książką. Na wstępie zaznaczę, że na wszystkich portalach, większości blogów i stronach księgarni internetowych zbiera same pozytywne noty. Ponad 4 gwiazdki na Goodreads.com- to się rzadko zdarza nawet w przypadku klasyków. Samo to zmusza czytelnika do napisania pozytywnej opinii. Z jednej strony mamy tutaj wszystko to co cechuje dobrą książkę obyczajową : powolną jednak ciekawą fabułę, prawdziwych bohaterów i wulkan emocji. Przyznam się, że niejednokrotnie zakręciła mi się łezka w oku. Jednak zawsze musi być to ale. Czym było ono tym razem? Pomimo ładunku emocjonalnego, który ze sobą niesie, książka ta jest po prostu płytka. Z jednej strony porusza ważne tematy, jednak odnosiłam wrażenie, że zostały one potraktowane po macoszemu. Na pewno nie jest to zła lektura jednak zabrakło tu tła, które jest dla mnie równie ważne co zdarzenia. Fern od najmłodszych lat jest zakochana w Ambrose- młodym zapaśniku, niezwykle przystojnym chłopcu, który jest obiektem westchnień większości dziewczyn w szkole. Dziewczyna wie, że jej miłość nigdy nie zostanie odwzajemniona. No bo czy jest możliwe by najprzystojniejszy chłopak w szkole zwrócił uwagę na małą, rudowłosą, piegowatą dziewczynę, która na domiar złego nosi okulary i aparat ortodontyczny? Po ukończeniu szkoły Ambrose wraz z przyjaciółmi z maty zapaśniczej decyduje wyjechać na wojnę do Iraku. Wydarzenia z 11 września sprawiły, że poczuli się w obowiązku walczyć za własny kraj. W wyniku zasadzki na drodze czwórka z nich ginie. Do domu wraca tylko Ambrose. Jednak nie jest już tym przystojnym, młodym mężczyzną. Pocisk wycelowany w ich pojazd zmasakrował mu prawą stronę twarzy. Policzki przecinają mu blizny, stracił widoczność w jednym oku i ogłuchł na jedno ucho. Czy Fern jest w stanie nadal kochać bestię? Od razu zaznaczę, że nie jest to gatunek książek po który sięgam w pierwszej kolejności. Mało tego zazwyczaj omijam je szerokim łukiem. Zrobiłam wyjątek ze względu na samą autorkę. Miałam okazję czytać jej wcześniejsze powieści (przegrana w zakładzie) i głęboko zapadły mi w pamięć. Jestem przyzwyczajona do thrillerów i kryminałów gdzie akcja pędzi na łeb na szyję a człowiek nie robi nic innego jak tylko czeka na rozwiązanie zagadki. W przypadku powieści obyczajowych zwracam uwagę na coś innego : na bohaterów i to co mają nam do przekazania. Tym razem było tego sporo. Od samego początku wiedziałam, że ta powieść niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny. Wystarczyło mi tylko poznać naszych głównych bohaterów. Mamy tu do czynienia z walką ze śmiertelną chorobą, która z góry skazana jest na niepowodzenie. Razem z bohaterami wyjeżdżamy na wojnę, która pochłonie mnóstwo ludzkich istnień.Jesteśmy bici i poniżani przez własnego męża. Z przystojnego mężczyzny zmieniamy się w potwora. Leżymy twarzą w rowie pełnym błota walcząc o oddech. To po prostu nie ma prawa nie poruszyć czytelnika. Na pewno fabuła jest najmocniejszą stroną tej powieści. Szczególnie biorąc pod uwagę, że jej targetem są młodsi czytelnicy. Wiem jakie było zmierzenie autorki. Ta książka miała wzruszać a jednocześnie uczyć. Uczyć tego, że należy się cieszyć każdą chwilą. Dziękować za te wszystkie małe rzeczy, które dostajemy od losu każdego dnia. Nie patrzeć na urodę człowieka tylko zaglądać we wnętrze drugiej osoby. Wszystko to piękne przesłania ale jednocześnie puste frazesy. W tej książce bohaterom wszystko przychodziło za łatwo. Każdy był pogodzony z własnym losem. Ba, autorce po prostu udało się ujarzmić śmierć i nadać jej ludzkie oblicze. Zaśmiać się jej w twarz. Dla mnie to wszystko było za proste. Tak dużo przeżyłam z naszymi bohaterami, że po prostu nie mogłam się z pewnymi faktami pogodzić i przejść nad nimi do porządku dziennego. Może za mało we mnie wiary? Bo to właśnie ona pełni dużą rolę w tej książce. Pomimo faktu, że pokochałam głównych bohaterów nie byli oni postaciami wiarygodnymi. Fern, którą poznajemy jako wkraczającą w dorosłość osobę, praktycznie się nie zmieniła od momentu kiedy miała 10 lat. Jest tak samo infantylna i naiwna jak kiedyś. Ambrose myśli, że wyjazd do Iraku na wojnę jest tym samym co pojechanie na szkolną wycieczkę i w jednej minucie namawia do tego swoich najbliższych znajomych. Rita, kobitka raczej swobodnych obyczajów, jak się budzi z ręką w nocniku to przypomina sobie że był ktoś taki jak Bailey i że żałuje, że nie ma tyle siły by z nim być. A sam Bailey? On był najwspanialszą postacią w tej książce. Sarkastyczny, inteligentny, zabawny. Wprost go uwielbiam. Tylko on ratuje ten cały panteon. Jednak jak widzimy można pokochać nawet niewiarygodnych superbohaterów. W książce tej poruszono sporo niezwykle ważnych wątków. Motyw zamachu terrorystycznego na World Trade Centre, wojna w Iraku, Zespół Szoku Pourazowego, przemoc w rodzinie. Niestety żaden z nich nie został rozwinięty. Książka zaczyna się w momencie jak cała klasa ogląda w telewizji walące się wieże w Nowym Yorku. Ja jako zainteresowany czytelnik spodziewałam się tego, że przeczytam jak to wpłynęło na umysły młodych ludzi... niestety. Kolejny etap : wojna w Iraku. Oprócz taplania się w basenie i żartów w bazie nie dostałam praktycznie nic....oprócz aktu końcowego. A co się działo w domu Rity? Też nic. Co się działo w głowie Ambrosa? Tu dostajemy troszkę więcej, jednak temat i tak nie został wyczerpany. Doskonale zdaję sobie sprawę, że książka obyczajowa nie może być zbyt długa, bo na litość boską, jak długo możemy czytać o losach zwykłych ludzi. W tym tkwi problem. W tym przypadku nie mamy do czynienia ze zwykłymi ludźmi. To chodzące kłębki emocji i problemów, dla których wypadało by poświęcić parę dodatkowych stron by uczynić ich bardziej realnymi. Wtedy i przesłanie książki by było bardziej dosadne. Ciężko mi ocenić tę pozycję. Uważam, że niesie ważne przesłanie jednak podane w zbyt prozaicznej formie. Pokochałam bohaterów jednak tylko na papierze bo pomimo usilnych starań nie potrafiłam przenieść ich do rzeczywistości. Jednak to pewnie ja się mylę patrząc na recenzje. Może to ja nie jestem targetem tej powieści a młodym ludziom jest ona potrzebna. Z pewnością zachowam egzemplarz dla mojej córki, za kilka lat zobaczymy co mi powie i napiszę recenzję okiem nastolatki.

11. Recenzja: Pomiędzy książkami Aleksandra Miazek

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Młodzieżowe książki często trafiają na moje półki, niestety, rzadko trafiają do mojego serca. Amy Harmon jednak już dwukrotnie zachwyciła mnie swoimi powieściami "Prawo Mojżesza" i "Pieśń Dawida". Jak było z jej trzecią książką? "Making faces" opowiada historię nastoletniej Fern, przystojnego Ambrosa, niepełnosprawnego Baileya i innych mieszkańców małego miasteczka, w którym żyją. Fern zakochuje się w Ambrosie, który wydaje się poza jej zasięgiem. Spokój w ich rzeczywistości zakłóca wojna. Ambrose wraz z 4 kolegami decyduje się przystąpić do wojska. Razem z wojną traci swoje dotychczasowe życie, a po powrocie nic już nie jest takie jak było. "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia." W książkach tego gatunku często mam problem z bohaterami, wszyscy wydają się podobni i bardzo papierowi. "Making faces" takie nie jest. Każdy z bohaterów jest wykreowany na najwyższym poziomie. Kochałam ich, jak swoich przyjaciół. Czytając książkę, czułam wokół siebie bohaterów, ich naturalność. Genialny Bailey, który rozbawiał mnie na każdej kolejnej stronie. Fern, z którą każda z czytelniczek może się utożsamić i Ambrose, który pokiereszowany przez życie wcale nie jest tak idealni, jak bohaterowie innych młodzieżówek. Akcja książki była ciekawa, ale to postacie stworzyły całą historię. "Dzięki książkom możemy być, kim chcemy, uciec na chwilę od samego siebie." Jestem absolutnie zachwycona światem, który opisała Amy Harmon. Sądziłam, że po poprzednich powieściach nie będzie w stanie utrzymać tak wysokiego poziomu. Myliłam się, tym razem wykreowała jeszcze lepszą fabułę, lepszych bohaterów i poruszyła trudniejsze problemy. Ukazała radzenie sobie ze stratą, trudną miłość, chorobę i bezgraniczną przyjaźń. Czytając, płakałam i śmiałam się na zmianę. Amy Harmon swoją książką zafundowała mi prawdziwy emocjonalny rollercoaster. "Śmierć jest łatwa. Życie jest dużo trudniejsze." Jeśli mamy czytać młodzieżówki, to czytajmy właśnie takie. "Making faces" to książka, którą będę wielokrotnie polecać i na pewno szybko o niej nie zapomnę. Powieść, która bawiła mnie i łamała mi serce, powieść, którą chciałabym przeczytać na nowo. Tym razem jestem w stanie Wam zagwarantować, że to właśnie jest powieść warta przeczytania.

12. Recenzja: wielopokoleniowo.pl Dorota Kotlińska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Małe, spokojne miasteczko gdzieś w Ameryce. Nastolatkowie prowadzą beztroskie życie typowe dla ich wieku, kibicując swoim drużynom sportowym, przeżywając pierwsze miłostki, pisząc pierwsze miłosne listy. Wszystko jednak zmienia się w dniu 11. września 2001... Ambrose, przystojny, inteligentny, popularny w całej szkole zawodnik sportowy chce walczyć za swój naród i zgłasza się na ochotnika na wyjazd do Iraku. Namawia czwórkę swoich przyjaciół, aby wyruszyli razem z nim. Wyjeżdżają wszyscy w piątkę, wracają również w piątkę, tyle że czwórka z nich jest w trumnach, a piąty, Ambrose, wraca z mocno zniekształconą twarzą i głową, na których już nigdy więcej nie wyrosną włosy. Piękny Herkules zmienia się w szkaradnego Frankensteina... Fern, drobna, spokojna i nieśmiała dziewczyna, praktycznie od zawsze zakochana jest Ambrose. Uważa się jednak za brzydkie kaczątko i nie wierzy w to, iż piękny młodzieniec odwzajemni jej uczucie. Jej miłość trwa jednak nieprzerwanie, nawet wtedy, kiedy nie ma już pięknego chłopca, tylko jest brzydki, młody mężczyzna po traumatycznych, wojennych przejściach. Czy Ambrose pogodzi się ze śmiercią przyjaciół? Czy przestanie obwiniać się za to, że on przeżył, a ich już nie ma? Czy doceni szczere uczucie dziewczyny i odwzajemni je? Czy nauczy się żyć na nowo w radości i z uśmiechem na twarzy? Książka pisana jest w 3. osobie liczby pojedynczej, co jakiś czas pojawiają się w niej retrospekcje z wcześniejszych lat, dopełniające i wyjaśniające poszczególne wątki. Wspomnienia te nie powodują "zamieszania" w treści, tylko przyjemnie uzupełniają ją. Jest to pozornie spokojna powieść, która jednak skrywa w sobie ogromną ilość pozytywnych wartości i licznych życiowych mądrości. Akceptacja samego siebie, piękno wewnętrzne, które nie zawsze jest zauważalne, piękno zewnątrz, które może skrywać równie piękną duszę, ale także zło i brutalność, bezinteresowna pomoc drugiej osobie, prawdziwa przyjaźń, miłość, na którą warto cierpliwie czekać, ale też systematycznie i spokojnie działać, aby mogła się spełnić. Mądra książka, którą czytać należy spokojnie, ze zrozumieniem; trzecia powieść tej pisarki, która przetłumaczona została na język polski (o wcześniejszych pisałam w tych postach: "Prawo Mojżesza" , "Pieśń Dawida"). Zdecydowanie polecam!

13. Recenzja: Recenzje-sophie.blogspot.com Gabriela Wnuk; 2017-06-04

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Na poczatku jeżeli mogę mieć do was prośbę to brzmi ona - nie czytajcie pełnego opisu tej książki (ten wyżej jest lekko okrojony przeze mnie). Moim zdaniem jego treść zdradza wiele z fabuły, a to tylko może odebrać radość z lektury. Warto zabrać się za czytanie tej historii bez zbędnych opisów. To naprawdę może pomóc lepiej zrozumieć sens tej książki. Making Faces to jedna z tych historii, które czyta się dla przyjemności czytania. Poprzez zagłębianie się w lekturę książki nie pragniemy odkryć zakończenia, ponieważ już na początku łatwo domyślić się, że ta opowieść zakończy się happy endem. W trakcie czytania autorka zaskakuje nas i nie rzadko też rani swoich bohaterów, doprowadzając czytelnika do łez. Making Faces jest książką bardzo romantyczną i tragiczną zarazem. Autorka przedstawia tutaj historię nie tylko Ambrosena oraz Fern, ale także ich przyjaciół : Bailey'go, Rity, Beansa, Jesse'go, Granta i wielu innych. "Każdy jest dla kogoś głównym bohaterem"* Autorka w swojej książce porusza kilka ważny kwestii, na które być może w tej chwili zawracamy coraz mniej uwagi. Making Faces to objętościowo niepozorna książka i można się bardzo zdziwić jak wiele cennych rad i refleksji może ona w sobie zawierać. Bohaterowie historii są młodymi ludźmi o wielkich sercach i bardzo dużym bagażu doświadczeń nie tylko emocjonalnych, ale również fizycznych. Fern to dziewczyna wiecznie zakochana w postaciach z uwielbianych przez nią książek. Sama również próbuje pisać własne love story. Bailey to bardzo pozytywny młody człowiek o wielkim sercu. Jest miłośnikiem zapasów, które to zawody bardzo wnikliwie analizuje i zagłębia ich tematykę. Chłopak boryka się z poważną chorobą, która z dnia na dzień odbiera mu coraz więcej sił. Mimo wszystko nie poddaje się on i na każdej ze stron Making Faces możemy odnaleźć dawkę jego pozytywnej energii. Ambrosen to totalne przeciwieństwo mizernego Bailey'go. Jest wysportowanym zapaśnikiem, który odnosi wiele sukcesów na zawodach stanowych i jest dumą miasteczka. Niestety nawet jego dopada zły los i chłopak musi nauczyć się żyć na troszkę innych warunkach. Mogę jednak zapewnić, że żadne z nich nie podda się bez walki. Książka porusza istotny problem, jaki pojawia się po traumatycznych wydarzeniach w życiu człowieka. Nie każdy z nich jest taki sam. Możemy tu porównać (choć to nie jest określenie adekwatne do sytuacji bohaterów) Bailey'go i Ambrosena. Pierwszy z nich boryka się ze swoją chorobą od urodzenia. Od najmłodszych lat jest przygotowywany przez rodziców i przyjaciół na tę najgorszą możliwość, jest dzięki temu świadomy swojego losu oraz ulotności szczęścia. Niesamowite jest jak on mimo wszystko potrafi cieszyć się z najprostszych rzeczy i jak łatwe wydają mu się sprawa, które dla innych bohaterów mają zupełnie inny poziom trudności. Bailey to jeden z najodważniejszych bohaterów literackich, jakich miałam okazję poznać. Ambrosen natomiast od zawsze był duży, zdrowy i najlepszy. Trudno mu więc pogodzić się z tym co go spotkało i z tym jak obecnie wygląda. Jeszcze gorsze są wyrzuty sumienia, które go dręczą, a na nie ma lekarstwa. Oni obaj borykają się z poważnymi problemami, ale w tym przypadku to Bailey jest nauczycielem, który wskazuje drogę do akceptacji swojego losu Ambrosenowi. W Making Faces pierwsze skrzypce gra przyjaźń - głęboka i prawdziwa. Wiele lat temu połączyła ona Fern i Bailey'ego, a z czasem dołączył do nich Ambrosen. Każdy z bohaterów przeżywa swoje wzloty i upadki, razem jednak mają wielką moc, ale niestety los jest dla nich okrutny. Nie mogę zdradzić wam co wydarzy się na kartach tej książki, ale jestem pewna, że poruszy to nawet najtwardsze serca. Taka właśnie jest powieść Amy Harmon - oplata czytelnika swoją prostotą, a następnie uderza w samo serce i wyciska największe łzy.

14. Recenzja: ksiazkowaczarnobialaem.blogspot.com czarno_biała em; 2017-05-09

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Często o niej mówimy. Miłość. Przychodzi w nieodpowiednim momencie, niesie za sobą bolesne doświadczenia, by na koniec niespokojnym doznaniem zamienić życie w szaloną emocjonalną grę. Masz w sobie na tyle siły, aby stanąć twarzą w twarz z obliczem własnego tchórzostwa? Osobiście! Osobiście poznałam ich bojaźliwą wizję. Miłości. I liczyłam na więcej... Ambrose od dzieciństwa przykuwał uwagę innych. Zwłaszcza Fern, rudowłosej dziewczynki, która z upływem czasu potęguje uczucie względem chłopaka. Ich drogi nie mogły się połączyć! Ambrose wraz z przyjaciółmi wyrusza na wojnę. Powraca w pojedynkę, Ze złamaną psychiką i okaleczonym ciałem. Samotny. Załamany, Budzący współczucie u mieszkańców miasteczka chłopak zaczyna odkrywać i akceptować budzące się w nim uczucie wobec Fern... Szczegółowo wczytywałam się w historię, która nie kończy się happy endem! Prawo Mojżesza bezgranicznie uwiodło moje serce. Z wyczuciem poznawałam losy bohaterów w Pieśni Dawida, gdzie interpretacja miłości i przyjaźni sprawiła mi wielką przyjemność! Wczytując się w Making face doszukałam się umiarkowanych emocji oraz spospoliciałej fabuły, osadzonej w dość dobrej ramie życiowych refleksji... Obowiązujące reguły panujące w stworzonych postaciach sumiennie zataczają koło, gdzie schematyczność, prostota i powtarzalność zajmują czołowe miejsce w kreacji, którą stworzyła Harmon. Występująca regularność zastosowana przez autorkę, nie dała mi możliwości bliższego poznania głównych bohaterów. Fern okazała się typową postacią mająca na celu zagrać brzydkie kaczątko, a sam Ambrose uchodził za ideał, któremu zabrakło psychologicznego fundamentu. W tak prostym zestawie znajduje się jeden wyjątek. Bailey! Amy Harmon idealnie oddała wszystkie bolączki młodego bohaterka. Jego przekorność i bojowość zupełnie mnie zachwyciły! Wątpliwości pojawiają się na samym początku. Teoretyczny brak akcji wydaje się ukazany w minimalistyczny sposób, ale tylko do czasu. Amy Harmon chwiejnym krokiem zabiera w fikcyjny świat postaci, gdzie ciemność i pustka ostrożnie przeradzają się w sugestywną kompozycję wielkiej przyjaźni i rodzącego się uczucia. Znany schemat, podany w innej formie robi wrażenie, ale osobiście spodziewałam się bardziej emocjonującej i trzymającej w napięciu powieści. Dla mnie emocji i napięcia zabrakło... Making face ma w sobie jedno, mimo że całokształt powieści prezentuje się mało wybitnie, autorka szczególnie mocno zaakcentowała sposób, w jaki musi radzić sobie osoba chorująca na dystrofię mięśniową. Zrobiła to genialnie! Położyła na stół uśmiech, za którym schowana jest twarz śmierci. Z drugiej strony zbyt płaskie psychologiczne podejście, Harmon do kreacji głównego bohatera zupełnie mnie rozczarowało. Tym razem autorka postawiła na różnorodną kreację, w której zdecydowanie wygrywa Bailey... Amy Harmon w niezwykle uroczym stylu pokazała, czym jest chora i przemoc domowa. To powieść o bezgranicznej przyjaźni, żarliwym uczuciu i podnoszeniu się z kolan po ciężkim upadku. Dla mnie Making face okazała się jedną z gorszych powieści, którą napisała autorka. Wielka szkoda, ponieważ powieść naprawdę skrywa w sobie potencjał...

15. Recenzja: http://maasonpl.blogspot.com/ Hubert Szewczyk; 2017-04-17

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Ostatnio w moje ręce wpadła nowa książka autorki głośnego "Prawa Mojżesza" i "Pieśni Dawida". Tak naprawdę nie wiedziałem, że jest to książka tej samej autorki, a więc liczyłem na lekturę lekką, która nic nie wniesie do mojego życia. Może dostałem i lekką książkę, ale jeśli chodzi o ten drugi "podpunkt" to ciężko się nie zgodzić z tym, że coś można wynieść z tej lektury. Już od dawna chciałem przeczytać lekturę z gatunku new adult. Ostatnio było o niej bardzo głośno, a więc zachęciło mnie to jeszcze bardziej. Po przeczytaniu "Making Faces" stwierdzam, że muszę czytać więcej książek z tego gatunku. Te książki nie są jakieś grube, są napisane lekkim językiem i wciągają. Tak słyszałem no i co? Sprawdziło się. Podczas czytania odkładałem tę książkę jakieś cztery razy. Nie dlatego, że była słaba, tylko przychodziły do mnie nowe pozycje, na które miałem większą ochotę. Jednak ten dzień nadszedł i tydzień temu skończyłem czytać "Making Faces". Bohaterowie? Hmm.. O tym napiszę za chwilę. Chcę jeszcze wspomnieć, że lektura jest pisana momentami tak jakby w formie pamiętnika co też jest na plus bo możemy dowiedzieć się co działo się przed tym co dzieje się teraz. Masło maślane, ale pewnie wiecie o co chodzi. No dobrze przejdźmy do tych bohaterów czyli najprawdopodobniej do jedynego minusa tej lektury. Byli oni naprawdę bardzo schematyczni. Dziewczyna, która wmawia sobie, że jest brzydka chociaż tak nie jest, zakochuję się w chłopaku "chuliganie". Z tego co wiem to mimo wszystko o to chodzi w new adult, a więc po prostu będę musiał się do tego przyzwyczaić. "Making Faces" to książka, która przypomina mi "Gwiazd Naszych Wina". Pewnie dlatego, że jeden z bohaterów jest niepełnosprawny i paru innych rzeczy, o których nie wypada mi napisać, ponieważ wiecie (spoilery!). Zachęcam do zapoznania się z tą lekturą. Szczególnie teraz kiedy te dni są ciepłe itd. chociaż tak naprawdę w przyszłym tygodniu możemy zobaczyć za oknem śnieg. Oby to się nie sprawdziło haha. Tak w ogóle to zauważyliście, że ostatnio praktycznie w każdej recenzji piszę, że "jest to idealna książka na ciepłe dni"? Po prostu aktualnie takie teraz wpadają mi w ręce. To takie drobne wytłumaczenie. Widzimy się za dwa dni!

16. Recenzja: Recenzjekrolewskie.blogspot.com Patrycja Sudoł; 2017-04-15

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Hannah Lake to małe miasteczko. Trudno jest w nim być anonimowym, a szczególnie kiedy ma się niezwykłą urodę, cudowny głos i szansę na wielką karierę sportową. Ambrose Young zawsze cieszył się dużą popularnością i sympatią wśród znajomych. Przyjaciele poszliby za nim wszędzie. No i poszli. Kiedy zamiast kariery zapaśniczej wybrał wojsko i walkę za swój kraj, oni poszli razem z nim. Niestety, ostatniego dnia służby, wszyscy zginęli. Przeżył jedynie Ambrose... Fern Tylor, rudowłosa dziewczyna, niska, z aparatem na zębach i okularami na nosie, nigdy nie była pięknością. Od lat podkochiwała się w boskim Abrosie.On jednak nigdy nie zwrócił na nią uwagi. Dopiero ostatniego dnia przed wyjazdem zaczęła przyciągać go do niej jakaś magiczna chwila. Wszystko jednak przekreślił wybuch, utrata przyjaciół i oszpecenie twarzy. Amrbose wycofał się z życia. Całe dnie i noce ukrywał się w piekarni ojca piekąc bułki. Fern jednak miała inne plany. Jej miłość nigdy nie wygasła i postanowiła o nią walczyć każdego dnia... Można by się spodziewać, że Making Faces to kolejna powieść o brzydkiej dziewczynie nieszczęśliwie zakochanej w przystojnym chłopaku, a także o dwóch poranionych duszach, którą chcą znaleźć ukojenie, padają sobie w ramiona, a cała otoczka aż kipi od nadmiaru romantyzmu i namiętności. I po części może jest to prawda, ale Amy Harmon ponadto stworzyła coś co wykracza ponad te schematy. Historia stworzona przez autorkę była tak subtelna i delikatna jak żadna inna. Nie ma tu namiętnych uniesień, dramatyzmu, ostrych kłótni czy scen erotycznych. Są za to piękne, po części niewinne pierwsze zbliżenia, pocałunki doprawione łzami, a przede wszystkim ta bezgraniczna miłość, która rodzi się stopniowo w wielkim bólu, wśród wielu niewiadomych i pytań bez odpowiedzi...

17. Recenzja: tworze-czytam-fotografuje.blogspot.com Zuzanna Prochasek; 2017-04-23

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    W Hannah Lake żyje sobie beztrosko piątka młodych przyjaciół, bardzo dobrych zapaśników: Ambrose, Jesse, Beans, Paulie i Grant. Jest jeszcze Bailey, chory na dystrofię mięśniową syn trenera, który trzyma się z chłopakami oraz jego kuzynka a zarazem najlepsza przyjaciółka - Fern, przeciętna rudowłosa dziewczyna, która opiekuje się Baileyem i od najmłodszych lat podkochuje się w Ambrosie Youngu, przystojnym chłopaku, za którym szaleją dziewczyny. Fern cierpi na syndrom brzydkiego kaczątka, wie, że jest mało atrakcyjna, a jej rude kręcone włosy i piegi nigdy nie przyciągnęły uwagi żadnego chłopaka. Kiedy we wrześniu 2001 r ma miejsce zamach na WTC, Ambrose wraz z przyjaciółmi wstępują do wojska i od razu zostają wysłani do Iraku. Jednak z wojny żywy wraca tylko Ambrose. Ciężko ranny, z oszpeconą twarzą, która została zmasakrowana przez bombę nie jest już dawnym Ambrosem - wesołym zapaśnikiem o pięknej twarzy. Teraz przypomina zeszpeconego potwora, który żyje zamknięty we własnej skorupie i zmaga się z poczuciem winy. Fern jest zdeterminowana, by przywrócić chłopakowi dawną wiarę i wyeliminować jego poczucie beznadziejności i brzydoty. Fern chce udowodnić Ambrosowi, że jego twarz wcale nie jest dla niej najważniejsza. Tylko czy chłopak jest gotowy przyjąć uczucie dziewczyny, którą kiedyś odtrącił? Jest we mnie wciąż tyle uczuć i myśli, że nie wiem od czego zacząć. Ileż ja łez wylałam nad tą historią! "Making faces" to prosto, ale genialnie napisana przepiękna powieść, która na bardzo długo zapada w pamięci. Serwuje całą gamę różnorodnych emocji, sprawiając, że z oczu płyną łzy smutku, łzy wzruszenia i łzy radości. A wszystkiemu towarzyszy ogromny podziw i szacunek dla bohaterów. O samych bohaterach można mówić wiele. Autorka wykreowała wspaniałych bohaterów, którzy nie pozostają czytelnikowi obojętnymi. Ich cudowne charaktery sprawiają, że czytelnik chce być tacy, jak bohaterowie - naturalnie piękni i dobrzy. Nie tylko Fern, Ambrose i Bailey, ale także bohaterowie drugoplanowi jak ojciec Ambrosa, rodzice Fern i Baileya oraz ich przyjaciele - wszyscy stali się moją jedną wielką rodziną, której nie chciałam opuszczać zamykając ostatnią stronę książki. Po skończonej lekturze jeszcze długo tuliłam książkę do serca, jakbym wierzyła, że w ten sposób całe jej piękno i ciepło wsiąknie we mnie. "Making faces" to powieść z bogatym przesłaniem, odkrywająca wiele prawd o człowieku, jego skrytych pragnieniach, obawach i radzeniu sobie z trudnymi zmianami w życiu. Uczy pokory, uświadamiając, że wszystko dzieje się po coś a każda tragedia ma również zbawienne skutki. Tak naprawdę dopiero, gdy Ambrose oślepł na jedno oko dostrzegł piękno Fern. Piękno, które wypływało z jej serca. Historia bohaterów ukazuje również jak piękna jest siła bezwarunkowej przyjaźni. Przyjaźni, która zdolna jest do największego poświęcenia - do tego, by oddać życie. "Making faces" to wyjątkowa pod każdym względem książka, która warta jest tego, by poświęcić jej czas. Po jej przeczytaniu czytelnik ma ochotę otworzyć pierwszą stronę i przeżyć tę piękną historię jeszcze raz. To historia, która pomimo wielu tragedii, jakie mają miejsce w życiu bohaterów, koi serce czytelnika. Wypełnia wszystkim, co najlepsze, gwarantując wspaniałe emocje i zapadając w pamięci na bardzo długo. Jestem szczęśliwa, że dane mi było poznać tak wartościowych bohaterów i przeżywać wraz z nimi ich tragedie i radości.

18. Recenzja: Lottaczyta.com.pl Karolina Krakowiak; 2017-05-11

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young – błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym – to dla niego za mało. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. (Opis okładkowy) „Making faces” to moje trzecie i mam nadzieje, nie ostatnie spotkanie z Amy Harmon. W Polsce póki co dostępne są trzy tytuły. Jakiś czas temu pisałam wam o „Prawie Mojżesza” oraz „Pieśni Dawida”. Ten tytuł różni się jednak od nich. Już śpieszę z wyjaśnieniem. Narratorem jest ktoś trzeci. Nie mówi w książce żaden bohater, tak jak w przypadku wspomnianych pozycji. Rozdziały zatytułowane są w nawiązaniu do ich treści. Autorka wciąż wykazuje się lekkością pióra. Bohaterowie są rzeczywiści. Idealni w swej nieidealności. Czytając historie Fern oraz Ambrosa poznajemy też innych cudownych bohaterów. Ok, nie wszyscy są cudowni. Jednak ta powieść bez Baileya nie byłaby tak piękna. Przyjaźń między nim, a dziewczyną jest niezwykła. Bailey jest takim słoneczkiem, nie tylko dla bohaterów, a również dla czytelników. Dość liczne retrospekcje pomagają w lepszym zrozumieniu emocji młodych ludzi. Na szczęście nie wprowadzają zamieszania. Zaczynając czytać „Making faces” bohaterowie kończą szkołę średnią. W trakcie są dosyć spore przeskoki czasowe. Spędzamy w tym małym miasteczku kilka lat. Widzimy jak nastolatkowie zmieniają się w dojrzałe osoby. Miłość Fern dojrzewa tak samo jak kobieta. Na szczęście w porę Ambrose uświadamia sobie, że odwzajemnia jej uczucia. Może nie tyle sobie uświadamia, ile pozwala sobie na emocje. Ich przyszłość nie jest taka oczywista. Na drodze do szczęścia spotkają jeszcze wiele przeszkód. Cały czas muszą też radzić sobie z traumami i żałobą. Życie nie jest łatwe. Czy miłość przezwycięży demony? Historia, którą stworzyła Amy Harmon niesie nadzieje. Pokazuje, że brzydota może być piękna. Udowadnia, że w życiu najważniejsze jest życie w zgodzie ze sobą. Przypomina, że miłość jest najważniejsza. Piękna, wzruszająca i zapadająca w pamięć. Osobiście nie mogę doczekać się innych powieści. Chciałabym więcej i więcej. Autorka potrafi zaczarować. Na pewno jeszcze nie raz wrócę do tego tytułu. Serdecznie wszystkim polecam.

19. Recenzja: Addictedtobooksstories.blogspot.com Aleksandra Szałek; 2017-04-20

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Fern już jako mała dziewczynka miała niezwykle bujną wyobraźnię i wraz ze swoim kuzynem Barleyem uwielbiała oddawać się najróżniejszym zabawom. Z burzą rudych loków, aparatem na zębach oraz dużymi okularami dziewczyna nigdy nie czuła się wyjątkowo ładna i niejednokrotnie miała w związku z tym spore kompleksy. Fern od kiedy tylko pamięta jest szalenie zakochana w Ambrosie Youngu – jednym z najbardziej popularnych chłopaków w jej szkole, który należy do lokalnej drużyny zapaśniczej. Chłopak wydaje się jednak w ogóle jej nie zauważać i wszystko wskazuje na to, że jej szczere oraz silne uczucie nie zostanie przez niego odwzajemnione. Ich drogi nigdy by się nie przecięły, gdyby nie pewno wydarzenie, które wstrząsnęło całym miasteczkiem oraz bezpowrotnie odmieniło bieg wydarzeń… Abrose’a wychowywał jedynie ojciec, który za wszelką cenę starał się wynagrodzić mu brak matki. Chłopiec już od najmłodszych lat wyróżniał się spośród swoich rówieśników niezwykle masywną budową ciała, która zapewniała mu ogromną przewagę w prawie każdej dziedzinie sportu. Zapasy bardzo szybko stały się jego ogromną pasją i nie minęło wiele czasu, kiedy chłopak stał się jednym z najlepszych zawodników w całym stanie. Spore oczekiwania ze strony mieszkańców miasta, trenera oraz całej drużyny sprawiały, że chłopak cały czas żył pod ogromną presją, która zaczynała powoli go zżerać. Po dramatycznych ataku na World Trade Center Abrose z czterema przyjaciółmi postanawia wstąpić do wojska oraz całkowicie poświęcić się służbie ojczyźnie. Chłopcy wyruszają do Iraku i bardzo szybko muszą stawić czoła niezwykle brutalnej rzeczywistości. Żaden z nich nie zdawał sobie sprawy z jak wielkimi wyzwaniami będą musieli się zmierzyć oraz jak wiele poświęceń będzie ich to kosztować. W wyniku pewnego tragicznego wypadku do miasteczka powraca jedynie Ambrose, który pod żadnym względem nie przypomina już pogodnego oraz uśmiechniętego chłopaka, jakim był przed służbą w wojsku. Młodemu zapaśnikowi nie tylko przyjdzie się zmierzyć z przytłaczającą pustką wywołaną stratą najbliższych przyjaciół, ale także z poważnymi obrażeniami jakich doznał w Iraku. Czy pomimo bolesnych wspomnień oraz dręczącego go poczucia winy chłopakowi uda się odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Czy pogodna oraz zawsze uśmiechnięta Fern będzie w stanie pomóc mu w uwolnieniu się od dręczących go demonów przeszłości? To było moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i zdecydowanie mogę zaliczyć je do bardzo udanych. To, co autorka zaserwowała swoim czytelnikom całkowicie przerosło moje oczekiwania i nie ukrywam, że jestem szczerze zakochana w tej niesamowitej historii. To, co najbardziej urzekło mnie w tej książce to niezwykle oryginalni oraz inspirujący bohaterowie, którzy prawie na każdym kroku imponowali mi swoją odwagą oraz wewnętrzną siłą, która pomagała im zwalczyć wszelkie przeciwności losu. Moim zdecydowanym ulubieńcem okazał się Barley – kuzyn Fern, który już od najmłodszych lat zmaga się z dystrofią mięśniową, przez co większą część swojego życia musi spędzić na wózku. Jego niezwykle pozytywne nastawienie do życia oraz nieustający optymizm niejednokrotnie zrobiły na mnie ogromnie wrażenie. Bardzo spodobał mi się również styl autorki, który jest niezwykle lekki oraz plastyczny, dzięki czemu czytanie tej książki to prawdziwa przyjemność. Mimo że akcja nie pędzi w zawrotnym tempie, to przy tej pozycji naprawdę nie można się nudzić. Przedstawiona historia do głębi porusza czytelnikiem i niejednokrotnie wywołuje łzy zarówno szczęścia, jak i smutku. „Making faces” to słodko-gorzka opowieść o sile przyjaźni, akceptacji oraz o miłości, która potrafi uleczyć nawet najbardziej połamane serce. Obok tej książki naprawdę nie można przejść obojętnie. Gorąco polecam!

20. Recenzja: DobreRecenzje.pl Edyta; 2017-04-26

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Fani Amy Harmon na pewno wiedzą, jaki jest styl pisania tej autorki. Zazwyczaj są to chwytające za serce, przejmujące historie, ale tak piękne, że nie możemy się od nich oderwać. Dokładnie tak będzie też tym razem, gdy już poznamy głównych bohaterów – Fern i Ambrose’a, to z całego serca kibicować będziemy im do samego końca. Ambrose od najmłodszych lat był wyjątkowym dzieckiem. Wyjątkowym z dwóch powodów – bardzo uzdolniony w zapasach, i bardzo przystojny. Fern natomiast to bardzo mądra i czuła dziewczynka, lecz zbytnio urodą nie obdarzona niestety. Dziewczyna zakochała się w Ambrose już od najmłodszych lat i później skrycie pielęgnowała w sobie tę miłość. On zaś niczego nieświadomy, po pewnym niemiłym incydencie zdawał się wręcz jej nie lubić. Tak mijały im lata nastoletnie, a żadne z nich nie mogło znaleźć w pełni odwzajemnionej miłości. Łączyła ich tylko jedna osoba – Bailey, kuzyn Fern i syn trenera, który sprawował opiekę sportową nad przystojnym zapaśnikiem. Czy Fern i Ambrose wyprostują swoje relacje? A może wręcz odwrotnie, czeka ich długa rozłąka? Właśnie to najbardziej lubię w książkach Amy Harmon – są to opowieści bardzo życiowe, takie które wciągają czytelnika już od pierwszej strony, a oderwać nie można się aż do ostatniej. To właśnie w takich książkach nigdy nie jesteśmy pewni (choć czasem podejrzewamy), czy zakończenie będzie szczęśliwe i właśnie takie jak byśmy tego chcieli. Szczególnie jeśli chodzi o tę autorkę, której powieści bardzo „grają na emocjach”. Za wspaniałe przykłady posłużyć może tutaj „Prawo Mojżesza”, lub „Pieśń Dawida”. Książka przeznaczona dla miłośników romansów, obyczajowych powieści, ale i po części dla tych którzy czytają wiele dramatów, dlatego, że akurat dramatycznych sytuacji w tej pięknej książce nie brakuje. Zobaczymy tutaj ludzkie tragedie, walkę o honor ale i za kraj, patriotyzm którego młodzi ludzie w tych czasach tak bardzo poszukują, a w końcu miłość i czyste prawdziwe uczucie. Ogromnie polecam!

21. Recenzja: Ksiazkowyswiatwyobrazni.blogspot.com Weronika Górzkowska; 2017-04-24

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Po ciekawych książkach Amy Harmon "Prawo Mojżesza" i "Pieśń Dawida", nabrałam wielkiej ochoty na przeczytanie jednej z jej najnowszych powieści, czyli "Making faces". Poprzednie książki tej autorki, które miałam okazję przeczytać udowadniały, że Amy Harmon potrafi pisać dla każdego. I tym razem pisarka mnie nie zawiodła. Głównymi bohaterami książki są cztery postacie: Fern i jej niepełnosprawny kuzyn Bailey, jej piękna koleżanka Rita oraz wysportowany, czytający poezję Ambrose, w którym Fern kocha się od dzieciństwa. Akcja książki zaczyna się w momencie, gdy czwórka przyjaciół jest w liceum, a kończy, gdy są dorośli. Towarzyszymy im w najtrudniejszych momentach w ich życiu, jesteśmy świadkami podejmowanych przez nich decyzji, które - jak się okazuje - są niekiedy bardzo trudne i nie zawsze słuszne, ale dopiero ich skutki nam o tym uświadamiają. Pozostali bohaterowie też nie są nam obojętni. Tworzą niesamowite tło do całej historii i każdy z nich ma w niej jakiś swój udział. Książka jest nie tyle piękna, co wartościowa. Wzruszyła mnie wiele razy i wiele mnie nauczyła. To była cenna lekcja o akceptowaniu siebie, o empatii, bezinteresownej pomocy, stracie, a nawet żałobie po ukochanej osobie. Ogromny plus należy się autorce za język, bo mimo iż narracja była 3-osobowa, to historia i tak odbywała się jakby z perspektywy obu bohaterów - Fern i Ambrose'a, dzięki czemu łatwiej jest nam zrozumieć i wczuć się w ich historię i problemy. Ta lektura sprawiła, że rozprysłam się na wiele kawałków, uśmiechałam się, płakałam, kibicowałam bohaterom, bałam się razem z nimi, a teraz mam w głowie mnóstwo myśli, które ciężko jest poukładać. "Making faces" to książka, o której się nie zapomina, na zawsze zapada w sercu i w pamięci czytelnika, a także jest głęboko wzruszającą opowieścią o prawdziwym pięknie tkwiącym w człowieku. Czytając ją uzbrójcie się w chusteczki - ja płakałam, ale tym razem nie z powodu romantycznych momentów i uniesień bohaterów, ale z niesprawiedliwości społecznej i życiowej, choroby, na którą często nie mamy wpływu, utraty ukochanej osoby, przemocy fizycznej czy śmierci kogoś bliskiego... Z całego serca polecam! <3

22. Recenzja: Onlybooks-jdb.blogspot.com

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Bardzo rzadko spotykam się z książkami, w których motyw wojny jest wpisany w typową według mnie młodzieżówkę. Patrząc po mojej biblioteczce to jest to chyba pierwsza taka pozycja. W takim razie jak poradziła sobie z tym Amy Harmon i czy przekonała mnie do tego typu powieści? W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young – błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym – to dla niego za mało. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. To historia małego miasteczka, piątki przyjaciół i opowieść o wojnie, z której wrócił tylko jeden. To piękna bajka o miłości jak z kart romansów, o zwykłej dziewczynie, która pokochała zranionego wojownika. Tej historii nie można było piękniej napisać. Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz? Tak jak wspomniałam wcześniej, Amy Harmon po raz pierwszy pokazała mi właśnie takie połączenie. Zaczynając książkę byłam dość sceptycznie do niej nastawiona. pierwsze strony wskazywały mi, że będzie to dość płytka powieść, w której wszystko jest idealne, w której on jest perfekcyjny, a Fern to typowa, biedna szara myszka. Nie zapowiadało się zbyt dobrze ale powoli zaczęło się rozkręcać. Przez kilka pierwszych rozdziałów bardzo mi przeszkadzało zachowanie głównej bohaterki, która robiła z siebie taką nieporadną ale później było już z nią lepiej. Książka zaczęła mi się podobać w momencie, w którym autorka wprowadziła pomysł wyjazdu na wojnę. Akcja wtedy przyśpieszyła, nic nie było już takie płytkie i pokazywało bardzo dużo cennych wartości. Same krótkie fragmenty z tego miejsca i pobytu chłopców tam były moimi ulubionymi. Historia przedstawiona w "Making faces" tak naprawdę nie jest tylko Ambrose i Fern. W książce ukazuje się bardzo dużo postaci drugoplanowych, których życia zostały przedstawione, ich problemy równie zainteresowały mnie jak główny wątek. Niektóre z nich nawet bardziej! Pewnie wiele osób czytających tą książkę zachwycało się Amrosem, jego talentem, opisaną urodą i charakterem. Ja natomiast od pierwszych stron pokochałam Bailey'a! Ten bohater wnosił tak dużo do książki, był tak zabawny i przede wszystkim dawał dużo do myślenia. Jego choroba w powieści łamała ten idealny klimat i było to bardzo potrzebne na początku. "Making faces" nie jest książką, która jest łatwa i przyjemna. Spotykamy się w niej z wieloma problemami jak np. przemoc, choroba, śmierć, wojna czy niesprawiedliwość. Jest wielkim "łamaczem serc" i na długo pozostaje w pamięci. Styl autorki jest bardzo prosty tak, że przez ta powieść dosłownie płynęłam i nie zwracałam uwagi na to co dzieję się w koło. Po przeczytaniu jej zdecydowanie miałam mieszane uczucia. Wahałam się między oceną książki ale w końcu zdałam sobie sprawę, że jest ona dobrą powieścią mimo iż na pierwszy rzut oka wydaje się zupełnie inna. Na pewno nie należy poddawać się z nią po pierwszych rozdziałach, dalej można zobaczyć to co sprawia, że książka jest jedyna w swoim rodzaju i zapada w pamięć. Trzeba przyznać, że w niektórych momentach była trochę przewidywalna, dało się po prostu dopowiedzieć sobie co zrobi bohater w danej scenie ale były też momenty, które mnie zaskoczyły, w których zastanawiałam się czemu tak a nie inaczej. "Making faces" zdecydowanie zapamiętam jako książkę, której przeczytanie nie było zmarnowanym czasem, która wniosła coś do życia i dała chwilę na zastanowienie się nad pewnymi sprawami.

23. Recenzja: Marta wśród książek Marta Daft

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Czasem w życiu trafiamy na takie książki, które zostają w nas na zawsze a mówienie lub pisanie o nich jest naznaczone strachem, by niczego nie pominąć i nie zabrać jakieś ważnej części. Ja mam tak z "Making faces" Amy Harmon. Małe miasteczko, Ambrose Young, gwiazda szkolnej drużyny zapaśniczej o wyglądzie Herkulesa, mogący zdobyć każdą dziewczynę i wygrać każde zawody, lecz czy tego chce? Czy bycie wciąż najlepszym nie obciąża? Fern Taylor, niepozorna osóbka z burzą rudych loków i twarzą usianą piegami i aparatem na zębach. Wciąż przebywa ze swoim kuzynem Baylaiem, chorującym na zanik mięśni.Po nocach pisząca romanse pod pseudonimem, za dnia niewidoczna dla otoczenia. Fern kocha Broseya od zawsze, dlatego pomoc przyjaciółce w pisaniu listów miłosnych do szkolnego herkulesa daje jej szanse na poznanie jego wnętrza. Jednak nie wszystko się udaje a ich relacje stają się dalekie od dobrych. Gdy Ambrose wraz z czwórką przyjaciół postanawia zaciągnąć się do wojska serce Fern krwawi. Czy miłość Fern przetrwa? Czy Ambrose przestanie być ślepy na jej uczucie? Co przyniesie misja w Iraku ? Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie? Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle? Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę? Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze? Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu? Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę? Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach, Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach? Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle? Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie? Amy Harmon, rozwaliła mój system nerwowy.Bałam się tej książki po wszystkich recenzjach i opisie na okładce nie byłam pewna czego się spodziewać jednak teraz wiem, że żałuje tylko jednego ... Że tyle zwlekałam z przeczytaniem "Making faces", Piękna historia o poszukiwaniu miłości, prawdy o sobie i innych a także radzeniu sobie z bólem, chorobą i wszelkimi przeciwnościami jakie stawia przed nami los. Każde zdanie, słowo z tej książki jest na swoim miejscu i ma głębszy sens. Bohaterowie tak idealnie prawdziwi, mający swoje skazy, blizny na ciele i duszy. Sytuacje, które mogą spotkać każdego z nas i uczucia, które nie gasną lecz z czasem zyskują na sile. To wszystko w jednej powieści tworzy niesamowity Rollercoaster emocji, które czytelnik chłonie jak gąbka.Cała społeczność tego małego miasteczka tworzy tło i splata swoje losy z głównymi bohaterami towarzysząc im w poszukiwaniu siły potrzebnej, by mogli dojrzeć ukryte piękno w zranionych twarzach i duszach, ukazując przy tym swoje rozterki, problemy i potrzeby. Bardzo ciekawym zabiegiem są retrospekcje, które pozwalają nam przeżywać dane sytuacje wraz z bohaterami, czuć strach, ból czy radość.Autorka stworzyła piękną historię, która łapie za serce, umysł.Pozwala nam marzyć o tak pięknym uczuciu, które rozwija się, rozkwita na naszych oczach. Każe nam przystanąć i zastanowić się nad sensem życia. Uczy jak łapać chwilę i cieszyć się z każdej minuty, tak niezwykle cennej przecież. Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia. Podsumowując, książka zaskakuje, wzrusza, przyprawia o szybsze bicie serca z miłości, strachu i bólu. Ukazuje piękno przyjaźni, miłości i szukania własnego siebie.Uczy, że piękno jest głębiej i często trzeba stracić wszystko by móc ujrzeć prawdę o sobie i innych.Nie ważne co da ci życie, ważne jak to wykorzystasz. Z przyjemnością sięgnę po twórczość Amy Harmon i będę czerpać siłę z uporu Fern, entuzjazmu Beileya i pokory Ambrose'a. Mam nadzieje, że ta powieść jak i inne Harmon zostawią ślad w każdym czytelniku.Mnie książka urzekła, zarówno listy między Fern i Ambrosem jak i przyjaźnie Fern, jej kuzyna i Rity oraz Ambrosa i chłopaków. Piękna historia, koło której nie możesz przejść obojętnie

24. Recenzja: Zaczytana wiedźma Urszula Wesołowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Są takie historie, które nigdy nie powinny się wydarzyć, są takie słowa, które nigdy nie powinny paść, są łzy, które nigdy nie powinny być uronione, są uczucia, które tak bardzo bolą i są rozstania, na które nigdy nie jesteśmy gotowi. I powroty, które nigdy nie są łatwe... Są też historie, które bardzo bolą. Do takich zalicza się historia Fern, Ambrosa i ich najbliższych przyjaciół. Historia młodych ludzi, która miała być wielką przygodą, z której mieli wrócić bohaterowie. Jednak tak się nie stało... W małym i cichym miasteczku grupa pięciu przyjaciół, młodych chłopaków z drużyny zapaśniczej wyrusza na wojnę do Iraku. To miało być tylko pół roku, potem każdy z nich miał wrócić do swojego życia. Jednak do rodzinnego miasteczka wraca tylko jeden - Ambrose Young - kiedyś ikona szkolnej drużyny,dzisiaj młody mężczyzna obwiniający się o śmierć najbliższych. Emocjonalny wrak człowieka. Ambrose miał bardzo duże szanse na karierę sportową, był popularnym chłopakiem i całkiem naturalnym wydaje się, że nie zauważył zwykłej, szarej rówieśniczki Fern, która już wtedy się w nim podkochiwała. Jednak podczas pobytu w Iraku odniósł dość spore obrażenia, zwłaszcza wizualne. Mimo, że wiele rzeczy uległo zmianie, uczucie dziewczyny pozostało niezmienne. Jednak miłość do osoby, która ma poranioną duszę nie jest łatwa. Jednak dobro i nadzieja Fern sprawiają, że mur i skorupa powoli zaczynają się kruszyć... Nie będę Wam dzisiaj zawracała głowy sylwetka bohaterów, pomysłem na fabułę, stylem autorki i tymi innymi przyziemnymi rzeczami jakimi zazwyczaj Was zanudzam. To bardzo smutna, wzruszająca i bolesna historia młodych ludzi, przesiąknięta niesprawiedliwością, rozczarowaniem, bezradnością, poczuciem winy i stratą. To historia przesiąknięta łzami, nie tylko tymi literackimi bohaterów, ale także moimi. Nie jest łatwo mnie wzruszyć, jednak tutaj... tutaj płakałam kilkakrotnie. Wyłam niczym zawodowa płaczka i nie umiałam uspokoić swoich emocji. Rozpadłam się na emocjonalne cząstki elementarne. "Pomyśl. Nie ma smutku, jeśli wcześniej nie było radości. Nie odczułabym tej straty, gdybym go nie kochała. Nie mogłabym wyleczyć się z tego bólu nie wyrzucając (go) z mojego serca. Dlatego wole ten ból, niz gdybym miała nigdy go nie poznać." Akceptacja samego siebie, z własnymi słabościami i ułomnościami wcale nie jest łatwa, a właśnie z tym musiał się zmierzyć każdy z naszych bohaterów. Przejśc długą wewnętrzną drogę, przewartościować się i zaakceptować to czego nie można zmienić. Bardzo łatwo jest usiąść, płakać i użalać się nad sobą. Najtrudniej jest jednak zmierzyć się z tym czego nie możemy zmienić. W to wszystko wkomponowana jest miłość, bardzo trudna, pełna wyrzeczeń, cierpliwości i poświęcenia. "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia." Z czystym sumieniem polecam Wam tą historię. I polecam Wam równiez łzy i własna refleksję. Bo można pisać wiele pięknych słów, ale refleksja zawsze będzie indywidualna. Nawet jesli nie spodoba Wam się fabuła, historia to emocje, przemyślenia będą bardzo wartościowe, pełne wartości życiowych. Zwyczajnie złapałam kaca książkowego. "Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie? Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle? Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę? Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze? Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu? Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę? Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach, Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach? Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle? Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"

25. Recenzja: http://literackie-zamieszanie.blogspot.com/ Izabela Łęcka-Wokulska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Po ciekawych książkach 'Pieśń Dawida' i 'Prawo Mojżesza', nabrałam wielkiej ochoty na najnowszą, wydają w Polsce, książkę tej autorki pt. 'Making faces'. Na okładce całująca się para, troszkę za mgłą, co wróżyło dobry romans, a poprzednie książki kazały mi spodziewać się wzruszeń przy czytaniu. Książka ukazała się 5 stycznia 2017 roku w wydawnictwie Editio. Muszę przyznać, że nie rozczarowałam się książką! A jeśli chodzi o książki o miłości, to jestem wymagająca, bo albo mnie bohater denerwuje, albo jest za ckliwie, albo za drętwo, albo coś jeszcze. Tym razem po raz kolejny Amy Harmon udowodniła, że potrafi pisać dla każdego. Bohaterami książki jest w zasadzie czwórka przyjaciół: Fern i jej niepełnosprawny kuzyn Bailey, jej piękna koleżanka Rita i ulubieniec szkoły, przystojny i wysportowany, a przy tym czytający poezję Ambrose Young. Akcja zaczyna się w czasie licealnym bohaterów, a kończy się, gdy są dorośli. Widzimy co się z nimi stało, jaki ich spotkał los, kto odnalazł swoją miłość, a kto nie. Książka kojarzyła mi się z amerykańskimi serialami o problemach nastolatków, typu 'Jezioro marzeń', jakie uwielbiałam oglądać, będąc młodsza. Gdy czytam książkę o miłości nastolatków, to zwracam uwagę na wartości, jakie reprezentują. Jestem w gruncie rzeczy romantyczna, chyba, bo lubię, gdy miłość jest piękna, gdy się rozwija powoli, gdy uszlachetnia bohaterów, gdy nie wskakują sobie do łóżka już po pierwszej randce. Fern jest nieładna i taka się czuje: mała, ruda, w okularach i aparacie ortodontycznym. Ambrose i jego koledzy z drużyny zapaśniczej nie biją się o nią, a jednak zdobywa ona sobie ich szacunek. Ale droga do tego jest długa. Po pierwsze Fern przyjaźni się i opiekuje niepełnosprawnym Baileyem, który jest synem trenera i pomimo, że nie może trenować, to z chęcią uczestniczy w treningach. Po drugie Fern pisze dla pięknej Rity liściki miłosne, czym ujawnia swoją wrażliwość. Miej więcej w połowie książki czasy licealne się kończą, a zaczyna się dorosłość. Role się odwracają, bo najpopularniejsze osoby z liceum w dorosłym życiu wcale nie radzą sobie najlepiej. Uroda nie jest już tak istotna. Liczy się lojalność, wytrwałość i to, co sobą reprezentujemy. Każdy z nich musi dorosnąć i zdać egzamin z życia. Rita musi zmierzyć się z błędami młodości. Ambrose jedzie do Iraku i wraca zmieniony, Fern ciągle pisze i wciąż kocha Ambrose, a Bailey wie, że umrze, ale każdą chwilę chce wykorzystać godnie, pomagając tym, którym kocha. Powieść składa się z rozmów, listów, trudnych myśli i traumatycznych wydarzeń. Jest wiele romantyzmu i wzruszeń. Książka pokazuje, że każdy ma szansę na miłość, bo tak naprawdę liczy się to, jacy jesteśmy dla innych, co dajemy z siebie bliskim. 'Making faces' pokazuje, że to nie uroda, ani atrakcyjność fizyczna się liczy, ale uczucie, że prawdziwa miłość pokona wszystkie przeszkody, że miłość sprawi, że z Brzydkiego Kaczątka wyrośnie piękny łabędź i że ważne jest co mamy w środku. Pokazuje też, że dorosłość jest trudna i pełna problemów, z którymi jedynie przy wsparciu najbliższych można się uporać. A przede wszystkim książka pokazuje, że miłość jest piękna i nadaje sensu życiu. I pokazuje, że jednak można pisać o miłości ciekawiej niż w książkach o Greyu. Daję książce 8 gwiazdek.

26. Recenzja: Książkowy zakątek Paulina Buchalik

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Wiem, co wam przychodzi do głowy, gdy patrzycie na okładkę tej książki. Ale uwierzcie mi na słowo - Making faces nie jest typowym romansem. Owszem, takowy wątek odgrywa dość ważną rolę w całej powieści, jednak najważniejsza jest płynąca z niej lekcja. Nie jest to bynajmniej coś nachalnego - nie ma się wrażenia, że autorka na siłę stara się czegoś nas nauczyć i wymusza na nas dane reakcje. Wszystko jest poprowadzone sprawnie i delikatnie. Główną rolę gra tu wątek walki o lepsze jutro, zmaganie się z przeszłością, utratą i poczuciem winy oraz coś, co mnie zachwyciło, bo poruszanie tego w książkach jako jeden z głównych tematów zdarza się stosunkowo rzadko - mianowicie niepełnosprawność.
     

    Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia.

    Ciężko mi pisać tę recenzję, przyznaję. Dopiero co skończyłam czytać tę książkę i jeszcze nie pozbierałam swojego serca z podłogi. Mam w głowie mnóstwo myśli, dlatego chcę je przelać tutaj. O twórczości Amy Harmon wiele się ostatnio słyszy - jej najpopularniejsze tytuły to Prawo Mojżesza oraz Pieśń Dawida. Te książki jednak nie zainteresowały mnie tak jak Making faces. Sięgając po ten twór, nie spodziewałam się, że spotkam się z wątkiem niepełnosprawności i byłam z początku lekko zdezorientowana. Podjęcie się dwóch tak trudnych tematów, jak właśnie utrata przyjaciół w wojnie oraz niepełnosprawność wymaga dużej wiedzy i wrażliwości, czego autorce nie brakuje. Żeby nie było niedomówień - obie te rzeczy nie spotkały jednej osoby. Bailey to wiecznie uśmiechnięty i pozytywnie nastawiony kuzyn Fern, który przez całe swoje życie zmaga się z dystrofią mięśniową i jest praktycznie przykuty do wózka. Mimo tego nie brakuje mu chęci do życia, co ma odzwierciedlenie w latach, które już przeżył. Większość dzieciaków z tą przypadłością nie dożywała takiego wieku, jaki osiągnął Bailey - był on bowiem w wieku naszej głównej bohaterki i ani myślał schodzić z tego świata. Uważam go za jedną z lepszych postaci.

    Kiedyś bałem się, że pójdę do piekła. Ale teraz w nim jestem i wcale nie wydaje się takie straszne.

    
    Cała powieść rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych - mamy przeszłość i teraźniejszość. Aktualne wydarzenia przeplatają się ze wspomnieniami pisanymi kursywą, aby łatwiej było nam się w nich połapać oraz abyśmy zrozumieli niektóre dylematy czy wybory bohaterów. Fabuła jest przedstawiana w 3 osobie, co zazwyczaj powoduje u mnie dyskomfort, jednak tutaj dość szybko się do tego przyzwyczaiłam i przestałam zwracać na to uwagę. Autorka ma swobodny i przystępny styl pisania, dzięki czemu zanim się obejrzymy, już kończymy ostatni rozdział. Z jednej strony postrzegam to jako plus, natomiast z drugiej aż mi przykro, że tak szybko dotarłam do końca.

     

    Bardzo przypadła mi do gustu postać Ambrose'a. Spodziewałam się typowego samca alfa, jakiego zazwyczaj spotykamy w tego rodzaju książkach, natomiast dostałam spokojnego, ciekawego świata i mądrego chłopaka, który na długo pozostanie w moim sercu. Sam wątek wojny był świetnie rozegrany, ponieważ akcja w książce rozpoczyna się w 2001 roku oraz opisuje zamach na World Trade Center, tym samym ukazując początek wojny. Mamy tu również pokazane okrucieństwo i niesprawiedliwość naszego świata - żołnierze giną za kraj, zostawiają rodzinę, dzieci, cierpią, aby nam mogło być dobrze.

     

    Making faces porusza również temat samoakceptacji oraz akceptacji innych ze względu na wygląd. Brakowało mi tego w literaturze. Wątek miłosny też został zgrabnie poprowadzony, a ja czasem rumieniłam się przy czytaniu. Ambrose był absolutnie przekochany, a Fern urocza i prawdziwa - wiele dziewczyn mogłoby się z nią utożsamić. Polecam tę książkę dosłownie każdemu. Jest to kawał naprawdę dobrej literatury.

27. Recenzja: Lubimy Czytać Kraina Książek

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jestem świeżo po lekturze i nie mogę uwierzyć jak cudowna była ta książka.
    W jeden dzień, gdyż właśnie tyle zajęło mi jej przeczytanie złamała moje serce kilkakrotnie i również kilkakrotnie je posklejała.
    Oczekiwałam zwykłej obyczajówki, a dostałam coś o wiele lepszego zawierającego w sobie wiele mądrości życiowej. Są tu poruszane bardzo trudne tematy jak miłość, wojna, choroba czy strata najbliższych i walczenie z własnymi słabościami.
    Bezgraniczna miłość Fern od dzieciństwa do idealnego mężczyzny jakim jest Ambrose to jedna z tych rzeczy, która mnie najbardziej poruszyła. Całe retrospekcje, dzięki którym mogliśmy poznać jak się rozwijało jej uczucie i dalej toczyło. Jedyne co mogło mnie w niej w jakiś sposób rozczarować jest tylko to, że na początku książka nie wydaje się taka wartościowa jaka z czasem staje się później. Myślimy, że czytamy kolejny obyczajowy romans, który nic nie wniesie do naszego życia. Jak bardzo się wtedy mylimy! Tak wiele wiedzy możemy z niej wyciągnąć wiedzy, zmusza nas do refleksji. Na przykład czytelnik zaczyna się zastanawiać czy naprawdę wygląd jest tak ważną cechą w dzisiejszym życiu. Czy to nie wnętrze każdego człowieka jest tak naprawdę o wiele piękniejsze? Do tego nie powinniśmy się bać swoich lęków. Powinniśmy pokonywać własne słabości i spełniać marzenia.
    Doprowadziła mnie do łez, a koniec niezwykle poruszył, lepszego zakończenia nie mogłam sobie wymarzyć. Książkę będę otwarcie polecać każdemu nawet jeśli nie miłuje się w tych gatunkach. A ja sama na pewno do niej powrócę nawet w najbliższym czasie.

28. Recenzja: korcimnieczytanie.blogspot.com Kornelia Pikulik-Czyż

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jakiś czas temu miałam okazję czytać dwie książki Amy Harmon - „Prawo Mojżesza” i „Pieśń Dawida” i śmiało mogę powiedzieć, że dzięki nim stałam się fanką tej autorki. Nie mogłam sobie odmówić lektury kolejnej jej powieści - „Making faces” i z pewnością nie odmówię sobie żadnej kolejnej. Dlaczego?

     

     

    Fern Taylor jest inteligentną dziewczyną, szaloną i wrażliwą. Niestety jej niesforne rude włosy, „patykowatość”, okulary i aparat ortodontyczny sprawiają, że czuje się jak brzydkie kaczątko. Nie przyciąga chłopięcych spojrzeń, a już z pewnością nie takich, jakich by sobie życzyła i o jakich czyta w płomiennych romansach, których jest wielbicielką. Od najmłodszych lat kocha się w Amrose'ie Youngu – przystojnym i błyskotliwym zapaśniku, który niestety zupełnie się nią nie interesuje. Dziewczyna ma nadzieję, że to kiedyś się zmieni, ale czy jest na to jakakolwiek szansa?

     

    Fern praktycznie cały czas spędza ze swoim kuzynem, Baileyem. Od najmłodszych lat byli nierozłączni i mimo upływu lat to się nie zmieniło. Uwielbiają swoje towarzystwo, świetnie się rozumieją i są dla siebie ogromnym wsparciem. Bailey cierpi na dystrofię mięśniową Duchenne'a, przez którą stopniowo zostaje coraz bardziej unieruchomiony, spędzi resztę życia na wózku skazany na łaskę lub niełaskę innych i do tego wie, że nie będzie żył długo. Mimo to Bailey się nie poddaje, nie użala się nad sobą, a stara się wyciągnąć z danego mu życia jak najwięcej.

     

    Ambrose jest miejscową gwiazdą, liderem drużyny zapaśniczej, w którym podkochuje się mnóstwo dziewczyn. Pokłada się w nim wielkie nadzieje, ma zagwarantowane uniwersyteckie stypendium i wiele osób wróży mu świetną karierę, jednak chłopak boi się, że nie sprosta oczekiwaniom, że być może nie wszystko pójdzie zgodnie z planem. Dlatego wybiera inną drogę. Po ukończeniu liceum postanawia zaciągnąć się do wojska i namawia do tego samego kolegów z drużyny. Wydarzenia z 11 września są ciągle żywe, dlatego chłopcy pragną przysłużyć się ojczyźnie, spełnić obowiązek i sprawdzić się w nowych warunkach, jednak nie spodziewają się, że ta szczenięca decyzja będzie tak brzemienna w skutkach.

     

    Opowieść o tych młodych ludziach sprawiła, że na kilka chwil zapomniałam o otaczającym mnie świecie, zupełnie się w niej zatraciłam, zapomniałam o obowiązkach, o tym, że powinnam od dawna spać, a nie pisać na gorąco o tym, co niedawno przeżyłam. „Making faces” to pełna uroku historia o młodości, dorastaniu, o pięknie i brzydocie, o wspaniałej przyjaźni, o chorobie, umieraniu, miłości, żałobie, obowiązku, poczuciu winy, o tym, że w młodym wieku często lekkomyślnie podejmujemy decyzje, które potem zaważą na całym naszym życiu. Czytamy tu też o tym, jak istotny jest wygląd zewnętrzny, o tym, że osobom ładnym jest łatwiej w życiu, co jednak może okazać się zgubne. Gdy komuś wszystko przychodzi gładko, to później nie umie on sobie radzić z porażkami, nie wie, jak się w takiej sytuacji zachować.

     

    „Pod pewnym względem jej status brzydkiego kaczątka działał jak pole siłowe, które chroniło ją przed światem, aż dorośnie, osiągnie swój potencjał i zrozumie, że zasługuje na więcej, niż jej się wydaje”.

     

    Mamy tu bardzo ciekawą fabułę, nie brakuje zwrotów akcji, fascynujących i bardzo różnorodnych bohaterów. Oprócz bieżących wydarzeń pojawiają się też wspomnienia z dzieciństwa, dzięki którym możemy na wszystko spojrzeć z szerszej perspektywy.

     

    Pokochałam tę książkę praktycznie od pierwszego zdania, dałam się jej wciągnąć bez reszty, poruszyła mnie ona do głębi, ale przede wszystkim bardzo wzruszyła. Lubię, gdy jestem w stanie przynajmniej częściowo utożsamiać się z bohaterem danej książki, kiedy dotyka ona również jakichś moich wspomnień, dawno niedotykanych uczuć, które tkwią we mnie, z którymi sobie poradziłam, a jednak ich wspomnienie i tak mnie rozbraja. Dokładnie tak było w tym przypadku.

     

    Łzy to dla mnie najlepsza rekomendacja, a biorąc pod uwagę, ile ich wylałam podczas lektury „Making faces”, to bez wątpienia muszę Wam tę powieść polecić. Ja nie płakałam, ja ryczałam, ocierałam oczy i czytałam dalej. Oczywiście nie tylko takie emocje mi towarzyszyły w trakcie tej lektury. Uśmiechałam się i wybuchałam śmiechem, bałam się, kibicowałam ukochanym bohaterom, a teraz mam w głowie mnóstwo myśli, które trudno poukładać. Ta lektura sprawiła, że pękłam, że rozprysłam się na wiele kawałków i teraz jest mi bardzo trudno się pozbierać. „Making faces” to piękna, wzruszająca i dająca do myślenia powieść, którą koniecznie musicie przeczytać.

     

    Moja ocena: 10/10

29. Recenzja: zaczarowana-ksiazka.blogspot.com Beata Matuszewska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jakiś czas temu czytałam książki „Prawo Mojżesza” i „Pieśń Dawida” bardzo mi się spodobały. Kiedy zobaczyłam zapowiedź książki to wiedziałam, że nie mogę przejść obok niej obojętnie. Ale czy ta książka spełniła moje oczekiwania? Ciężko mi cokolwiek powiedzieć. Chcecie dowiedzieć się, dlaczego? Koniecznie przeczytajcie recenzję! Amy Harmon jest autorką bestsellerów, mówcą motywacyjnym, nauczycielką i matką. Dorastała w wiejskiej okolicy, a pisanie od zawsze sprawiało jej ogromną przyjemność. Jej książki opublikowano w siedmiu krajach, zdobyły wiele nagród i wyróżnień. Ferm Taylor nie jest specjalnie lubiana i popularna. Dwunastoletnia dziewczynka z rudą burzą loków, aparatem ortodontycznym i okularach sprawiają, że nie jest marzeniem szkolnych chłopców. Ambrose Young jest marzeniem każdej dziewczyny w szkole, ale i także lokalna gwiazda w sporcie gdzie jego przyszłość w tym sporcie zapowiadała się świetliście. Ferm podkochiwał się w chłopaku a on nie zwracał na nią uwagi. Kiedy przyszedł czas wyboru kierunku studiów, chłopak nagle zmienia decyzje i zaciąga się do wojska. A wraz z nim jego czterej przyjaciele. Kiedy po wielu miesiącach na misji wraca sam nie jest już tym samym chłopcem, co kiedyś. Jedynie tylko zakochana kobieta i Bailey nie opuścili Ambrose’a. Autorka książki jest niesamowita w wymyślaniu i pisaniu przeróżnych historii. Każda jej książka jest jak rosyjska ruletka bo nigdy nie wiesz na co trafisz. Dwie poprzednie wydane książki były dla nie niesamowite, po których ciężko było mi dojść do siebie. Lecz ta książka „Making Faces” pobija każdą inna, jaką do tej pory czytałam. Historia Ferm i Ambrose’a poruszyła mnie doszczętnie gdzie teraz bardzo ciężko mi się pozbierać! „Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia.” Tych dwoje pokochałam od samego początku a zwłaszcza niektóre fakty, jakie wychodzą na światło dzienne i jak sobie z tym wszystkim radzą. Podoba mi się również styl i język, jakim jest napisana książka, co bardzo szybko się czyta. Oczywiście okładka książki jak najbardziej jest tajemnicza i kobieca gdzie na pewno nikt nie przejdzie obok niej obojętnie. Making Faces jest to jedna z nielicznych książek gdzie będzie stała na honorowym miejscu w mojej bibliotece. Historia zapada w pamięci i mogę z czystym sumieniem polecić każdemu. Jeśli szukasz książki dla siebie koleżanki, która lubi czytać romanse to ta książka jest dla ciebie. A jeśli już czytaliście książki Amy Harmon to wiecie, czego możecie się po tej książce. Serdecznie polecam :) MOJA OCENA: 10/10

30. Recenzja: www.instagram.com/katherine_the_bookworm/ Ewelina Żyła

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    'Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?
    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy które widzą źle?
    (...) Czy mój wygląd, to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?
    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?
    (..)Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?
    Jeśli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?''
    
    
    W małym, spokojnym miasteczku swoje życie wiedzie grupka nastolatków, których łączy fakt, że chodzą do wspólnego liceum. Wśród nich jest nieśmiała i zakompleksiona Fern, która od dziecka była pozbawiona urody. Mała i drobna, z burzą rudych loków na głowie i z krzywymi zębami, była przeciwieństwem swojej ślicznej przyjaciółki Rity.
    Jednak była osobą inteligentną i wrażliwą, o pięknym sercu. Opiekowała się swoim chorym kuzynem, Baileyem, który chorował na dystrofię mięśniową. Choroba ta sprawiła, że chłopak nie miał władzy nad swoim ciałem. Pomimo niesprawiedliwości, która go spotkała, był pozytywnym człowiekiem, który z dystansem podchodził do samego siebie. Wraz z Fern, byli dla siebie wspaniałymi przyjaciółmi. Wspierali się i jedno dbało o drugiego.
    Jest też Ambrose Young. Utalentowany chłopak, zawodnik futbolu, który na swoim koncie ma wiele osiągnięć. Fern kocha go, odkąd skończyła 9 lat. Chłopak był dla dziewczyny ideałem piękna, lecz on nigdy jej nie zauważał. Wszystko się zmieniło, gdy jej przyjaciółka Rita, poprosiła ją o napisanie do niego listu. Dziewczyna się zgodziła, jednak to nie były zwykłe listy, bo Fern wkładała w nie całe swoje serce, duszę i uczucia. Pewnego dnia chłopak dowiaduje się, kto je pisał i jest wściekły. Stało się to czego pragnęła Fern - chłopak ją zauważa, jednak nie tak jak ona sama by tego chciała.
    Ataki terrorystyczne z 11 września, zmieniają dotąd bezpieczny świat młodych ludzi. Na ich oczach dzieje się historia, która będzie pamiętana przez następne pokolenia. Ambrose, chcąc walczyć za swój kraj i wolność, wraz z piątką przyjaciół zaciąga się do wojska. Tragedia, która wydarzy się podczas ich misji, zmieni życie chłopaka. Już nigdy nie będzie taki sam. Czy można na nowo posklejać człowieka, który utracił nie tylko twarz, lecz całego siebie?
    
    
    Amy Harmon, wprowadza w nas historię pełną bólu i cierpienia. Na okładce książki widnieje napis: ''Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz?''. Ambrose nie tylko stracił swoją urodę, stracił coś o wiele ważniejszego: siebie. Tragedia, której był świadkiem odebrała mu pewność i wiarę w lepsze jutro. Borykał się z wyrzutami sumieniami, wmawiał sobie, że jego twarz, jest karą za jego grzechy. Fern nie zależało na jego wyglądzie, kochała go za to jakim był człowiekiem. Czy dziewczynie uda się sprawić, że Ambrose znów zacznie żyć? Czy chłopak uwierzy, że wygląd to nie wszystko?
    Autorka w ''Making faces'' porusza wiele aspektów życia. Przemoc w rodzinie, nieuleczalna choroba, skutki wojny, która odciska na człowieku głębokie piętno, żałoba po najbliższych ludziach. Pokazuje nam, że życie jest niesprawiedliwe, ale gdy mamy przy sobie wartościowych ludzi, łatwiej je znieść. Wygląd, to nie wszystko. Uroda przemija, a to co nosimy w sercu i to jak żyjemy, pozostaje z nami na zawsze. Ludzie wiele tracą kierując się tylko wzrokiem.
    Czas na podsumowanie. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Amy Harmon i na pewno nie ostatnie. Czeka już na mnie ''Prawo Mojżesza''. Autorka ma lekki styl pisania. Stworzyła ciekawych bohaterów, wykreowała sytuacje, które możemy spotkać w swoim życiu. Momentami książka przynudzała, miała kilka niedociągnięć, ale nie mogę odmówić jej emocji, które wręcz otaczają czytelnika z każdą kolejną stroną. Tu jest ich aż tyle, że momentami bolało mnie serducho przy czytaniu. Obok tej książki nie można przejść obojętnie, bo jest nie tylko historią nastolatków, których życie potraktowało niesprawiedliwie, a przede wszystkim skarbnicą mądrości. Daje nam niezły wycisk życia, lekcję którą zapamiętamy na długo. Ta powieść przede wszystkim zmusza nas do zastanowienia się nad sobą, swoim życiem i postępowaniem.
    Nie ostatni raz była w moich łapkach, bo jeszcze nie raz do niej powrócę.

31. Recenzja: http://kobiecerecenzje365.blogspot.com/ Sylwia Stawska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Amy Harmon, to kolejna autorka, która szturmem podbiła moje serce. Jej powieści Prawo Mojżesza oraz Pieśń Davida plasują się bardzo wysoko na mojej czytelniczej liście, więc bez żadnych obaw sięgnęłam po Making faces, powieść, która całkiem niedawno ukazała się na naszym wydawniczym rynku. Czy kolejny raz zostałam usatysfakcjonowana? Czy Amy Harmon wywołała we mnie lawinę emocji, które uwielbiam podczas czytania? Zapraszam na recenzję.

     

    W małym miasteczku, gdzie każdy, każdego zna, mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich młody zapaśnik, Ambrose Young, przed którym kariera stała otworem. Przystojny, błyskotliwy i śmiały, nie zauważył, że nieśmiała Fern Taylor obdarzyła go uczuciem szczerym i tak silnym, że nawet czas oraz ogromna odległość nie była w stanie go zniszczyć. Fern uważała, że jest brzydka i że nigdy taki chłopak jak Ambrose nie zwróci na nią uwagi. Nie zdawała sobie jednak sprawy, jak piękne było jej wnętrze.

    Ambrose po zakończeniu szkoły postanowił, że nie pójdzie na studia. Chciał od życia więcej, więc postanowił zaciągnąć się do wojska i wyjechał na wojnę. Wraz z nim pojechało czterech jego przyjaciół. Po jego wyjeździe serce Fern krwawiło z bólu, lecz dziewczyna cierpiała w milczeniu i kochała dalej, choć młody żołnierz nie wiedział nic o tym uczuciu. Czy, ta historia ma szansę na happy end? Czy po powrocie z okrutnej wojny Ambrose będzie taki sam jak wcześniej? Przekonajcie się sami.

     

    „Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?

    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

    Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

    Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

    Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?

    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?

    Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,

    Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?

    Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?

    Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?”

     

    „Making faces”, to przepiękna, mądra i wartościowa powieść. Uwielbiam wszystkie książki Amy Harmon, jednak „Making faces” od teraz jest moim numerem jeden. Żałuję, że tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki, bo to powieść, którą naprawdę warto i trzeba przeczytać. To historia, o której się nie zapomina, a bohaterowie wgryzają się w serce oraz pamięć i zostają tam na wieki. To przepiękna opowieść o poszukiwaniu miłości, prawdziwej przyjaźni, o akceptacji siebie oraz innych, o bólu, odrzuceniu, stracie, wybaczaniu oraz śmierci, która czeka każdego z nas. To książka, która ma duszę i niesie bardzo ważne przesłanie, które dotyczy akceptacji drugiego człowieka. Nieważny jest wygląd, najważniejsze jest wnętrze, czyli dusza oraz serce, które jest prawdziwym obliczem każdego człowieka. Tę powieść czyta się sercem, ona nie bawi, ona porusza do głębi i zmusza do wielu refleksji nad kruchością ludzkiej egzystencji oraz nad wyborami, które odmieniają życie.

     

    „Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy przestają się zamazywać, ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia.”

     

    Ogromnym atutem tej powieści są bohaterowie, którzy są niezwykle naturalni oraz prawdziwi. Autorka poświęciła każdemu z nich wiele czasu oraz uwagi i mam tu na myśli naprawdę wszystkich bohaterów, bez wyjątku. Oczywiście prym wiedzie Fern oraz Ambrose. On jest miejscowym przystojniakiem, który urodę odziedziczył po biologicznym ojcu, który był Włochem. Zapaśnik przed którym kariera stoi otworem. Jednak Ambrose postanowił iść inną drogą i zaciągnął się do armii. Wraz z przyjaciółmi pojechał na wojnę, która zmieniła wszystko w jego życiu. Po powrocie otoczył się murem i odizolował się od ludzi oraz świata. Fern od zawsze uważała się za miejscową brzydulę i w skrytości serca marzyła o przystojnym kapitanie szkolnej drużyny zapaśniczej. Nie zdawała sobie sprawy, że jej piękno jest w jej wnętrzu. Po powrocie Ambrose'a z wojny postanowiła, że udowodni mu, że jego piękno też tam się znajduje. Nie mogę nie wspomnieć także o Bailey'u, kuzynie i najlepszym przyjacielu Fern, który urodził się z dystrofią mięśniową i całe życie żył z wyrokiem. Jego marzeniem było zostać bohaterem, wtedy czułby się spełniony i gotowy na to, co przyniesie mu los. Bailey, to chyba najbardziej sympatyczna postać w całej tej historii. Jest także Rita, piękna dziewczyna i przyjaciółka głównej bohaterki, która dokonała w życiu kilku złych wyborów, które okazały się tragiczne w skutkach. Są również przyjaciele Ambrose'a, waleczni żołnierze, którzy postanowili walczyć za swój kraj. O bohaterach mogłabym pisać i pisać, gdyż naprawdę każdy z nich jest godny uwagi i zapamiętania.

     

    „Prawdziwe piękno, takie, które nie blaknie i nie umiera, wymaga czasu. Wymaga napięcia. Wymaga niewiarygodnej wytrwałości. To krople, które jedna po drugiej budują stalaktyt; to trzęsienia ziemi, które tworzą łańcuchy górskie; to fale uderzające nieustannie o brzeg, które łamią skały i wygładzają twarde krawędzie. A z tej gwałtowności, wrzawy, wściekłego wycia wiatru i szumu wody rodzi się coś lepszego, coś, co w innych okolicznościach nie mogłoby zaistnieć.”

     

    „Making faces”, to naprawdę przepiękna, mądra i wartościowa powieść, którą polecam Wam z całego serca. Emocje dławią prawie na każdej stronie, a serce rozpada się na kawałki ze smutku, żalu, bezradności i niesprawiedliwości. To nie jest bajka ani tanie love story. To historia, która mogłaby przydarzyć się w prawdziwym życiu... a może już gdzieś się wydarzyła. Ta powieść uczy, że piękno znajduje się we wnętrzu człowieka, jednak czasami musi wydarzyć się coś bardzo złego, by można było je dostrzec. To zachwycająca opowieść o życiu, prawdziwej miłości i o przyjaźni, która trwa aż po grób.

     

    Nieczęsto mam książkowego kaca, jednak Amy Harmon mi go zafundowała.

     

    Takiej książki jak ta się nie zapomina!

     

    Gorąco polecam!

32. Recenzja: Dziewczynaopapierowymsercu.blogspot.com Justyna Kosmal

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    #32 Making faces

     

    czyli śmierć stała się rzeczywistością
    
    Tragedie najczęściej dosięgają tych, którzy są nieświadomi, tych co mają jeszcze wszystko przed sobą; miłość, prace, założenie rodziny... po prostu życie do przeżycia. 11 września 2001r. - ten dzień chyba dla wszystkich okazał się ogromną tragedią. Dzięki temu wydarzeniu bohaterowie dorastają dwa razy szybciej niż powinni. Trudno mi jest ich opisać, bo z wiekiem zmieniają się mentalnie, jak i fizycznie. Fern to typowa, mało popularna nastolatka. Sytuacji nie poprawia też to, że jej jedyny przyjaciel - który jest jednoczenie jej kuzynem - jeździ na wózku i dziewczyna poświęca mu praktycznie cały swój wolny czas. Nagle jej szkolna koleżanka się zakochuje i postanawia wymyślić coś nieoczekiwanego, by zaciekawić swojego wybranka. Dochodzi do wniosku, że wyśle mu karteczkę. Niestety kompletnie sobie z tym nie radzi, więc prosi Fern o pomoc i tak nasza bohaterka z listu na list coraz bardziej zbliża się do Ambrosa, w którym skrycie się podkochuje. Ambrose Young jest całkiem inny, niż może się wydawać. Ma dość presji ze strony innych. Potrzebuje się zatrzymać, pomyśleć nad przyszłością i wtedy wpada na pomysł z pójściem do wojska, który zaważy na jego całym życiu.   

     

    "Kiedyś bałem się, że pójdę do piekła. Ale teraz w nim jestem i wcale nie wydaje się takie straszne."
    
    Akcja książki waha się między przeszłością, a teraźniejszością. Myślę, że bez tych retrospekcji historia nie miałaby większego sensu, bo nic bez nich nie byłoby wytłumaczone i książka straciłaby swoją emocjonalność. 
    
    
    Jest to moja pierwsza książka tej autorki, ale słyszałam dużo pochlebnych opinii na temat Amy Harmon  i wiecie co? - nie dziwię się, że tyle osób ją kocha, bo ja też to zrobiłam. Historia nie jest napisana z jakąś pompą czy też fajerwerkami. Nie ma w niej takiego punktu kulminacyjnego, który waży na losach bohaterów. Książka - jak dla mnie - przedstawia powolny proces radzenia sobie z tym, że życie nie jest do końca takie, jak nam się wydaje i trzeba się z tym pogodzić.
    
     

    ''Nie ma smutku, jeśli wcześniej nie było radości. Nie odczułabym tej straty, gdybym go nie kochała. Nie mogłabym wyleczyć się z tego bólu, nie wyrzucając Baileya z mojego serca. Dlatego wolę ten ból, niż gdybym miała nigdy go nie poznać."

    
    Nie lubię książek, które są pisane w trzeciej osobie. Nie wiem, jak jest z wami, ale ja sądzę, że takie książki mają w sobie za mało emocji. Na szczęście w tym przypadku tak nie jest. Może i historia nie trafi na moją listę #Top50, ale i tak warto ją przeczytać.  
    
    Autorka "Making faces" podejmuje bardzo życiowy i myślę, że ciągle aktualny problem. Wygląd. Tę książkę powinna przeczytać każda dziewczyna, która nie wierzy w siebie i w swoje piękno. 

    "Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie? 
    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

     

    Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

     

    Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

     

    Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?

     

    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?

     

    Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,

     

    Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?

     

    Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?

     

    Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"

    
    
    Mimo wszystkich minusów historia jest napisana na mocne 7/10. Porusza ciekawe tematy, emocjonalna, uczy pokory i szacunku, a styl pisania Harmon nie pozostawia zastrzeżeń. Stworzyła świat tak samo piękny co bezlitosny. Bohaterowie są na pewno z tych niosących swój krzyż przez życie, ale pomimo tego historia niesie w sobie jakąś iskierkę nadziei.   

33. Recenzja: http://czytelnia-mola-ksiazkowego.pl Maria Derejczyk-Zwierzyńska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Amy Harmon oczarowała mnie cyklem Prawo Mojżesza, o którym pisałam w zeszłym roku na moim blogu. Czas, bym zapoznała Was z jej kolejną książką.

     

    Ambrose Young jest błyskotliwym i śmiałym młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nie zwraca większej uwagi na Fern Taylor, licealnej szarej myszki. Chłopak nie zauważył, że dziewczyna obdarzyła go uczuciem. Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose oraz czterech jego przyjaciół wyruszyli do Iraku. Z frontu wrócił tylko on, reszta zginęła. Mężczyzna został jednak ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta. Ta książka to historia małego miasteczka, piątki przyjaciół i opowieść o wojnie, z której wrócił tylko jeden. To piękna bajka o miłości jak z kart romansów, o zwykłej dziewczynie, która pokochała zranionego wojownika. Tej historii nie można było piękniej napisać. Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz?

     

    Czytając opis książki, zaczęłam obawiać się tego, że tym razem historia autorstwa Amy Harmon nie przypadnie mi do gustu. Od romansów raczej uciekam w podskokach. Na początku faktycznie było ciężko i bałam się, że nie uda mi się wczuć w klimat powieści. Na szczęście dość szybko się w nią wkręciłam.

     

    Całym sercem pokochałam Baileya, który cierpiał na dystrofię mięśniową. Choć wiedział, że jego dni są policzone i choroba nadal będzie postępowała, cieszył się tym, co miał. Dawał innym nadzieję na lepsze jutro. Był najbardziej pozytywnym bohaterem. Jeśli chodzi o Fern, musiałam dać jej trochę czasu, byśmy się polubiły. Najbardziej mieszane uczucia miałam do Ambrose'a. Zdecydowanie bardziej przemówił do mnie po powrocie z frontu niż przed tym, jak na niego wyruszył.

     

    Ta książka jest niezwykła. Pokazuje, jak niesprawiedliwe potrafi być życie. To nie jest wyidealizowana opowieść. Każdy z bohaterów ma swoje wady i zalety. Making faces na długo pozostanie w mojej pamięci. Będę z niecierpliwością czekać na kolejną powieść autorki. Jeśli szukacie czegoś dobrego do czytania, polecam tę książkę.

34. Recenzja: Redgirlbooks.blogspot.com Ewelina Żyła

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    W małym, spokojnym miasteczku swoje życie wiedzie grupka nastolatków, których łączy fakt, że chodzą do wspólnego liceum. Wśród nich jest nieśmiała i zakompleksiona Fern, która od dziecka była pozbawiona urody. Mała i drobna, z burzą rudych loków na głowie i z krzywymi zębami, była przeciwieństwem swojej ślicznej przyjaciółki Rity.
    Jednak była osobą inteligentną i wrażliwą, o pięknym sercu. Opiekowała się swoim chorym kuzynem, Baileyem, który chorował na dystrofię mięśniową. Choroba ta sprawiła, że chłopak nie miał władzy nad swoim ciałem. Pomimo niesprawiedliwości, która go spotkała, był pozytywnym człowiekiem, który z dystansem podchodził do samego siebie. Wraz z Fern, byli dla siebie wspaniałymi przyjaciółmi. Wspierali się i jedno dbało o drugiego.
    Jest też Ambrose Young. Utalentowany chłopak, zawodnik futbolu, który na swoim koncie ma wiele osiągnięć. Fern kocha go, odkąd skończyła 9 lat. Chłopak był dla dziewczyny ideałem piękna, lecz on nigdy jej nie zauważał. Wszystko się zmieniło, gdy jej przyjaciółka Rita, poprosiła ją o napisanie do niego listu. Dziewczyna się zgodziła, jednak to nie były zwykłe listy, bo Fern wkładała w nie całe swoje serce, duszę i uczucia. Pewnego dnia chłopak dowiaduje się, kto je pisał i jest wściekły. Stało się to czego pragnęła Fern - chłopak ją zauważa, jednak nie tak jak ona sama by tego chciała.
    Ataki terrorystyczne z 11 września, zmieniają dotąd bezpieczny świat młodych ludzi. Na ich oczach dzieje się historia, która będzie pamiętana przez następne pokolenia. Ambrose, chcąc walczyć za swój kraj i wolność, wraz z piątką przyjaciół zaciąga się do wojska. Tragedia, która wydarzy się podczas ich misji, zmieni życie chłopaka. Już nigdy nie będzie taki sam. Czy można na nowo posklejać człowieka, który utracił nie tylko twarz, lecz całego siebie? 
    
    
    Amy Harmon, wprowadza w nas historię pełną bólu i cierpienia. Na okładce książki widnieje napis: ''Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz?''. Ambrose nie tylko stracił swoją urodę, stracił coś o wiele ważniejszego: siebie. Tragedia, której był świadkiem odebrała mu pewność i wiarę w lepsze jutro. Borykał się z wyrzutami sumieniami, wmawiał sobie, że jego twarz, jest karą za jego grzechy. Fern nie zależało na jego wyglądzie, kochała go za to jakim był człowiekiem. Czy dziewczynie uda się sprawić, że Ambrose znów zacznie żyć? Czy chłopak uwierzy, że wygląd to nie wszystko?
    Autorka w ''Making faces'' porusza wiele aspektów życia. Przemoc w rodzinie, nieuleczalna choroba, skutki wojny, która odciska na człowieku głębokie piętno, żałoba po najbliższych ludziach. Pokazuje nam, że życie jest niesprawiedliwe, ale gdy mamy przy sobie wartościowych ludzi, łatwiej je znieść. Wygląd, to nie wszystko. Uroda przemija, a to co nosimy w sercu i to jak żyjemy, pozostaje z nami na zawsze. Ludzie wiele tracą kierując się tylko wzrokiem. 
    Czas na podsumowanie. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Amy Harmon i na pewno nie ostatnie. Czeka już na mnie ''Prawo Mojżesza''. Autorka ma lekki styl pisania. Stworzyła ciekawych bohaterów, wykreowała sytuacje, które możemy spotkać w swoim życiu. Momentami książka przynudzała, miała kilka niedociągnięć, ale nie mogę odmówić jej emocji, które wręcz otaczają czytelnika z każdą kolejną stroną. Tu jest ich aż tyle, że momentami bolało mnie serducho przy czytaniu. Obok tej książki nie można przejść obojętnie, bo jest nie tylko historią nastolatków, których życie potraktowało niesprawiedliwie, a przede wszystkim skarbnicą mądrości. Daje nam niezły wycisk życia, lekcję którą zapamiętamy na długo. Ta powieść przede wszystkim zmusza nas do zastanowienia się nad sobą, swoim życiem i postępowaniem. 
    Nie ostatni raz była w moich łapkach, bo jeszcze nie raz do niej powrócę.  

35. Recenzja: http://zagubiona-wslowach.blogspot.com/ Klaudia Mordarska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

     

    Czym jest prawdziwe piękno? Przyciągającą spojrzenia twarzą, zgrabnym ciałem, urokiem osobistym? A może chodzi o to, co znajduje się wewnątrz człowieka. Inteligencja. Błyskotliwość. Umiejętność dostrzeżenia dobra nawet tam, gdzie wydaje się, że go nie ma. Co jeśli jest nim artystyczna dusza? Albo złote serce zdolne wspomóc w potrzebie. Każdy człowiek postrzega piękno nieco inaczej. Czym ono jest dla Ciebie? 

     

    Fern Taylor od zawsze podkochiwała się w Ambrosie Youngu – przystojnym i niezwykle zdolnym młodym zapaśniku z szansami na wielką karierę. Ale jako brzydkie kaczątko była dla niego zupełnie niewidzialna. A przynajmniej do czasu, gdy Ambrose razem z grupką przyjaciół wyruszył na misję do Iraku. Powrócił sam. Ranny i pokiereszowany psychicznie. Nawet to nie powstrzymało Fern przed próbą zbliżenia się do niego. Tylko jak można kochać kogoś, kto stracił wszelką nadzieję i sens istnienia? 

     

    „Czasem trudno jest się pogodzić z tym, że nigdy nie będziemy kochani tak, jak byśmy tego chcieli”. 

     

    Lubię twórczość Amy Harmon. Szczególnie po tak dobrych pozycjach, jak Prawo Mojżesza, czy Pieśń Dawida. Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej książki. Ale muszę przyznać, że w trakcie czytania w niektórych momentach nieco mi się nudziło. Akcja dopiero pod koniec zaczęła pędzić, a autorka sprytnie zagrała na moich emocjach, wywołując wiele różnych uczuć. 

     

    Making Faces raczej nie należy do lekkich historii. Została poruszona tematyka wojny, nieuleczalnej choroby, czy chociażby zmagania się z przytłaczającym poczuciem winy i odrzuceniem. Momentami aż skłania do refleksji. To jedna z tych opowieści, nad którymi należy się zatrzymać. I wszystko stopniowo przetrawić. 

     

    Bohaterowie byli całkiem dobrze wykreowani, chociaż nie mogło się obyć bez pewnych schematów Na przykład: poraniony wojownik i brzydkie kaczątko nieświadome swojego wpływu. Ale za to podobało mi się nawiązanie do mitu o Herkulesie, którego Ambrose w rzeczy samej nieco przypominał i tak samo jak on przeszedł naprawdę wiele ciężkich chwil. Od razu polubiłam Fern – nieco cichą dziewczynę z zamiłowani do pisarstwa, od której aż kipiało dobrocią, miłością oraz niewinnością. Najbarwniejszą osobowością mógł poszczycić się Bailey. Mimo, że życie okrutnie się z nim obchodziło, nie przestawał imponować swoją błyskotliwością i zdolnością do zaakceptowania swojego losu. Był swego rodzaju klejem pomiędzy Fern, a Ambrose'm. Poza tym niejednokrotnie potrafił wywołać uśmiech na mojej twarzy. 
     

     

    „Są takie chwile, Bailey. Kiedy myślisz, że już więcej nie zniesiesz. Ale potem odkrywasz, że jednak dajesz radę. Zawsze dajesz radę. Jesteś twardy. Bierzesz głęboki oddech, zaciskasz mocniej zęby, pokonujesz kolejne przeszkody, aż w końcu wiatr znów zaczyna ci wiać w żagle”. 

     

    Wątek romantyczny był jednym z głównych elementów fabuły. To taka słodko-gorzka relacja, która potrzebowała lat, aby dojrzeć. Piękno kontrastowało z brzydotą, bezinteresowne uczucie z odrzuceniem. Autorka w ciekawy sposób ukazała, jak to jest kochać kogoś z wszystkimi wadami, utraconą nadzieją i głębokimi dziurami ziejącymi w sercu i na duszy. Nie obyło się bez dramatyzmu i gorzkich łez, ale również radosnych uniesień i powoli pojawiającej się wiary. W nowe życie. W lepsze jutro. 

     

    Podsumowując, Making Faces to  fascynująca opowieść i wojnie i miłości. O ludziach złamanych i tych poszukujących nadziei. Nie jest to łatwa książka. Ale momentami daje do myślenia. Może i były nieliczne fragmenty, które troszkę mnie nużyły, ale oceniam ją jak najbardziej na plus. Myślę, że powinna spodobać się fanom new adult i każdemu, kto szuka czegoś bardziej ambitniejszego. Może nie jest perfekcyjna, ale zdecydowanie coś w sobie ma. Tak samo jest z ludzkim pięknem, prawda? 
     

     

    „Zawsze zadziwia mnie to, że ludzie pojawiają się w naszym życiu dokładnie wtedy, gdy ich potrzebujemy”.
    
    Moja ocena: 8/10

36. Recenzja: Ksiazkowyswiatpatrycji.blogspot.com Patrycja Waniek

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Amy Harmon na dar. Jej powieści zawsze otwierają we mnie niezwykłe emocje... Czytając jej niebanalne i pełne uczuć opowieści czuję się jakbym była jedną z bohaterek i przeżywała to, co bohaterowie. Często się śmieję, płaczę, a lektury nie mogę skończyć bez przekręcenia ostatniej strony i dowiedzenia się, czy zakończenie będzie równie słodko-gorzkie jak cała powieść. Nie inaczej było z powieścią Making faces, czyli nowością na polskim rynku.
    
    Małe miasteczko gdzieś w Pensylwanii, wszyscy się w nim znają, znają swoje tajemnice. W takim miejscu jak to niewiele da się ukryć. Młodzi ludzie chodzący tu do szkoły nie interesują się piłką nożna, czy footballem amerykańskim, tu sława zdobywa ten, kto jest najlepszy w zapasach, a w Hannah Lake najlepszy był w nich Ambrose Taylor. Chłopak tak idealny, że zakochana w nim Fern, uważała go za herosa... Kochała go jednak nie za wygląd, on tego jednak nie dostrzegał. A później nastała wojna, on wyjechał, ona została...
    
    
     "Każdy jest dla kogoś głównym bohaterem..."
    Spodziewacie się kolejnej banalnej historii o nastolatkach? A może liczycie na na siłę wymuszający łzy dramat wojenny? Spodziewacie mdłych, wyidealizowanych bohaterów? W powieściach Amy Harmon ich nie znajdziecie, a na pewno nie w tej... Nie spodziewałam się, że ta historia wywoła we mnie tak wiele emocji, ale właśnie tak się stało. Podczas jej lektury naprawdę płakałam, a rzadko mi się to zdarza.
    
    Powieść Harmon podzielona jest na umowne dwie części. Pierwsza to czas młodości bohaterów, kiedy chodzą jeszcze do liceum, druga zaś opowiada o ich dorosłym życiu, kiedy trwa wojna w Wietnamie. Głównym wydarzeniem, na którym oparty był koncept był zamach na World Trade Center, co skłoniło część chłopców z miasteczka do zaciągnięcia się do armii. Miejscem akcji więc jak się pewnie domyślacie nie jest tylko Hannah Lake, ale również Irak.
    
    Making faces to jednak nie tylko opowieść o wojnie, ale również o tym jak sobie z nią radzić, jak walczyć ze stratą, jak pogodzić się ze śmiercią, czy to spodziewaną, którą wywołuje choroba, czy to niespodziewaną. To historia o akceptacji samego siebie, zrozumieniu swoich mocnych i słabych stron, radzeniu sobie ze stratą... Jednak to też pełna blasku opowieść o miłości, która rodzi się z czasem, a także o prawdziwej przyjaźni i pasji.
    
    "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia."
    Choć większość poruszanych w powieści tematów jest ciężkich, to dzięki niezwykle mądrym, pozytywnym bohaterom powieść czyta się z lekkością i fascynacją, odczuwany smutek jest tylko dowodem tej sympatii. Dla mnie, choć naprawdę polubiłam głównych bohaterów, to Bailey był najjaśniejszym promykiem całej powieści. Jego wytrwałość, inteligencja, zdrowe podejście do życia i pozytywna energia sprawiały, że każda scena z nim była niezwykła. Ten człowiek był wielki! Akceptował swoją chorobę, wytrwale jednak się jej nie poddawał i właśnie za to najbardziej go cenię.
    
    Wciąż nie mogę uwierzyć, że jedynie jedną, krótką powieścią autorka sprawiła, że tak zafascynowałam się bohaterami i czuję jakbym znała ich całe życie. Uwielbiam to w powieściach Harmon. Już nie mogę się doczekać kolejnych tak realnych historii...
    Ocena: świetna [6/6]
     

37. Recenzja: Instagram.com/camilleshade Kamila Orłowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sięgając po nową powieść Amy Harmon miałam cichą nadzieję, że ta powieść bardziej przypadnie mi do gustu niż "Prawo Mojżesza". Cóż zatem mogę napisać? Zdecydowanie się nie zawiodłam!
    
    Historia jaką mamy okazję poznać w "Making faces" jest niezwykle wzruszająca, przepełniona miłością, cierpieniem i smutkiem. To historia, która nie zostanie zapomniana. Zwraca uwagę na istotne aspekty naszego życia a przede wszystkim mówi o tym, że aby pokochać drugiego człowieka, nie ważne jest to jak on wygląda, czy jak się ubiera, a istotne jest to co ma w środku.
    
    Każda z postaci występujących w książce ma znaczny wkład w całą historię. Bohaterowie są niezwykle barwni, dużo przeszli i każdy z nich ma coś do przekazania. W małym miasteczku Hannah Lake mieszka grupa znajomych uczęszczających do liceum. Jest Fern i jej kuzyn Bailey oraz Rita. Są najlepszymi przyjaciółmi od dziecka, ale nie tylko to ich łączy. Dla Fern od zawsze Bailey był najważniejszy. Niestety nie miał tyle szczęścia i narodził się z dystrofią mięśniową, dlatego im był starszy tym bardziej potrzebował pomocy, gdyż jego mięśnie odmawiały posłuszeństwa i później nie był już w stanie poruszyć nawet rękoma.
    
    Autorka w piękny sposób pokazała nam jak osoba, która wie, że jej życie nie będzie zbyt długie, potrafi być niesamowicie optymistyczna. Bailey to niesamowita postać, inteligenty młodzieniec, który mimo tego, że nie potrafił już chodzić o własnych nogach, umiał cieszyć się z życia i był najlepszym kompanem jakiego można sobie tylko wymarzyć. To on potrafił podnieść drugiego człowieka na duchu i nieźle go dopingować. To on wierzył w ludzi, a jego podejście do całej sprawy, w ogóle nie wskazywało na to, że Bailey ma jakiś uszczerbek na zdrowiu.
    
    Był też Ambrose Young, błyskotliwy młodzieniec, przystojny i utalentowany zapaśnik z szansami na sportową przyszłość. ego rodzinne sprawy nieco się pokomplikowały, ale dalej chciał robić to co kocha i został wraz ze swoim przybranym ojcem. Nie chciał tak jak jego matka rzucić się w pogoń za biologicznym ojcem, który w ogóle się nim nie przejmował. Ambrosa uwielbiali wszyscy, nawet Fern. Autorka pokazała nam, że nawet świetny sportowiec, duma szkoły, może mieć wspaniałe wnętrze. Chłopak nie był piękny tylko na zewnątrz, ale i w środku.
    
    To wiedziała już od dziecka Fern, dlatego jej fascynacja chłopakiem tylko coraz bardziej się pogłębiała. Jednak Fern jako nastolatka byłą brzydka, miała rude włosy i krzywe zęby, zatem jak ktokolwiek mógłby ją zauważyć?
    
    Losy tej dwójki w pewnym momencie wejdą na ten sam tor. W wyniku jednej sytuacji, która wyjdzie na jaw, Ambrose zwróci uwagę na Fern, ale czy będzie z tego zadowolony? W końcu ją zauważył, tylko, czy będzie na tyle odważny?
    
    Wraz z końcem szkoły czas na poważne decyzje, Ambrose zamiast iść na studia, gdzie ma zapewnione miejsce jako gwiazda sportu, pod wpływem pewnych wydarzeń decyduje się na zaciągniecie do wojska. Przekonuje również do tego swoich najlepszych przyjaciół i już za niedługo będą stacjonować w Iraku.
    
    Autorka w bardzo piękny sposób wplotła historię każdego z przyjaciół Ambrose. Każdy z nich miał swoje życie w Hannah Lake, plany i zupełnie inny pogląd na świat. Jednak bycie w armii było ostatnią okazją na wspólnie spędzony czas. Dla naszego bohatera byli oni najważniejsi, a teraz razem mogli stanąć w obronie własnego kraju. A po powrocie zacząć nowy etap w życiu, pójść na studia, czy też założyć rodzinę. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie wypadek, na 2 miesiące przed powrotem do domu.
    
    Wypadek, który zmienił ich życie na zawsze. Wypadek, który sprawił, że już nic nigdy nie będzie takie samo.
    
    Kiedy Ambrose powraca do miasteczka, jest zupełnie innym człowiekiem. Nie chce by mieszkańcy go zobaczyli. Wie jak każdy wycierpiał, a teraz on i jego powrót nie są niczym dobrym. Mamy do czynienia z żołnierzem, który przeżył traumę. Nie sposób do niego dotrzeć, jest zamknięty w sobie, a na jego ciele można ujrzeć piętno wojny. Fern jako jedyna się nie poddaje i za wszelką cenę stara się dotrzeć do mężczyzny.
    
    Oboje mają już po 21 lat, wiele przeszli i jakoś muszą dać radę.
    
    Czy Fern dotrze do Ambrose? Jak wygląd żołnierza wpłynie na uczucia Fern? Czy nadal będzie go kochała?
    
    Historia o cierpieniu, które towarzyszy długo po tragicznych wydarzeniach a dręczące poczucie winy nigdy nie daje spokoju. Opowieść o tym, że mimo wszystko najważniejsze jest to co człowiek ma w sercu. Nieważne, czy miłość Twojego życia wygląda teraz jak potwór i ma złamaną duszę.
    
    W tej powieści bardzo dużo się dzieje, jest czas na radość, ale i na smutek. Niektóre wydarzenia są w stanie rozerwać serce na pół, ale każde z nich daje nadzieję. Jak potoczą się losy przyjaciół z Hannah Lake? Co będzie z Baileyem? Jak Rita poradzi sobie z agresywnym mężem i czy Ambrose pozwoli się do siebie zbliżyć?
    
    Miłość silniejsza niż strach, miłość która daje nadzieję i leczy rany, niestety nie wszystkie, ale taka, która daje ukojenie. Jak poradzić sobie po utracie bliskiej osoby? Jaki jest sens życia i co robić, aby było ono jak najlepsze?
    
    Piękna historia o życiu, które jest bardzo kruche. Pokazuje jak ważne jest to, aby jak najlepiej je wykorzystać. Bo żeby spojrzeć cierpieniu w twarz, trzeba mieć odwagę. A najodważniejsi pozostają w pamięci na długo.
    
    Kochani serdecznie Wam polecam tę wspaniałą, mądrą historię.

38. Recenzja: Ksiazkomiloscimoja.blogspot.com Justyna Leśniewicz

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Amy Harmon to autorka, która zyskała moją sympatię dzięki książkom Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida. Poprzednie powieści autorki uderzyły w najczulsze struny mojej duszy i poruszyły wszystkie emocje. Jak było tym razem?
    
    Fern kiedyś mało popularna, niejaka uczennica, córka lokalnego pastora, inteligentna i w pewnym sensie wyjątkowa. Dziś piękna, uczynna, dobra nieświadoma swojej zewnętrznej urody. Ambrose kiedyś młody bóg, sportowiec, zapaśnik, żołnierz. Dziś zniszczony przez wojnę, zagubiony, zraniony uszkodzony. Fern od zawsze jest zakochana w młodzieńcu, jednak dla niego jest tylko śmieszną, odrobinę szaloną.
    Po tragicznych wydarzeniach z jedenastego września, o których słyszał cały świat boski Ambrose, postanawia się zaciągnąć do wojska a wraz z nim czwórka jego przyjaciół. Miasto żegna ich wielką paradą, ale czy huczne imprezy mogą, podnieś na duchu kogoś, kto idzie na wojnę, kto będzie walczył za ojczyznę? Nie od dziś wiadomo, że wojna zmienia na zawsze...

     

     

     

    Narracja w książce jest trzecioosobowa, narrator wszechwiedzący oprowadza nas po przygodach głównych i pobocznych bohaterów. Całość jest spójna, każda z postaci ma swoje wady i zalety, zostali wykreowani na mocnych, realnych fundamentach. Bailey — odwieczny przyjaciel i kuzyn Fern, chłopak cierpiący na dystrofię mięśniową, chłopak słaby fizycznie, ale niezwykle silny umysłowo, zabawny i inteligentny z ogromnym dystansem do siebie i świata. Rita, szkolna piękność, odrobinę pusta, ale radosna — najlepsza przyjaciółka Fern. To tyle, jeżeli chodzi o postacie drugoplanowe. Pojawiają się również i osoby na trzecim i kolejnym planie. Całe tło zostało idealnie odrysowane, a pierwsze skrzypce w książce na zmianę grają bohaterowie pierwszo i drugoplanowi.
    
    Amy Harmon w Making Faces chciała przede wszystkim pokazać, że wygląd zewnętrzny to coś kruchego i ulotnego, dziś jesteśmy piękni, młodzi, a za moment może się wydarzyć coś, co zmieni nasz wygląd do końca życia. Uroda odchodzi, zmienia się, dojrzewamy, a nasze wewnętrzne piękno zostaje z nami na zawsze. Dobroć, pogoda ducha i poczucie humoru to coś, co nigdy w nas się nie zatrze nawet po upływie lat.
    
    Niestety, jest kilka wad w tej książce. Autorka tym razem poruszyła kilka tematów, skupiła się na aspekcie wojny, na chorobie Baileya, a momentami porusza nawet tematy przemocy domowej i... właśnie mam wrażenie, że Amy chciała złapać kilka srok za ogon i wiele potraktowała połowicznie. Jednak po kolei:
    
     

    Miłość

     

    To nie ukrywając główny motyw w książce, miłość bez wzajemności, krucha, łamliwa i niestabilna. Jednak gdzieś w tle buduje się na mocnych fundamentach również miłość prawdziwa i niepohamowana. Amy Harmon idealnie operuje czasami, w jednej chwili jesteśmy w liceum wśród młodzieńczych problemów i zauroczeń, a w kolejnej sekundzie jesteśmy już wśród dorosłych problemów, zmagań z szarą rzeczywistością i z ciężarem wojny. Głównym wątkiem miłosnym jest ten między Fern i Ambrose'em. Dwoje ludzi, którzy przez całe życie się mijają, czy w końcu znajdą ukojenie, radość z życia i prawdziwą miłość? Uważam, że ten wątek został poprowadzony bezbłędnie i tutaj nie mam się do czego przyczepić, były emocje, jakich można się spodziewać po Amy Harmon, były ujmujące chwile i uskrzydlające uczucia.

    Wojna

     

    Tutaj mam wiele zarzutów. Uważam, że autorka nie poradziła sobie z pociągnięciem tego wątku. Ambrose jako młody chłopak przeżył okropną traumę, jednak Amy Harmon nie odcisnęła na nim wyraźnego piętna. Mam wrażenie, że ten wątek został potraktowany odrobinę po macoszemu. Po tej autorce spodziewałam się skrajnych emocji i wyraźnych rys na psychice głównego bohatera, tym razem temat ten został tylko delikatnie liźnięty. Autorka nie postarała się o jakieś szczegóły, które uwiarygodniłyby Ambrose'a jako ofiarę wojennych działań, nie mówi o żadnych odciśniętych bliznach na psychice, nie mówi o zespole stresu pourazowego, mówi tylko o ranach, jakie dokonały się na ciele ofiary. Jednak o psychice i gonitwie myśli głównego bohatera jest mało... zbyt mało, aby ten wątek był wiarygodny.
    
     

    Wszystko, a i tak mało

    
    Autorka również w dość powierzchownych sposób potraktowała chorobę Baileya, ona po prostu jest, chłopak się z nią pogodził, wszyscy w koło są szczęśliwi, cieszą się każdym dniem i uczą się od Baileya żyć chwilą. Jednak tym razem czegoś w tym zabrakło, to było tylko powiedziane, ale w zbyt suchy sposób, bez zbędnych emocji, a można było z tego wyciągnąć wiele... albo zupełnie odpuścić sobie ten wątek i potraktować go osobno w innej książce, bo ma potencjał, ale nie zasłużył na potraktowanie go powierzchownie.
    Również, jeżeli chodzi o przemoc w rodzinie, było emocjonująco, ale na szybko, na siłę, zupełnie nie w stylu Harmon. Można było to rozegrać inaczej, pokazać ten ból jednej z bohaterek w inny sposób, albo potraktować osobno, bo tutaj kolejny poboczny wątek z potencjałem, nie zasługiwał na zdawkowe potraktowanie.
    
     

    Zbyt dużo, zbyt mało

    
    Amy Harmon podniosła sobie poprzeczkę bardzo wysoko poprzez poprzednie książki. Tym razem nieco się zawiodłam, wiem, że dość dosadnie pokazałam wam, co mi w książce nie leżało, jednak nie jest tak, że książka była fatalna. Ona po prostu jest gorsza od poprzednich, inna, nie ma w niej wielkich emocji, ale nadal mamy świetny styl Harmon, który wiele mi rekompensował. Rozumiem przesłanie tej książki, cieszę się z tematów, jakie autorka poruszyła, ale nie jestem zachwycona sposobem, w jaki to zrobiła. Myślę, że wątek wojny i miłości wykorzystany w stu procentach, od A do Z ze wszystkimi wzlotami i upadkami, byłby świetny. Jadnak już tak wiele wątków w jednej książce sprawiło, że potencjał, z tych na pozór pełnych emocji tematów, nie został wykorzystany.

     

    Making Faces to książka, która nie zawróciła mi w głowie, może miałam wobec niej większe oczekiwania, może te wszystkie recenzje i zdania, że książka to emocjonalna bomba z rewelacyjnym stylem Harmon, sprawiło, że chciałam prawdziwej bomby, czegoś do płaczu, czegoś, co poruszy mnie do głębi i zostawi z pustką w głowie. Tak się jednak nie stało. Książkę czytałam na początku opornie, potem się wciągnęłam, jednak nie było łez, nie było wielu emocji, było tylko w miarę, a po tej autorce spodziewałam się czegoś powyżej moich oczekiwań. Jak bardzo nie kręciłabym nosem i nie narzekała, to i tak wam polecam tę książka, a dlaczego? Po pierwsze uważam, że powinniście na własnej skórze się przekonać czy przypadnie wam do gustu, a po drugie to w końcu Amy Harmon i nawet jak jest nieco gorzej niż poprzednim razem to i tak nie ma tragedii.

     

     

     

     

     

     

     

     

39. Recenzja: Naksiazki.blogspot.com Paulina Lipka-Bartosik

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Gdyby pokusić się o napisanie charakterystyki choćby kilku męskich bohaterów powieści z nurtu New Adult, szybko można by zauważyć, że fragmenty tekstu, które opisują ich wygląd zewnętrzny, są w gruncie rzeczy identyczne. Przystojny do granic przyzwoitości, umięśniony jak młody bóg, ze zniewalającym uśmiechem i nieco niebezpiecznym błyskiem w oku - tak oto (niemal zawsze!) prezentuje się nasz bohater. I choć oczywiście wszyscy wiemy, że to nie wygląd zewnętrzny jest kluczowy; że - jak mawiał Lis - "najważniejsze jest to, co niewidoczne dla oczu" , to i tak z dziką przyjemnością dajemy się wciągnąć w opowieść o panu Pięknym.

    Co jednak, jeśli pewnego dnia Piękny zamieni się w Bestię, jego urok zastąpi ból, a blizny na twarzy nieudolnie spróbują odtworzyć to, co stało się z pokiereszowaną przez los duszą?
    Czy wciąż będziesz mieć odwagę dostrzec to, co ostało się w jego sercu...?

    
    
     

    Fern Taylor nigdy nie była pięknością.  Rudowłosa, niska niczym dziesięcioletni chłopiec i  na domiar złego z aparatem na zębach, nie zwracała na siebie zbyt dużej uwagi. Z czasem zaakceptowała ten nieidealny wygląd i - być może dzięki niemu - stała się cudowną, ciepłą osobą z sercem na dłoni, troszczącą się o chorego kuzyna, namiętnie piszącą romanse i w tajemnicy kochającą Ambrose'a.
    Ambrose Young zawsze był przystojny. Silny fizycznie, otoczony gromadą wiernych przyjaciół, odnosił sukcesy w sporcie i miał przed sobą świetlaną przyszłość. Jedna decyzja, jeden wyjazd, jedna bomba... I Ambrose stracił niemal wszystko. Przyjaciół, urodę i szansę na życie, w zamian otrzymując jedynie coś, co przypominało marną wegetację. 
    Ambrose stracił niemal wszystko, ale nie Fern.

    Tylko jak nauczyć się kochać człowieka z roztrzaskaną duszą i jak sprawić, by ktoś, kogo serce złamano na tysiąc kawałków, mógł na nowo czuć i żyć? 

     

    Moje dwa wcześniejsze spotkania z Amy Harmon dały mi pewność, że mam do czynienia z naprawdę zdolną autorką i że z ogromną radością przeczytam każdą jej książkę. O ile "Pieśń Dawida" na upartego można nazwać sequelem rewelacyjnego "Prawa Mojżesza", o tyle "Making faces" jest czymś zdecydowanie innym; nowym i świeżym. Harmon nie boi się trudnych tematów i po mistrzowsku je rozwija. Tym razem snuje opowieść na miarę historii o upadłym herosie; przypowieść o wojowniku, który powrócił z wojny, ale na placu boju zostawił czterech przyjaciół, a przy każdym z nich fragment swojego serca. Amy przypomina nam, co tak naprawdę jest ważne i uświadamia, że zwracając uwagę wyłącznie na opakowanie, często sami odbieramy sobie szansę na coś wyjątkowego. Unika patosu; nie sili się na skomplikowane i górnolotne metafory, a pomimo to zagląda  w głąb duszy czytelnika i obnaża jego wszelkie bolączki i wątpliwości. Ponadto kolejny już raz daje dowód na to, że tworzenie pełnowymiarowych, może i nieidealnych (a przez to tak bardzo prawdziwych) postaci wychodzi jej jak mało komu. W "Making faces", prócz całej reszty drugoplanowych bohaterów,  przedstawia nam prostoduszną i kochaną Fern; złamanego przez los Ambrose'a i Baileya. Baileya, który jest tak cudowną postacią, pomimo nieuleczalnej choroby pełną mądrości i zrozumienia, że aż boli serce. Od dziecka pogodzony ze śmiercią, uczy innych, jak cieszyć się życiem i robi to tak naturalnie, że nie sposób nie zastosować się do jego rad. Ten fizycznie słaby chłopiec pełen jest wewnętrznej siły; jest kopalnią mądrości, owiniętym w szary papier skarbem i fantastycznym przyjacielem dla dwójki głównych bohaterów. Bohaterów, którzy, swoją drogą, również nie są zbyt typowi, jeśli idzie o literaturę młodzieżową/NA. Fern jest...zwyczajna. Dosłownie. Nie jest to absolutnie wada; mało tego, to coś, co zasługuje na aprobatę. Jest bowiem dziewczyną, z którą mogłaby utożsamić się każda z nas. Daleka od ideału i z pełną tego świadomością, wzdychająca do - swoim zdaniem - niedostępnego króla tłumów. Przede wszystkim jednak jest osóbką z ogromnym i przepełnionym dobrocią sercem, które szaleńczo rwie się ku pewnemu młodzieńcowi. Nawet wtedy, gdy ten przestaje przypominać samego siebie. 
     

    "Making faces" to powieść wielowątkowa. Harmon porusza w niej problem przemocy domowej, ciężkiej choroby, ogromnej straty i bólu, którego nie da się ugasić. Jest to też - oczywiście! - powieść o miłości. Pięknej, silnej i bezinteresownej, odbierającej dech i wyciskającej z oczu łzy. Miłości, która potrafi uleczyć zbłąkaną duszę i która daje siłę oraz nadzieję. Która wyciąga z otchłani własnego smutku, na nowo roznieca płomyk pozornie zgaszonego dotąd szczęścia i uświadamia, że warto. Warto żyć, warto walczyć i warto kochać.

    
    Harmon stworzyła niesamowitą - i to nie tylko pod kątem kreowania postaci - powieść. Na uwagę zasługuje też jej konstrukcja. Podzielona jest ona bowiem na dwa przedziały czasowe - teraz (a więc po powrocie Ambrose'a z Iraku) i dużo obszerniejsze kiedyś. Wydarzenia z "kiedyś" poznajemy w licznych retrospekcjach, które są teoretycznie chłodną relacją; zapiskami wydarzeń z przeszłości, a które to w gruncie rzeczy poruszają do głębi, a swoją dosadnością i nadmiarem emocji z pełną siłą uderzają w czytelnika, sprawiając, że często brakuje mu słów, łez i tchu. "Teraz" zaś to opis smutnej rzeczywistości, to próba powrotu do względnie normalnego życia i próba uporania się ze śmiercią bliskich. Uleczenia ran - i tych na ciele, i tych na duszy. Ambrose wrócił z piekła, które odebrało mu przyjaciół, urodę i jego samego. I choć uważam, że Broosey jest cudowny, to odrobinkę przeszkadzała mi tendencja Harmon do skupiania się na jego fizycznych obrażeniach. Oczywiście przeżył tragedię, która odcisnęła na nim swe piętno, ale uważam, że zmiany fizyczne są niczym w porównaniu do tego, jak ucierpiała (czy też jak powinna ucierpieć) jego psychika. Tymczasem Ambrose skupia się głównie na swoim wyglądzie i zdawać by się mogło, że to właśnie utrata urody najbardziej go boli. Sprawia przez to wrażenie nieco płytkiego, chociaż absolutnie takim nie jest. Głębsza analiza postaci i konkretniej zarysowane zmiany w psychice człowieka, który jako jedyny spośród bliskich mu osób przeżył wojnę - tego zdecydowanie mi zabrakło.
     

    "Making faces" nie jest powieścią pełną akcji. Nie sprawi, że zgubicie kapcie i z wrażenia rozlejecie kawę na dębowy stolik. Nie będzie trzymała Was w napięciu i niczym nie zaskoczy. 

    Sprawi jednak, że ponownie zastanowicie się nad swoimi priorytetami i pochylicie głowę nad słabszymi. Że spróbujecie stać się jeszcze lepszymi, silniejszymi i bardziej wyrozumiałymi. Że przestaniecie bać się przeszkód i metaforycznej walki ze słabościami. 

    W gruncie rzeczy to wyjątkowo prosta opowieść. Prosta historia o prostej miłości, która zaplątana jest w rzeczywistość. I o tym, że nie ma takiej góry, której szczytu nie można by zdobyć.

     

    "Making faces" nie jest powieścią pełną akcji. Nie sprawi, że zgubicie kapcie i z wrażenia rozlejecie kawę na dębowy stolik. Nie będzie trzymała Was w napięciu i niczym nie zaskoczy. 

    Sprawi jednak, że ponownie zastanowicie się nad swoimi priorytetami i pochylicie głowę nad słabszymi. Że spróbujecie stać się jeszcze lepszymi, silniejszymi i bardziej wyrozumiałymi. Że przestaniecie bać się przeszkód i metaforycznej walki ze słabościami. 

    W gruncie rzeczy to wyjątkowo prosta opowieść. Prosta historia o prostej miłości, która zaplątana jest w rzeczywistość. I o tym, że nie ma takiej góry, której szczytu nie można by zdobyć.

     

40. Recenzja: wachajac-ksiazki.blogspot.com Marta Musialska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sięgnięcie po nową książkę Amy Harmon wydawało się bardzo naturalną czynnością. Autorka, dzięki swoim dwóm poprzednim powieściom (Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida), zdobyła nie tylko moje serce, ale również historie przez nią napisane zajmują najwyższe półki. Nie przeczę, że trochę obawiałam się Making Faces, które, sądząc po opisie, zapowiadało nieco schematyczną lekturę, ale wiedziałam też, że jestem w stanie przez to przebrnąć, ponieważ wyszło to spod pióra Harmon.

     

    Na początku nie byłam przekonana do historii Fern i Ambrose'a, ale przy samej powieści: chęci jej poznania i zostanie przy niej dłużej, zatrzymała mnie zapowiedź paczki przyjaciół, której wątek śledziłam z wręcz obsesyjną dokładnością. Opis Making Faces prezentował się zbyt schematycznie, żebym mogła zacząć czytać ją bez uprzedzeń, ale mimo wszystko byłam pozytywnie nastawiona. Na początku główna bohaterka nie przemawiała do mnie, ale było to dosłownie przez kilka stron, kiedy to Harmon zaczęła rozkręcać akcji. I wtedy się zaczęło...

     

    To co autorka zrobiła, jak potraktowała piątkę przyjaciół, złamało mi serce. Zazwyczaj pisarze unikają tak bolesnego tematu jak śmierć i strata, a jeśli już to poruszają, to w bardzo umiarkowanym stopniu. Harmon dowiodła już, że tak naprawdę nie boi się podjąć tego wyzwania i naprawdę potrafi zniszczyć życie niejednego czytelnika. Prawdę powiedziawszy, nie czytałam jeszcze piękniejszej historii o miłości, przyjaźni i stracie. Oczywiście, znajdą się i tacy, którzy będą oponować, ale dla mnie Making Faces odmieniło moje życie.

     

    Fern nie była piękną, zabójczą dziewczyną, która tylko wmawiała sobie, że jest przeciętna. Nie była też osiemnastolatką, która dla tego jedynego, wyglądała jak gwiazda filmowa albo modelka bielizny. Nie, Fern była całkiem zwyczajna - wiedziała o tym ona, jej przyjaciel, mama, ukochany i cała reszta miasteczka. I właśnie to mnie najbardziej zaintrygowało. Wiadomo, będzie miłość między głównymi bohaterami, ale czegoś takiego się nie spodziewałam. Autorka uczyniła z tej dziewczyny prawdziwą, namacalną istotę, która ma gorsze dni, której makijaż uwydatnia zalety, ale również cieszy się życiem. Fern jest postacią, która wiele zmienia. Jej osoba jest starannie scharakteryzowana, dająca coś w rodzaju nadziei, ale również wewnętrznego spokoju. Ta bohaterka po prostu daje nadzieję i szczęście samą swoją obecnością.

     

    Ambrose jest typem bohatera łamiącego serce, ale nie swoim bezpośrednim czynem, ale raczej tym co stało się "po". Brose, na początku silny, odważny, dla niektórych był nawet superbohaterem, wzorem do naśladowania, ostoją, okazał się podatny na zranienia tak samo jak inni, może nawet bardziej. Nie wiem skąd autorka pozyskiwała informacje, ale wyszło jej to niezwykle realistycznie. Każda jej postać miała swój cel, który w pewnym sensie przedstawiał różne sytuacje życiowe i filozoficzne podejście do świata.

     

    Czasem zdarzyło mi się przerwać lekturę, żeby pomyśleć o bólu, który dotknął tego silnego, młodego człowieka. Myślę, że autorka nie napisała tylko banalnego romansu, ale również miała ona charakter moralistyczny. Harmon stworzyła powieść, która z jednej strony podnosi na duchu, siłę miłości, przyjaźni oraz to, że zawsze liczy się wnętrze, ale również kruchość życia, niesprawiedliwość losu, co wielokrotnie już świetnie pokazała.

     

    Historia Making Faces została przekazana narracją trzecioosobową, co mnie trochę zaskoczyło. Harmon pozwoliła w pewien sposób odgrodzić się od bezpośredniej integracji czytelnika z bohaterami, co wyszło bardzo realistycznie, jakbyśmy stali obok i patrzyli na wydarzenia, nie mając na nie wpływu, pozwalając bohaterom radzić sobie samym. Ciężko mi stwierdzić, jakim językiem napisana została powieść. Lekkim i prostym, ponieważ taki się wydawał, ale brakuje tu jeszcze jednego epitetu: emocjonalny? Pewne rzeczy wykluczają się w książkach tej pisarki, ale wiem jedno: nie ma lepiej od niej, kiedy pisze o miłości, śmierci, stracie i nadziei.

     

    Może moja banalność osiągnie najwyższy level, kiedy napiszę, że gorąco polecam Making Faces oraz inne książki autorki. Nie ma drugiej takiej i teraz to widzę. Amy Harmon dokonała niemożliwego - stworzyła nową historię miłosną, ale jednocześnie tak boleśnie prawdziwą i rzeczywistą.

41. Recenzja: Miedzywersami123.blogspot.com Magdalena Fischoeder

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Gdybym miała nazwać zachwyt dwoma słowami brzmiałoby - Makein Feces. Taka jest właśnie ta książka. Znajdziemy tu wszystko: miłość, niesprawiedliwość, utratę, strach, radość.. wszystko w jednej książce. I jeżeli myślicie, że to nie możliwe, sami się przekonajcie! 

     

    "W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young — błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym — to dla niego za mało.

    
    Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta.
    
    To historia małego miasteczka, piątki przyjaciół i opowieść o wojnie, z której wrócił tylko jeden. To piękna bajka o miłości jak z kart romansów, o zwykłej dziewczynie, która pokochała zranionego wojownika. Tej historii nie można było piękniej napisać.
    Czy masz odwagę spojrzeć w utraconą twarz?"

     

    Ta książka jest podzielona na różne wątki. Chociaż narracja jest trzecioosobowa to czytało się ją bardzo przyjemnie. 

     

    A więc od początku, historia Fern, która wychowała się w katolickiej rodzinie. Fern od zawsze przyjaźni się ze swoim kuzynem Baileyem, który cierpi na dystrofię mięśniową. Bailey choć jeździ na wózku inwalidzkim jest pełen życia i ma przezabawne poczucie humoru. Fern także od zawsze kochała Ambrosa, przystojnego zapaśnika, gwiazdę szkolną, jednak ona nie należała do elity, była brzydka, ruda, z okularami i aparatem na zębach. Ambrose chociaż znał ją od dziecka nigdy nie zwrócił na nią uwagi, aż pewnego dnia jej przyjaciółka - piękna Rita chciała zwrócić uwagę Ambrosa namawiając Fern, aby napisała do niego liścik w jej imieniu. Fern tak się zaangażowała w pisanie z Ambrosem, że pisała wyłącznie od serca. W końcu Ambrose zorientował się, że autorką listów nie jest Rita i strasznie się zezłościł. 

    
    Ambrosa po zamachu na WTS z 11 września postanawia wstąpić do wojska i służyć krajowi. Namawia do tego również swoich przyjaciół. Po tragicznych wydarzeniach w Iraku wraca sam. Bez przyjaciół i ciężko ranny. 
    Po powrocie nic już nie jest takie samo, nie jest już przystojną gwiazdą szkolną, pracuje nocami w piekarni ojca, aby nikt go nie widział. Jednak czeka na niego Fern. Nie patrzy na to jak teraz wygląda. Ona zawsze go kochała i chociaż teraz ona już wypiękniała nadal pragnie go tak samo jak w czasach szkolnych.
    
    Książka mnie urzekła, było tam wiele momentów, które czytałam z zapartym tchem, zwłaszcza listy między Ambrosem i Fern. Bardzo polubiłam Baileya i choć los naznaczył go strasznym cierpieniem otworzył oczy nie tylko Fern ale i Ambrosowi. 
    
    Moja ocena: 9/10

42. Recenzja: http://redaktor21.bloog.pl/ Katarzyna Żarska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Obok tej książki, nie da się przejść obojętnie, dlatego recenzja, nie będzie wcale obiektywna. Dla mnie, jest ładunkiem wielu pozytywnych emocji, wzruszeń i elementów, gdzie poznajemy życie od nowa.
    Autorką powieści jest Amy Harmon. Bestsellerowa pisarka „New York Timesa”, która ma na swoim koncie takie książki jak „Prawo Mojżesza”, czy „Pieśń Dawida”. Harmon jest mówcą motywacyjnym i nauczycielką. Dzięki miłości do książek, wyrobiła sobie metodę, opowiadania ciekawych historii. Ponadto w 2007 roku, wydała bluesową płytę. Jej publikacje wydano aż w siedmiu krajach, gdzie zdobyły wiele nagród i wyróżnień.
    Piękny cytat dotyczący jednostki otwiera powieść. Słowa Edwarda Everetta Hale podpowiadają nam, że możemy w życiu zrobić „coś”, z czego będziemy naprawdę zadowoleni. Ten mały element układanki, zależy tylko od nas.
    W małym miasteczku mieszka grupa przyjaciół. Wśród nich, jest Ambrose Young, młody zapaśnik z dużym potencjałem na karierę sportową. Nic dziwnego, że nie zwraca uwagi na Fern Taylor. Dziewczyna jest całkowicie nijaka, rudowłosa i niestety „tą”, którą się ignoruje. Ma jednak bogate wnętrze – jest bezinteresowna, szczera i uwielbia romanse.
    Ambrose zaś, jest dla Fern ideałem piękna, bohaterem i kimś, o kim może marzyć. Dla młodego chłopaka, sezon zapaśniczy trwa przez cały rok. Ciągle trenuje, stara się przestrzegać zasad i rywalizuje. Dzięki temu, że jest przystojny, wszystkie dziewczyny są jego. Wojsko i wypadek na misji w Iraku, zmienia wszystko… Bo czy da zapomnieć się o czymś strasznym? Tym bardziej, że zmienia się nie tylko wygląd, ale i wnętrze…
    Oprócz wątku miłosnego, znajdziecie tu prawdziwą przyjaźń. Inni bohaterowie mają ciekawą tożsamość i przemyślenia. A pisane listy, kryją coś więcej, niż zgrabne ciało i doskonały wizerunek.
    Ważnym bohaterem jest Bailey, cierpiący na dystrofię mięśniową. Pomimo choroby, chłopak stara się dostrzegać w życiu, to, co najpiękniejsze. Jest przyjacielem i powiernikiem dla Fern. Dla mnie, jest osobą, która walczy o każdy dzień, z uśmiechem na ustach.
    Przy tej powieści nie raz się uśmiechniecie, uronicie łzę i pomyślicie o wartości swojego życia.
    Książka, będzie idealnym prezentem dla bliskiej osoby, nie tylko na zbliżające się Walentynki.
    Gorąco polecam

43. Recenzja: czytaninka.blogspot.com Grażyna Wróbel; 2017-02-09

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Nie ukrywam, iż książka wypełniła ciepłem moje serce. Niejednokrotnie też w moich oczach pojawiły się łzy, których nie byłam w stanie powstrzymać. Czułam silną wieź z bohaterami powieści.

     

    Fern Taylor to dziewczyna, która ma złą samoocenę, choć jest niezwykle inteligentna i mądra, wciąż uważa się za brzydką, przez co chłopaki wciąż się z niej wyśmiewają. Jedyną postacią, która docenia ją jest jej kuzyn, a zarazem najlepszy przyjaciel Bailey. 
    Bailey porusza się na wózku inwalidzkim, gdyż jest dotknięty chorobą, która każdego dnia postępuje. Ale on, to niezwykle pozytywnie nastawiony do życia młodzieniec, z którego mógłby brać przykład niejeden uczeń. 
    Ambrose Young, młody i utalentowany zapaśnik, do tego niezwykle przystojny. Nie zauważa, że Fern się w nim kocha, w ogóle jej nie zauważa do pewnego momentu...

     

    Głównym motywem powieści jest niezwykła przyjaźń pomiędzy Fern i Baileyem, a także między Ambrose i jego przyjaciółmi zapaśnikami. To taka przyjaźń, której z całą pewnością niektórzy z nas mogliby pozazdrościć. Widać, że jeden za drugim poszedłby w ogień. To przyjaźń, która uskrzydla, nadaje sens ich istnieniom i sprawia, że życie staje się łatwiejsze.

    
    "- Są takie chwile, Bailey. Kiedy myślisz, że już więcej nie zniesiesz. Ale potem odkrywasz, że jednak dajesz radę. Zawsze dajesz radę. Jesteś twardy. Bierzesz głęboki oddech, zaciskasz mocniej zęby, pokonujesz kolejne przeszkody, aż w końcu wiatr znów zaczyna ci wiać w żagle - powiedziała, choć jej niepewny uśmiech i mokre od łez oczy zaprzeczały tym słowom."

    
    W życiu często wyznaczamy sobie jakieś cele, a później dążymy do ich realizacji. Ale bywa i tak, że nasze priorytety się zmieniają. Pojawia się w naszym życiu jakaś wizja i czujemy, że musimy ją zrealizować. Ambrose postanowił zaciągnąć się do wojska, ale nie chciał iść sam, więc próbował do tego przekonać czworo swoich przyjaciół. Tak się stało, wspólnie wyruszyli na tę misję, z której zamiast piątki, wróciła tylko jedna osoba. Pytanie zatem brzmi: jak pogodzić się ze śmiercią przyjaciół, skoro ja nadal tutaj jestem? Czy nie powinienem być razem z nimi? Dlaczego oni, a nie ja? Ciężko znaleźć odpowiedź na te pytania. Po takim przeżyciu, życie się zmienia, nawet nie mamy pojęcia jak bardzo. Zamykamy się w sobie, pragnąc odgrodzić się od wszystkich w koło, nawet od tych, którzy nadal w nas wierzą. Traumatyczne przeżycia odciskają piętno na naszym życiu.

     

    Spotkamy się tutaj z brakiem wiary w siebie, ale nie brakiem wiary w drugiego człowieka. Nikt nie potrafił tak doskonale, wierzyć w kogoś, kiedy większość się od tego kogoś odwróciła, tak jak Fern. To niezwykła postać, którą powinien naśladować każdy z nas.  Jej serce biło dobrocią z każdej możliwej strony, zawsze starała się być pomocna dla wszystkich, zwłaszcza dla Baileya. I kiedy ona troszczyła się o niego, to tak naprawdę on bał się o nią. Bał się, jak ona sobie poradzi, kiedy jego już zabraknie. 
    
    Będziemy świadkami niezwykłej miłości, która z początku zostaje odrzucona, a dopiero później zauważona. Poczucie własnej wartości, dlaczego tak często nam jej brak? Co takiego wpływa na to, że nie wierzymy w siebie samych? Wydaje nam się, że wszystko co spotyka nas, dzieje się za karę. Ale tak nie jest. Wszystko ma swój sens, o czym przekonali się nasi bohaterowie.

    
    "- Prawdziwe piękno, takie, które nie blaknie i nie umiera, wymaga czasu. Wymaga napięcia. Wymaga niewiarygodnej wytrwałości. To krople, które jedna po drugiej budują stalaktyt; to trzęsienia ziemi, które tworzą łańcuchy górskie; to fale uderzające nieustannie o brzeg, które łamią skały i wygładzają twarde krawędzie. A z tej gwałtowności, wrzawy, wściekłego wycia wiatru i szumu wody rodzi się coś lepszego, coś, co w innych okolicznościach nie mogłoby zaistnień."

    
    Making faces to niezwykle wartościowa powieść o sile przyjaźni, niezwykłej odwadze i odkrywaniu piękna w samym sobie. To powieść, która uświadamia nam, iż "to nie szata zdobi człowieka". Najważniejsze jest to, co skrywamy wewnątrz siebie. Bo cóż nam po bezużytecznym opakowaniu, skoro towar w środku może okazać się zepsuty? W każdym człowieku jest ukryte jakieś piękno, ale czy ujrzy je ktoś poza nami, zależy od nas samych. Zachęcam do przeczytania.

44. Recenzja: http://ksiazkowewyliczanki.blogspot.com/ Magdalena Barwińska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Pamiętam tamto popołudnie, kiedy po powrocie ze szkoły zderzyłam się z rzeczywistością. Dopiero po czasie zrozumiałam, jak bardzo znacząca data to była. Transmisja na żywo, której byliśmy wtedy świadkami wydawała nam się nierealna, nikt do końca nie wierzył, że te wydarzenia mają miejsce, że zginie tyle ludzi i że będzie to w pewnym sensie początek nowej epoki - 11 września 2001 roku. 

    
    

    Fern od zawsze kocha się a Amosie, choć jak to w takich wypadkach bywa jest to uczucie niezwykle platoniczne i prawie niemożliwe do spełnienia. Ona - brzydkie kaczątko, późne dziecko pastorostwa, wielka marzycielka. On - gwiazda szkoły, zapaśnik, przystojny i rozrywany. Żyją w zupełnie innych światach i praktycznie nie ma możliwości, żeby to się zmieniło. Do czasu... Wydarzenia z 11 września, relacja na żywo, którą oglądają w szkole. Strach Amosa o rodzinę, niedalekie eksplozje samolotów. A potem piątka młodych chłopaków, którzy idą do wojska i jadą do Iraku. To zmienia nie tylko dwoje głównych bohaterów ale również całe miasteczko, w którym przyszło im żyć. 

     

    Niezwykle mocno podobały mi się dwie poprzednie powieści autorki "Prawo Mojżesza" i "Pieśń Dawida", ale powyższy tytuł powalił mnie na kolana. Historia, która początkowo zapowiadała się na lekką powieść młodzieżową, romans w którym trzeba pokonać przeszkody, zmieniła się w piękną historię o walce, traumie, inności, pokonywaniu przeszkód i godzeniu się z prawdą. Obok tego tytułu nie można przejść obojętnie. 

     

    W powyższym opisie historii zabrakło jednego bohatera, którego historia zajmuje jedno z ważniejszych miejsc - Bailey. Kuzyn Rity, który choruje na dystrofię mięśniową Duchenne'a. Jego walka, to że się nie poddaje, choć jest całkowicie zależny od innych, niesamowicie silny charakter - takiego bohatera nie da się zapomnieć. 

    
    "Jednak dla Baileya prawdziwe życie zaczęło się już dużo wcześniej, a każdy kolejny dzień był dla niego krokiem po równi pochyłej. Nie robił się coraz silniejszy, tylko coraz słabszy. Nie zbliżał się do dorosłości, tylko do końca. Dlatego nie patrzył na życie tak, jak wszyscy inni. Osiągnął mistrzostwo w życiu chwilą obecną; nie patrzył w przyszłość i nie zastanawiał się, co może mu przynieść." 
     

    Podziwiam autorkę, że w tej historii poruszyła tak wiele tematów, trudnych i nieprzyjemnych, i udaje jej się bardzo zgrabnie je połączyć. Co więcej, ta książka ostatecznie daje nadzieję. Pokazuje odwagę i męstwo. Piękno i brzydotę. Spojrzenie na drugiego człowieka nie przez pryzmat urody, a tego co ma we wnętrzu. Kwestię przemocy w rodzinie. Brzydkiego Kaczątka i księcia. Wojny i walki o wolność. Terroryzmu. Poczucia winy. Trudnej choroby. Wydaje się, że te wszystkie kwestie są nie do pogodzenia w jednej historii, a jednak autorce się to udało. 

     

    Fern to młoda dziewczyna, która nie dostrzega swojej urody i dlatego nie wierzy, że ktoś przystojny może się nią zainteresować. Okazuje się jednak, że jej zauroczenie, a może miłość nie mija, że uroda nie jest najważniejszym elementem tego uczucia. Dziewczyna widzi to, co w środku drugiego człowieka. 

     

    Ambose - chłopak który ma wszystko, urodę, sławę, przyjaźń. Wydawało by się idealne życie. A jednak ono również ma swoje cienie. Ambrose wychowuje się tylko z ojcem, matka odeszła w poszukiwaniu lepszej przyszłości. To on pierwszy decyduje się zaciągnąć. To on pociąga kolegów i przyjaciół. I nie może sobie tego darować, poczucie winy jest nie do zniesienia. 

     

    Bailey - chłopak, który cieszy się tym co ma, choć jest tego tak niewiele. Całkowicie uzależniony od innych, praktycznie nieruchomy, a jednak jego umysł wyprzedza wszystkich innych. Dopiero na końcu zwróciłam uwagę na nazwy rozdziałów. Marzenia młodego mężczyzny, który tak niewiele może mieć od życia. 

     

    Być może książka jest mi bliska również na wiek bohaterów, który pokrywa się z moim. W tym samym czasie byliśmy świadkami przerażających wydarzeń. Nie potrafiliśmy uwierzyć w tak wielkie cierpienie ludzi. Wyprawa na wojnę jest bezpośrednią kontynuacją tych przeżyć. Chęć pomocy swojemu narodowi, sprawienia, że podobna tragedia nigdy więcej się nie wydarzy. 

     

    O tej historii można pisać bardzo wiele. Ale najlepiej jest samemu poznać bohaterów i świat, w jakim przyszło im żyć. Ta wspaniała historia pokazuje, że w literaturze wiele może nas jeszcze zaskoczyć. Bardzo podobała mi się twórczość Amy Harmon, teraz stał się ona jedną z moich ulubionych pisarek. Z niecierpliwością czekam na każdą kolejną książkę, która wyjdzie spod jej pióra. Sięgnijcie po ten tytuł, choć tematy, jakie porusza nie należą do łatwych, jest to historia, którą warto poznać i przemyśleć. 

     

45. Recenzja: Lubimy Czytać Asis; 2017-01-25

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Historia "Belli" z małego miasta, która spotyka swoją "Bestię".
    
    Bardzo ładnie opowiedziana historia dziewczyny, z którą każda z nas może się utożsamiać. 
    Fern od małego była krytykowana za brak urody zewnętrznej, ale miała bardzo piękne wnętrze. Od dawna zakochana w Ambrosie nie zauważa, że wyrosła na piękną kobietę, którą Amberose zaczyna darzyć gorącym uczuciem.
    On od zawsze dźwiga na swych barkach ciężar jaki pokładają w nim ludzie z miasteczka i nie zauważa Fern. Ale w końcu "każda potwora znajdzie swego amatora" ;)
    Gorąco polecam wszystkim którzy darzą kogoś nieodwzajemnioną miłością, bo książka ta uczy nas że zawsze trzeba wierzyć w szczęśliwe zakończenie.

46. Recenzja: wachajac-ksiazki.blogspot.com Marta Musialska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sięgnięcie po nową książkę Amy Harmon wydawało się bardzo naturalną czynnością. Autorka, dzięki swoim dwóm poprzednim powieściom (Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida), zdobyła nie tylko moje serce, ale również historie przez nią napisane zajmują najwyższe półki. Nie przeczę, że trochę obawiałam się Making Faces, które, sądząc po opisie, zapowiadało nieco schematyczną lekturę, ale wiedziałam też, że jestem w stanie przez to przebrnąć, ponieważ wyszło to spod pióra Harmon.

     

    Na początku nie byłam przekonana do historii Fern i Ambrose'a, ale przy samej powieści: chęci jej poznania i zostanie przy niej dłużej, zatrzymała mnie zapowiedź paczki przyjaciół, której wątek śledziłam z wręcz obsesyjną dokładnością. Opis Making Faces prezentował się zbyt schematycznie, żebym mogła zacząć czytać ją bez uprzedzeń, ale mimo wszystko byłam pozytywnie nastawiona. Na początku główna bohaterka nie przemawiała do mnie, ale było to dosłownie przez kilka stron, kiedy to Harmon zaczęła rozkręcać akcji. I wtedy się zaczęło...

     

    To co autorka zrobiła, jak potraktowała piątkę przyjaciół, złamało mi serce. Zazwyczaj pisarze unikają tak bolesnego tematu jak śmierć i strata, a jeśli już to poruszają, to w bardzo umiarkowanym stopniu. Harmon dowiodła już, że tak naprawdę nie boi się podjąć tego wyzwania i naprawdę potrafi zniszczyć życie niejednego czytelnika. Prawdę powiedziawszy, nie czytałam jeszcze piękniejszej historii o miłości, przyjaźni i stracie. Oczywiście, znajdą się i tacy, którzy będą oponować, ale dla mnie Making Faces odmieniło moje życie.

     

    Fern nie była piękną, zabójczą dziewczyną, która tylko wmawiała sobie, że jest przeciętna. Nie była też osiemnastolatką, która dla tego jedynego, wyglądała jak gwiazda filmowa albo modelka bielizny. Nie, Fern była całkiem zwyczajna - wiedziała o tym ona, jej przyjaciel, mama, ukochany i cała reszta miasteczka. I właśnie to mnie najbardziej zaintrygowało. Wiadomo, będzie miłość między głównymi bohaterami, ale czegoś takiego się nie spodziewałam. Autorka uczyniła z tej dziewczyny prawdziwą, namacalną istotę, która ma gorsze dni, której makijaż uwydatnia zalety, ale również cieszy się życiem. Fern jest postacią, która wiele zmienia. Jej osoba jest starannie scharakteryzowana, dająca coś w rodzaju nadziei, ale również wewnętrznego spokoju. Ta bohaterka po prostu daje nadzieję i szczęście samą swoją obecnością.

     

    Ambrose jest typem bohatera łamiącego serce, ale nie swoim bezpośrednim czynem, ale raczej tym co stało się "po". Brose, na początku silny, odważny, dla niektórych był nawet superbohaterem, wzorem do naśladowania, ostoją, okazał się podatny na zranienia tak samo jak inni, może nawet bardziej. Nie wiem skąd autorka pozyskiwała informacje, ale wyszło jej to niezwykle realistycznie. Każda jej postać miała swój cel, który w pewnym sensie przedstawiał różne sytuacje życiowe i filozoficzne podejście do świata.

     

    Czasem zdarzyło mi się przerwać lekturę, żeby pomyśleć o bólu, który dotknął tego silnego, młodego człowieka. Myślę, że autorka nie napisała tylko banalnego romansu, ale również miała ona charakter moralistyczny. Harmon stworzyła powieść, która z jednej strony podnosi na duchu, siłę miłości, przyjaźni oraz to, że zawsze liczy się wnętrze, ale również kruchość życia, niesprawiedliwość losu, co wielokrotnie już świetnie pokazała.

     

    Historia Making Faces została przekazana narracją trzecioosobową, co mnie trochę zaskoczyło. Harmon pozwoliła w pewien sposób odgrodzić się od bezpośredniej integracji czytelnika z bohaterami, co wyszło bardzo realistycznie, jakbyśmy stali obok i patrzyli na wydarzenia, nie mając na nie wpływu, pozwalając bohaterom radzić sobie samym. Ciężko mi stwierdzić, jakim językiem napisana została powieść. Lekkim i prostym, ponieważ taki się wydawał, ale brakuje tu jeszcze jednego epitetu: emocjonalny? Pewne rzeczy wykluczają się w książkach tej pisarki, ale wiem jedno: nie ma lepiej od niej, kiedy pisze o miłości, śmierci, stracie i nadziei.

     

    Może moja banalność osiągnie najwyższy level, kiedy napiszę, że gorąco polecam Making Faces oraz inne książki autorki. Nie ma drugiej takiej i teraz to widzę. Amy Harmon dokonała niemożliwego - stworzyła nową historię miłosną, ale jednocześnie tak boleśnie prawdziwą i rzeczywistą.

47. Recenzja: http://krainaksiazkazwana.blogspot.com/ Daria Skiba

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

         Kiedy tylko dowiedziałam się, że będzie polska premiera kolejnej powieści Amy Harmon, nie zastanawiałam się ani sekundy. Po Prawie Mojżesza i Pieśni Dawida wiedziałam, że mogę liczyć na kosmiczną dawkę wspaniałych emocji, chwile zadumy i satysfakcji z bardzo dobrej książki. Zacierałam rączki w oczekiwaniu, a kiedy już przyszła, od razu ją porwałam. I jak mi z nią było?

     

         W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young - błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę.  Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy.  Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym - to dla niego za mało.

     

          Chociaż książkę przeczytałam już kilkanaście dni temu, do teraz nie mogłam zebrać się w sobie, żeby napisać tę recenzję. Nadal nie do końca wiem, jak powinnam ją napisać, aby w pełni oddać to, co chcę poprzez nią przekazać. 

     

         Z całą pewnością Amy Harmon miała wspaniały pomysł na fabułę. Z pozoru małe miasteczko i jeszcze bardziej niepozorni mieszkańcy. Ot grupa uczniów z jednej szkoły i ich rodziny. Nic poza tym. Jednak już na początku autorka funduje łamiącą serce scenę, w której to matka uświadamia synka, dlaczego musi umrzeć. To było mocne, naprawdę mocne. Nie wyobrażam sobie, jak mogłabym swojej własnej córce powiedzieć: "kochanie, Ty niedługo umrzesz, ponieważ jesteś chora". Oczywiście autorka nie użyła takich słów jak ja, jednak na samą myśl szklą mi się oczy. Po tej scenie już miałam pewność, że moje emocje zostaną poddane ogromnej próbie...
    
         Bohaterowie to chyba najmocniejsza karta przetargowa Amy Harmon. Za każdym razem potrafi ich wykreować perfekcyjnie. W moim sercu na dobre zagościł Bailey. Jest tak mądrym i inteligentnym chłopakiem, że głowa boli! Zaskoczył mnie nie raz i nie dwa. Pierwszy raz naprawdę tak bardzo polubiłam, która teoretycznie nie była tutaj najważniejsza. Dla mnie była i myślę, że właśnie ze względu na niego za jakiś czas chętnie do tej książki wrócę. Cieszę się, że autorka w tak doskonały sposób radzi sobie z portretami psychologicznymi swoich bohaterów. Dzięki  temu mamy szansę zapomnieć, że to tylko literacka fikcja.
    
         Mnogość wątków może wydać się początkowo przytłaczająca. Jest ich naprawdę dużo. Młodzieńcze zauroczenie, prawdziwa miłość, poważna choroba, wojna, przyjaźń, troska o bliskich, poświęcenie, oddanie, miłość do dziecka, akceptacja, śmierć i wiele innych. Po przeczytaniu tej książki można zauważyć, że każdy z nich był ważny i łączył się z kolejnym. Dostajemy sieć wątków, które przeplatając się tworzą zgrabną całość.
    
          Tym razem jednak coś mi w całości nie pasowało. Fabuła mnie wciągnęła, wątki zaskoczyły, a bohaterowie potwierdzili wspaniałość autorki. Jednak teraz momentami odnosiłam wrażenie, jakby Amy Harmon opowiedziała komuś swoją historię, a ten nie do końca umiejętnie by ją spisał. Zabrakło mi pewnego pióra autorki, które przecież dwa razy porwało mnie bez pamięci. Uczucia i emocje są, ale na tak dobrej fabule nie uroniłam ani jednej łzy. Może to nie był odpowiedni moment na tę książkę? Może moje oczekiwania były zbyt wygórowane? Nie wiem dlaczego, ale czułam niedosyt, choć treść do dziś mam w pamięci i raczej o niej bardzo długo nie zapomnę.
    
         Making faces to książka przepełniona uczuciami i emocjami. Mówi o wielkiej miłości, przyjaźni, akceptacji, poświęceniu, oddaniu, śmierci. Historia wciąga od pierwszej strony  i nie pozwala się oderwać, a pamięć o niej pozostaje w świadomości na długo po skończonej lekturze. Choć tym razem czegoś mi zabrakło, to i tak polecam. Jestem pewna, że z tej powieści wiele można wynieść i wysnuć pewne refleksje.
    
     

48. Recenzja: Wielopasja.blogspot.com Dominika Kozioł

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Czekałam na tę książkę jak mała dziewczynka od momentu, kiedy tylko ujrzałam ją w zapowiedziach styczniowych co było paradoksem zważając na fakt, że kilka dni wcześniej uznałam, iż wszelkie romanse zaczynają wypadać z moich łask i stają się zbyt sztampowe, a charaktery głównych bohaterów są za bardzo podobne do siebie, jednocześnie będąc bezpłciowymi oraz mało interesującymi przy bliższym poznaniu. Na Making faces zdecydowałam się z powodu opisu; wskazywał on bowiem na historię świeżą, nie przesądzoną starymi, zakorzenionymi już schematami, ale czy da się zrezygnować z czegoś co na dobre przyjęło się wśród czytelników i sprzedaje się, jakby było nowo odkrytą tendencją czy niewykorzystanym jeszcze tematem?

    Początek tej książki wręcz mnie zabolał. Nie był źle napisany, ale z wygórowanych oczekiwań o niekonwencjonalnej fabule, nie spodziewałam się dostać brzydką dziewczynę oraz chłopaka idealnego pod każdym względem; jest wysoki przez co góruje nad innymi o dobre dwadzieścia centymetrów, silny, postawny, kilkukrotny mistrz w zapasach, całkiem nieźle radzi sobie z futbolem, piecze bułki i inne ciasteczka w piekarni ojca, ma cudowny głos i uwaga - cytuje dziewczynie Szekspira!  Ambrose Young był tak wyidealizowany, że zaczęłam się zastanawiać czy na pewno się nie zawiodę. W końcu historia sama w sobie była dobra, ale ja nie chciałam jedynie poprawnej opowieści, a coś ponad to. Coś gdzie w końcu facet nie będzie jednym wielkim marzeniem, które w realnym świecie nigdy się miałoby się okazji ziścić.

    Bycie niepokonanym wiąże się z dużą presją.

    Rudowłosa Fern myśli o chłopaku jak o nieskazitelnym superbohaterze, kiedy więc jej o wiele ładniejsza koleżanka Rita postanawia poderwać zapaśnika wysyłając mu liścik nie tylko czuje ukłucie zazdrości, ale w końcu też daje się wciągnąć w rolę swatki, która układa literki w odpowiednie słowa, a te formują się w zgrabne zdania. W ten sposób pomaga przyjaciółce przyciągnąć uwagę przystojniaka. Małe zwijki papieru wędrują z szafki do szafki zamieniając się w intymne wymiany poglądów między Fern a Ambrose'm. Wszystko wygląda jak w barwnym sitcomie, póki Young nie dowiaduje się prawdy - wówczas czuje się oszukany i natychmiast zrywa kontakt z obydwoma dziewczynami. Po kilku miesiącach wraz z czterema przyjaciółmi zaciąga się do wojska. Wiele się zmienia, gdy wraca do rodzinnego miasta nie z najbliższymi kumplami, a sam i to z pokiereszowaną twarzą, wyrzutami sumienia, brakiem pewności siebie jaką dotąd miał oraz faktem, że to za jego namową ta czwórka przyjaciół wyjechała do Iraku.

     

    To co już od początku było finezyjnie wykonane przez Amy Haromon to nie historia, która zaskakuje  (bo jak mówiłam ta mnie wręcz napawała grozą), ale płynność z jaką przechodzi z teraźniejszości do retrospekcji uzupełniających fabułę na wielu płaszczyznach. Bohaterowie stają się bardziej dopracowani, natomiast wydarzenia nabierają więcej sensu... Równocześnie wzdychania Fern stają się nie tak irytujące jakby mogły, gdy wszystko okraszone jest tak ładnym językiem Amy, który mnie wręcz uwiódł - choć nie wiem czy to odpowiedni dobór słów. Będąc już przy pochwałach, ta należy się też samej tłumaczącej Making faces, Joannie Sugiero. Podczas czytania wielokrotnie myślałam nad tym jak dobry mógłby to być materiał filmowy - wystarczyłoby kilka drobnych poprawek i powstałby hit romantyczny na miarę I wciąż ją kocham (pewnie nawet lepszy, bo przy wspomnianej ekranizacji nie wytrzymałam zbyt długo). 

    
    Może Ambrose na początku był wyidealizowany, a Fern rozgoryczona, lecz prawdziwym, mocnym charakterem od pierwszych linijek był tu syn trenera zapasów - Bailey. Chłopak jeździł na wózku, lekarze mówili mu, że nie dożyje dwudziestu jeden lat, a on był tak bardzo pozytywny... I nie mówię tu o pretensjonalnej radości wyciekającej uszami. Baileya zarysowano tak autentycznie, że jego zachowanie wydawało się być wyjęte z codziennego obrazka, a przynajmniej chciałabym, by tym odznaczali się ludzie pozornie uznani na straty. Żadnego biadolenia, miodu, listy rzeczy do zrobienia, gdzie każdy podpunkt uwzględnia alkohol, seks lub dragi tylko bezpośredniość, szczerość i prawdziwe przemyślenia warte uwagi Szekspira. 

    Myślę, że czasami piękna twarz też jest taką fałszywą reklamą.
    Wrócę jednak jeszcze na chwilę do historii, która na początku tak bardzo mnie ukuła swoją powszechnością. Treść podzieliłabym na trzy etapy przed wojskiem / w wojsku i najbliższe miesiące po nim / wszystko co później. Sekcja przed jak mówiłam była zwyczajna i na szczęście również najkrótsza. Usiana ładnymi retrospekcjami, dużą ilością fali miłości Fern do Ambros'ea, lecz nadal nic specjalnego. Człon w wojsku i najbliższe miesiące po nim... Tutaj się na chwilę zatrzymam. Jest taki moment, kiedy wybucha bomba i choć wiedziałam, że to się wydarzy to sam moment napięcia przyprawił mnie o gęsią skórkę. Nie wiem jak Harmon tego dokonała, ale namacalnie czułam niepokój towarzyszący bohaterom. Natomiast krótki czas po tragedii oraz trauma akompaniująca takim przeżyciom została opisana w krótkich zdaniach, zachowaniu bohatera, ale zwięźle i krótko. To jednak wystarczyło, bym wiedziała co się dzieję z byłym żołnierzem. Ostatni człon jest istną mieszanką... wszystkiego. Nieco romantycznego, czułego związku niemal nieróżniącego się z innych powieści, ale wtórują mu ciężkie przeżycia, wspominania i ten język, o którym piszę już po raz któryś z kolei. Wybaczcie.

    
    Złapałam się na fakcie, że w pewnej scenie akcja wydawała mi się przeskalowana, jak gdyby pochodziła z filmów inspirowanych latami 70-tymi; tam są takie fascynujące sceny walk mające tyle wspólnego z realizmem co ja  z Joanną Krupą. Za to w innym momencie było za słodko i za zwyczajnie, co wcale nie odejmuje uroku całej lekturze, bo choć nie jest wyważona idealnie niczym film nominowany do Oscara (swoją drogą i ich poziom podobno spada) to jednak ma sentencje oraz coś co lubię szczególnie - budowę, gdzie mało istotne szczególiki w późniejszym etapie rozwoju fabuły składają się na konkretną całość i tworzą pełen obraz charakteru, relacji itp.

     

    Ostatni, malutki atut na koniec to nawiązania do mitologii oraz wiary. Nie wszyscy docenią smaczek, ale mi bardzo się podoba taki zabieg; tym bardziej, że książka zaczyna się od pewnej informacji o Herkulesie i również nią kończy co ładnie spaja całość. W aspekcie wiary natomiast mam przeczucie, że autorka często z niej korzysta (patrz na tytuł jej innych książek; Pieśń Dawida, Prawo Mojżesza). 

    Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia.
    I choć nadal nie rozumiem mody zapoczątkowanej przez publikatorów książek Colleen Hoover na pozostawianie tytułów w ich pierwotnej, angielskiej wersji to jednak posunę się do dwóch odważnych stwierdzeń na temat samej książki oraz jej autorki. Harmon ma zadatek na bycie drugą Hoover, a historia Fern oraz Ambrose'a może nawet pod koniec roku zostanie ogłoszona jedną z tych, które najbardziej polubiłam, jeśli nie ogólnie to przynajmniej w rubryczce romanse ze względu na swoją oryginalność, która pojawiła się... z czasem. 

49. Recenzja: Wielbicielka-ksiazek.blogspot.com KASIA T-J/WIELBICIELKA; 2017-02-05

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Kilka miesięcy temu miałam ogromną przyjemność poznać wydane na rynku polskim książki Amy Harmon: „Prawo Mojżesza” oraz „Pieśń Dawida”, które wywarły na mnie niesamowite wrażenie, a w trakcie lektury każdej z nich doświadczyłam przepięknych uczuć oraz niepowtarzalnych emocji, których chwilami nie potrafiłam nazwać, a tym bardziej ubrać w słowa. To powieści, które za pomocą ukazanych w nich historii, przekazują mnóstwo cennych wartości, wnoszą coś istotnego a zarazem cudownego do życia każdego z nas, niosą niejedno wartościowe przesłanie, a przede wszystkim zapadają w pamięć i sprawiają, że ma się ochotę jeszcze do nich wrócić i przeżyć jeszcze raz te wszystkie wspaniałe chwile (choć często smutne i poruszające). Gdy dowiedziałam się, że na początku 2017 w księgarniach pojawi się nowa książka autorki, to wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Prawdę mówiąc, zdecydowałam się na jej zrecenzowanie w ciemno, nawet nie zapoznałam się z opisem. Byłam pewna, że się nie zawiodę.  I miałam rację. Zapraszam na moją opinię :)

     

      

    Amy Harmon - mama, mówca motywacyjny, nauczycielka oraz autorka bestsellerowych powieści. Pochodzi z Levan, w stanie Utah. Zajmuje się dziećmi oraz pisze. Pisanie od zawsze sprawiało jej ogromną przyjemność i radość. Autorka napisała osiem powieści, które zostały opublikowane w siedmiu krajach. Zdobyły mnóstwo wyróżnień i nagród (Wall Street Journal Bestseller, New York Times Bestseller, Whitney Award, Swirl Award i inne). W wolnych chwilach Harmon śpiewa w chórze Saints Unified Voices. W Polsce dotychczas ukazały się: Prawo Mojżesza oraz Pieśń Dawida.
    
    W jednym z małych miasteczek w Pensylwanii mieszka grupa przyjaciół. Jednak najbardziej lubianym i podziwianym jest chłopak o imieniu Ambrose - przystojny mistrz zapasów. Od kilku lat zakochana w nim jest Fern - miła, serdeczna i uprzejma, ale bardzo zakompleksiona dziewczyna (niska, ruda, w okularach), której tak naprawdę nikt nie zauważa. Poza jej kuzynem poruszającym się na wózku inwalidzkim i wymagającym opieki. Pewnego dnia świat obiega wiadomość o ataku na World Trade Center. Ambrose oraz jego kumple postanawiają zaciągnąć się do wojska, aby walczyć o sprawiedliwość i bronić kraju. Kiedy przebywają w Iraku dochodzi do dramatycznego wypadku, w wyniku którego ginie czterech młodych chłopaków. Brosey powraca ranny do rodzinnego miasteczka. Ukrywa się przed ludźmi, nie pokazuje twarzy, unika dziennych wędrówek po mieście. Tym zachowaniem wzbudza jednocześnie ciekawość i niezrozumienie, a wśród niektórych uznawany jest nawet za winnego tragedii. Chłopak tylko wieczorami i nocami opuszcza dom, wówczas pomaga ojcu w piekarni. Któregoś dnia przypadkiem spotyka Fern, której uczucie do niego nigdy nie wygasło. Dziewczyna pragnie mu pomóc i wpada na pewien pomysł...

     

    „Making faces” pochłonęłam kilka dni temu i od tamtej pory próbowałam napisać o niej opinię i podzielić się wrażeniami po lekturze tejże powieści, ale niestety nie udawało mi się. Za każdym razem, gdy zasiadałam do laptopa i otwierałam dokument, wówczas okazywało się, że nie mogę złożyć jakiegokolwiek zdania. Ślepo patrzyłam przez kilka minut na migający kursor i tyle. A potem zamykałam plik i wracałam do domowych obowiązków. Dlaczego tak się działo? Otóż nie dlatego, że nie miałam weny czy nie wiedziałam, co miałabym napisać, bo akurat w przypadku książek Amy Harmon jest o czym mówić i pisać, to nie podlega dyskusji. Aczkolwiek obawiałam się, że nie będę potrafiła odzwierciedlić wszystkich targających mną uczuć, przelać na papier wszystkich kotłujących się w mojej głowie myśli. Pewnych rzeczy zwyczajnie nie da się przekazać za pomocą słów, choćbyśmy bardzo tego chcieli. Nie wszystkie emocje, uczucia można ubrać w słowa. Trzeba to po prostu przeżyć.
    
    Do lektury „Making faces” podchodziłam dwukrotnie. Za pierwszym razem, krótko mówiąc, przebrnęłam przez czterdzieści stron, nie wiedząc, o czym czytam. Kompletnie nie mogłam się skupić, a nawet zaangażować, bowiem doświadczyłam kaca książkowego po innej powieści - całkowicie odmiennej gatunkowo, która we mnie wsiąknęła, zawładnęła moim umysłem. Z tego też powodu przerwałam czytanie książki Amy Harmon i wróciłam do niej po paru dniach, zaczynając oczywiście od początku. I wtedy przepadłam. Nie mogłam i nie chciałam się oderwać. Chłonęłam każde słowo, zdanie, kartkę. Odnosiłam wrażenie, jakby opisana historia była rzeczywistością, jakby to działo się naprawdę. Wielokrotnie czułam, jakbym uczestniczyła w życiu bohaterów. Wraz z nimi się śmiałam, płakałam, przeżywałam zaistniałe sytuacje. W połowie książki moje oczy zaszły łzami, które następnie odnalazły ujście i spływały strumieniami po policzkach przez ostatnie sto stron. Nie potrafiłam nad nimi zapanować ani się uspokoić. Moje serce rozpadło się na milion cząsteczek, po czym powoli zaczęło się sklejać, aby wreszcie stworzyć dopasowaną całość. Powieść skończyłam czytać w nocy i po przewróceniu ostatniej strony, a potem zamknięciu książki, jeszcze przez kilkanaście minut nie mogłam się ruszyć, wykonać żadnego kroku czy gestu. Popadłam w zadumę. I długo nie mogłam zasnąć. Wtedy przypomniałam sobie chwilę sprzed kilku miesięcy, kiedy to poznałam historię Mojżesza ("Prawo Mojżesza") - dokładnie tak samo zareagowałam po lekturze tej publikacji autorki.
    
    Niewątpliwie Amy Harmon posiada dar tworzenia ujmujących opowieści w pięknym stylu. Chwytają one bowiem za serce, skłaniają do refleksji, pozwalają otworzyć oczy na pewne kwestie, spojrzeć z ciekawością i wrażliwością na wiele ważnych spraw, zrozumieć uczucia ludzi doświadczonych przez życie, widzieć ich oczami otaczający ich świat, odczuwać i przeżywać wraz z nimi wszystkie momenty, które zaistniały w ich niełatwym życiu. To wielki talent i umiejętność przekazywania niesamowitych emocji za pomocą prostych słów i wyrażeń. W tejże powieści pisarka nawiązuje do tragicznych wydarzeń z jedenastego września 2001 roku, kiedy to miał miejsce atak terrorystyczny na World Trade Center. Pokazała reakcje ludzi na tę wiadomość, ich zachowania wobec tego, co wówczas się stało, ich uczucia, ból, rozpacz, strach, a także chęć walki o sprawiedliwość i bezpieczeństwo kraju, a poniekąd też pragnienie zemsty i służenie w obronie ojczyzny. Porusza też istotne problemy ludzi młodych, będących świadkami drastycznych zdarzeń, które zdecydowanie odcisnęły na nich piętno i którzy podjęli decyzję o zaciągnięciu się do wojska, tym samym wyjeździe do Iraku na wojnę, z której tylko jeden z grupy przyjaciół powrócił żywy, ale okaleczony (nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim emocjonalnie). Ponadto traktuje też o życiu nastoletniego człowieka, zmagającego się z dystrofią mięśniową Duchenne'a, mającego świadomość, że jego dni są policzone, zdającego sobie sprawę z tego, że nie uniknie śmierci, mimo, iż bardzo pragnie żyć i walczy o każdy kolejny dzień. Mimo, iż sam wymagał opieki i wsparcia, pomagał innym na tyle, na ile potrafił i na ile wystarczało mu sił. Jego podejście do świata wzbudza szacunek i podziw. Jego postawa i radość z każdej przeżytej chwili uświadamia, że należy docenić własne życie i czerpać przyjemność z każdego dnia, nie myśleć o przyszłości, na którą nie mamy wpływu, nie analizować, tylko żyć dniem dzisiejszym i w pełni korzystać z każdej danej nam chwili. 

    
    Szczerze przyznaję, że od początku obdarzyłam sympatią wszystkich bohaterów „Making faces” (może poza jednym wyjątkiem o imieniu Becker, który wzbudzał same negatywne uczucia). Polubiłam Fern - córkę pastora, dziewczynę zakompleksioną, nieśmiałą, opiekuńczą, niepewną siebie, zamkniętą w sobie, nieszczęśliwie zakochaną, wielbicielkę romansów, które też sama pisała, ale ukrywała je głęboko w szufladzie, poświęcającą każdą wolną chwilę choremu kuzynowi i będącą wspaniałą przyjaciółką. Również uwielbiałam Ambrose - uznawany za szkolną gwiazdę, czterokrotny mistrz w zapasach, wychowywany przez ojczyma, przystojny, cieszący się powodzeniem wśród dziewczyn, aczkolwiek małomówny, skryty, wrażliwy (choć tego nie okazywał), zdeterminowany, ambitny i oddany pasji. Podjął decyzję o wyjeździe do Iraku po tym, kiedy świat obiegła informacja o zamachu na WTC (w jednej z wież siedzibę miała firma, w której pracowała jego mama). Namówił swoich najlepszych przyjaciół, aby również zaciągnęli się do wojska, co uczynili. Niestety zginęli podczas powrotu do bazy, a zraniony Ambrose wrócił do rodzinnego miasta z poczuciem winy, lękiem przed odrzuceniem i brakiem akceptacji. Jednak najpiękniejsze uczucia wywołała we mnie postać Bailey'a - młodego mężczyzny poruszającego się na wózku inwalidzkim w wyniku ciężkiej i śmiertelnej choroby, cudownego człowieka wykazującego ogromną chęć życia, nastolatka pełnego empatii, miłości, niesienia pomocy innym, pasjonującego się historią, oddanego przyjaciela. Każda z tych (i wielu innych) osób została dokładnie wykreowana przez autorkę, ze wszelkimi wadami i zaletami, bez zbędnego idealizowania. Każdy z bohaterów zmagał się z problemami, walczył z kompleksami, wstydem i brakiem pewności siebie, ale też pragnął być kochanym i akceptowanym przez otaczające go środowisko. Wszyscy w pewnym sensie zostali doświadczeni przez życie i wielokrotnie musieli radzić sobie z przeciwnościami losu i przeszkodami napotykanymi na ich drodze.
    
    „Making faces” to opowieść o przepięknej przyjaźni, prawdziwej miłości, niesprawiedliwej śmierci, utracie bliskich osób, spełnianiu marzeń, akceptowaniu siebie, odwadze, walce z chorobą, nadziei, a także o przemocy fizycznej. To pięknie napisana, urzekająca, nadzwyczajna, poruszająca i wzruszająca historia przyjaciół. To też niezwykle mądra, wartościowa, emocjonalna, pouczająca, uświadamiająca, zmuszająca do rozważań, życiowa powieść, która na długo zapada w pamięć, a przede wszystkim osadza się głęboko w sercu. To pozycja, która na pewno będzie widniała na mojej liście najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w dotychczasowym życiu (zresztą jak wszystkie Amy Harmon). Gorąco polecam. Warto poznać tę porywającą historię i spróbować inaczej spojrzeć na życie, a może nawet coś w nim zmienić.

50. Recenzja: zaczytanabloguje.blogspot.com Karolina Rybkowska

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Twórczość Amy Harmon jeszcze do niedawna była dla mnie wielką niewiadomą. W zeszłym roku, w Polsce, ukazały się dwie bestsellerowe powieści autorki („Prawo Mojżesza” i „Pieśń Dawida”), które wywołały ogromne zamieszanie w blogosferze, a dodatkowo otrzymały bardzo wysokie oceny od czytelników. Pomimo wielu zachęt nie przeczytałam żadnej z wymienionych przeze mnie książek. Jednak, kiedy moich uszu doszła wiadomość, że wydawnictwo zamierza wydać już trzecią powieść Amy Harmon, postanowiłam dłużej nie zwlekać i w końcu po nią sięgnąć. I tak w moje ręce trafiła książka „Making faces”, która swoją premierę miała w styczniu.

     

    Amy Harmon w swojej najnowszej powieści porusza tematy bardzo bliskie każdemu z nas. Przyjaźń, odrzucenie, miłość, strach, odwaga, śmierć to tylko kilka przykładów tego do czego książka nawiązuje. Tak naprawdę „Making faces” to opowieść o każdym z nas, o ludziach dalekich od ideału. Autorka nie idealizuje swoich bohaterów, nie przedstawia ich w jak najlepszym świetle, a wręcz przeciwnie, ukazuje ich wady, ograniczenia, problemy, z którymi muszą sobie radzić każdego dnia. Dzięki temu przekaz książki jest mocniejszy, a losy bohaterów i sami bohaterowie stają się nieco bardziej realistyczni. 
    
    "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia."

     

    Autorka przybliża nam losy trójki bohaterów – Fern, Baileya i Ambrose’a. Trzy zupełnie różne osoby, trzy odmienne historie, a tym co ich łączy jest… przyjaźń i jedno tragiczne wydarzenie. Zastosowana w powieści narracja trzecioosobowa oraz liczne retrospekcjeumożliwiają dokładne poznanie każdego z nich jak również rzucają nowe światło na wiele dotąd niejasnych wydarzeń.

     

    Fern to typowa „szara myszka”, cicha, niewyróżniająca się z tłumu, ale za to posiadająca w sobie wielkie pokłady dobroci i empatii. Fern to marzycielka i romantyczka szaleńczo zakochana w kapitanie drużyny zapaśniczej, który jak możecie się spodziewać nie zwraca na nią najmniejszej uwagi. Na co dzień pomaga i dotrzymuje towarzystwa swojemu niepełnosprawnemu kuzynowi Baileyowi, z którym oprócz więzów krwi, łączy ją wielka przyjaźń. To właśnie relacja pomiędzy Baileyem a Fern podbiła moje serce i wiele razy podczas czytania doprowadzała mnie do łez wzruszenia. Autorka w piękny sposób przedstawiła postać samego Baileya, który pomimo swojej choroby pozostawał najbardziej pogodną i radosną postacią w książce. Był jak promyk słońca, nigdy nie narzekał, nigdy nikomu nie zazdrościł, zawsze chętnie pomagał. Miał czasami gorsze dni, każdy z nas je miewa, jednak często to właśnie on podnosił wszystkich wokół na duchu. Jego postać była spoiwem, które połączyło dwóch pozostałych bohaterów ze sobą. Ambrose to najprzystojniejszy chłopak w szkole oraz utalentowany sportowiec, inteligentny i błyskotliwy, jednym słowem - ideał. Będąc twardym na zewnątrz ukrywa głęboko bardziej wrażliwą stronę swojej osobowości.Czując presję otoczenia dotyczącą jego dalszej kariery sportowej podejmuje decyzję, która już na zawsze zmieni jego życie…

     

    "- Dlaczego straszne rzeczy przytrafiają się tak dobrym ludziom? (..)- Bo straszne rzeczy przytrafiają się wszystkim. Tylko tak bardzo jesteśmy skupieni na sobie, że nie widzimy gówna, z którym się zmagają wszyscy inni."

     

    Brzmi trochę banalnie? Jednak uwierzcie mi w tej historii nie ma nic banalnego czy schematycznego. „Making faces” nie jest typową historią o miłości, a nawet więcej, myślę, że nazywanie tej książki romansem byłoby nieporozumieniem i trochę odbierałoby głębie jej przekazu. Tak naprawdę miłość, taka typowa miłość pomiędzy kochankami, nie gra tutaj pierwszych skrzypiec. Oczywiście możemy obserwować rodzące się uczucie pomiędzy Fern a Ambrosem, które jest subtelne, młodzieńcze i urzekające, jednak nie stanowi ono tutaj głównego motywu. „Making faces” to historia o tym, że życie jest nam dane tylko raz i musimy je wycisnąć jak cytrynę, do końca, by nie żałować ani chwili. Amy Harmon zwraca uwagę na to jak wiele osób nie docenia tego co posiada w swoim życiu. Pewne rzeczy bierzemy za pewnik, za coś co raz na zawsze jest nam dane. Dlatego narzekamy, kręcimy nosem a nawet zazdrościmy innym czegoś nie doceniając tego co sami już mamy i za co powinniśmy dziękować. W dzisiejszych czasach takie sprawy jak zdrowie, rodzina, miłość przestają mieć już jakiekolwiek znaczenie. Ludzie bardziej przywiązują się do spraw materialnych i to właśnie te rzeczy cenią bardziej.

     

    Autorka ukazuje nam brutalną prawdę jaką niesie ze sobą…życie oraz to jak bardzo jest ono ulotne i kruche. Zwraca również uwagę na istotny banał, o którym wszyscy zapominamy – nie liczy się uroda a wnętrze. Nie liczy się to jak bardzo atrakcyjna/ atrakcyjny jesteś, bo uroda przemija, a to jakim jesteś człowiekiem i co sobą reprezentujesz pozostanie na zawsze. Jeżeli mam być szczera, to „Making faces” jest książką, która pomimo wielu łamiących serce momentów, leczy zranione dusze i podnosi czytelnika na duchu. Nie będę oryginalna jeżeli określę książkę Amy Harmon jednym słowem – piękna, ale taka właśnie ona jest, piękna, pouczająca, prawdziwa. Od bardzo dawna czekałam na historię, która mnie porwie bez reszty, a losy bohaterów będę przeżywać jak swoje własne.

     

     

    Podsumowując, „Making faces” to książka, którą MUSICIE przeczytać! Obiecuje Wam, że ta historia zapisze się głęboko w waszej pamięci i w sercu. Polecam!

     

    "Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?

    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

    Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

    Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

    Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?

    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?

    Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,

    Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?

    Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?

    Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"

     

    Moja ocena: 6/6

51. Recenzja: myfairybookworld.blogspot.co.uk Ewelina Nawara; 2017-01-23

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Koniecznie posłuchajcie tej piosenki Time after time, według mnie, idealnie oddaje tę książkę.

     

    Dlaczego wydawnictwo skrzywdziło taką dobrą książkę taką okładką? Nie chodzi o to, że jest brzydka, bo nie jest, ale kompletnie nie pasuje do treści i do tego, co chce przekazać czytelnikom Amy Harmon.

     

    ''Making faces'' to niesamowita opowieść o miłości, przyjaźni, stracie i życiu w małym miasteczku, w którym wszyscy się znają. Nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo mnie ta książka wzruszyła. Podobnie czułam się tylko raz, czytając ''Promyczka''. Płakałam, złościłam się i śmiałam wraz z bohaterami. Olbrzymie emocje oraz cudowne postaci, stają się dla mnie elementem rozpoznawczym dla Amy Harmon.

     

    Głównymi bohaterami są Fern i Ambrose, dwoje nastolatków, żyjących tuż obok siebie, ale tak od siebie różnych.

     

    Fern to lojalna, miła i opiekuńcza dziewczyna, która miała pecha i jako nastolatka nie wyglądała zbyt pięknie. Rude kręcone włosy, okulary i aparat na zębach skutecznie zabijały jej życie towarzyskie, miała dwie bliskie osoby, kuzyna i najlepszego przyjaciela — Baileya, oraz śliczną przyjaciółkę Ritę. Fern od urodzenia jest związana z Baileyem, którego choroba postępuje i dziewczyna coraz częściej opiekuje się nim, nie przeszkadza jej to jednak, jedynym czego nie znosi w tej sytuacji, jest to, że któregoś dnia go zabraknie. Towarzystwa dotrzymywali jej także bohaterowie romansów, które czytała nałogowo, a także postaci, które sama tworzyła, pisząc książki. Do pełni szczęścia brakowało jej jedynie chłopaka, w którym zakochała się jeszcze jako mała dziewczynka. On jednak był daleko poza jej zasięgiem, przynajmniej tak jej się wtedy wydawało.

     

    Ambrose to sportowy bohater miasteczka, przystojny, zdolny i lojalny. Jednak odrobinę zagubiony. Nieświadomie złamał serce uroczej Fern, gdy zainteresował się jej przyjaciółką, Ritą. Jednak Rita okazuje się kompletnie nie podobna do dziewczyny, z którą wymieniał liściki. Kiedy dowiaduje się, kto tak naprawdę je pisał, jest wściekły i jednocześnie poruszony, bo po raz pierwszy pomyślał wtedy o Fern. Przed zakończeniem roku chłopak postanawia zgłosić się do wojska, pragnie, aby ludzie odpowiedzialni za atak na Nowy Jork ponieśli karę. Przekonuje swoich najlepszych przyjaciół, by wyjechali razem z nim, i już wkrótce cała piątka wyjeżdża do Iraku. Do domu wraca tylko jeden z nich — Ambrose.

     

    Poza głównymi bohaterami warto wspomnieć o Baileyu, który jest tak pozytywną osobą, że nie sposób przejść obok niego obojętnie. Swoją postawą bardzo przypominał mi Kate z ''Promyczka'', nie pozwalał chorobie zniszczyć marzenia, żył dzień za dniem, robiąc co tylko może, by były to jak najlepsze dni. Warto naśladować taką postawę.

     

    ''Making faces'' to książka nie tylko o miłości. To opowieść o dojrzewaniu, o odnajdywaniu siebie, o godzeniu się z losem, który nie zawsze bywa życzliwy. Ale przede wszystkim to książka o przyjaźni i o jej wpływie na życie. Zarówno Ambrose, jak i Fern mają własnych przyjaciół, i choć bardzo się od siebie różnią, łączy ich fakt, że dla przyjaciół zrobiliby wszystko.

     

    Amy Harmon z tak zwyczajnego tematu stworzyła piękną, poruszającą i do bólu prawdziwą historię, którą naprawdę warto przeczytać. Jeśli jeszcze nie znacie tej książki, to szczerze ją polecam. Mam nadzieję, że już kolejne książki Amy zostaną wydane w Polsce, bo bardzo polubiłam to, w jaki sposób pisze.

52. Recenzja: http://czasemtakjestczasemtakjest.blogspot.com/ Joanna Balcar-Palinker; 2017-01-17

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    "Making faces" to kolejna książka tej autorki w mojej kolekcji i kolejna, która nie pozwoliła przestać czytać przez cała noc. U żadnej innej autorki wcześniej nie spotkałam takiego geniuszu w przekazywaniu uczuć, oraz ubieraniu ich w słowa.
     

    Autorka pisze przede wszystkim mądrze, a jej historie są niesamowite.  Powieści Amy, mimo, że traktujące głównie o miłości, mają przekaz, oraz pokazują wiele aspektów psychiki ludzkiej, jak również problemów społecznych. Powieść jest nieco inna od poprzedniczek, ale równie mocno mówiąca o życiu, wzlotach i upadkach, ale przede wszystkim o miłości, tej na całe życie, nieprzemijającej i potrafiącej pokonać każdą przeszkodę.

     

    Główna bohaterka ma na imię Fern. Jest skromną dziewczyną, córką pastora, z dużymi kompleksami na temat swojego wyglądu. Taka sobie po prostu rudowłosa panienka, o małej posturze, ale wielkim sercu. Jej dusza należy do tych najbardziej romantycznych, z tego też powodu zaczytuje się romansami, a nawet takowe pisze. Od dziecka zakochana jest w szkolnej gwieździe sportu - Ambrosie Youngu. Jest to uczucie platoniczne, ale czy na pewno? Wszystko zmienia się, kiedy chłopak po zamachach na World Trade Center, w których mało nie zginęła jego matka, wraz z grupką kolegów, zaciąga się do wojska i wyjeżdża na misję do Iraku. Niestety, wraca z niej sam, bez kolegów, którzy zginęli. Tym razem to on staje się brzydkim kaczątkiem, albo bestią, jak kto woli, bo zamach mocno zniekształcił jego twarz. Paradoksalnie rolę Fern i Ambrosie się odwracają, jednak ich piękno wewnętrzna nadal pozostaje takie samo...

     

    Wielką rolę odgrywa tutaj też kuzyn Fern - Bailey. Jest chory, a choroba przykuła go do wózka inwalidzkiego. Kolejne brzydkie kaczątko, które potrafi pokazać wszystkim prawdziwe piękno, to ukryte w jego środku. Bailey zakochany jest w cudownej i nieosiągalnej dla niego istocie o imieniu Rita. Dziewczyna jest chodzącym ideałem. To ona jest dowodem na to, że piękno nie zawsze daje nam szczęście.

     

    Autorka ubrała fabułę w trzecioosobową narrację, a do tego rozdziały pisane są na przemian - teraźniejszość - przeszłość. Dla mnie jest to strzał w dziesiątkę, bo przeszłość w każdym rozdziale wyjaśnia nam zagadnienia teraźniejszości. Nie znajdziemy tu wartkiej akcji, nazwałabym ją wręcz leniwą, co cechowało też poprzednie powieści Amy Harmon. Jednak nie o wartkość tutaj chodzi, lecz o przekaz i sens, a tego nie zabrakło. Amy zawarła w lekturze wątki wojenne, przemocy domowej, kompleksów, choroby, smutku, ale również miłości, przyjaźni i czerpania z życia pełnymi garściami. Ktoś mógłby powiedzieć, że przecież takie tematy to nic nowego, że to wszystko już było... Owszem było, ale nie ubrane słowami Amy Harmon, która w niesamowity i plastyczny sposób potrafi opisać uczucia i emocje. 

     

    Polecam powieść, ze względu na jej mądrość  i dojrzałość, ale również za poczucie humoru, które od czasu do czasu w fabule się pojawia. Nie jest to łatwa lektura, lecz czyta się ją szybko i z zapartym tchem. W każdym razie mnie zachwyciła i czekam na kolejne książki autorki z niecierpliwością.

53. Recenzja: Jabluszkooo.blogspot.com Jabłuszkooo; 2017-01-19

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Z autorką spotkałam się już dwa razy i świetnie się bawiłam. ,,Prawo Mojżesza" tak samo jak ,,Pieśń Dawida" są zaskakujące, oryginalne i niesamowite. Chciałabym powiedzieć, że z góry zakładałam sukces autorki, ale tak nie było. Byłam nastawiona na coś słabszego, bo w końcu nie można pisać ciągle samych dobrych książek, prawda? Jaka zatem była trzecia książka Amy Harmon wydana w Polsce? Czy spełni oczekiwania, po tych dwóch niezwykłych historiach?
     

    Fern to dziewczyna uważająca się za osobę brzydką i nijaką. Taką, którą nie warto się interesować. Z rudymi włosami, niskim wzrostem i niezbyt kobiecą figurą nie budzi zainteresowania ze strony mężczyzn, nie znaczy to jednak, że się nimi nie interesuje. Jest jedna osoba, na której totalnie oszalała. Ambrose Young. Jeden z najlepszych zawodników zapaśniczych w Hannah Lake. Niestety najprawdopodobniej nie zdaje sobie sprawy z jej fascynacji. Nie przeszkadza jej to na tyle, by nie przestawać snuć miłosnych planów...

     

    Rita to najlepsza przyjaciółka Fern i chyba jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole. Chłopcy uganiają się za nią krok w krok. Jednak piękna twarz nie oznacza wszystkiego. Czasami coś idzie nie tak. W przypadku Rity życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni i totalnie ją zaskoczyło, a nawet przygniotło. Jest jeszcze Bailey, kuzyn Fern. Cierpi na dystrofię mięśniową (zanik mięśni), przez co porusza się na wózku inwalidzkim. Mimo choroby jest bardzo pozytywną osobą. Wnosi dużo mądrości. Do tego wszystkiego jest sympatyczną postacią, której nie da rady nie polubić.
    
    Życie rozdaje różne karty, każdy ma inny start i każdy inny finisz. Jeżeli wgłębimy się w książkę, możemy doskonale zobaczyć jak cztery osoby różnią się od siebie, a jednocześnie jak bardzo są sobie bliskie, jak wiele je łączy... Mamy okazję śledzić historię z teraźniejszości, ale także dostajemy możliwość odkrywania skrawków przeszłości. Zostajemy także wrzuceni w dwa różne środowiska i musimy sobie z tym radzić. Ambrose zabiera nas do Iraku na służbę wojskową razem z czterema najlepszymi przyjaciółmi, dla których los nie jest łaskawy. Fern pozwala nam obserwować swoją historię z Hannah Lake oraz pokazuje nam los Rity, a także Bailey'a.
    
    Pierwszy rozdział totalnie mnie zdezorientował. Nie miałam pojęcia, gdzie mam ręce włożyć i czego oczekiwać. Drugi natomiast dostarczył mi wszystkiego, czego nie otrzymałam na wstępie. Później było tylko lepiej... i gorzej. W połowie zaczęło się takie napięcie, że nie byłam w stanie wysiedzieć. Do tego jak zaczynałam płakać i przestawałam, to dwie kartki dalej autorka znowu wyciągała do mnie chusteczki... Doszło do mnie, że pisarka to istny potwór. Nie daje czasu na wytchnienie. Rzuca nam prawdziwym, realnym życiem prosto w twarz, a my, biedni czytelnicy, wyczekujący czegoś lekkiego, jesteśmy tak bardzo zaskoczeni, że ciężko jest znieś ciężar i tępo jakie nam narzuca. Nie dajcie się zwieść pozorom. Ta książka jest czymś wyjątkowym, oryginalnym i przepełnionym bólem. Powala na łopatki, miażdży od środka i nie daje spokoju. 
    
    Zaskakującą sprawą jest okładka. To samo zdjęcie ma książka ,,Układ" Elle Kennedy. Z tym, że jak dla mnie tutaj oprawa graficzna totalnie nie pasuje do treści. Okładki jednak potrafią zwodzić. Ta jest typowa dla zwyczajnego romansu. Ale Amy Harmon nie jest typową pisarką. W jej przypadku nic nie jest typowe z powszechnymi schematami. Ona daje wam coś oryginalnego, daje wam kopa z prawdziwego życia. Przepełnionego w takim samym stopniu bólem jak szczęściem.
    
    Jestem zdania, że jest to najlepsza książka Amy Harmon jaką czytałam. Najbardziej do mnie dotarła i najbardziej mi się spodobała, mimo tego, że bardzo lubię dwie poprzednie części. W tej książce nie brakuje niczego. Jest miejsce na milion sprzecznych uczuć, różne relacje między ludźmi, a także niezapomnianą historię, która zaskakuje swoją szczerością. Myślę, że autorka jest naprawdę genialna w tym co robi. Jej twórczość ma w sobie coś specyficznego, co sobie bardzo cenię. Nie trzyma się schematów, wychodzi przed szereg i zbiera za to liczne... pochwały. Historia jest niesamowita, wciąga i nie daje spokoju, dlatego warto się z nią zapoznać. Jedyne co mi się nie podoba to okładka. Uważam, że zbytnio zwodzi, nie jest odpowiednia do treści i liczę na to, że wiele osób przeczyta opis zanim odrzuci książkę. Warto się chociaż zastanowić nad przeczytaniem czegoś, prosto mówiąc autentycznego i życiowego. Gorąco polecam ;).
     

54. Recenzja: Miłość do Czytania Sandra Jędrowiak; 2017-01-24

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Ambrose jest 18-letnim chłopakiem, ewidentnie wyróżniającym się spośród rówieśników.
    Wysoki, przystojny, pięknie zbudowany, odnoszący sukcesy w sporcie, ale i również obdarzony pięknym głosem zwraca na siebie uwagę koleżanek.
    Sam jednak, zdając sobie sprawę ze swoich atutów, nie przejawia zachowań typowych dla stereotypowych osiłków rodem z amerykańskim uczelni.
    Jest nieśmiały, kulturalny, niezwykle inteligentny i oczytany. Cieszy się autorytetm nie tylko wśród kolegów sportowców. Swą osobą budzi szacunek
    całej miejscowej społeczności, będąc jej dumą i ostoją. 
    Dla młodego chłopaka to jednak za wiele. 
    Zmęczony ciągłą presją i pokładanymi w nim oczekiwaniami, które skutecznie zabijająw nim
    miłość do zapasów, po ataku terrorystycznym na WTC, postanawia wcielić się do armii. Do tego samego nakłania również czwórkę swych najlepszych przyjaciół, z którymi to wkrótce zostają wysłani na misję do Iraku.
    Jedną z dziewczyn bez wzajemności rozkochanych w Ambrosie jest jego rówieśniczka – Fern.
    
    Niezbyt ładna, niska, zakompleksiona, nie wyróżniająca się tłumu, jednak niezwykle inteligentna, sympatyczna, miła i pomocna osoba, szukająca ucieczki od rzeczywistości w czytanych oraz pisanych przez siebie książkach. 
    
    Wprawdzie dzięki potajemnemu porozumieniu zawartemu ze swą piękną przyjaciółką Ritą,
    dziewczynie udaje się lepiej poznać chłopaka, intryga ta jednak wychodzi obu przyjaciółkom bokiem, pogarszając w konsekwencji nawiązane z nim kontakty. 
    Ambrose i Fern łączy jednak osoba Baileya – chorującego na dystrofię mięśniową kuzyna dziewczyny, nad którym ta z oddaniem opiekuje się każdego dnia.
    
    Muszę przyznać, iż Bailey jest moim ulubionym bohaterem wykreowanym w tej historii przez autorkę.
    Ciśnie się na usta określenie – niezłomny. Chłopak mocno doświadczony przez los wykazuje niezwykłą wręcz jak na dziecko, a później nastolatka mądrość życiową. Nie użala się nad sobą, wręcz przeciwnie, dla swych przyjaciół jest niewyczerpalnym źródłem siły, przykładem walki z kłodami, które pod nogi rzuca mu los, walki o każdy dzień życia. Pełen zacięcia, pasji i miłości do sportu, ale też otaczających go ludzi. To właśnie on najczęściej skłania czytelnika do uśmiechu.
    
    Autorka podarowała mu niezwykłe poczucie humoru. Czasem ironiczne, zakrawające wręcz o czarny humor, jednak tak pełne dystansu do siebie i zrozumienia nieuchronności swego losu, iż nie sposób nie uśmiechnąć się do jego słów, choć czasem jest to śmiech przez łzy. Jest wręcz swoistym nauczycielem życia, i choć często szczerze i dosadnie, potrafi „otworzyć innym oczy”, przemówić przyjaciołom do rozsądku.
    
    Making faces to historia o pięknie. Zarówno tym wewnętrznym jak i noszonym w sercu.
    Biorąc pod uwagę to, iż opowieść ta docelowo przeznaczona jest dla młodzieży, a wygląd ma w tym wieku dla młodych osób ogromne znaczenie i często stanowi o ich poczuciu własnej wartości, mogą one z tej powieści wyciągnąć wiele nauki. Zresztą nie tylko młodzi. Z opowieści, którą podarowała nam Amy Harmon każdy może wyciągnąć wiele wniosków dla siebie.
    To właśnie na przykładzie piękna widzimy w tej powieści jak bardzo przewrotny bywa los. 
    Jednak by pojąć co jest w życiu najważniejsze, każdy musi zostać obciążony doświadczeniem umożliwiającym zrozumienie…
    
    Książka ta to również opowieść o godzeniu się z losem, z jego przewrotnością, z nieuchronnością śmierci.
    Wreszcie o życiu z ogromnym poczuciem winy i nauce wybaczenia sobie.
    Ambrose’a możemy przyrównać do Herkulesa. Sam zresztą zostaje tak przez Baileya nazwany.
    Niczym ten mityczny bóg, dręczony wyrzutami sumienia, próbuje odkupić swe winy. Za tragedię, która się przydarzyła w całości obarcza odpowiedzialnością siebie, biorąc ją wyłącznie na swoje barki.
    
    Jest to również opowieść o niezwykłej przyjaźni. Więź, która łączy Fern i Baileya jest czymś tak wyjątkowym, iż wzrusza, budzi w czytelniku instynkty opiekuńcze podobne tym, które uosabia Fern. Chciałoby się przysiąść do nich i wziąć udział w przekomarzankach, tańcach czy po prostu w „making faces”…
    
    Powieść Amy Harmon to prosta historia, ujęta w piękne ramy. W pewnym momencie przyszła mi do głowy myśl, iż to swoisty romans dla młodzieży, napisany bardzo dostępnym, poprawnym językiem. 
    
    Sama fabuła nie jest może wyjątkowa na tle innych tego typu powieści. Nietuzinkową czyni ją jednak styl autorki, sposób przeprowadzenia akcji i dawkowania emocji.
    Również narracja prowadzona jest bardzo czytelnie, ze współczesności często płynnie przechodzi we wspomnienia, a czytelnik automatycznie wyrusza w tę podróż do przeszłości, nie gubiąc jednocześnie bieżących wątków.
    
    Making faces chyba najbardziej (z wszystkich pozycji Amy Harmon) dała mi odczuć, iż jest to powieść dla młodzieży. Jednocześnie historia ta wzruszyła mnie najbardziej z dotychczasowych przeczytanych przeze mnie powieści autorki. 
    Nie sugerujcie się więc proszę tym, iż powieść ta w założeniu przeznaczona jest dla młodzieży. 
    Absolutnie nie. To historia dla każdego. 
    Jest w niej wszystko czego oczekiwać może czytelnik. Od licznych momentów wzruszenia po sytuacje mrożące krew w żyłach.
    Polecam serdecznie 

55. Recenzja: Dobraksiazka1.blogspot.com Milena Nawrot; 2017-01-17

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Fern jest przeciętną dziewczyną, niski wzrost, rude niesforne włosy. Niegdyś nosiła aparat ortodontyczny i okulary, które ujmowały jej urody, jednak dziewczyna jest niezwykle ciepła i wrażliwa oraz marzy o wielkiej miłości. Od lat jej obiektem westchnień jest zapaśnik Ambrose Young, chłopak pod każdym względem idealny, o którego biją się dziewczyny. Jednak ten przystojniak nie jest ani trochę zainteresowany Fern, a jej najlepszą przyjaciółką, z którą jak mu się wydaje nawiązuje korespondencje. Gdy prawda wychodzi na jaw i dowiaduje się, że autorką liścików jest jej ruda koleżanka nie jet tym zachwycony. Niedługo potem szkolne nieporozumienia przestają mieć znaczenie, gdyż Ambrose wraz z paczką przyjaciół wyjeżdża na wojnę do Iraku. Po traumatycznych wydarzeniach w obcym kraju, mężczyzna wraca jako wrak człowieka zarówno pod względem psychicznym jak i fizycznym. W tym momencie wygląd przestaje być jego atutem, jednak ta drobnostka nie przeszkadza Fern w kochaniu go z całych sił.

       
    O książkach Amy Harmon słychać od kilku miesięcy i są to same dobre opinie. Dlatego bardzo się cieszę, że miałam okazję zapoznać się wreszcie z jej twórczością. Autorka stworzyła wyjątkową historię, która mnie poruszyła i trudno było mi się od niej oderwać. Przede wszystkim zachwyciła mnie kreacja bohaterów. Fern to typ dziewczyny, z którą chętnie bym się zaprzyjaźniła. Uwielbia czytać liczne romanse, a także sama je pisze, dla niej liczy się przede wszystkim osobowość i intencje człowieka. Ma także genialną relację ze swoim poruszającym się na wózku inwalidzkim kuzynem. Bailey to jedna z moich ulubionych postaci, mimo nieuleczalnej choroby korzystał z życia jak tylko mógł, a jego charakter i specyficzne poczucie humoru tylko dodawały mu uroku. Ambrose mimo że jest niezwykle przystojny, to nie okazał się płytką osobą, a po wypadku w Iraku nabrał pokory i zdobył bagaż doświadczeń. Historia skupia się głównie wokół tej trójki, ale w książce można znaleźć także inne, ciekawe postacie. Fern, Bailey i Ambrose nie mają w życiu łatwo, każdy z nich doświadcza krzywd i rozczarowań, dzięki czemu jeszcze bardziej doceniają magię przyjaźni i miłości. Jest to powieść, która porusza trudne tematy, nie jest ani trochę przesłodzona i pokazuje, że piękno przemija i nie ma wtedy większego znaczenia. Akcja rozwija się powoli, nie ma tu nieoczekiwanych zdarzeń, ale nie przeszkadzało mi to. Sposób w jaki autorka poprowadziła akcję jak najbardziej pasował do tematu książki i wywoływał dużo różnych emocji.

       
    "Making faces" to historia, która wzrusza, bawi, ukazuje mądrość młodych ludzi. Czyta się ją bardzo szybko ze względu na przystępny język, a także barwnych bohaterów. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko ją Wam z całego serca polecić i zapewnić, że ma ona dużo do zaoferowania czytelnikowi.

56. Recenzja: zaczytanaksiazholiczka.blogspot.com Claudia Sobańska; 2017-01-27

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Czytając tę piękną historię o wojnie, o miłości nie raz poleciały mi łzy, nie raz też się uśmiechałam.
    
    Making Faces sprawi w swoim czytelniku, że nie raz będzie chciał jeszcze ją przeczytać. Z pewnością nie raz będzie miał ochotę rzucić książką o ścianę tak jak ja miałam na początku, lecz z kartki na kartę coraz bardziej chciałam więcej i więcej.
    
    A czy Ty dasz się ponieść emocjom ruszającej opowieści o wojnie, miłości ?
    
    Czy sięgniesz po Making Faces ?
    
    Ja z przyjemnością mogę wam polecać książkę, ponieważ wiem sama, że ja jeszcze do niej wrócę.

57. Recenzja: swiatmiedzystronami.blogspot.com Karolina Marek; 2017-01-29

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

     

    Kolejna książka Amy Harmon, którą zaraz jak zobaczyłam to musiałam zdobyć. Dlaczego? Bo po dwóch poprzednich, które zrobiły na mnie na prawdę duże wrażenie postanowiłam nie odpuszczać i czytać kolejne. Z wiarą i nadzieją, że będą równie dobre jak nie lepsze...

     

    Właśnie taki wiersz pisze główna bohaterka. Wylewając swoje uczucia i emocje na papier tworzy coś co pewnie siedzi w głowie wielu z nas. 

     

    "Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?

    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

    Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

    Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

    Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?

    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?

    Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,

    Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i strach?

    Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, ze wyglądam aż tak źle?

    Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy śmiał się, gdy tworzył mnie?"*

     

    Fern Tylor to zawsze miła, uśmiechnięta i chętna do pomocy dziewczyna. Niestety świadoma tego, że choć jest inteligentna i łatwo ją polubić to ładna nie jest. Dlatego choć bardzo boli ją fakt, że zakochana jest bez wzajemności to nie skarży się i żyje z tym tak jak potrafi.

    Ambrose Young to błyskotliwy i śmiały chłopak, który wyrasta na zapaśnika z szansami na sukcesy sportowe. Jak niczego w życiu świadom jest swojej urody i nie waha się tego wykorzystywać. 

    Ona zakochana po uszy, a on zupełnie nieświadomy jej uczuć. Do czasu...

     

    Po zakończeniu szkoły Brose postanawia coś zmienić. Zaciąga się do wojska. Wraz z nim idzie czwórka jego najlepszych przyjaciół. Choć wszyscy świadomi tego co może stać się na wojnie, to chyba żaden nie dopuszczał do siebie konkretnych myśli. Niestety Beans, Paulie, Grant oraz Jesse wracają w trumnach, a Ambros jest mocno okaleczony.

     

    Jest jeszcze Bailey - chorujący na zanik mięśni przyjaciel Fern, syn trenera pod którego skrzydłami rozwijał się swego czasu Brose. Chłopak niezwykle dzielny mimo trudności jakie los przed nim stawiał. 

     

    "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia."**

     

    Między tą trójką rodzi się przyjaźń, a Ambros wreszcie zaczyna doceniać Fern nie tylko jako przyjaciółkę. I choć przed nimi wiele przeszkód, gór i pagórków to wszyscy walczą tak jak potrafią. Dopingują się nawzajem, wzajemnie dają sobie kopa w tyłek jeśli sytuacja tego wymaga. Bo przyjaciele są nie tylko po to by pocieszać, ale też po to by postawić do pionu, gdy jest to potrzebne. 

     

    Choć czytając książkę pokochałam każdego bohatera w inny sposób to moim prawdziwym BOHATEREM w "Making Faces" został Bailey. To on zagościł w moim sercu na specjalnym miejscu i w nim pozostanie pewnie jeszcze długo. Sama pozycja przepełniona jest przyjaźnią i walką, ale przede wszystkim bólem. Jest piękna i wartościowa. Ma przesłanie, ale jej czytanie nie jest lekkie. To co towarzyszyło mi podczas lektury to wzruszenie i łzy, ale też śmiech i radość. Tą książkę warto przeczytać i nie ważne czy jesteś chłopakiem czy dziewczyną. Nastolatkiem czy dorosłym. Może nie każdy będzie zachwycony, ale wierzę, że każdy wyłapie z niej przesłanie. Ja czekam na więcej spod pióra Amy Harmon.

58. Recenzja: ksiazkanawsi.blogspot.com Anna Kelly; 2017-01-13

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Nie istnieją wystarczająco dobre słowa aby określić wyjątkowość tej książki.

    Tutaj nie chodzi o seks, nie jest to typowy, schematyczny romans. Tu chodzi o uczucia, emocje, a "Making faces" to zdecydowanie największy, emocjonalny rollercoaster. 

    Harmon podnosi literaturę na zupełnie nowy poziom, gdzie jeszcze nikogo tam przed nią nie było. Po prostu to wszystko co teraz wymyśliła, jak to napisała i to wszystko co nam przekazała jest perfekcyjne. Amy postawiła teraz na bardzo poważny temat. Wojna, inwalidztwo, skutki wyjazdu na tę wojnę - to daje bardzo wiele do myślenia.

     

    Ambrose jest najlepszym zapaśnikiem, który ma przed sobą wielką karierę. Niestety po zakończeniu liceum odrzuca wszystkie propozycje, namawia przyjaciół na wstąpienie do wojska i razem wyruszają na misję do Iraku. Tam się wszystko komplikuje, bo Ambrose stamtąd wraca sam. Jest jedynym ocalałym z całej piątki. Ale to że przeżył, nie oznacza, że wyszedł z tego cało. Jego połowa twarzy jest zdeformowana, jest niewidomy na jedno oko, stracił ucho oraz wojna i śmierć przyjaciół odcisnęła na nim piętno.

    Chłopak wstydzi się pokazać ludziom, ukrywa się, wie że z jego nową twarzą każdy weźmie go za potwora. Jednymi z osób, które nadal widzą w nim starego Amborse'a jest Fern oraz Bailey.

    Dziewczyna jest w nim zakochana od zawsze i to ona jest jego oazą.

     

    "Czasami piękno albo jego brak utrudnia nam prawdziwe poznanie drugiego człowieka".

     

    Fern jest bardzo skromną i spokojną osobą. Na szczęście nie jest to irytująca bohaterka. Bardzo ją polubiłam. Skrywa w sobie wewnętrzne piękno, a to zewnętrzne pozostawia wiele do życzenia. Podobało mi się to, że Autorka stworzyła taką zwykłą dziewczynę, jaką może być każda z nas.

    Fern jest bardzo zżyta ze swoim przyjacielem, a zarazem kuzynem - Bailey'em. Jest to chłopak, który cierpi na chorobę, która uniemożliwia mu poruszanie się więc wymaga opieki, a Fern bardzo chętnie się nim zajmuje. To wszystko obudziło w niej potrzebę opiekuńczości oraz mnóstwo czułości.

     

    "Niełatwo jest znaleźć dobrego przyjaciela. Przyjaciele troszczą się o siebie nawzajem, a czasami nawet umierają jeden za drugiego".

     

    Tak jak już wspomniałam wcześniej, Bailey jest niepełnosprawny. Od dziecka wie, że umiera i że choroba w końcu go pokona. Jednak nie załamuje się. Choroba sprawiła, że potrafi korzystać ze swojego wewnętrznego piękna i dlatego jest takim promykiem, który cieszy wszystkich dookoła. 

     

    Pewnie zauważyliście, że opisując postacie, kilka razy użyłam słów "wewnętrzne piękno". Właśnie między innymi o to chodzi w tej książce aby każdy wiedział, że nie tylko wygląd jest najważniejszy. Idealnie oddaje to pewien cytat:

     

    "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia".

     

    Postacie są pozytywne i bardzo realne. Nie mamy takiego wrażenia, że to jest tylko książka, bo to się wszystko może zdarzyć. Takie sytuacje występują w życiu i wiele osób się z tym zmaga.

    Przeczytałam już trochę książek, które były wzruszające i które miały zamiar doprowadzić czytelnika do płaczu, ale pierwszy raz spotykam się z tak silnym związaniem z historią oraz z bohaterami. Nawet jeśli ta książka nie jest taka, aby siadać przy niej z paczką chusteczek to ja i tak wiele razy się wzruszyłam. Najczęściej to w momentach gdy jakiś cytat dogłębnie do mnie trafił. albo nawet gdy nic takiego się nie działo. Jedno słowo może to wyjaśnić - życie. Życie czasem potrafi doprowadzić do łez.

    Mnie właśnie doprowadziło do takiego stanu życie bohaterów. Nie chodzi o to, że było złe. Czasem było złe, ale było i dobre. I to właśnie o to chodzi - ta książka jest taka prawdziwa, że miałam wrażenie iż czytam książkę na faktach naturalnych.

     

    "- Są takie chwile Bailey, kiedy myślisz, że już więcej nie zniesiesz. Ale potem odkrywasz, że jednak dajesz radę. Zawsze dajesz radę. Jesteś twardy. Bierzesz głęboki oddech, zaciskasz mocniej zęby, pokonujesz kolejne przeszkody, aż w końcu wiatr znów zaczyna Ci wiać w żagle - powiedziała.

    - Ale są takie chwile, kiedy po prostu musisz się pogodzić z tym gównem, rozumiesz?

    - Tak. I nie w ma tym nic złego.

    - Po prostu musisz się z tym pogodzić. Stawić czoła tej gównianej sytuacji. - głos Baileya wzmocnił się i wyostrzył. - Zaakceptować prawdę. Wziąć to gówno na klatę, wytarzać się w nim i stać się z nim jednością".

     

    Jestem wdzięczna Amy Harmon i Wydawnictwu Editiored, że dali mi możliwość przeczytania tej niezwykłej, wyjątkowej historii. Zatrzymam ją w swoim sercu i nie wypuszczę. A Was zachęcam do sięgnięcia po tę mądrą powieść, inną niż wszystkie. Inaczej nie potrafię Was zachęcić.

    Podam jeszcze kilka pięknych cytatów, które mogą Wam pomóc podjąć decyzję.

     

     

    "Czasami posiadanie wyjątkowego przyjaciela jest trudne. Czasami będziesz cierpieć razem z nim. Życie nie zawsze jest łatwe, a ludzie potrafią być okrutni".

     

    "Może jest jakiś większy sens, jakiś większy obraz, którego my jesteśmy tylko małym elementem. Wiesz, jak w tym puzzlach z tysiąca elementów. Patrząc na jeden element, nie jesteś w stanie stwierdzić, jak będzie wyglądać cała układanka. A tutaj niestety nie ma obrazka na pudełku, który pomógłby nam spojrzeć na wszystko jak na całość".

     

    "Może każdy człowiek to jeden element układanki. Wszyscy pasujemy do siebie i tworzymy coś wspaniałego, co nazywamy życiem. Nikt z nas nie wie jaką rolę odgrywa ani jak to się wszystko skończy. Może cuda, które widzimy, to tylko wierzchołek góry lodowej. A może po prostu nie potrafimy sobie uświadomić, ile dobrego mogą nam przynieść różne okropne wydarzenia".

     

    "Powiedział im o tym, co ostatnio usłyszał od Baileya. O tym, że powinien odzyskać swoje życie. nie był pewien co to oznacza. Czasami nie można odzyskać życia. Czasami jest ono totalnie zakończone i pogrzebane, i jedyne, co można zrobić, to zacząć nowe".

     

    "Nie ma smutku jeśli wcześniej nie było radości".

     

    "Nie możemy dostać odpowiedzi na wszystkie pytania. Niektóre z nich zostają zawieszone w powietrzu. Ale myślę, że gdy pod koniec życia spojrzymy wstecz i przypomnimy sobie sytuacje, w których błagaliśmy Boga, żeby coś od nas odsunął, gdy Go przeklinaliśmy, odwracaliśmy się od Niego plecami i wypieraliśmy się własnej wiary, to uświadomimy sobie, że to własnie te nerwy były naszym największym błogosławieństwem i najwspanialszą okazją do dalszego rozwoju".

     

    "Od czasu Iraku trudno jest mi wierzyć, że po śmierci jest jeszcze coś. Albo nawet, że to obecne życie ma jakikolwiek sens. Rodzimy się, cierpimy, patrzymy jak nasi najbliżsi cierpią i umieramy. To wszystko wydawało mi się takie bezsensowne. Takie okrutne. I ostateczne. Ale po dzisiejszej nocy nie mogę już tak powiedzieć. Jest dużo rzeczy, których nie rozumiem, ale brak zrozumienia jest lepszy niż brak wiary".

     

    "W zeszłym roku czułem się jak jeden z tych płatków śniegu, które kiedyś robiliśmy w szkole. Wiesz, taki płatek, który wycinasz z pozginanego kawałka papieru i tniesz go tak długo, aż prawie cały papier odpadnie. Tak własnie wyglądam. Jak papierowy płatek śniegu. Każda dziura w w tym płatku ma swoje imię. I nikt, ani ja, ani ty, nie wypełni tych dziur, które pozostawili po sobie inni ludzie. Jedyne, co możemy zrobić, to ratować siebie nawzajem przed wpadnięciem w te dziury, bo stamtąd nie ma już drogi powrotnej".

     

    "Prawdziwe piękno, takie, które nie blaknie i nie umiera, wymaga czasu. Wymaga napięcia. Wymaga niewiarygodnej wytrwałości. To krople, które jedna po drugiej budują stalaktyt; to trzęsienia ziemi, które tworzą łańcuchy górskie; to fale uderzające nieustannie o brzeg, które łamią skały i wygładzają twarde krawędzie. A z tej gwałtowności, wrzawy, wściekłego wycia wiatru i szumu wody rodzi się coś lepszego, coś, co w innych okolicznościach nie mogłoby zaistnieć. Dlatego trwamy. Mamy nadzieję, że istnieje jakiś cel. Wierzymy, że są rzeczy, których nie możemy zobaczyć. Czerpiemy naukę z każdej straty i wierzymy w potęgę miłości oraz w to, że każdy w nas ma w sobie potencjał do osiągnięcia piękna tak doskonałego, że nasze ciała nie będą w stanie go pomieścić".

59. Recenzja: http://porozmawiajmy-o-ksiazkach.blogspot.com/ Klaudia Pankowska; 2017-01-28

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Zebranie myśli przed napisaniem tej recenzji kosztowało mnie kilkadziesiąt głębokich oddechów i dwie nieprzespane noce. I to nie dlatego, że miałam wielkie oczekiwania, a autorka boleśnie mnie zawiodła. Wręcz przeciwnie. Nie doceniłam Amy Harmon. Moje oczekiwania były duże, ale niewystarczające. Bo to, co dostałam całkowicie powaliło mnie emocjonalnie. Na łopatki, na kolana, na twarz. Oto książka, która trafia na złotą listę najlepszych z najlepszych! Chcecie wiedzieć dlaczego? Koniecznie przeczytajcie recenzję! 

     

    Amy Harmon jest autorką bestsellerów, mówcą motywacyjnym, nauczycielką i matką. Dorastała w wiejskiej okolicy, a pisanie od zawsze sprawiało jej ogromną przyjemność. Jej książki opublikowano w siedmiu krajach, zdobyły wiele nagród i wyróżnień (Wall Street Journal Bestseller, New York Times Bestseller, Whitney Award, Swirl Award i wiele innych).

     

    Fern Taylor nigdy nie była specjalnie lubiana i popularna. Figura dwunastoletniej dziewczynki, burza rudych loków, duże okulary i aparat ortodontyczny sprawiły, że chłopcy tacy jak Ambrose Young na zawsze pozostawali w sferze jej niedoścignionych marzeń. Bo Ambrose był szkolną, a właściwie lokalną gwiazdą zapasów, który miał przed sobą świetlaną przyszłość w tym sporcie. Fern skrycie kochała Ambrose'a, lecz on nie zwracał na nią uwagi. Ku zdumieniu wszystkich, chłopak zmienił plany i zamiast iść na studia, to zaciągnął się do wojska. A wraz z nim jego czterej przyjaciele. Gdy po wielu miesiącach na misji Ambrose wrócił sam, wówczas nie przypominał już tego przystojnego, beztroskiego chłopaka... Stał się wyrzutkiem, a tylko Fern i jej kuzyn Bailey nie byli w stanie opuścić Ambrose'a...

     

    
    

    Amy Harmon jest autorką o niewyobrażalnym talencie. Ta kobieta robi z emocjami czytelnika takie rewolucje, że po zakończeniu przygody z jej bohaterami ciężko dojść do siebie. Jej poprzednie, wydane w Polsce powieści - "Prawo Mojżesza" i "Pieśń Dawida" - naprawdę bardzo mi się podobały. Tyle, że "Making Faces" kładzie na łopatki nie tylko te dwie, wymienione wyżej powieści, ale także wszystkie inne. Nie jestem w stanie jednoznacznie stwierdzić w czym tkwi sekret tej historii. Opowieść o Fern i Ambrosie to prawdziwa perła. Przed laty inna powieść o żołnierzu i zakochanej w nim dziewczynie wstrząsnęła mną do głębi. Dziś nie wyobrażam sobie, żeby tamta książka mogła konkurować z "Making Faces".To jest unikat, którego nie sposób podrobić! 
     

    Gdy po raz pierwszy przeczytałam opis fabuły, to pomyślałam sobie, że autorka postanowiła sięgnąć po schemat, kiedy to brzydka dziewczyna zakochuje się nieszczęśliwie w pięknym chłopaku. Oczywiście Amy Harmon nie pozwoliła sobie na bycie typową. Oczywiście po raz kolejny wyszła poza wszelkie ramy, poza zwykłe emocje, poza proste problemy i proste rozwiązania. Postanowiła zdruzgotać czytelnika doszczętnie i uczyniła to na zaledwie trzystu czterdziestu stronach. Niemożliwe? A jednak?

    Ta powieść daleka jest od słodko-gorzkiego love story. Oprócz wątku na linii Fern-Ambrose, mamy wątek Fern-Bailey. A kim jest Bailey? To przyjaciel i kuzyn głównej bohaterki. Nie, nie jest gejem (bo tak zazwyczaj w książkach bywa). Bailey to nieuleczalnie chory chłopak - cierpi na dystrofię mięśniową Duchenne'a. Jego ojciec jest trenerem szkolnej drużyny zapaśników. A sam Bailey jest człowiekiem unikatowym! Bohaterem nie tylko tej powieści, lecz bohaterem życia! Choroba z roku na rok odbiera mu siły, a on potrafi się śmiać, potrafi żartować, czerpać radość z małych rzeczy, troszczyć się o najbliższych i kochać bezgranicznie. To właśnie Bailey, ten pokrzywdzony przez los chłopak, jest najjaśniejszym promykiem w tej smutnej historii.
     

    Zapewne każdy z nas mniej lub bardziej dokładnie pamięta dzień zamachu na World Trade Center. To wydarzenie na zawsze zmieniło Amerykę. To wydarzenie wpłynęło na życie milionów ludzi. To wydarzenie odebrało życie wielu żołnierzom, którzy wyjechali na misję. Amy Harmon postanowiła naznaczyć "Making Faces" wspomnieniem o tym zamachu. Pokazała czytelnikowi młodego chłopaka, który był w szkole beztroski, popularny i fenomenalny w sporcie, który miał powodzenie u dziewczyn i mnóstwo powodów do radości. Fascynujący był moment przejścia z życia beztroskiego do życia żołnierza wysłanego na misję, gdzie walka o kolejny dzień stanowiła istotę istnienia.

    Podczas czytania tej powieści zastanawiałam się, co jest dla mnie (we mnie samej) najważniejsze. Próbowałam sobie wyobrazić, że to tracę i odpowiedzieć na pytanie, jak mogłabym dalej żyć? Wojna odebrała Ambrose'owi wszystko... Wszystko poza miłością brzydkiej, dziwnej, małej Fern. Fern, która pisała do niego listy, zadawała mu dziwne pytania i cytowała Szekspira. 
     

    Przeżyłam tę historię głęboko, całą sobą, ciałem, duszą, myślami. Utożsamiłam się z bohaterami, pokochałam ich, cierpiałam razem z nimi, cieszyłam się, gdy i oni się cieszyli. "Making faces" wniknęło we mnie, zaabsorbowało mnie bez reszty, pochłonęło w stu procentach, nie pozwoliło się oderwać nawet na moment. Nie spodziewałam się, że to będzie aż tak wstrząsająca, tak fenomenalna, głęboka i poruszająca lektura. Nie spodziewałam się, że ta powieść stanie się moim bezwzględnym numerem jeden. 

    Kocham tę historię za tak wiele, ale chyba najbardziej za to, jak autorka ukazała uczcie początkowe i nieodwzajemnione, które przez lata przeistoczyło się w miłość dojrzałą. Zachwyciła mnie siła pasji, chęć walki, wielkie nadzieje i zamiłowanie do sportu. Poruszyła mnie głębia bólu, ogrom straty i intensywność tęsknoty. Wstrząsnęło mną odrętwienie, które odczuwa się po śmierci bliskiej osoby. Nie mogę przestać myśleć o tym, jak znaczący jest tytuł tej historii. Początkowo można go w ogóle nie rozumieć lub tylko myśleć, że się rozumie. Ale "Making Faces" jest czymś znacznie większym, niż się może wydawać. Tu wszystko zostało przemyślane i dopasowane... nie tylko tytuł książki, ale także tytuły rozdziałów, kolejne wydarzenia, każda emocja... 

    Siła przyjaźni w tej historii jest tak wielka, że nie sposób nie uronić łzy. Wzruszyłam się przy czytaniu "Making faces" tak wiele razy, że nie jestem w stanie tego zliczyć. Uwielbiam dojrzałość, z jaką Amy Harmon podeszła do tematu wojny i bycia żołnierzem na misji. Uwielbiam niezliczoną ilość przepięknych cytatów, które można znaleźć w tej powieści (a później wytapetować sobie nimi pokój, żeby ich nigdy nie utracić). Opowieść Fern i Ambrose'a ma nieopisaną wartość. Tę książkę powinien przeczytać każdy człowiek i każdy, niezależnie od wszystkiego, znalazłby w niej coś dla siebie. Nie ma możliwości, żeby pozostać obojętnym przy tej książce. Nie ma możliwości, by ją zapomnieć i później o niej nie myśleć. 

    Jeśli są jakieś słowa, którymi chciałabym podsumować "Making Faces", to brzmią one tak: "(...)  Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma"*. Pozwólcie sobie pokochać cudownego Ambrose'a i wspaniałą Fern. Jestem pewna, że nigdy ich nie zapomnicie. Oto najlepsza książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam.

    Moja ocena: 10/10 - chociaż w tym wypadku jest to 11/10

60. Recenzja: kasikrecenzuje.blogspot.com/ Kasik; 2017-01-23

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jak mam opisać zachwyt? Jak mam przelać na papier wszystkie emocje jakie wywołała we mnie ta książka?? Jest tego tak wiele, że nie wiem od czego zacząć....brak mi słów.

     

    Z Amy Harmon miałam już styczność przy jej poprzednich książkach i wiedziałam, że nie dostanę zwykłej i banalnej historii, gdyż ta autorka wychodzi poza ramy przeciętności, ale "Making Faces" przeszło moje oczekiwania... zaparła dech, zachwyciła i nauczyła.

     

    O czym więc jest " Making faces"??

    W małym, cichym miasteczku mieszkała grupa przyjaciół. Wśród nich Ambrose Young — błyskotliwy i śmiały, młody zapaśnik ze sporymi szansami na sportową karierę. Nic dziwnego, że nie zwrócił uwagi na Fern Taylor. Zawsze miła i pogodna, nie rzucała się w oczy. Nie zauważył, że obdarzyła go uczuciem szczerym i silnym — to dla niego za mało.

     

    Ich wspólna historia mogłaby nigdy nie powstać, gdyby pewnego dnia nie wybuchła wojna. Ambrose wraz z czterema przyjaciółmi z miasteczka wyruszył do Iraku. Wrócił sam, ciężko ranny. Stracił nadzieję, ale nie Fern. Jej uczucie do niego wciąż trwało, choć już wkrótce okazało się, że miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta.

     

    Jestem nią oczarowana i mam czytelniczego kaca po jej skończeniu. Ta historia to kwintesencja tego czego szukam w książkach . Emocji, mądrości życiowych, miłości.  Jestem na kolanach i nie chce się z nich podnosić. Woow...

     

    Porusza ona tak wiele aspektów życia,  uczy nas pokory,  szacunku do życia,  tego co już posiadamy. 

     

    Daje nam mentalnego klapsa za traktowanie siebie i innych przez pryzmat powierzchniowego piękna, zatrzymuje i zmusza do refleksji.

     

    Ambrose i Fern to bohaterowie cierpiący.  Ona jako nastolatka wyśmiewana ze swojego wyglądu, a on uznawany za Boga - przystojny sportowiec który ma z pozoru wszystko...do czasu gdy traci absolutnie wszystko. 

     

    Autorka pokazuje jak pozornie szczęśliwi ludzie ciepią w samotności  jak wieczorami rozpadają się na milion kawałeczków.... 

     

    Pisarka nie ogranicza się tylko do głównych bohaterów - tworzy tu całą społeczność.  Mieszkańcy miasteczka tworzą tło powieści by w pewnym momencie przeniknąć główne wątki, splatać się z nimi, uwypuklać problemy, rozwiązania.  Nie zanudzicie się gdyż książka naszpikowana jest zwrotami akcji,  wydarzeniami, które zmieniają bohaterów ale i samego czytelnika. 

    W pewnym momencie autorka tak obraca historię,  że szczęśliwi ludzie stają się cierpiętnikami a cierpiętnicy dostępują szczęścia.... zabieg ten pozwala nam zobaczyć jak ulotne sa nasze życia. Jak bardzo kruche i zaskakujące bywa życie. Ale ta książka nie ma nas dołować - ma nam pokazać, że powinniśmy szanować to co mamy, dbać o samych siebie i naszych bliskich bo nie wiem co czeka za rogiem.  Pokazuje jak ulotne jest piękno zewnętrzne i tak naprawdę pokazuje nam prawdziwe piękno.

     

    "Gdy się komuś długo przyglądasz, przestajesz widzieć doskonały nos albo proste zęby. Przestajesz widzieć bliznę po trądziku i dołek na brodzie. Te cechy zaczynają się zamazywać, a ty nagle widzisz kolory i to, co kryje się w środku, a piękno nabiera zupełnie nowego znaczenia."
     

    Ogromny plus za język. Mimo, że narracja jest 3 osobowa ale i tak odbywa się z perspektywy obojga bohaterów. Osobiście nie jestem fanka takiego rozwiązania, ale Amy Harmon pokazała jakim kunsztem włada i jak plastyczny jest jej język. Historia jest dopracowana, złożona. 

    Dławiłam się emocjami dzięki jej listom, wierszom, cytatom. 

     

    "Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?

     

    Czy stworzył nogi, które nie chodzą, i oczy, które widzą źle?

     

    Czy kręci loki na mojej głowie, tworząc z nich dziką burzę?

     

    Czy zatyka uszy głuchemu, robiąc to wbrew ludzkiej naturze?

     

    Czy mój wygląd to przypadek, czy okrutne zrządzenie losu?

     

    Czy mogę obwiniać Go za to, czego u siebie nie znoszę?

    Za wady, które mnie prześladują w najgorszych snach,

    Za brzydotę, której nie znoszę, za nienawiść i za strach?

    Czy czerpie z tego jakąś przyjemność, że wyglądam aż tak źle?

    Jeżeli Bóg wymyślił nam twarze, to czy się śmiał, gdy stworzył mnie?"

     

    Stworzyła świat piękny i okrutny zarazem. Ta historia rani, ale i daje nadzieję - przepełniała  mnie do szpiku kości i nadal w niej tkwię.

     

    Czytając ją uzbrójcie się w chusteczki - ja płakałam nie z powodu romantycznych uniesień - choć z pewnością chwytają za serce. Do mnie przemówiła niesprawiedliwość społeczna i życiowa, choroba, utrata, przemoc fizyczna, śmierć...

61. Recenzja: Papierowybluszcz.wordpress.com Michalina Foremska; 2017-02-01

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Małe i ciche miasteczko, w którym mieszka grupa przyjaciół. Jednym z nich jest Ambrose Young – błyskotliwy młody zapaśnik, przed którym stoi szansa na sporą karierę. Fern Taylor zawsze miła i pogodna dziewczyna, nierzucająca się w oczy… Ambrose do tej pory jej nie zauważał, lecz ona obdarzyła go silnym i szczerym uczuciem…
    Pewnego dnia wybucha wojna. Ambrose wraz z czwórką przyjaciół wciela się szeregi wojska i wyruszają do Iraku. Wraca sam z ciężkimi obrażeniami. Wydaje mu się, że stracił wszystko… Lecz uczucie Fern przetrwało, choć miłość do mężczyzny ze złamaną duszą nie jest prosta…
    Czy uda im się odnaleźć wspólną drogę? Czy Ambrose pozwoli Fern posklejać swoją duszę?
     
    Po lekturze poprzednich książek Amy Hormon nieco obawiałam się kolejnej pozycji z płaskimi emocjami, w związku z czym odkładałam jej lekturę na później… i na później… Nadszedł jednak dzień, w którym chciałam mieć tę książkę jak najszybciej za sobą… I mile się rozczarowałam…
     
    Making faces wciąga od pierwszych stron, zachęcając rozdział po rozdziale, by zagłębić się w historię Ambrose’a, Fern i Baileya… Historii niesamowicie wzruszającej i poruszającej, która niejednokrotnie wyciśnie z czytelnika kilka łez, czy zmusi do refleksji…
    Zważywszy na ilość „problemów” poruszonych w książce, co na pierwszy rzut oka może dawać poczucie przepełnienia, w rzeczywistości jest to tak przemyślnie skonstruowane, że wszystkie one przeplatają się i uzupełniają, dając głębszy obraz wydarzeń opisanych w książce.
     
    Autorka tym razem rzuciła czytelnika na głęboką wodę, jeśli chodzi o emocje. Bo jest ich ogrom nie tylko (poza drobnymi wyjątkami) w tekście, wiele z nich czytelnik odczuwa tym silniej, im bardziej wczytuje się w tę powieść, która z pewnością na długo zapada w pamięć.
     
    Bohaterowie Making faces są dopracowani pod względem psychologicznym. Autorka pozwala bliżej poznać każdą postać, pozwala spojrzeć na świat ich oczyma… I pokochać ich całym sercem… z wadami i zaletami… bo tacy bohaterowie są najlepsi…
     
    Opowieść podzielona jest niejako na teraźniejszość i przeszłość. O ile teraźniejszość była przyjemnie naładowana emocjami, tak wspomnienia w znacznej większości były… nijakie… Niby o czymś opowiadały, a zasadniczo bardzo niewiele wnosiły do zdarzeń współczesnych bohaterom. Zdecydowanie książka mogłaby być krótsza o niektóre z nich.
     
    Dużym plusem jest „happy end” Making faces. Ta historia potrzebowała takiego, a nie innego zakończenia. A prolog… myślę, że jest tą kropką nad „i”  – idealnym dopełnieniem wyzwalającym wiele emocji.
     
    Podsumowując: Making faces to niezwykle refleksyjna i poruszająca opowieść o życiu, jego mrocznych i jasnych stronach. Historia młodych ludzi, którzy poznali co to śmierć, ból i rozczarowanie, ale zaznali też miłości, przyjaźni i zrozumienia. Kochali i byli kochani…
    Koniecznie sięgnijcie po tę pozycję…
    
    Polecam!

62. Recenzja: nieuleczalnyksiazkoholizm.blogspot.com Aleksandra Korniak

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jesienią ubiegłego roku na moim blogu ukazały się recenzje dwóch niesamowitych książek autorstwa Amy Harmon, które szturmem zdobyły moje serce. Jedna z nich, „Prawo Mojżesza”, znalazła się nawet w zestawieniu piętnastu najlepszych książek roku 2016. Dlatego, kiedy usłyszałam o zbliżającej się premierze „Making faces” byłam niezwykle podekscytowana i nie mogłam się doczekać, aż autorka po raz kolejny rozbije moje serce. Czy tak się stało? Zobaczcie sami!

     

    Fern Taylor, córka pastora, od lat kocha się w przystojnym Ambrose’ie Youngu. Niestety, nie ma u niego żadnych szans. Chłopak, niezwykle uzdolniony zapaśnik, jest rozrywany przez stadko wielbicielek, ładniejszych i bardziej pewnych siebie niż Fern. Dziewczyna pogrąża się więc w świecie książkowych romansów i marzeń o obiekcie swych westchnień. Codzienność dzieli ze swoim niepełnosprawnym kuzynem, Baileyem. Jej świat zmienia się, gdy 11 września 2001 roku Al-Kaida atakuje WTC. Ukochany Ambrose idzie na wojnę, a kiedy wraca, jest zupełnie innym człowiekiem.

     

    „Making faces” nie zrobiły na mnie takiego wrażenia, jakie chciałam. O ile siłą „Prawa Mojżesza” była jej nieszablonowość, tak czytając najnowszą powieść Amy Harmon odnosiłam wrażenie, że to już było – niepełnosprawny przyjaciel, walka dziewczyny o odwzajemnienie uczuć, zamknięty w sobie mężczyzna o traumatycznej przeszłości. Mam wrażenie, że w tej książce autorka użyła mnóstwa kasowych motywów, tworząc mieszankę, która powinna z czytelnika wycisnąć łzy.

     

    Wielką wadą tej książki są dla mnie jej bohaterowie. Gdy poznałam Fern, byłam pewna, że ją pokocham – w końcu bardzo przypomina mi mnie. Jest wielką romantyczką, troskliwie opiekuje się kuzynem, ma kompleksy, jest głęboko wierzącą chrześcijanką. A jednak, gdzieś w połowie książki zaczął mnie irytować jej romantyzm. Bo ja tak bardzo nie lubię dziewczyn, które narzucają się facetom, które liczą, że ich miłość wystarczy za oboje. A jeszcze bardziej nie lubię, gdy autorki promują taką formę uczucia. Wydaje mi się, że jest to strasznie krzywdzące dla nas, romantyczek, wierzących w miłość, bo potem pakujemy się w patologiczne relacje, wierząc, że pewnego dnia obiekt naszych westchnień nas zauważy. Dlatego przekreśliłam postać Fern, zaliczając ją do postaci, które kochają za bardzo. Zdaje mi się również, że jej postać jest zbyt wyidealizowana, przez co trudno się z nią utożsamić. Mojej sympatii nie zbudził także fakt, że ulubioną pisarką bohaterki jest nielubiana przeze mnie Nora Roberts. Na pewno na tle swojej partnerki dużo lepiej wypada Amborse. Zdaje mi się, że Amy Harmon ma wielki talent do tworzenia postaci męskich, wiarygodnych, silnych, pomimo poturbowania przez Zycie. Natomiast nie do końca wiem, co sądzić o trzecim z głównych bohaterów – Baileyu. Oczywiście, obdarzyłam go bardzo ciepłymi uczuciami, jednak wydaje mi się, że jedynym celem wykreowania go było wzbudzenie w czytelniku łez.

     

    Nieco niepokoi mnie naiwność tej książki. Jak „Prawo Mojżesza” czy „Pieśń Dawida” przedstawiały czytelnikowi obraz miłości dojrzewającej czy dojrzałej, tak „Making faces” zawodzi. Sceny erotyczne między bohaterami były napisane w sposób tak ckliwy, że wybuchałam śmiechem. Jakoś to przesadzone było…

     

    Mimo tych dwóch wad, nie mogę całkowicie przekreślić „Making faces”, przede wszystkim ze względu na wielką mądrość, jaką ta ksiażka przekazuje. Uczy, że piękno tkwi w oku patrzącego, że charakter jest ponad urodą. Uczy, że warto kochać i otwierać się na miłość. Chcąc nie chcąc, muszę przyznać, że zaangażowałam się emocjonalnie w historię Fern i Ambrose’a, a czytając ostatnie strony, miałam łzy w oczach.

     

    Nie żałuję, że przeczytałam „Making faces”, jednak nieco smutno mi, że książka ta nie spełniła wszystkich moich oczekiwań. Czy warto? Jeśli lubicie romanse w stylu Young adult – myślę, że tak!

63. Recenzja: zaczytana-dolina.blogspot.com Marta; 2017-01-20

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Mam za sobą przeczytanie dwie powieści Amy Harmon i obydwie były tak dobre, iż autorka ta trafiła do grona tych pisarzy, po których książki mogę sięgać w ciemno. Bardzo ucieszyła mnie wiadomość, że oto wydawnictwo Editio postanowiło wydać kolejną jej powieść. Nawet bez wiedzy, o czym ona będzie, wiedziałam, że spędzę w jej towarzystwie wyjątkowe i pełne emocji chwile. Nie pomyliłam się nawet w najmniejszym stopniu.

     

    Ta historia zaczyna się w niewielkim, cichym miasteczku Hannah Lake. Fern to spokojna, wrażliwa i niepozorna dziewczyna, która zaczytuje się w romansach. Jej serce bije mocniej, gdy w pobliżu pojawia się Ambrose, przystojny i błyskotliwy kapitan drużyny zapaśniczej, przed którym kariera sportowa stoi otworem. Fern marzy o miłości rodem z powieści, marzy także o tym, że Ambrose kiedyś ją zauważy. Brzmi jak początek typowej historii o szarej myszce i najprzystojniejszym chłopaku w szkole, ale to tylko pozory.

    Kiedy wybucha wojna w Iraku, Ambrose wyrusza na misję wraz z czwórką przyjaciół. Wraca z niej sam, ciężko ranny. Pogrążony w rozpaczy, nie widzi nadziei na przyszłość i nie dopuszcza do siebie nikogo. To nie zniechęca Fern, która z uporem stara się do niego dotrzeć. Niełatwo jednak kochać mężczyznę z poranioną duszą. Czy jej miłość i upór wystarczą, by Ambrose na nowo zaczął spoglądać na życie z nadzieją?

     

    Ach, co to była za powieść! Swoimi książkami Amy Harmon już dwukrotnie rozpętała emocjonalne tornado, które przetoczyło się przez moje serce. Nie inaczej było i tym razem. Ponownie wywołała we mnie huragan uczuć, który rozbił mnie emocjonalnie i pozostawił niemal oniemiałą, zdolną jedynie do wyduszenia z siebie krótkiego, ale jakże wymownego „wow!”. Harmon za każdym razem sprawia, że zakochuję się w opowiadanej przez nią historii, a wykreowani przez nią bohaterowie kradną moje serce. Choćbym nawet chciała, a wierzcie mi, to ostatnie, na co miałabym ochotę, nie mogę powiedzieć złego słowa o tej powieści. Wszystko w niej idealnie współgra, wszystko doskonale do siebie pasuje.

     

    Making faces to przede wszystkim cudowni bohaterowie. Amy Harmon stworzyła piękne postacie. Ich piękno jednak nie jest zdefiniowane przez ich wygląd, choć i ten ma w książce niemałe znaczenie. To piękno tkwi przede wszystkim w ich sercach.

    W szkole Fern była przeciętna. Rude włosy, okulary i aparat na zębach uczyniły ją niewidzialną dla chłopców. Jej najlepszym przyjacielem był jednocześnie jej kuzyn, Bailey. Choć z czasem jej buzia wyładniała, tym, co nie uległo zmianie, był jej charakter. Fern to dobra i wrażliwa dziewczyna, która potrafi być prawdziwą podporą dla bliskich.

    Ambrose był najprzystojniejszym chłopakiem w szkole. Piękne rysy, wysportowana sylwetka, długie włosy, urzekający głos – chodzący ideał. Choć misja w Iraku nieodwracalnie odmieniła jego oblicze, nie zmienił się fakt, że to błyskotliwy i troskliwy chłopak oraz lojalny przyjaciel.

    Tych dwoje gra w tej historii pierwsze skrzypce, jednak byłaby ona niepełna, gdyby nie Bailey. Chłopak cierpi na zanik mięśni, który uczynił go zależnym od innych i który powoli go zabija. Bailey ma wszelkie podstawy, by się załamać, a jednak trudno o postać bardziej pozytywnie nastawioną do życia.

     

    Making faces to poruszająca opowieść o miłości, dla której nie ma niemożliwego. To przepełniona emocjami historia o uczuciu czystym i głębokim. To przepiękna powieść o patrzeniu sercem. Jednocześnie spowija smutkiem, który nieraz sprawił, że oczy zaszkliły mi się łzami i który nieraz też wycisnął te łzy z oczu, i rozgrzewa iskierką nadziei, która potrafi nastroić pozytywnie. Amy Harmon nie boi się trudnych tematów. Making faces to opowieść, w której autorka porusza takie tematy jak śmierć bliskich, nieuleczalna choroba, czy życie po wypadku, który na zawsze zmienia wygląd. To także historia, w której ważna jest akceptacja – akceptacja straty, nieuchronności śmierci czy własnych niedoskonałości. 

     

    Making faces, podobnie jak poprzednie książki Amy Harmon, wciągnęło mnie bez reszty. Nie jest to powieść, w której znaleźć można wartką akcję czy ekscytujące zwroty akcji, to jednak niczego jej nie ujmuje. Sporą jej część zajmują retrospekcje, które z pozoru mogą wydawać się niepotrzebne, a których obecność jednak z czasem nabiera głębszego sensu. Autorka snuje opowieść, z którą po prostu się płynie. Dałam się jej ponieść i sądziłam, że umiem przewidzieć jej bieg. Myliłam się, co w przypadku książek tej autorki zdarza mi się nie po raz pierwszy.

     

    Amy Harmon po raz kolejny podbiła moje serce. Making faces to przepiękna opowieść o tym, że patrzeć trzeba głębiej, bo piękna twarz kiedyś zniknie i o tym, by korzystać z każdego dnia, bo nigdy nie wiemy, który z nich może okazać się ostatnim. Zdecydowanie warto poświęcić jej czas. W jej towarzystwie na pewno nie będzie on stracony. Polecam!

64. Recenzja: podrugiejstronieokladki6.blogspot.com Emilia Zaręba; 2017-01-16

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Wszyscy dookoła zachwalali poprzednie dwie książki Amy Harmon, które ukazały się w Polsce.

    Jednak ani „Prawa Mojżesza”, ani „Prawa Dawida” nie miałam okazji przeczytać, ale teraz wiem, że napewno po nie sięgnę, gdyż Amy Harmon ma dar łączenia łez z uśmiechem.
    
    „Making Faces” opowiada o młodych bohaterach, którzy kończą szkołę i wkraczają w dorosłe życie. 
    Mało tego, poznają uczucia, których wcześniej nie znali. 

    Dojrzewają. 

     

    Mamy tutaj Ambrose’a Younga, zabójczo przystojnego chłopaka, który jest w drużynie zapaśniczej wraz ze swoimi kolegami. Brosey jest obiektem westchnień każdej dziewczyny w szkole. Nawet głownej bohaterki Fern Taylor, zwykłej rudowłosej dziewczyny, kochającej romanse i proste gesty. Fern ma kuzyna, który jest jej najlepszym przyjacielem, jednak cierpi na dystrofię mięsniową i niestety jest przykuty do wózka. Rudowłosa jednak jest jego cieniem i zawsze jet gotowa mu pomóc. Bailey zaś, mimo tego co los mu podarował nie traci pogody ducha i jest prawdziwym bohaterem.

     

    Losy bohaterów są zawiłe  i ciężkie. Łączą się tutaj smutek z radością jednocześnie. Fern jest zbyt nieśmiała, żeby przyznać się do swoich uczuć przed Ambrosem, zaś on nie do końca wie czego oczekuje od życia. Jest najlepszym sportowcem w szkole, jednak ciągle mu czegoś brakuje. Zaciąga się do wojska, namawiając przy tym swoich najlepszych przyjaciół. Jednak tam nie wszystko idzie po ich myśli i po misji w Iraku wraca sam do miasteczka.                                                                    

    Przeżył, ale nie oznacza to, że żyje psychicznie. Mimo, iż ma psychologa i opiekę to i tak czuje, że powinien był umrzeć razem ze swoimi przyjaciółmi. Na pomoc przychodzi mu Fern, niepozorna, cicha i nieśmiała jak zawsze. Staje się jego lekiem na zło i  zniszczenie, a także balsamem dla jego duszy. Zaczyna rozumieć swoje uczucia do niej, a i ona w końcu mówi mu prawdę. 

     

    W tej książce dzieje się naprawdę dużo i nie tylko chodzi tu o dojrzewanie bohaterów, o poznawanie  i odkrywanie siebie na nowo, ale o same wydarzenia. To one powodują, że łzy stają w oczach, aby chwilę potem na ustach pojawił się uśmiech.

    
    „Bo straszne rzeczy przytrafiają się wszystkim, Brosey. Tylko tak bardzo jesteśmy skupieni na sobie, że nie widzimy gówna, z którym zmagają sięwszyscy inni.”
     

    „Making Faces” nie jest łatwą książką. Czyta się ją jednym tchem, ciągle będąc ciekawym co stanie się dalej, a łzy przeplatają się na zmianę z uśmiechem. Autorka prowadzi fabułę w sposób tak ujmujący, że czytelnik zastanawia się co zrobiłby na miejscu bohaterów. Historia jest napisana tak, jakby prawdziwe życie prowadziło do jej stworzenia, co w sumie jest prawie prawdą, gdyż w podziękowaniach można się dowiedzieć skąd autorka czerpała wenę. Ciężko się dziwić, to życie pisze najlepsze scenariusze; raz gorsze, a raz lepsze. Postacie są realne, bardzo głębokie i dopracowane. 

    
    Polubiłam Fern i Ambrose’a od samego początku, chociaż nie sądziłam, że połączy ich coś tak prawdziwego. Sa postaciami tak skrajnie róznymi, zagubionymi w całkowicie innych rzeczach, a mimo to potrafili się odnaleźć i dać z siebie co tylko mogą, aby to uczucie trwało.

    Polecam tą ksiązkę wszystkim. Nie jest to romans, nie ma tam seksu, są jedynie delikatne, kradzione pocałunki, które czytając kolejne wyrazy spija się z papierowych stron.

     

    Cała ta pozycja jest jak nektar dla ciała i duszy. 

    Ambrozja,  którą greccy bogowie pili, aby osiągnąć nieśmiertelność i wieczną młodość. W końcu Ambrose miał pseudonim „Herkules” i mimo, że nie czuł sie nim, jego decyzje sprawiły, że tak naprawdę Herculesem był.

65. Recenzja: rudablondynkarecenzuje.blogspot.com Andżelika Arendarska; 2017-01-09

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jedno wydarzenie, a zmienia nasze myślenie oraz życie. Tak było też w przypadku Ambrose Younga. Razem ze swoimi przyjaciółmi - Jesse, Paul, Connor "Beans" i Grant - wyruszają na wojnę, która wszystko zmienia. Po drastycznym zamachu do domu powraca tylko Ambrose, który niestety nie potrafi odnaleźć się w swoim starym życiu. Jednak dzięki uporowi Fern i Bailey'a chłopak rozumie, że życie toczy się dalej i nigdy nie będzie takie jak dawniej. Ta zwykła dwójka przyjaciół dała mu do zrozumienia, że przeszłości i wspomnień nie można zamazać, bo wtedy na zawsze stracilibyśmy obraz osób, które pojawiły się w naszym życiu i których kochaliśmy, a wtedy na pewno było by jeszcze gorzej niż teraz. 

    Czy Ambrose powróci do zajęć z życia przed wojną? Czy Fern będzie tą, która przyniesie mu ukojenie? Czy odnajdą swoją miłość? 

    Tego wam nie zdradzę, ponieważ to wszystko wyjaśni wam się, gdy sięgnięcie po "Making faces".

    Moim zdaniem książka bardzo realistycznie ukazuje obrazy wojny i zmagań na froncie. Dodatkowo bardzo odczuwalny jest smutek, żal, ból i cierpienie, a zakończenie doprowadza do łez. "Making faces" to rewelacyjna książka trzymająca w napięciu i do ostatniej strony czytelnik nie wie, co jeszcze się wydarzy. Największym plusem jak dla mnie są wątki wspomnień, choć czasami nie pasowały do obecnie rozgrywającej się akcji. Minusem natomiast jest prolog książki, który zapowiada, że na następnych stronach znajdziemy całkiem inną historię niż zapowiada opis książki. Pomimo tego jednego minusa książkę gorąco polecam wszystkim, a szczególnie tym, którzy nie rozumieją, że wojna potrafi nieść spustoszenie w życiu rodzin, którzy na froncie tracą swoich bliskich. 

66. Recenzja: thievingbooks.blogspot.com ELLIE MOORE; 2017-01-13

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Kto z Was lubi powieści, które wzruszają do łez? Kto poszukuje historii pouczających? A może macie ochotę na życiową historię z trudnym tematem w tle? Amy Harmon przygotowała dla nas kolejną niezapomnianą porcję wrażeń.

     

    Wiedziałam już po lekturze "Prawa Mojżesza" czy "Pieśni Dawida", że autorka lubi sięgać po trudne tematy i nie boi się mocno potrząsnąć czytelnikiem. Dlatego przygotowałam się na to, że i tym razem historia mną wstrząśnie. Muszę przyznać, że wielkim atutem autorki jest jej pomysłowość do kreowania postaci i wydarzeń, w jakich muszą brać udział. Jest co prawda w jej książkach sporo schematów, które się powtarzają, ale łączy się to ze sobą w przyjemną całość, więc nie mam potrzeby narzekać.

     

    Obecna historia opiera się na przygodach Ambrose Youn, młodego zapaśnika, przed którym widnieje perspektywa sportowej kariery. Tylko w swojej walce ku lepszej przyszłości za bardzo się zatracił i zapomniał o tym, co go otacza. Gdzieś na drugim planie, kompletnie niezauważana przez obiekt swoich westchnień żyje Fern Taylor - sympatyczna dziewczyna, która nie wyróżnia się niczym szczególnym. I choć wydawałoby się, że Fern stoi na przegranej pozycji, nieoczekiwany zwrot wydarzeń wszystko zmienia - Ambrose wyrusza na wojnę do Iraku, a doświadczenie to łamie go wewnętrznie i burzy prawidłowe postrzeganie świata. Zbyt wiele stracił, by móc podnieść się na nowo. Jednak nie wiedział też, że Fern wciąż uparcie tkwi w swoich przekonaniach. I choć uczucie tej dziewczyny jest w stanie burzyć mury, to nie jest łatwo kochać człowieka, który uważa się za bezpowrotnie przegranego.

     

    Trudny, choć znany nam temat i miłość, która walczy o to by wypłynąć na powierzchnię, w połączeniu przez Amy Harmon wypadły naprawdę wzorowo. Jest w tej powieści bardzo dużo emocji, ale to przede wszystkim dlatego, że bohaterów nie da się nie lubić. Niezależnie od tego czy są to postacie główne, drugoplanowe czy tylko poboczne - wszystkie są bardzo dobrze wykreowane, wiarygodne i naprawdę sympatyczne. Bo tak naprawdę nie jest to jedynie historia o miłości - owszem, wiedzie ona tutaj prym i rozkochuje w sobie czytelnika, ale jest to przede wszystkim powieść opisująca małe miasteczko, w którym żyje piątka przyjaciół - o różnych charakterach, innych zasadach i jednym przekonaniu: że przyjaźń jest najważniejsza na świecie.

    
    "Making Faces" to przejmująca historia o tym, co w życiu najważniejsze. Jak silna musi być dziewczyna by pokochać zranionego chłopca? Jak wielka musi być przyjaźń, by zapisać się na kartach historii? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie na stronach książki Amy Harmon. Musicie przygotować się jednak na emocjonalną podróż, która dostarczy Wam całej masy wrażeń - czasem wyciśnie z oczu łzy wzruszenia, czasem przywoła na twarz uśmiech szczęścia. Jedno jest pewne - szybko o niej nie zapomnicie. Polecam!

67. Recenzja: Amandaasays.blogspot.com Amanda; 2017-01-12

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    TYM RAZEM NIE OCENIAJ PO OKŁADCE
    Chociaż na początku bardzo żałowałam, że wydawnictwo zdecydowało się na to koszmarne zdjęcie, zamiast zostawić oryginalną wersję okładki, to po przeczytaniu książki uznałam, że właśnie ta okładka idealnie odzwierciedla to, o czym w jakimś stopniu jest ta historia. O tym, jak oceniamy po wyglądzie, a dopiero później zwracamy uwagę na wnętrze i jak często okazuje się to złudne. Fern była miła, opiekuńcza, ale niestety nie była najpiękniejsza. Zwłaszcza w czasach, kiedy najbardziej takiego poczucia potrzebowała, a w lustrze widziała jedynie rude, kręcone włosy, okulary i aparat ortodontyczny, z tyłu głowy mając myśl, że ktoś taki jak Ambrose Young, nigdy się nią nie zainteresuje. Ambrose był przystojny, utalentowany, podziwiany. I faktycznie naszym rudzielcem niezainteresowany. Zaś Ritą - piękną przyjaciółką Fern - jak najbardziej. Do czasu, gdy dowiaduje się, że to nie ona wymienia z nim liściki, po których tak polubił dziewczynę. Ale później to już nie ma sensu - Young jedzie na misję do Iraku, a gdy wraca, nic nie jest już takie, jak wcześniej. Czas zmienił wszystko, a pojęcie piękna przestało mieć jakiekolwiek znaczenie.
    
    BOHATEROWIE
    Amy Harmon nakreśliła całą gamę barwnych postaci. Ta autorka zdecydowanie nie boi się kreować specyficznych osób. Nasza rudowłosa Fern, to trochę taka dziewczyna jak my - miłośniczki czytania. Pochłania romanse, marząc o takiej samej miłości i nawet tworzy własne, po cichu licząc, że kiedyś doczeka się ich wydania. Jej przyjaciółka Rita była uznawana za najpiękniejszą w szkole, ale jej losy okazały się wcale nie takie piękne, jakby ktokolwiek myślał. A ich wspólny przyjaciel Bailey to jedna z postaci, które polubiłam najszybciej. Ten poruszający się na wózku chłopak miał tak niesamowity charakter, że tylko wyczekiwałam, kiedy znowu pojawi się na kartach powieści. No i piątka zapaśników, na czele z Ambrose. Nierozłączna paczka, którą rozdzielił los. I chociaż Young przeżył, to jednak tamtego dnia w Iraku, kiedy zmarli jego przyjaciele, w nim także coś umarło. Każdy z bohaterów był inny, nikt się z nikim nie zlewał, każdy miał w sobie coś charakterystycznego. I niestety, nie każdemu był pisany happy end.
    
    TO POTRAFI TYLKO AMY HARMON
    Szczerze? Gdyby książkę o takiej fabule napisał ktoś inny, pewnie nawet nie zwróciłabym na nią uwagi. Zniknęłaby gdzieś z moich myśli tak szybko, jak się w nich pojawiła. Bo tu nie ma gorączkowej akcji, którą śledzi się z zapartym tchem. Nie ma wizji przyszłości, które ostatnio tak polubiłam w literaturze. Jest historia, która opisana przez innego autora wydałaby mi się do bólu zwyczajna, a jednak spod pióra Pani Harmon okazuje się być czymś niesamowitym. Czymś, co czyta się z nieskrywaną przyjemnością. Uśmiechałam się pod nosem w niektórych momentach, wzruszałam się wraz z bohaterami, zafascynowana wiodłam wzrokiem po kolejnych linijkach tekstu. Styl pisania autorki i to, w jaki sposób prowadziła tę opowieść sprawiły, że była ona wyjątkowa. I muszę przyznać, że książki Amy Harmon mogę czytać w ciemno - wiem, że zawsze będę zachwycona, bo autorka pisze o tym, co zna i zdecydowanie jej to wychodzi.
    
    TO NIE TYLKO HISTORIA O MIŁOŚCI

    Tak, jak przy poprzednich moich spotkaniach z twórczością autorki, otrzymałam mieszankę gatunkową, która nie pozwalała mi się nudzić. I chociaż wątek romantyczny był naprawdę pięknie poprowadzony, to ta książka wcale nie jest wyłącznie o miłości romantycznej. Jest tu niesamowita przyjaźń, opiekuńczość, miłość rodzicielska, walka z przeciwnościami losu, a także ból, strata i próba poradzenia sobie z nią. W Making faces nie wszystko jest piękne i nie zawsze świeci słońce. Przychodzą dni, w których cierpienie i łzy dominują, a radość pozostaje jedynie majaczącym niewyraźnie wspomnieniem. Te 344 strony to dojrzała i bardzo mądra historia, z którą naprawdę każdy powinien się zapoznać. To lektura wielowarstwowa, poruszająca wiele problemów, o której chciałabym tak wiele napisać, ale brak mi słów. Tak zwyczajnie brak mi słów, by wyrazić, jak wielkie wrażenie wywarła na mnie ta książka. Zwłaszcza, że po przeczytaniu podziękowań autorki wiem, że gdzieś tam na świecie żyją osoby, których losy zainspirowały ją do opisania podobnej historii.

     

    PODSUMOWUJĄC

    Polecam, naprawdę i szczerze. Making faces to książka niesamowita. Tak dojrzała i piękna, a jednocześnie przetykana drobnym humorem, że praktycznie się przez nią płynie. Amy Harmon po raz kolejny przypomniała mi, za co tak bardzo uwielbiam jej styl pisania. I mam nadzieję, że w Polsce zostanie wydanych więcej jej książek, bo to autorka, która zdecydowanie zasługuje na rozgłos i stała się moim gwarantem udanej lektury.

68. Recenzja: http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/ Weronika Tomala; 2017-01-18

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    ZARYS FABUŁY
    Nastoletnia Fern urodziła się w szczęśliwej rodzinie, jako długo wyczekiwane dziecko. Los obdarzył ją przyjacielem, mądrością i pogodą ducha, chociaż poskąpił jej urody. Podkochując się skrycie w popularnym w szkole, utalentowanym i dobrze zbudowanym zapaśniku Ambrose wiedziała, że nigdy nie będzie w stanie zwrócić na siebie jego uwagi. Nie przewidziała jednak tego, że życie pisze własne scenariusze. A potem nastąpiło wielkie PO.
     

    Ambrose Young wraca z wojny jako jedyny z grupy przyjaciół. Pokiereszowany fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie, ukrywa się przed światem nosząc w sercu żałobę, która włada jego codziennością. Nie potrafiąc zaakceptować nowej rzeczywistości ponownie spotyka Fern, dawną koleżankę ze szkoły. Pomiędzy nim, dziewczyną i jej niepełnosprawnym przyjacielem Baileyem rodzi się więź pokonująca wiele trudności. Tylko czy miłość i przyjaźń są w stanie stawić czoła koszmarom  wojny? Czy jest szansa na szczęście, kiedy w grę wchodzi złamana dusza? I jak wiele człowiek ma czasu, by zawalczyć o marzenia?

     

    Ukazana z perspektywy narratora trzecioosobowego historia młodych ludzi to przede wszystkim powieść o miłości, tej, w której na pierwszym miejscu wcale nie stoi pożądanie, a szczere uczucie, nie fizyczność, a wnętrze. To jednak książka mająca o wiele głębsze przesłanie. Ukazująca wojnę, przyjaźń, a nawet śmierć - dociera do sprytnie ukrytych zakamarków serca, które na co dzień dla wielu innych powieści pozostają poza zasięgiem.

     

    BOHATEROWIE – W PODWÓJNYM TEGO SŁOWA ZNACZENIU

    Jest Ambrose, który zyskał urodę po nieznanym ojcu, jednak wychowywany przez dobrego człowieka nauczył się patrzeć na to, co tak naprawdę ważne. Waleczny, utalentowany, skromny. To właśnie jemu los zgotował wyzwanie, które zapisało na kartach jego życia nieodwracalne zmiany. A jednak szukając pośród właściwych ludzi i akceptując rzeczywistość taką, jaka jest, ma szansę na to, by  odnaleźć szczęście. Niemniej istotną postacią tej książki jest Fern, uczynna, pogodna, inteligentna szara myszka. Dziewczyna bardzo niezwykła i zwykła zarazem. Stając się symbolem prawdziwego piękna człowieka, skrywa je w środku. To bohaterka, której po prostu nie da się nie pokochać.

     

    Chociaż w streszczeniu pojawiła się o nim zaledwie mała wzmianka, nieodłącznym elementem tej książki staje się postać Baileya. Urodzony z dystrofią mięśniową kuzyn głównej bohaterki pokonuje bariery losu świadom jak mało kto kruchości ludzkiego życia. Jest Rita, piękna dziewczyna, która dokonała niewłaściwego wyboru i są zasłużeni dla ojczyzny młodzi mężczyźni, którzy śmiertelni i nieśmiertelni zarazem pozostawiają po sobie wieczny ślad.

     

    ROMANS? POWIEŚĆ WOJENNA? A MOŻE COŚ INNEGO?

    To nie tanie love story i nie bajka. Zaprzeczę streszczeniu z okładki, jako że Amy Harmon stworzyła opowieść jak z kart romansów. Tutaj wielowątkowa fabuła, w której jednak wszystkie elementy wydają się spójne i wypełniające siebie nawzajem, pokazuje wiele oblicz miłości. Podszyta przyjaźnią, ludzkimi problemami, niesprawiedliwością i nieprzewidywalnością losu, ale także nutką religii śle przesłanie dotyczące tych najważniejszych wartości. To historia o młodych ludziach, którym przyszło zmierzyć się z największym wrogiem. To jednak także powieść o odrodzeniu i o tym, że by sięgnąć po prawdziwe szczęście i móc go zrozumieć, trzeba przebyć długą, trudną i często niezrozumiałą drogę.

     

    PODSUMOWANIE

    Jeżeli spodziewacie się namiętności znanej z współczesnych powieści nurtu New Adult i stawiacie na słodkie scenariusze – odpuście. Bo chociaż jest to książka o miłości, z pewnością jest czymś więcej. Rozweselając, poprawiając humor, ściskając serce i wyciskając łzy uczy i daje szanse na to, by na chwilę usiąść i zastanowić się nad własnym życiem, nad własnymi ułomnościami i stawianymi sobie granicami, które często rodzą się wyłącznie w naszej głowie. Dla mnie zdecydowanie najlepsza książka tej autorki. Jestem pod wielkim wrażeniem, a ta recenzja na pewno nie pozostanie moim ostatnim słowem w sprawie tego tytułu. Jeszcze nieraz o nim wspomnę, by mógł dotrzeć jak najdalej.

69. Recenzja: Lost-in-my-books.blogspot.com Tatiana Marchuk

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sięgając po kolejną książkę Amy Harmon już wiedziałam, że będzie to dobra historia. Ta autorka podbiła moje serce książkami ,,Prawo Mojżesza" oraz ,,Pieśń Dawida", dlatego też nie mogłam się doczekać kolejnej historii spod jej pióra. Sądziłam, że nie można już napisać dość dobrego i oryginalnego romansu w tych czasach, ale Amy Harmon postawiła sobie poprzeczkę wyżej i dzięki temu, stworzyła coś przepięknego.
    
    Główna bohaterka, Fern jest dziewczyną o dobrym sercu i jest skora do pomocy. Ma również głowę marzycielki, jest totalną romantyczką i pisze nawet swoje romanse, chociaż nie wierzy w miłość jak z bajki. Jest zakochana w Ambrosie Youngu - gwieździe szkoły. Niestety uchodząc za brzydkie kaczątko, nie ma co liczyć, że jej miłość zostanie odwzajemniona, ale co jeśli role się zamienią? 
    
    "-Czasami sobie myślę, że piękno może odstraszać miłość. -Dlaczego?-Bo czasami zakochujemy się w twarzy, a nie w tym, co się pod nią kryje."
    Amy Harmon ma przepiękny styl pisania, w żadnym razie niebanalny, chociaż to romans. Każde zdanie, które pisze, jest albo pisane z głębi serca, albo po prostu wie jak poruszyć i zgłębić uczucia czytelnika. Jest to książka nafaszerowana wspaniałymi cytatami i mądrymi myślami, dzięki którym emocje podczas czytania są nieprawdopodobne.
    
    Autorka kreuje bardzo życiowe i psychologicznie rozbudowane postacie. Każdy bohater jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Tych postaci nie zapomina się tak szybko. Przez sposób w jaki jest napisana książka, przez długi czas nie będziecie mogli zapomnieć tej historii, a Wasze myśli będą do niej powracać.
    ,,Making faces" porusza też bardzo ważny problem, powierzchowność - ocenianie człowieka po wyglądzie. Temat ten odgrywa naprawdę dużą rolę w powieści. I nie chodzi tylko o główną bohaterkę.
    
    Jest to ciepła i poruszająca powieść, momentami brutalna i odzwierciedlająca rzeczywistość. To historia nasączona smutkiem, śmiechem, chwilami szczęścia, śmiercią, zmianą, pięknem i brzydotą. Amy Harmon zaserwowała nam kolejną pyszną książkę z fantastycznymi bohaterami. Przenikliwa i pochłaniająca książka pełna uczuć. Gorąco polecam! 
    
    Ocena: 10/10 

70. Recenzja: blackcrow87.wordpress.com Ewelina Chojnacka

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Moja opinia:
    Making Faces 
    To przepiękna okładka… 
    Cudowny opis historii
    oraz magiczny i tajmniczy środek,
    który urzeka nie tylko serce,
    ale i także naszą czytelniczą duszę.
    Ech…
    I jak tu nie dać się skusić na takie cudowne,  literackie małe co nieco, kiedy urzeka nas nie tylko swoją niepowtarzalną magią fabuły, ale i także swoim niepowtarzalnych czarem wrażeń i emocji. 
    
    Fabuła i styl:
    Według mnie fabuła książki jest nie tylko bardzo refleksyjna, ale i także niezwykle poruszająca i plastyczna.
    Co ważne…
    Potrafi poruszyć w czytelniku nie tylko jego serce, ale i także jego duszę.
    Serce – milionem niezwykłych emocji. Zaś duszę – ponadczasowy czarem życiowych refleksji.
    Natomiast styl autorki jest moim zdaniem bardzo płynny, spójny i co najważniejsze nasycony dużą dawką emocji. Mi osobiście, książkę „Making faces” czytało się naprawdę bardzo szybko i przyjemnie, choć nie zaprzeczę, że były w niej również takie momenty w których to odczuwałam lekkie znużenie.
    Jednak powodem tej niewielkiej niedogodności nie była wcale nudna fabuła, a poprostu źle wyważona ilość rozbudowanych opisów w stosunku do ilości dynamicznych dialogów.
    
    Bohaterowie:
    Głównymi bohaterami tej książki są: Fern, Rita, Bailey oraz Ambrose. Czwórka niezwykłych postaci, które swoją niezwykłą historią, poprowadzą Cię do świata wypełnionego miłością, przyjaźnią i poświęceniem.
    Fern – to dziewczyna, która nosi w swoim sercu kompleks „brzydkiego kaczątka”. I choć jej dusza piękniejsza jest od blasku diamentu, to jednak jej kompleks niższości nie pozwala jej uwierzyć w magię prawdziwej miłości.
    Rita – to dziewczyna, która jest doskonała w każdym calu. Piękna, zjawiskowa i niezwykle urocza. Po prostu, ideał kobiecej urody. Jednak dla Rity bycie piękną, wcale nie oznacza, że jest się szczęśliwą. Zwłaszcza wtedy, kiedy w jej życiu pojawia się niespodziewana i niebezpieczna miłość.
    Bailey – to niezwykły chłopak, który ukrywa w swoim sercu niesamowitą wole życia. I choć każdego dnia na swoich barkach nosi ciężar śmiertelnej choroby, to jednak z jego twarzy nigdy nie znika uśmiech nadziei.
    W tej historii jest także Ambrose – wielka i wymarzona miłość Fern. Mężczyzna tak doskonały, że swoją urodą dorównywałby chyba samemu greckiemu bogowi. Jednak uroda to rzecz ulotna i tak naprawdę nigdy nie wiadomo, kiedy straci swój magiczny czar.
    
    Szata graficzna:
    Według mnie okładka książki „Making faces ” jest po prostu c-u-d-o-w-n-a.
    Zachwyca czytelnika nie tylko swoim czarem miłości, ale i także swoją niepowtarzalną aurą nieopisanego szczęścia.
    I myślę, że gdyby na świecie istniały w brzuchu książkowe motyle, to właśnie w tej chwili moglibyście poczuć ich niesamowity trzepot magii wrażeń i uczuć.
    
    Podsumowanie:
    „Making Faces” to poruszająca historia o miłości, przyjaźni i o niezwykłej magii nadziei. Ta książka, to po prostu prawdziwa eksplozja wrażeń i emocji, które poruszą w czytelniku nie tylko serce, ale i także napełnią je swoją ponadczasową siłą życiowych refleksji.
    Polecam 

więcej recenzji

ukryj recenzje