Wrzask (ebook)(audiobook)(audiobook)

1. 6 oceniona przez: Joanna, 2020-04-26

   Dużo wrzasku (nomen omen) powinno być wokół tej książki, bo jest ona po prostu bardzo, bardzo dobra. Trudno uwierzyć, że to debiut. Bardzo liczę na to, że okaże się debiutem roku. Miłośnicy Larssona powinni się tu dobrze odnaleźć, bo widać tu pewne podobieństwa (ale nie kopiowanie!) chociażby w budowie postaci żeńskiej Larysy Luboń, która nasuwa skojarzenie z Lisbeth. Jest też Bruno - sarkastyczny, cyniczny, nieprzystępny typ, glina, ale jednak ten dobry (takich lubimy). Z demonami z przeszłości, podobnie jak Larysa. I jak się okazuje, wielu innych bohaterów tej książki. Emilia, zwykła kobieta, matka, która prowadzi dom oraz bloguje. Tę postać tworzyło się autorce najtrudniej, bo podobno ciężko pisać o tym, co zwyczajne i przeciętne. Strach bohaterki, myśli, które jej towarzyszą, stopniowe popadanie w paranoję i trudność w odróżnieniu tego, co jest prawdziwe od tego, co podpowiada nam wyobraźnia, są bardzo autentyczne i sugestywne, Dla mnie gotowy scenariusz na film. Nie jesteś sam/sama. Zawsze jest ktoś, kto patrzy. #ZaszczepSięCzytaniem

2. 5 oceniona przez: @kasia.rzymowska, 2020-04-27

   Ta książka zmiażdżyła mnie i rozłożyła na łopatki. Po zakończeniu ostatniej strony potrzebowałam chwili aby zebrać myśli i uspokoić emocje. Jest mocna, dosadna i z taką historią, że czułam ciarki na plecach. W powieści w zasadzie mamy dwoje, głównych bohaterów. Pierwszy to komisarz Bruno Wilczyński, niepokorny, nieszablonowy przedstawiciel prawa, którego niekonwencjonalne metody może nie są pochwalane i lubiane przez kolegów, ale przynajmniej skuteczne. Bruno skrywa w sobie głęboko traumę z dzieciństwa, dotyczącą matki, przez którą zerwał wszelkie kontakty z ojcem. Nadal nie pogodził się z wynikiem śledztwa prowadzonego przed laty i na własną rękę próbuje dociec prawdy. Bruno ma niezły charakterek. Jego kąśliwe uwagi, docinki i pozorna nonszalanckość świetnie do niego pasują, a dodatkowo maskują prawdziwe oblicze. Drugą bohaterką jest Larysa. Pracująca w gazecie, niezależna dziennikarka, której reportaże dotyczą głównie tematów przemocy seksualnej i domowej. Larysa materiał do kolejnych tekstów zdobywa często niekonwencjonalnymi (żeby nie powiedzieć nielegalnymi) metodami. Jednokrotnie pakując się przy tym w kłopoty. Jej zainteresowanie wykorzystywaniem kobiet jest wręcz obsesyjne, co tłumaczy nieco fakt, że sama dziennikarka w dzieciństwie była ofiarą gwałtu. Kobieta jest impulsywna, posiada zapędy autodestrukcyjne i trudny charakter. Jest też bardzo skryta i tajemnicza, z ogromną potrzebą ukrywania własnej prywatności i zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości. Tych dwoje połączy sprawa zabójstwa Niny - studentki, która żyła ze sponsoringu. Na miejsce śmierci dziewczyny zostaje wezwany Bruno, który nie zgadza się z opinią techników, stwierdzających samobójstwo dziewczyny. Wbrew nakazom przełożonych zaczyna więc prowadzić śledztwo na własną rękę, tym bardziej, że odkrywa powiązania tej sprawy, ze śmiercią własnej matki sprzed 30-tu lat. Larysa natomiast chce zdobyć materiały dotyczące tożsamości sponsora Niny. W tym celu nawet umawia się z nim na spotkanie, pod przykrywką. Po tej co najmniej dziwnej schadzce, otrzymuje jednak tylko kopertę z niewiele jej mówiącym imieniem i nazwiskiem. Największe wrażenie na mnie podczas lektury zrobiła historia małego Kubusia. Czytając opisy tego, przez co przeszedł ten mały chłopiec miałam ściśnięte gardło i żołądek. Nic dziwnego, że tak bardzo wpłynęło to na jego psychikę. W powieści mamy też kilka wątków pobocznych, które jednak idealnie łączą się ze sobą w zakończeniu. Zakończeniu, przez które powiecie wow. Zachęcam Was do powrzeszczenia z Janiszewską, nie zmarnujecie tego czasu. #ZaszczepSięCzytaniem

3. Oceny i opinie poprzedniego wydania

4. 3 oceniona przez: 2021-08-08

   Moją uwagę przyciągnął debiut i wysokie oceny czytelników. Ale książka mnie nie porwała. Pierwsza połowa nudna. Kreowanie Larysy na wzór Lisbet Salander i ekscentryczny, arogancki, wręcz chamski policjant Bruno - nie przemówiło to do mnie. I nawet drastyczne doświadczenia z dzieciństwa tych bohaterów nie usprawiedliwiają według mnie ich cynizmu. Jak już oswoiłam się z tymi postaciami to drugą część książki czytało mi się lepiej. Trudno było mi jednak uwierzyć, że doświadczony policjant nie zorientował się, co chce uczynić jego przyjaciel wychodząc po kurtkę. A ja się od razu domyśliłam. Gwiazdkę dodaję za odważną tematykę, na której oparta była fabuła. I nie do końca przewidywalne zakończenie. Mam jeszcze jedna książkę autorki to jeszcze przeczytam. Może będzie lepiej.

więcej opinii

ukryj opinie