Recenzje

Książka, która pokazuje jak wygląda nieupiększone życie dorosłych z ADHD. Czytając ją, miałam wrażenie, że ktoś wreszcie nazwał rzeczy po imieniu: ten chaos, który czasem przejmuje stery, i tę kreatywność, która pojawia się jak błysk, gdy świat się sypie. Autorka nie sprzedaje złudzeń, że ADHD można „naprawić” jak zepsuty zegarek. Wyjaśnienia natomiast, skąd biorą się te ciągłe skoki myśli, impulsywność, wieczne zaczynanie od nowa, i dlaczego tak wiele osób wciąż dorosłe ADHD bagatelizuje. Monika zwraca również uwagę na to, jak ogromna liczba ludzi żyje z poczuciem, że są „jacyś inni”, bez diagnozy i bez wsparcia — i jak bardzo to potrafi człowieka przeciążyć. Podoba mi się też to, że książka nie jest ani przesłodzona, ani przygnębiająca. Pokazuje trudności, ale też to, że ADHD może być siłą, która pozwala tworzyć, działać i myśleć nieszablonowo — pod warunkiem, że ktoś wreszcie zrozumie, co się w nim naprawdę dzieje. Dla osób, które podejrzewają u siebie ADHD albo chcą lepiej zrozumieć bliskich, to naprawdę dobry punkt startowy. Po prostu konkretna, otwierająca oczy książka o codzienności, która bywa trudna, ale nie musi być przegrana. Jeśli ktoś szuka czegoś, co pomoże mu wreszcie poukładać ten „chaos między kreatywnością”, to sięgając po tę książkę- na pewno trafi dobrze.

Mam dla was dziś parę słów o cudownej historii w której się zakochałam. Mowa tutaj oczywiście o "HAUNTED HEARTS". Zaskoczyła mnie ona pozytywnie. Autorka już od samego początku wciągnęła mnie w swój wykreowany świat. Ona nas intryguje. Jest nieprzewidywalna, a do tego wzrusza i wywołuje dreszcze na całym ciele. On jest wampirem. Ona łowczynią wampirów. Pióro autorki hipnotyzuje nas już od samego początku. Jest lekkie i delikatnie. Wciąga nas w swoje sidła. Nawet gdybyśmy chcieli się oderwać od czytania to uwierzcie mi na słowo nie ma szans. Jak zaczniecie czytać będziecie chcieli odrazu poznać zakończenie. Ta historia i pełna mroku, tajemnic i emocji. Już na wstępie dostajemy szkołę w Shadowbrook, w której mrok i tajemnice są na początku dziennym. Ja lubię takie klimaty dlatego chciałam te historie przeczytać. Nie mogłam się oprzeć. A do tego dostajemy romans nauczyciela z uczennicą. Mój ulubiony motyw age - gap. Ich romans jest pełen napięcia i fascynacji. No musiałam się w tej książce zatracić. Nie miałam innego wyjścia. Ona zaskakuje i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Serce wiele razy biło mi z prędkością światła. Mam małe, ale co do relacji Hazel i Nathaniela. Ich relacja rozwijała się zbyt szybko. Ja lubię, gdy jesteśmy świadkami rozkwitającej miłości. Krok po kroku. Niestety tutaj mi tego zabrakło.

Od tragicznego wypadku, w którym zginął narzeczony Carly, Brad, minęły już dwa lata.  Podobno czas leczy rany, ale dziewczyna wciąż nie potrafi poradzić sobie ze stratą i tęskni za ukochanym. Kiedy dowiaduje się o śmierci jego ojca, od razu wie co ma robić. Pakuję się i jedzie do miasteczka, by zaopiekować się młodszym bratem Brada, Scottem, który wymaga stałej opieki. Na miejscu okazuje się, że na ten sam plan ma Josh, najlepszy przyjaciel Brada, którego Carly nigdy nie darzyła sympatią. Josh upiera się, że to on powinien zająć się Scottem. Ich spór kończy się tak, że cała trójka zamieszkuje razem, w niewielkim domu, a opieka nad młodym mężczyzną okazuje się o wiele trudniejsza niż myśleli. Carly i Josh, muszą współpracować. Powoli zaczynają dostrzegać w sobie zupełnie inne osoby, niż te, które od lat mieli w głowach. Napięcie między nimi rośnie, a iskry zaczynają przeskakiwać coraz wyraźniej. Jednak oboje wciąż pamiętają o Joshu. "Nigdy nie mów nigdy" to kolejna powieść Penelope Ward, po którą sięgnęłam w ciemno. Jak zawsze autorka nie idzie utartą, cukierkową drogą typowych romansów. Zamiast tego dostajemy historię pełną bólu, trudnych emocji i wyborów. Autorka opowiada nie tylko o miłości po stracie i żałobie, ale również o życiu z choroba aspergera, pokazując realne wyzwania oraz to jak ważna jest opiekuńczość i cierpliwość. "Nigdy nie mów nigdy" to historia, która zostaje z nami. Momentami bolesną ale i pełna ciepła, z odrobiną humoru i emocji. Penelope Ward pokazuje, że życie nie kończy się po stracie, ale zmienia kierunek, a czasem to, czego najbardziej się boimy i jesteśmy do tego uprzedzeni może okazać się nowym, lepszym początkiem.

„Serce na wodzy” to kolejny kowbojski romans, który miałam okazję przeczytać i na razie na tym chyba zakończę przygodę z kowbojami na jakiś czas - pora budować bardziej świąteczną atmosferę. Musze przysnąć, ze ta historia była całkiem przyjemnym przerywnikiem, choć do rewelacyjnych nie należy. Historia jest na prawdę lekka a małomiasteczkowy klimat potrafi wciągnąć - każdy się zna, wszyscy plotkują a życie toczy się w małym gronie. W tej książce znajdziemy motyw „przyjaciel brata”, który lubię, choć nie spotykam go za często. śledzimy losy CeCe, która po rozstaniu wraca do rodzinnego miasteczka, aby zacząć żyć na nowo. To powrót który niesie ze sobą mieszankę uczuć - trochę domowego ciepla, trochę starych ran, ale tez nadzieje. I kiedy dziewczyna próbuje złapać oddech, na jej drodze zjawia się Nash - były hokeista, dawny znajomy z dzieciństwa. Ich relacja ma w sobie mieszankę nieśmiałości, niedopowiedzeń i iskier, które szybko przeradzają się w coś więcej. Autorka troszkę za bardzo skupia się na ich fizyczności, przez co tracimy głębię i większe emocje(dla osób które lubią spicy książki myślę, ze to może być na plus). Bardzo polubiłam humor panujący w tej książce - mimo nieprzepracowanych traum naszych bohaterów mamy też momenty luzu i uśmiechu. Choć książkę czyta się na prawdę przyjemnie to nie mogę ukryć, ze jest dość przewidywalna i poprowadzona według znanych nam schematów. Liczyłam też na więcej klimatu rancza/ośrodka jeździeckiego - zamiast tego mamy sporo scen z baru, w którym pracuje Nash. Mimo wszystko „Serce na wodzy” warto sprawdzić samemu. To książka, która pokazuje, że czasem trzeba wrócić tam, skąd się uciekło, żeby na nowo odnaleźć siebie. Jest doba na chwilę oddechu, z fajnym klimatem, kiedy nie chcemy angażować się w ciężkie historie. Ma urok, iskrę i rodzinne ciepło.

Savannah - uciekająca Panna Młoda, która już od pierwszych stron pokazuje, że życie potrafi zaskoczyć nawet największych zwolenników planowania. Savannah w dniu własnego ślubu podejmuje decyzję, której nikt zapewne się po niej nie spodziewa - wsiada do kampera swojej zmarłej siostry. Sav, która ma potrzebę kontrolować każdą minutę swojego życia, nagle trafia w sam środek przygody. Przeciwieństwem Savannah jest Austin - mężczyzna który żyje chwilą. Kocha głośną muzykę, długie rozmowy i dobre historie. Jest czystą spontanicznością. To przeciwieństwo Savannah, a jednocześnie osoba, która idealnie równoważy jej uporządkowany świat. Mix dwóch tak odmiennych charakterów musi prowadzić do wybuchowej, pełnej humoru i emocji relacji. Zderzenie dwóch światów staje się fundamentem całej historii, która rozwija się w rytmie nieprzewidywalnych sytuacji i rozmów zmieniających ich oboje. To moja pierwsza styczność z twórczością Marty Łabeckiej i jestem szczerze zaskoczona tym, jak pieczołowicie autorka przygotowała się do stworzenia tej powieści.Opis trasy bohaterów po USA jest nie tylko wiarygodny, ale też pełen szczegółów, które mogą zachwycić każdego, kto choć trochę kocha podróże. Widać tu świetny research - miejsca, które odwiedzają, mają klimat, a czytelnik ma wrażenie, jakby sam przemierzał kolejne mile trasy. Moim zdaniem książka jest idealna dla każdego podróżnika, marzyciela i dla osób, które w życiu stoją na rozdrożu. Dla niektórych czytelników może stać się impulsem, żeby zrobić krok w stronę zmian, których od dawna w sobie pragną, ale boją się je rozpocząć.