Recenzje

Czasami przedarcie się przez burzę nie wystarcza, bo zaraz po niej, przychodzi nawałnica. A gdy wokół wszystko się wali, trudno znaleźć w sobie siłę, by trwać przy pierwotnym celu. Rylee nie spodziewała się, że los będzie tak okrutny, by dać jej nadzieję, tylko po to, by zaraz zmiażdżyć ją złymi nowinami. Jej historia z seksownym, ale i niebezpiecznym - zwłaszcza dla serca - Coltonem, miała swoje wzloty i upadki. Razem znajdowali się na prostej, a zaraz później musieli mierzyć się z zakrętami. Teraz jednak, przychodzi czas na prawdziwą, ostateczną konfrontację. Tą, która pokaże czy poukładanej kobiecie z bliznami i skrzywdzonemu mężczyźnie z otwartymi ranami na psychice, uda się wybudować coś trwałego, w świecie gdzie nadzieje burzą się z prostotą domów z kart. Czy obydwoje znajdą w sobie siłę, by dalej walczyć?

Muszę przyznać, że zaczynając tę serię, nie spodziewałam się, że okaże się ona dla mnie tak emocjonalna i że z taką łatwością, przejmie kontrolę nad moim sercem. Pierwszy tom był intensywną dla zmysłów rozgrzewką, przed pełną iskrzenia i dramatów kontynuacją w dwójce, udowadniającej, że przeklętynumer dwa w serii, nie musi być beznadziejny. Nie będę kłamać, po tym co autorka pokazała w przeciągu dwóch pierwszych części, miałam drobne obawy przed poznaniem finału, że wszystko co najlepsze, Bromberg już zrobiła, a teraz czeka mnie już tylko cukier, lukier i irytujące, wydumane problemy bohaterów. "Crashed"pozytywnie mnie jednak zaskoczyło. Nie dość, że okazało się idealnym dopełnieniem i zakończeniem historii Rylee i Coltona, to jeszcze pozwoliło mi się skonfrontować z ich największymi obawami i pozbyć wszelkich uprzedzeń, do tego jak postępowali.

Coś co uwiodło mnie w tej serii, to fakt, że pomimo iż należy do niezbyt chlubnego gatunku, potrafi przenieść więcej niż kolejne tragizmy i złamane serca, i faktycznie poruszyć coś w duszy i umyśle czytelnika. Do mnie, lektura tej trylogii trafiła na większym poziomie niż się spodziewałam. Dotarła prosto do najczulszych strun i zadomowiła się tam na dobre. Podczas czytania ostatniego tomu, miałam wrażenie, że koszmary zżerające obydwoje bohaterów, wciągają mnie do siebie, jak dziury. Uzależniły mnie od kolejnych dramatów i zgód, do tego stopnia, że przy czytaniu ostatnich rozdziałów, czułam się jak drżący kłębek nerwów, mogący eksplodować w każdym momencie. Coś co myślałam, że będzie mnie denerwować słodkością i przerysowaniem, w istocie sprawiło, że niemal rozpłakałam się ze wzruszenia, a tragizm, którego myślałam, że będę już mieć w trzecim tomie dość, w rzeczywistości okazał się i dla mnie zgubny i dramatyczny.

Uwielbiam fakt, jak w tym tomie, gorzkie niepowodzenie w idealnych dawkach mieszało się z uroczym, pełnym słońca szczęściem. Uwielbiam to, w jakim kierunku potoczyła się historia Rylee i Coltona i gdzie pchnęły ich tragiczne wypadki, z którymi się mierzyli. Uwielbiam to uczucie rozpadania się razem z bohaterami, kiedy stawiali czoła koszmarom, a mnie chciało się jedynie płakać. Uwielbiam to, jak całość została zwieńczona pięknymi - dwoma (!) epilogami, które głęboko mnie usatysfakcjonowały i sprawiły, że czułam się tak, jakby słońce wyszło zza chmur. Uwielbiam to, jak mocno zżyłam się z Rylee i Coltonem, i to, jak autorka sprawiła, ze ich historia nie okazała się dla mnie kolejnym beznadziejnym erotykiem, a faktycznie przejmującym romansem, poruszającym zaskakujące - jak dla tego gatunku - tematy i problemy.

Coś z pozoru nieskomplikowanego, prostego, przewidywalnego i pełnego schematów, dostało się do mojego serca i sprawiło, że zapomniałam o całym świecie. Dlatego zachęcam fanki sensownych romansów do poświęcenia czasu K. Bromberg, bo jeśli ktoś wie jak łączyć idealne ładunki emocjonalne z napięciem seksualnym - pikantne sceny seksu z delikatnymi i czułymi momentami - tragizm i szczęście - humor i dramat - to własnie ta pisarka. Plus - nie da się nie zakochać w postaciach drugoplanowych. Teraz bowiem czuję się tak, jakbym oddychała dla Becketta i Haddie i czuję, że moje życie nie będzie kompletne dopóki nie poznam ich historii. W tym momencie, po odłożeniu"Crashed" na półkę, żegnam się z Coltonem i Rylee, szczęśliwa, że miałam okazje ich poznać i pełna nadziei, że K.Bromberg nie spocznie na laurach i nadal będzie tworzyć tak świetne powieści, z mocno psychologicznym wydźwiękiem, bo zaimponowała mi tym i sprawiła, że naprawdę uwierzyłam w romanse.

 

Joga przez wiele osób postrzegana jest jako rodzaj aktywności skierowany wyłącznie do osób wysportowanych i rozciągniętych. Obawiając się niepowodzeń na pierwszych zajęciach, rezygnują nawet ze spróbowania. Dla takich osób idealna jest książka Doroty Mrówki "Joga bez napinki", która udowadnia, że jest to aktywność dla każdego bez względu na wiek, masę ciała i kondycję. Jedyne o czym musimy pamiętać to fakt, który autorka przytacza już we wstępie książki - joga to przygoda na całe życie.

Książka wręcz stworzona jest dla osób, które chciałyby spróbować jogi, ale obawiają się, że z różnych względów nie będzie to aktywność dla nich. Już na wstępie wyjaśnione zostają wszystkie możliwe kwestie, które mogą być przeszkodą do tego typu ćwiczeń. Pomocne jest również przedstawienie mitów, które narosły wokół jogi, a w rzeczywistości mają z nią niewiele wspólnego.

Budująca jest również postawa autorki, która podchodzi do tematu w bardzo luźny sposób, tłumacząc nawet trudne zagadnienia prostym i jasnym językiem. Osoby, które do tej pory nie miały wiele wspólnego z takimi ćwiczeniami, nie będą miały problemu z trudnymi określeniami czy specjalistycznym językiem. To też dobra motywacja dla tych, którzy boją się swojego pierwszego udziału w zajęciach jogi - przytoczone przykłady pokazują, że większość z nas dałaby sobie na nich radę bez problemu.

Druga część książki to praktyczne wskazówki dla osób, które podjęły decyzję o rozpoczęciu przygody z jogą. Dowiadujemy się między innymi tego, jakie szkoły i metody wyróżniamy oraz w po czym poznać dobrego nauczyciela i odpowiednie studio jogi. To informacje, które przydadzą się osobom nie mogącym liczyć na polecenia ze strony rodziny czy znajomych. Unikniemy dzięki nim trafienia do miejsca, które jedynie zniechęci nas do tej aktywności.

Autorka precyzuje też, jaki ubiór i przyrządy będą pomocne, a z jakich spokojnie możemy zrezygnować na początku swojej przygody z jogą. Zaletą książki jest jej minimalistyczne podejście do jogi, która wcale nie musi być kosztowną i wymagającą aktywnością.

Ciekawe i przydatne okazują się również wskazówki dotyczącego tego, czego możemy spodziewać się na swoich pierwszych zajęciach i jak się na nich zachować. Dostajemy również krótkie wyjaśnienia dotyczące jogowego savoir-vivre'u. Czytając te porady, można poczuć się, jak podczas rozmowy z przyjaciółką, która w prosty sposób opowiada o swoich doświadczeniach. I zgodnie z tytułem jest to rozmowa bez napinki. Wszystkie kwestie zostały wyjaśnione w tak przystępny sposób, że z łatwością rozwieją wszelkie obawy u osób, które zainteresowane są jogą.

Dużo miejsca w książce poświęcono także zagadnieniom bezpieczeństwa podczas ćwiczeń. To ważne informacje dla osób, które nie mają dobrej kondycji lub od dłuższego czasu nie miały styczności ze sportem. Dzięki nim dużo łatwiej będzie nam uniknąć potencjalnych kontuzji czy problemów. Autorka podkreśla również zalety, jakie według niej ma regularne ćwiczenie jogi. Nie jest to jedynie lepsza kondycja czy sprawność fizyczna, ale też nauka właściwego oddychania czy lepszy kontakt z własnym ciałem.

Maciej Wielobób jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych nauczycieli jogi i medytacji w Polsce. Do tej pory wydał 4 książki o tej tematyce. Prowadzi równieżblog, na którym umieszcza bardzo ciekawe i przydatne w życiu codziennym artykuły.
W swoich naukach podąża ścieżką sufizmu uniwersalnego. Charakteryzuje się on odrzuceniem dogmatyzmu i schematyczności, porzuceniem własnych uwarunkowań przywiązujących nas do cierpienia i poszukiwaniem harmonii między życiem wewnętrznym i zewnętrznym.

„Uważność w praktyce” można śmiało określić poradnikiem. Pierwsze rozdziały poświęcone są dokładnemu wytłumaczeniu, co oznacza sam termin uważności z perspektywy technicznej oraz metafizycznej. Następnie autor koncentruje się na przedstawieniu dróg rozwojowych w jodze klasycznej, ezoterycznej koncepcji ciała, psychologii sufich i koncepcji pięciu żywiołów. Jest to urozmaicenie, które pozwala dostrzec we wszystkich tych praktykach wspólne idee.
W książce znajdziemy również kilka ćwiczeń, by odnaleźć świadomość swojego ciała. Są one klarownie i prosto opisane. Nawet laik nie będzie miał problemu, by samodzielnie przybrać poprawne pozy. Czytając, wykonałam je po kolei i mimo kilkumiesięcznej praktyki jogi, byłam zaskoczona efektem, jakie wywołały w moim umyśle.
A gdzie się podziała uważność, która jest głównym tematem książki? Dopiero ostatnie rozdziały dają tak długo wyczekiwaną odpowiedź.
Trening medytacji uważnościowej ma na celu nauczyć naszą świadomość obserwować wrażenia, bez kontrolowania ich. Doprowadzić do momentu, w którym będą przepływać swobodnie, bez zbędnego nazywania, oceniania czy analizowania. Maciej Wielobób prezentuje nam sześć form praktyki uważności. Spróbowałam stworzyć z nich małą ściągę:

1. Głęboki relaks

Postaraj się osiągnąć neutralny stan ciała i umysłu poprzez nadawanie sugestii rozluźniającej kolejnych części ciała. Pojawiające się doświadczenia postaraj się przeżyć takimi, jakie są.

1. Medytacje ze zmysłami

Masz do wyboru dwie opcje. Uważność na zewnętrzne lub wewnętrzne doświadczenia zmysłowe. W pierwszej otwierasz się na wrażenia zmysłowe, ale ich nie wyszukujesz. W drugiej wyobrażasz sobie smak, dotyk, wizualizujesz i przysłuchujesz się dźwiękom wewnętrznym.

1. Medytacje chodzone i kontemplację chodzenia

Świadomie stawiaj kroki koncentrując swoją uwagę na przedmiocie koncentracji, którym może być mantra lub Twój oddech.

1. Praktyka ciszy

Spróbuj w samotności osiągnąć pasywność umysłu i otwartość na medytacyjne przesłanie. Może Ci pomóc wyobrażenie sobie obecność mistrza lub włączenie muzyki medytacyjnej, na wzór sufi.

1. Praktyki jedności

Polega na zatraceniu siebie poprzez urzeczywistnianie obecności nauczyciela, wyobrażania sobie jego obecności. W najwyższej formie dochodzi do zatracenia się w boskiej obecności.

1. Medytacje dla rozpuszczenia identyfikacji

Najtrudniejsza praktyka, która powinna prowadzić do uwolnienia się od identyfikacji z ciałem i lęku przed śmiercią. Leżąc wyobraź sobie, że Twoje ciało rośnie. Wypełnia pomieszczenie. Kontynuuj to wyobrażenie aż do zatracenia formy ciała.
Jestem początkująca. Nieśmiało stawiam kroki w świecie medytacji i jogi. Z wieloma wątpliwościami podchodzę do prezentowanych praktyk. No bo jak to tak… bez ruchu? Leżąc spokojnie? Koncentrować się tylko na oddechu? Pozwolić myślom przepływać bez analizy?
„Uważność w praktyce” przekonała mnie, że trening uważności i medytacji jest dla każdego. W dowolnej chwili i momencie dnia mogę zastosować przedstawione metody i nikt nie potraktuje mnie jak dziwoląga mruczącego mantry w tramwaju.

Moje zwątpienie, jak można wysiedzieć tak długo, także zostało rozwiane. Wystarczy zapytać się siebie, po co się medytuje. Znaleźć odpowiednią dla nas technikę, sięgnąć po różne narzędzia. I najważniejsze – pozbyć się zbyt wygórowanych oczekiwań wobec siebie. Wszystko małymi kroczkami. Rzymu od razu nie zbudowano, a Ty w 5 minut nie opanujesz praktyk, którym inni poświęcają całe życie.

Zabierając się za czytanie, warto zrobić wstępne rozeznanie (Google to magia dzisiejszych czasów!) i przeczytać artykuły na blogu autora. Zapobiegnie to zagubieniu związanemu z profesjonalnym słownictwem.

Książkę serdecznie polecam osobom cierpliwym, które nie zniechęcą się pierwszymi, nieudanymi podejściami, a są zdeterminowane wprowadzić praktyki medytacji uważności do swojego życia.