Wampir. Cykl gliwicki

Detektyw z przypadku i małe śląskie piekiełko

Mateusz był pełnym ambicji i marzeń młodym człowiekiem. Studiował socjologię, planował przenieść się na informatykę. Chciał podróżować i czerpać z życia pełnymi garściami. Nie miał żadnego powodu by się zabić. Jednak pewnej wiosennej nocy wszedł na dach wieżowca i skoczył. Nie zostawił żadnej wiadomości, żadnego listu pożegnalnego. Nikt niczego nie widział. Prokuratura uznała zdarzenie za samobójstwo i umorzyła śledztwo nie widząc udziału osób trzecich. Matka chłopca nie może pogodzić się z tym, co się stało i nie wierzy, że jej syn z własnej woli zabił się. Kobieta zleca zbadanie sprawy adwokatowi, którym jest krnąbrny i mało sympatyczny Dawid Wolski. Nie uznający żadnych zasad prywatny detektyw rozpoczyna śledztwo i wchodzi w bezwzględny świat współczesnych nastolatków. Sprawa komplikuje się coraz bardziej, kiedy tajemnice gliwickich zaułków zaczynają splatać się z wirtualną rzeczywistością. Co łączyło Mateusza z Alicją, zaginioną dziewczyną, której szuka całe miasto? Czy Mateusz miał jakiś związek z siecią nastoletnich prostytutek? Dlaczego niektórzy członkowie jego rodziny najwyraźniej woleliby ukręcić łeb śledztwu? Wampir otwiera nowy cykl powieści kryminalnych Wojciecha Chmielarza. Autor umieszcza akcję powieści w aglomeracji Śląska, tworząc wciągającą, trzymającą w napięciu fabułę. Spotkamy ciekawego, kontrowersyjnego głównego bohatera i nie mniej interesujące postacie drugoplanowe. Książka Chmielarza to prawdziwa, autentyczna powieść doskonale wpisana w polską rzeczywistość.

(…) Podszedł tak blisko krawędzi dachu, że pod stopami miał kilkunastometrową przepaść. W głowie Dawida pojawiła się nieprzyjemnie pociągająca myśl, żeby zrobić krok naprzód.
Na dole, w miejscu, gdzie kilka miesięcy wcześniej odnaleziono ciało Mateusza Polaka, dostrzegał maleńką sylwetkę psa. Zwierzak z nosem przy ziemi szukał najlepszego miejsca, żeby się załatwić. Jego właściciel, mężczyzna w żółtej kurtce, stał kilka metrów dalej. Dawid pozwolił, żeby z ust wypłynęła mu kropla śliny i spadła na ziemię. Wychylił się nieznacznie, żeby sprawdzić, czy trafił w czworonoga. Ślina zniknęła mu z oczu gdzieś pomiędzy szóstym a siódmym piętrem.
– Myślicie, że zdążył zmienić zdanie? – zapytał.
Adwokat z dozorcą spojrzeli po sobie, nie rozumiejąc.
– No wiecie – ciągnął – jak już skoczył. Tutaj jest dość wysoko. Trochę mu to zajęło, zanim sięgnął gleby. Może w trakcie pomyślał sobie: „O kurwa, co robię! Nie chcę! Jak to zatrzymać!”. A wtedy… (…)