Thomas staje się wilkiem Dawid Przybysz

Thomas staje się wilkiem Dawid Przybysz Dramat, obyczajowa, młodzieżowa, science fiction Strony: 243 (PDF) Książkę najtrafniej można określić następującymi przymiotnikami: wstrząsająca, potworna (ale nie w znaczeniu, że bardzo zła), depresyjna, poważna. To jedna z najsmutniejszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam, od pierwszego do ostatniego zdania. Decydując się na lekturę, na podstawie reklam i opisów w sieci, widząc wesołą, sympatyczną, prostą graficznie okładkę jak w książkach dla dzieci, spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Odebrałam bowiem tytuł dosłownie i myślałam, że fabuła będzie dotyczyć problemu człowiek vs technologia, a główny bohater za jej sprawą utknie w ciele wilka. Nic bardziej mylnego. Książka tak naprawdę jest o największych trudach życia, jak starość, śmierć, cierpienie, samotność, że co wrażliwsi czytelnicy na pewno długo nie będą mogli pozbierać się po lekturze, która niby jest młodzieżówką, ale tak naprawdę to młodzieżówka z tej najwyższej półki, jeśli chodzi o trudną tematykę. Motyw awatarów od dawna znany jest w popkulturze, zwłaszcza w grach komputerowych, dalej ciekawy i oferujący spore pole do popisu, zwłaszcza jeśli chodzi o wątki zwierzęce. ?Thomas staje się wilkiem? zawiera właśnie taką tematykę, gdzie w grę wchodzi zaawansowana technologia i konsekwencje opuszczania własnego ciała. Zaczyna się w miarę znośnie. Poznajemy przeciętnego nastolatka imieniem Thomas/Tom, który chodzi do amerykańskiej szkoły i jest trochę wycofany z powodu problemów z alkoholem w domu, przez co nie ma znajomych. Z czasem udaje mu się kogoś znaleźć (scena zakolegowania się kojarzyła mi się z poznaniem Edwarda przez Bellę w ?Zmierzchu?), ale na krótko. Tom to dobry chłopak, nie pozostaje obojętny wobec znęcania się nad słabszymi, za co nawet niesłusznie zostaje osądzony. Im dalej zgłębiamy się w fabułę, tym robi się jednak poważniej i coraz smutniej. Problemy nie dotyczą ogólnie samego chłopaka, ale osób dookoła, on jedynie dostaje rykoszetem i tylko w jednym przypadku sam sobie zapracowuje na nieprzyjemności. Jedna z bohaterek zostaje okrutnie potraktowana przez życie, że aż dziwię się, że autor nie postanowił dać jej żadnej ulgi. Wyszło z tego kopanie leżącego, który ugrzązł w smole. Tematów przedstawionych, poza wymienionymi wcześniej, jest naprawdę dużo, i wszystkie są poważne, jak uzależnianie się od gry wirtualnej, gdzie gracz ma poczucie, że tylko korzystając z dobrodziejstw anonimowości ?w wirtualu?, może mieć znajomych ? nawet jeśli zaliczają się oni do grupy ?pseudo? i w każdej chwili mogą zniknąć ? doświadczyć akceptacji i poczuć się potrzebnym. Gra w pewnych okolicznościach może się też stać jedyną formą kontaktu ze światem zewnętrznym, dać poczucie szczęścia i zdrowia. Podobny motyw mogliśmy zobaczyć w filmie ?Avatar? czy w ?Enderze? Lissy Price. Jeśli chodzi o korektę, sporadycznie tylko rzucały się w oczy braki przecinków czy kropki na końcu zdania. Język jest prosty (osobiście mogłabym go porównać do cyklu ?Harry Potter?), przez historię się wręcz płynie jak z nurtem rzeki, opisy są oszczędne, ale zostały dopasowane idealnie, że nie ma najmniejszego problemu z wyobrażaniem sobie ludzi, zwierząt czy otoczenia. Nie rozgryzłam jedynie schematu, na jakiej zasadzie Thomas i Tom były stosowane naprzemiennie w dialogach i narracji. Zapewne, by uniknąć powtórzeń, ale lepiej imo by wyszło, gdyby Tom był w rozmowach, a Thomas przy narracji wszechwiedzącej. Odnośnie do meteorytyki i logiki mam parę uwag. Na początek IconAnimal, co jednocześnie będzie potężnym działem do omówienia. Świat, w którym żyje Tom, wydaje się nam współczesny, są laptopy, komputery i telefony komórkowe. I w tym wszystkim pojawia się nagle technologia wyprzedzająca całą resztę o setki lat, o której jeszcze mało kto wie (a czymś takim powinien raczej żyć cały glob). Nie ma w tym świecie żadnej innej cudownej technologi, nic pośredniego, przynajmniej nie jest o innej wspomniane. Z jednej strony ludzie umierają na ciężkie choroby, a z drugiej mogą być nieśmiertelni, przenosząc się na zawsze do ciała zwierzęcia, o czym nawet sam producent nie wie (czyli coś jak z lekami, że są dopuszczane do sprzedaży, a jednocześnie do końca ich mechanizm działania nie jest znany). Kolejna kwestia: ani razu nie został poruszony temat moralności i okrucieństwa względem zwierząt, a jak wiemy, realnie ludzie są bardzo wyczuleni na tym punkcie. W powieści każdy może przenieść się do ciała zwierzaka, używać go wbrew prawom natury, ale nikt się tym nie przejmuje, że na ten czas zostaje ?wyłączony?. Przeniesienie się na zawsze do ciała zwierzęcia oznacza dla niego praktycznie śmierć, bo zostaje sam organizm jako awatar. Ludzie swoje szczęście i przeżywane przygody opierali więc na ?wyłączaniu?, krzywdzeniu, a nawet uśmiercaniu zwierząt. Jak świat w ogóle mógł dopuścić do wdrożenia takiej technologii? Dalej mamy kompletny brak zabezpieczeń przez firmę tworzącą sprzęt. Technologia może być śmiertelnie niebezpieczna, o czym czytelnik przekona się w tekście, a mimo to nabyć może ją każdy bez ograniczeń, nawet dzieci. Wystarczy mieć pieniędzy tyle, co na zakup zwyczajnego komputera. Obecnie każdy komputer czy gra posiada swoje ID, jak zatem jest możliwe, że w tym uniwersum nie można ustalić tożsamości przestępców, którzy dopuszczają się zabójstwa, zwłaszcza że dysponują najbardziej zaawansowanymi technologicznie produktami na świecie? I dlaczego po informacji o wyłączeniu serwerów i zakazie używania produktu gracze nadal grają przez kolejne miesiące? Pojawiło się parę błędów odnośnie do zwierząt, np. że wilki mają twarz, nie jedzą trawy (psowate ją jedzą sporadycznie, aby uzupełnić witaminy; ogólnie w przyrodzie istnieje reguła, że wszystkie drapieżniki częściowo jedzą pokarm roślinny, jak i wszyscy roślinożercy częściowo żywią się mięsem, czyli innymi zwierzętami) albo płaczą (mają kanaliki łzowe, ale nie działają one przy wyrażaniu emocji, tylko służą do nawilżania i czyszczenia ślepi). Choć mowa tu o zwierzęcych awatarach, cechy naturalne powinny zostać zachowane. Akcja osadzona została w USA i nie pasowały mi rasizm obecny w szkole odnośnie do kogoś o odmiennym kolorze skóry. USA od początku swojego istnienia jest państwem multikulturowym, a mieszane dzieci w szkole od dziesięcioleci to norma, do czego uczniowie są przyzwyczajeni od najmłodszych lat. Matka nie wiedziała, co dzieje się z synem, dlaczego opuszcza się w nauce, chociaż wszystko rozgrywało się kilka metrów obok niej, za ścianą pokoju. Tom był nawet przyłapany na graniu i rodzinę to nie zastanowiło, czemu codziennie wyleguje się godzinami, ?słuchając muzyki?? Takie mitrężenie czasu od razu rzuca się w oczy. Chyba że to była analogia do realnej sytuacji, że rodzice nie mają pojęcia, co dzieje się z ich dziećmi, chociaż wszelkie znaki są widoczne. Mimo wyżej wymienionych uważam, że książka jest bardzo dobra, wartościowa, z mądrymi przesłaniami, ale nie nadaje się do czytania dla każdego ze względu na bardzo depresyjny charakter.