Scenariusze rozmów telefonicznych

Napisałem szereg scenariuszy telefonicznych rozmów. W tym oto zbiorze znajdują się następujące moje scenariusze fikcyjnych, wymyślonych konwersacji toczonych przez telefon: Okup straszliwy, Akcja dla wakacji, Solarne panele, Kocięta do rozdania, Nastoletni kominiarczyk, Karnet promocyjny na siłownię, Dziwna rozmowa z rzekomym pracownikiem pizzeri, Finansowe wsparcie dla pingwinów i fok?, Kamień szczęścia?, Zadzwonił chłopczyk ze straszliwej, demonicznej sekty!, Zaoferowana czapka futrzana ze szczurów, O przerażającej możliwości skoku na bungee, Sadzoneczki papryki, Chłopczyk pod kwarantanną, Tester łóżek w sklepie meblowym?, Karnet do saloniku odnowy biologicznej?, Zadzwoniła do mnie pani pracowniczka kasyna!, Oferta wycieczki autonomicznym autobusikiem do strefy podmiejskiej?, Nowy telefonik?, Zbiór boróweczek?, Samozbiory truskaweczek?, Żądanie zakupu hamburgera, napoju i frytek (zatem zestawiku), Badanie wzroku u optyka?, Telefoniczne zaproszenie na kręgle, Elegancki koncert fortepianikowy?, Bilet na Księżyc?, Bilet na planetę Wenus?, Lemoniada przepyszna?, Młody sprzedawca sushi - kuszącego i smakowitego, Zadzwonił do mnie chłopczyk, sprzedawca obuwia znoszonego, Oczekiwanie wyczyszczenia bucików językiem!, Niemiłe i łajdackie ostrzyżenie na łyso?, Aparat komórkowy na abonament?, Propozycja przejażdżki motorem po mieście, Romantyczne zwiedzanie alejek w hipermarkecie?, Wężowy treser?, Wiewiórka miasteczko atakuje?, Plaga biedronek?, Zatrudnienie w budce z hot-dogami?, Zupa pieczarkowa pita z butów okrutnego chłopczyka?, Hotel oferujący spanie w sianie?, Pożar lasu i sadzonki roślin drzewiastych?, Zastąpienie kierowcy mikrobusa?, Tort ze styropianu, Zawinięcie w dywanisko?, Jako egzotyczne zwierzę w ZOO?, Neuroimplant?, Telefoniczna propozycja darmowych kopniaków. W każdym z odrębnych utworów, tu zamieszczonych, występuje rozmowa telefoniczna, a zatem forma dialogu, w której to istotną rolę odgrywa słyszenie, mówienie, ton głosowy, barwa głosu bohatera.
Rozmowy telefoniczne ulokowane w tejże fascynującej antologii są fikcyjne, wymyślone, co oznacza, iż nie zdarzyły się one naprawdę - nie zaistniały one w rzeczywistym, naszym świecie. W przypadku każdego z zamieszczonych tu pięknych scenariuszy sytuacja komunikacyjna polega na tym, iż do Rozmówcy numer jeden - mężczyzny - ktoś dzwoni. Zawsze to więc Rozmówca nr 1 telefonik odbiera. Rozmówca numer 1 uczestniczy w konwersacji z drugą personą. Tu wszędzie dialogi prowadzą dwie jednostki, nie więcej.
Z główną postacią konwersującą, toteż z Rozmówcą nr 1 ja jako autor się utożsamiam. Ogólnie stopień utożsamienia się z bohaterem może być większy, a czasem nieco mniejszy. Nie bez przyczyny czasami po prostu wprost pada posiadające zdrobniałą formę imię Patryczek. A przecież moim pierwszym imieniem jest Patryk (a drugim zaś Daniel). Zapoznając się z dialogami, czytelnik może logicznie dostrzegać, jakbym to właśnie ja rozmawiał z daną wykreowaną, męczącą, nagabywującą postacią interlokutora.
Obecne w tym wydanym zbiorku scenariusze rozmów telefonicznych nadają się do realizacji w formie wspaniałych słuchowisk (zatem artystycznych form przeznaczonych do słuchania), jednakże gdyby dany scenariusz miał być jako słuchowisko zrealizowany, to wówczas zawsze rolę głosową Rozmówcy nr 1 ja bym musiał odgrywać, innej możliwości nie ma. Bowiem role Rozmówcy o numerze 1 są wyłącznie dla mnie przeznaczone, do odegrania. Pisząc role Rozmówcy numer 1, myślałem właśnie o sobie, o moim usposobieniu czy charakterze - jest to znamienne i istotne.
Oto w przypadku zdecydowanej większości tutejszych scenariuszy do głównego, pozytywnego bohatera dzwoni chłopiec - przedstawiciel płci męskiej. Chłopcy wydzwaniający mają należyte barwy głosów, nie brzmią oni zatem zbytnio staro. Jedynie w przypadku czterech scenariuszy (Karnet promocyjny na siłownię, Zadzwoniła do mnie pani pracowniczka kasyna!, Oferta wycieczki autonomicznym autobusikiem do strefy podmiejskiej?, Romantyczne zwiedzanie alejek w hipermarkecie?) główny bohater konwersuje z kobietą.
W dialogach nierzadko występują określenia obraźliwe, wulgaryzmy czy językowe poniżania, skierowane przeciwko Rozmówcy pierwszemu, czyli najważniejszemu. Od wielu konwersujących chłopców emanują: arogancja, agresja, bije z nich wysoka pewność siebie. Językowe zbrutalizowanie, agresję i wulgaryzację uznałem za konieczne artystyczne zabiegi, których nie mogło, według mego mniemania, zabraknąć.
Rozmowa telefoniczna jako forma dialogowa stanowi ciekawe pole do manewru, do popisu; poprzez owy gatunek można chociażby przedstawić charakterystykę samego siebie czy ukazać pewne negatywne zjawiska społeczne bądź na przykład osobiste, skryte pragnienia, marzenia.
W rzeczywistym świecie ma prawo się zdarzyć, że nastoletni, nieznajomi chłopcy wydzwaniają do osób sławnych, popularnych, do celebrytów na ich prywatne numery komórkowych aparatów. Takie postawy dzwonienia mogą naruszać spokój komunikacyjnych stron. Z różnych powodów takie męczenie na odległość może następować. Oto niektórzy młodzieńcy pragną zaznawać rozrywki, odpoczynku bądź rozbawienia, chcą wyeliminować u siebie poczucie nudy albo wyładować na kimś swe frustracje lub agresywność nadmierną. A czasem wydzwaniająca persona przebywa wśród jakiejś grupy - i po to dzwoni do sławy, aby zintegrować się, zacieśnić więzi ze swymi znajomymi, rówieśnikami, aby wspólnie z nimi się pośmiać, zabawić kosztem cudzym. Lecz dzwonienie do sławnych jednostek nie musi być jedynie czymś na wskroś negatywnym. Bo przecież niektóre młode osoby mogą dzwonić do kogoś, ponieważ go podziwiają, gdyż chcą wyrazić uwielbienie, szacunek do człowieka sławą opromienionego.
Naturalne jest dzisiaj, że ludzie dzwonią do siebie na komórki. Jest to przykład nowoczesnej komunikacji.
Ja uważam napisane przeze mnie scenariusze za piękne, ciekawe, intrygujące.

Patryk Daniel Garkowski