Rozmowy telefoniczne z maja 2023 roku

  Czasami jest tak, że dzwoni do nas na telefon komórkowy ktoś nieznajomy i coś nam proponuje, czegoś chce. W dzisiejszych czasach powszechne jest zjawisko telemarketingu. Tego rodzaju sytuacje dialogiczne nie stanowią wydumanych i abstrakcyjnych, lecz okazują się być czymś zupełnie realistycznym.
  Nierzadko też jest tak, iż do dorosłych panów dzwonią jacyś aroganccy, dążący do wzbogacenia się tanim kosztem czy bezkosztowo nastoletni chłopcy. A czasami mogą oni po prostu zadzwonić, żeby się pośmiać z ofiary i zacieśnić tym samym więzy społeczne ze swymi równie podłymi co oni rówieśnikami, nasłuchującymi konwersacji wygodnie, w trybie głośnomówiącym.
  Ofiarą komunikacyjną może stać się dzisiaj nie tylko osoba sławna - choćby wspaniały, wybitny celebryta, ale i jednostka nieznana, przeciętna. Może być nią chociażby kolega, koleżanka z klasy szkolnej agresora bądź agresorki.
  Wymyślone rozmowy telefoniczne zawarte w tym zbiorku opierają się na tym, iż za każdym razem dzwonią do dorosłego pana całkiem nieznajome mu osoby. Na tym polega tutaj koncept. Dzwoniące persony składają różne propozycje. Oferują rozmaitości. Często czegoś od biednego, elokwentnego pana chcą. Najczęściej dzwonią jednak nastoletni chłopcy do postaci dorosłego mężczyzny. A o młodym wieku tych chłopaczków można wnosić na podstawie ich barwy głosu, typowej dla dorastającej młodzieży płci męskiej. Również używane słownictwo potrafi świadczyć o wieku danego nadawcy kodu. Jedynie w przypadku dwóch tutaj zamieszczonych scenariuszy dzwonią do pana jakieś nieokreślone bliżej kobiety, a nie zaś aroganccy młodzieńcy.
  Można się próbować zastanawiać naukowo, czy istotnie w świecie rzeczywistym zwykle to chłopcy dręczą komunikacyjnie swe ofiary poprzez do nich wydzwanianie, czy to ta płeć przeważa, gdy chodzi o telefoniczne atakowanie, dokuczanie.
  W mojej wartej przeczytania książeczce znajduje się dziesięć scenariuszy intrygujących, fikcyjnych rozmów telefonicznych, a oto są ich tytuły: 1) Karnet do saloniku odnowy biologicznej?, 2) Zadzwoniła do mnie pani pracowniczka kasyna!, 3) Oferta wycieczki autonomicznym autobusikiem do strefy podmiejskiej?, 4) Nowy telefonik?, 5) Zbiór boróweczek?, 6) Samozbiory truskaweczek?, 7) Żądanie zakupu hamburgera, napoju i frytek (zatem zestawiku), 8) Badanie wzroku u optyka?, 9) Telefoniczne zaproszenie na kręgle, 10) Elegancki koncert fortepianikowy?.       
  Czytelnik może z łatwością zauważyć, iż aż siedem scenariuszy na dziesięć, a zatem większość tu, posiada tytuły zakończone pytajnikami. Tutejsze znaki zapytania, umiejscowione na końcach tytułów wyrażać potrafią świetnie stany niepewności, powątpiewanie w oferty, propozycje składane przez organizmy nieznajome. Są w mocy sygnalizować obecne tu znaki zapytania, ulokowane na końcach tytułów, że nie powinno się ufać komuś nieznajomemu, który zadzwoniwszy absolutnie nieoczekiwanie, coś proponuje.
  Ostrożnie warto podchodzić do niejednej propozycji telefonicznej czy do niejednego żądania telefonicznego - głosowo wyrażonych. Choćby do żądania zapłaty od razu, z góry, przelewem, kiedy takie polecenie formułuje ktoś posiadający głos nastoletniego chłopca. Budzące podejrzenia mogą być nadto słyszalne w tle śmiechy, chichotania, wyzwiska (dźwięki kolegów, koleżanek dzwoniącej postaci, zatem wokale znajomych, nasłuchujących dialogu toczonego).
  Z kolei wykrzyknik obecny na końcu tytułu w przypadku scenariusza nr 2 wyraża brak akceptacji, oburzenie, zdenerwowanie podmiotu literackiego, nagabywanego mężczyzny - występuje w przypadku tych kreacji brak akceptacji działalności kasyn oraz hazardu. Wykrzyknik skonstruowany w tytule scenariusza nr 2 stanowi zatem zupełnie celowy środek artystycznego wyrazu, nie jest on żadnym językowym błędem, nieprawidłowo użytym znakiem interpunkcyjnym. Zarówno wykrzykniki, jak i znaki zapytania w tytułach są w stanie zachęcać do zapoznania się z danym scenariuszem - dialogiem w całości oraz są w możności intrygować, wzbudzać ciekawość u czytelnika bądź u widza.
  Scenariusze, zawarte w zbiorku, przeznaczone są do zrealizowania w postaci pięknych słuchowisk. Wówczas zawsze rolę głosową, aktorską męczonego pana (zatem Rozmówcy nr 1) ja bym odgrywał koniecznie, innej możliwości absolutnie nie ma.

Patryk Daniel Garkowski