RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania Paulina Polko, Roman Polko

Recenzje książki: RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania (20) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Sztukater.pl Monika Sylwia B

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Rozgromić konkurencję. Sprawdzone w boju metody dowodzenia, motywowania i zwyciężania" to książka, którą od dawna chciałam przeczytać, a tym bardziej teraz, kiedy ukazało się wydanie rozszerzone o dział poświęcony odpowiedzialności – na wojnie i w zarządzaniu. Właśnie na tej płaszczyźnie porównawczej – dowództwo w wojsku, a dowództwo w życiu cywilnym, a konkretnie w firmie, sadza się cała idea tej niecodziennej publikacji. Przyznam, że miałam pewne obiekcje zasiadając do lektury, bo choć książką budziła moje zainteresowanie od dawna, to nie do końca rozumiałam zasadność jej powstania – bo co może mieć wspólnego prowadzenie firmy z wojną? Jednak fakt, że jej współautorem jest generał Roman Polko, postać kontrowersyjna w niektórych kręgach, lecz i niekwestionowany autorytet w swojej dziedzinie, przeważyła o mojej chęci posiadania tej książki. Gwoli przybliżenia sylwetki generała Polko, wystarczy wspomnieć, że był on dwukrotnym dowódcą elitarnej jednostki specjalnej GROM. Brał udział w misjach – Jugosławia, Kosowo, Irak, Afganistan. W hierarchii wojskowej doszedł do generała dywizji, a od czasu przejścia do rezerwy, jak też i po zakończeniu służby wojskowej zajmował stanowiska między innymi w resorcie MSWiA i BBN. Zatem jako fachowiec od wojskowości posiada wszystkie niezbędne cechy, w tym doświadczenie teoretyczne i praktyczne uprawniające go do bycia autorytetem w tej kwestii. Ciśnie się na usta pytanie, co wojskowy może wiedzieć o zarządzaniu w firmie? Okazuje się, że w świecie biznesu zachodzi wiele korelacji z wojskiem. Generał Polko swoją książką ukazuje nam swój punkt widzenia na tę kwestię, a na uwagę zasługuję to fakt, że temat jego rozprawy doktorskiej dotyczył właśnie zarządzania o dowodzenia jednostkami specjalnymi. Książkę rozpoczyna dział poświęcony osobie lidera – dowódcy w wojsku i menadżera w firmie, jego cechom, predyspozycjom i roli w strukturze. Zostaje omówione takie kwestie jak planowanie, strategia, określenie misji, rozumienie zagrożeń. Niesamowite jest to, jak wiele punktów stycznych można odnaleźć analizując strukturę armii z firmą, tudzież instytucją. Rozdział drugi to zagadnienia związane z zespołem. Na zasadzie budowania braterstwa w szeregach żołnierzy, autor wyjaśnia sposoby pracy szefa z podwładnymi w firmie. Niezbędnymi posunięciami okazują się tu być takie kwestie jak rozeznanie wśród pracowników, poznanie ich, stworzenie systemu motywacyjnego opartego na nagradzaniu i karaniu, umiejętność dyscyplinowania, uczenie ludzi jak też uczenie się od nich. Nieodzownym atrybutem dobrego szefa, na wzór dobrego dowódcy w armii, jest umiejętność zarówno awansowania, jak i zwalniania. W książce znajdziemy także rozdziały poświęcone zagadnieniom konfliktu, jego źródłom i sposobom rozwiązywania, a także współdziałaniu i sztuce negocjacji. Szczególnie interesujące były opowieści generała z czasów jego czynnej służby – nawiązanie do operacji GROM – u w Iraku w kontekście rozważań nad kwestiami determinacji i ryzyka. Jednak z największym zaciekawieniem czytałam ostatni dział, opowiadający o elitarnej amerykańskiej szkole wojskowej – Ranger. Generał podzielił się swoimi wspomnieniami z kursu jaki tam odbył, który śmiało można określić morderczym – dość wspomnieć o wyśrubowanych normach fizycznych jakie należy spełnić –po dwie minuty na 52 prawidłowe pompki i 62 skrętoskłony, przebiegnięcie 3200 m w czasie poniżej 14 minut i 50 sekund, przepłynięcie 15 m z kilkukilogramowym oporządzeniem czy skos z 3 m wieży z zakrytymi oczami. Iście kaskaderskie wyczyny, które jak przekonuje generał Polko, wyrabiają cechy charakteru niezbędne na wojnie i w prowadzeniu biznesu. Na szczęście dla menadżerów, by dobrze zarządzać firmą i ludźmi nie trzeba zaliczać kursu Ranger. :)

2. Recenzja: Rzeczpospolita .AK, 2012-06-18

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Czy metody kierowania ludźmi w koszarach albo na polu bitwy można wykorzystać w przedsiębiorstwie? Na te i podobne pytania odpowiada generał Roman Polko, dwukrotny dowódca elitarnej jednostki GROM, uczestnik misji zagranicznych WP, który od kilku lat doradza firmom i korporacjom. Książka „RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania" została napisana wspólnie z „zatwardziałym cywilem", jak określono generałową dr Paulinę Polko.
   
   To przyjemna lektura, nieprzypominająca nudnych dywagacji na temat strategii wojskowych. Generał mówi, jakie cechy osobowości sprawdzają się w określonych sytuacjach, jakie błędy popełniali znani dowódcy. Opowiada o ryzyku, determinacji. Czerpiąc z własnych doświadczeń podpowiada, co z tych umiejętności można wykorzystać w świecie, w którym do rozwiązywania problemów nie używa się karabinu.

3. Recenzja: infosocialmedia.blogspot.com Łukasz Dębski, 2012-06-16

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Książka składa się z 10 rozdziałów, w których formułowane są "rozkazy" jak należy działać w firmie:
   Lider. Be, know, do.
   - Bądź kreatywny, wykazuj inicjatywę.
   - Bądź pewny decyzji, których podejmujesz
   - Wymagaj, ale pamiętaj i o ludzkich możliwościach
   - Poznaj swoich ludzi i wykaż zrozumienie dla ich problemów ale niech wiedzą kto jest szefem
   - Dyscyplinowanie zacznij od siebie
   - Nawet jeśli jesteś w czymś dobry nie wykonuj pracy za swoich ludzi
   - Zadbaj o wyszkolenie zastępcy
   
   Zespół.
   - Nie łudź się, że gdy zwolnisz obecnych pracowników na ch miejsce przyjdą lepsi. Będą tacy sami albo gorsi.
   - Jeśli nie chcesz z kimś pracować, to masz do tego prawo; ale miej również odwagę, by sameu zwalniać bezpośrednich podwładnych
   - Szukając pracowników, możesz wziąć tuch, którzy są na rynku, ale czy nie lepiej samemu wyszkolić sobie zespół sukcesu?
   - Budując zespół zapomnij o sympatiach i sentymentach. Nie twórz stanowisk dla ludzi ale szukaj ludzi na stanowiska
   - Dbaj o osobisty rozwój podwładnych
   - Dyscyplinowanie zespolu zacznij od siebie
   - Wymagaj najpierw tegu, czego najpierw sam nauczyłeś swoich podwładnych
   - Pozwól podwładnym czegoś Ciebie nauczyć
   - To ludzie budują sukces a nie stanowiska i procedury
   
   Kryzys.
   - Najczęściej nie masz wpływu na to, czy kryzys przyjdzie, czy nie. Potraktuj go więc jako szansę a nie problem
   - Stwórz plan walki z kryzysem
   - Spraw by podwładni realizowali plan walki z kryzysem z pełnym zaangażowaniem
   - Dbaj o utrzymanie ducha walki
   - Stań na czele ludzi i osobiście poprowadź ich do boju
   - Nie obarczaj ludzi swoimi problemami
   - Zaufaj ekspertom
   
   Zmiana.
   - Nawet najlepszy zespół może okazać się niepotrzebny
   - Nie wystarczy, że wczoraj byliście świetni, jutro musicie być jeszcze lepsi
   - Jeśli sam nie zadecydujesz o sobie, twoi przeciwnicy uczynią to za Ciebie
   - Nie czekaj na zmianę standardów, twórz je sam
   - Zmiana jest częścią działania, bez niej nie ma oczekiwanego sukcesu: awansu, podwyżki, uznania
   
   Determinacja i ryzyko.
   - Nie licz ilu ludzi ma przeciwnik, licz na swoich ludzi
   - Sam decyduj o swoim zespole, przełożonych informuj co zamierzasz zrobić
   - Działaj świadomie, nie zaś pod wpływem emocji
   - Walcz do końca, nie poddawaj się nidgy
   
   Konflikt i współdziałanie.
   - Pracujący na budowie wie, że buduje dom, a nie jesynie układa szeregi cegieł. A czy wie, co tworzy, ten, co w w firmie klepie tabelki w Excelu?
   - Konflikt w instytucji to nie ptoblem. Problem to nieumiejętnośćrozwiązania konfliktu
   - Ludzie są tak skonstruowani, że czasem muszą ze sobą walczyć. Zamiast to tępić, wystarczy przekierować tę energię na walkę z przeciwnikiem
   - Szukając źródła konfliktów w firmie często wystarczy sprawdzić kto nic nie robi.
   - Walcząc z dziejszym konkurentem, warto pilnować, by nie narobić sobie zaciekłych wrogów – jutro możliwe, że przyjdzie nam z nimi współpracować.
   
   Negocjacje.
   - Skoro zdecydowałeś sięna negocjacje, szanuj swojego rozmówcę
   - Ustal wczesniej co dla Ciebie bedzie sykcesem w prwadzonych negocjacjach
   - Bądź uprzejmy ale twardy
   - Pamiętaj, że nie musisz od razu wynegocjować pokoju
   - Jako podwładny negocjuj ostro z szefem warunki swojego funkcjonowania w firmie
   - Szanuj współpracowników i kooperantów, ale nie pozwól by oni sami ustatali warunki Waszego współdziałania
   - Nawet gdy masz przewagę spraw by druga strona również poczuła się zwycięzcą.
   
   Zwycięstwo.
   - Zanim zaczniesz zwyciężać, zastanów się, co chcesz wygrać
   - Koncentruj się na realizacji wizji, nie zaś na pojedynczych bitwach
   - Zbuduj zespół zwycięstwa z ludzi głodnych sukcesu
   - Zadbaj, by konkurenci nie czuli się upokorzeni twoim zwycięstwem
   - Przegrywasz w chwili gdy uznajesz, że zostałeś pokonany. Jeśli walczysz do końca, nawet w pozornie beznadziejnej sytuacji, cały czas masz szansę na zwycięstwo
   
   Ranger school. Szkoła leadershipu w błocie.
   Postscriptum.
   
   Podsumowanie
   Książkę czyta się bardzo szybko, dużo jest w niej przykładów z życia generała, jednak nieraz brakuje odniesienia do rzeczywistych sytuacji w firmie, przykładów z polskich czy zagranicznych firm.
   Ważne jest w książce to, że próbuje ona pokazać, że to co wiele osób sądzi o wojsku to stereotyp.

4. Recenzja: abaranski.pl Adam Barański, 2012-06-13

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Gdy miałem osiemnaście lat i dostałem wezwanie do stawienia się przed komisją wojskową, padł na mnie blady strach. Nucąc pod nosem piosenkę „Chabry z poligonu” ze spuszczoną głową udałem się pod wskazany na wezwaniu adres. Kiedy po pewnym czasie mnie wywołano, miałem już przerobione wszystkie możliwe strategie otrzymania kategorii dyskwalifikującej mnie ze służby w wojsku. Niestety żadnego z pomysłów nie udało mi się wdrożyć – całe badanie komisji polegało na tym, że kazano mi zrobić przysiad i skłon oraz wymienić języki, którymi umiem się posługiwać. Kiedy odpowiedziałem, że znam aż 3 języki, dowcipny umundurowany szef komisji stwierdził z uśmiechem, że w takim razie to on wyśle mnie do Afganistanu i zamaszystym ruchem na jakimś świstku wypisał wielkim literami – kategoria A.
   
   Kiedy dostałem do zrecenzowania książkę napisaną przez generała Romana Polko oraz Paulinę Polko pod tytułem Rozgromić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie miałem wiele obaw. Czego o zarządzaniu można nauczyć się m.in. od osoby reprezentującej instytucję, która opiera się na silnej hierarchii i cóż…. jakby to powiedzieć… niezbyt wysokiej renomie? Okazuje się jednak, że o wiele więcej, niż można by się spodziewać.
   
   Wyobraźmy sobie następującą sytuację – nasz oddział otrzymał za zadanie przeprowadzenie niezwykle trudnej misji polegającej na odbiciu platformy wiertniczej z rąk terrorystów. Nasi żołnierze są słabo wyposażeni, widoczna jest przewaga liczebna przeciwnika. Jak mamy ich zmotywować naszych ludzi do walki? Jak dobrać optymalny skład do wykonania misji? Jak unikać konfliktów, które mogłyby wpłynąć na powodzenie operacji? Polko, który jest generałem z bogatym doświadczeniem i wiele lat dowodził różnymi oddziałami w Kosowie i Iraku, faktycznie spotykał się z podobnymi problemami.
   
   Opisaną przez mnie sytuację da się oczywiście przenieść na świat biznesu. Mamy wielki przetarg do przygotowania – kryzys, spadek motywacji i niedobory (np. czasu) będą dokładnie tak samo pojawiać się i u nas. Często trudno jest wybrnąć z takiej sytuacji, ale każdy przyzna, że krzyczenie i poganianie na wiele się nie zda. Podobnie jest w wojsku – trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem generała Polko, że opierdol przestał być motorem postępu.
   
   Rozgromić konkurencję nie jest typowym poradnikiem, mówiącym jak szybko osiągnąć jakiś efekt. Tak naprawdę niewiele jest w tej książce informacji o zarządzaniu i marketingu, nie ma gotowych rozwiązań typu: 3 genialne sposoby aby osiągnąć sukces. Wiele jest w niej natomiast informacji politologicznych i historycznych (analiza bitwy pod Grunwaldem, albo dokonań Aleksandra Macedońskiego), bardzo wiele jest anegdot z życia generała oraz opisów problemów z jakimi spotykał się dowodząc GROM-em, a także informacji o funkcjonowaniu polskich i zagranicznych sił specjalnych. Zapewne niektórym się to spodoba, a innym nie. W książce wiele uwagi poświęca się też tematom takim jak rola przywództwa, walka ze słabościami i ograniczeniami, obowiązkach jakie spoczywają na liderach, samorozwojowi, komunikacji, dyscyplinie itd.
   
   Książkę czyta się naprawdę bardzo dobrze – historie z życia generała naprawdę urozmaicają lekturę. Anegdoty opisane są ciekawym językiem, ale mówią też wiele o kulisach zarządzania oddziałem w Polsce. A to różni się znacznie od tego, co znamy tylko z bajkowych scen z amerykańskich filmów. Rozgromić konkurencję jest też bardzo dobrze wydane – ilustracje, wykresy i wyróżniające się sekcje zdecydowanie uprzyjemniają czytanie.
   
   Podsumowanie w krótkich żołnierskich słowach: warto przeczytać, nawet jeśli tematyka militarna nas odstrasza.

5. Recenzja: treco.pl Mateusz Korpała, 2012-05-09

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Przez ponad 26 lat cały czas kimś kierowałem, dowodziłem i byłem przygotowywany do objęcia wyższych stanowisk służbowych” - cytat ten stanowi idealny wstęp do tego, czego możemy spodziewać się po treści zamieszczonej w książce generała Romana Polko oraz dr Pauliny Polko - „RozGROMić konkurencję”. Jeżeli czytelnik spodziewa się w niej ujrzeć sterty suchych, jednoznacznych informacji - to poczuje się niczym mało rozgarnięty złodziej rabujący bank, który zamiast upragnionych pieniędzy w skarbcu widzi kilka tysięcy bezcennych staroegipskich papirusów, z którymi nie wie, co zrobić - osoba ta będzie mocno zdegustowana. Książka stanowi zbiór fenomenalnych, praktycznych porad dla środowiska biznesowego.
   
   W tej publikacji generał Polko ukazuje zakres licznych militarnych zachowań i procesów, które mogą być wzorem do naśladowania dla przedsiębiorstw komercyjnych i organizacji publicznych. A to wszystko poprzez doświadczenie zdobyte podczas zagranicznych misji w Macedonii, Kosowie, Afganistanie i Iraku oraz dzięki wnioskom wyciągniętym z dowodzenia elitarną jednostką komandosów GROM, a także wnioskom z uczestnictwa w szkoleniach militarnych.
   
   W książce wyodrębniono dziewięć części tematycznych, które harmonijnie się ze sobą łączą. Zagadnienie przywództwa, rozważania na temat cech dobrego lidera, który w armii ma szczególne znaczenie, tworzą pierwszą jej część. Autorzy piszą w sposób niebywale niestandardowy oraz treściwy o roli dowódcy i jego pożądanych atrybutach oraz zachowaniach w sytuacjach kryzysowych. Efektem treści zawartych w tej części była moja refleksja na temat sytuacji, w których pracownicy przedsiębiorstw szczerze nienawidzą swoich przełożonych i vice versa. Z drugiej strony wiemy, że w wojsku żołnierze oddają własne życie za swoich dowódców…
   
   Kolejne części książki traktują o zachowywaniu się zespołu, jego wewnętrznych interakcjach, o efektywnym tworzeniu grupy, która będzie się uzupełniała i wspierała. Trzeba także wiedzieć, jak ma zachować się lider, a jak zespół, w sytuacjach kryzysowych. Zarówno w wojsku, jak i w firmach istnieje silna potrzeba komunikacji na wysokim poziomie. Autorzy są świadomi skutków dynamicznie biegnącego czasu, który determinuje wszechobecne zmiany. W związku z tym zachodzi obowiązek konsekwentnego działania, stałego rozwoju oraz stawiania sobie coraz to bardziej ambitnych wyzwań. Z tym wątkiem łączy się dążenie do wyznaczonego celu. Trzeba przy owym dążeniu oszacować ryzyko i następnie podjąć racjonalną decyzję. Twórcy wspominają o różnicach w konsekwencjach między braniem odpowiedzialności za swoje działanie, a pasywnością decyzyjną w wielu sytuacjach.
   
   „RozGROMić konkurencję” nie pomija treści związanych z zachowaniem grupy podczas wykonywania danego projektu. Uczestnicy zawsze muszą się nawzajem wspierać. Konflikt jest według autorów rzeczą naturalną, jednak bardzo ważne jest umiejętne opanowanie konfliktu i wykorzystanie go przy tworzeniu późniejszej wartości dodanej. Z kwestią konfliktu wiążą się negocjacje. Twórcy książki umieszczają cenne wskazówki, jak je przeprowadzać, na co uważać podczas tego procesu. Trzeba szanować drugą stronę negocjacji, by poprzez proces łagodzenia konfliktu nie stworzyć nowego ogniska niepokoju. Zwycięstwo może być złudne. Wygrana jest ważna tylko wtedy, gdy wiemy, o co walczymy i mamy wizje korzyści, jakie ona daje. O specyfice zwyciężania traktuje dalsza część rozdziału.
   
   Książkę kończy niezwykle sugestywny opis elitarnego szkolenia wojskowego „Ranger School”. Autorzy traktują o niezwykle wzniosłych przesłankach uczestnictwa w szkoleniu, jego morderczym przebiegu i ponadczasowych wartościach zyskanych po jego przebyciu.
   
   Czytając „RozGROMić konkurencję” czuje się czystą satysfakcję z każdego kolejnego słowa. Język książki, mimo terminologii wojskowej, powoduje niezwykłą łatwość w rozumieniu jej treści. To pozycja pozostawiająca po sobie wielkie wrażenie. Z nieodpartą pokusą przeczytam ją po raz kolejny. W dziesięciostopniowej skali daję książce solidne piętnaście. Bez wątpienia jest to tematyczny biały kruk w polskiej literaturze.

6. Recenzja: teslawski.wordpress.com 2012-04-03

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jak zobaczyłem na okładce gen. Romana Polko w stroju napoleońskim to natychmiast skojarzyłem tę książkę ze „Sztuką wojny” Sun Tzu. Upewniłem się w swoich oczekiwaniach, gdy przeczytałem podtytuł „Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania”. Tak, taką książkę napisał sławny dowódca Gromu wraz z żoną dr Pauliną Polko. Na ostatniej stronie okładki jest z resztą cytat z Sun Tzu. Wiedziałem zatem, że będzie to książka, która na bazie doświadczeń wojskowych pokaże jak skutecznie zwyciężać.
   
   Tytuły rozdziałów wzbudziły jeszcze bardziej mój apetyt na książkę bo zawierały te pojęcia jakich zazwyczaj się szuka w biznesie. „Zespół”, „kryzys”, „zmiana”, „negocjacje”, „zwycięstwo” i tylko ostatni tytuł sugerował dawkę sztuki wojskowej „Ranger School. Szkoła leadershipu w błocie”. Przystąpiłem więc do uważnej lektury, bo w strategii liczy się każde zdanie i słowo.
   
   Na początku było całkiem nieźle. Rzeczywiście widać było, że doświadczenie generała jest abstrahowane przez jego żonę na rzeczywistość biznesową. Było sporo tej wojskowości, ale znajdowałem też niezbędne uogólnienia. Rzeczywiście, pomyślałem, będzie to polski Sun Tzu. Wydaje mi się nawet, że ta książka powstała pod wpływem lektury wielkiego Chińczyka. Muszę w tym miejscu oddać, niewojskowe, honory żonie generała, Paulinie Polko, bo całe to uogólnianie musiało być dokonane przez nią. Wartość książki rosła w moich oczach z każdą stroną.
   
   Niestety tej wojskowości było coraz więcej, a wniosków do zastosowania w biznesie coraz mniej. Poznałem bardzo dokładnie całą historię kariery wojskowej generała. Poznałem ją z takimi szczegółami, że obawiam się wielkiej poczytności tej książki wśród służb specjalnych naszych wrogów. W końcu nie każdy generał, który osiągnął tak wielki sukces, pisze o tym jak to zrobił. I nie chodzi o nazwy jednostek i taktykę walki, ale o najważniejsze, o organizację, logistykę i sposób motywowania żołnierzy.
   
   Abstraktów pani Pauliny Polko było coraz mniej, aby w końcu, przy niektórych rozdziałach sprowadziły się do wypunktowanych haseł na końcu. Czytelnik musi sobie z tym radzić sam. Sprawdziłem, rzeczywiście zapał żony generała malał wraz ze wzrostem szczegółowości opisów sztuki wojennej. Sztuka abstrahowania to szczególna umiejętność i nie każdy ją posiada. Dobry strateg, a takim z pewnością jest generał, powinien to przekazać czytelnikowi. Nie można oczekiwać tego od ludzi, którzy na co dzień uwikłani są w problemy z własnym biznesem.
   
   Problem mój z tą książką jest tylko taki, że generał nie użył swoich umiejętności i nie dokonał tego, czego przed wiekami dokonał Sun Tzu. Pani Paulina Polko próbowała wcielić się w rolę wielkiego stratega i doskonale ją odegrała, póki starczyło jej zapału lub cierpliwości. Generał jest ewidentnie zafascynowany swoją historią i swoim sukcesem. Nie wiem tylko, czy ja też muszę.
   
   Polecam więc tę książkę tylko w tym zakresie, który zawiera tekst dr Pauliny Polko, wielkiego stratega. Pozostałą część książki polecam fanatykom historii wojskowości.

7. Recenzja: wiadomosci.wp.pl 2012-03-16

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Gen. Roman Polko, były dowódca GROM, komandos, spadochroniarz i maratończyk wraz z żoną dr Pauliną Polko, dziennikarką i politologiem, wydali poradnik dla liderów biznesu. W "RozGROMić konkurencję - Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania" przekonują jak skutecznie zarządzać zespołem, motywować pracowników, osiągać sukcesy.
   
   Paulina i Roman Polko twierdzą, że doświadczenia wyniesione z wojska można przełożyć na grunt cywilny. "Chcieliśmy pokazać, że dylematy, przed którymi stają menedżerowie, są z powodzeniem rozstrzygane przez dowódców różnych armii. A przy okazji walcząc z wojskowym stereotypem, próbowaliśmy udowodnić, że często to w korporacji można spotkać więcej bezsensownej dyscypliny, działań na pokaz czy zwykłego marnotrawstwa niż w armii".
   
   "Cywile, zwłaszcza w Polsce, rzadko korzystają z doświadczeń armii"
   
   Gen. Roman Polko, były dowódca GROM, mówi o sobie "żołnierz z krwi i kości". W najnowszej publikacji m.in. streszcza historię GROM-u, opowiada o misjach, w których brał udział (Kosowo, Irak, Afganistan) z punktu widzenia stratega. Mówi o sukcesach i porażkach, konsekwencjach podejmowanych w wojsku decyzji.
   
   Poprzez zamieszczone w książce tabele, wykresy, zdjęcia, wycinki prasowe czytelnik zyskuje wiedzę m.in. o tym: jak wyglądają szkolenia wojskowe, jakie zasady obowiązują w elitarnych jednostkach innych krajów (m.in. w amerykańskim 75 Pułku Rangersów). W tle - ciekawostki o historycznych przywódcach i bitwach (m.in. napoleońskich, stąd nawiązanie do Napoleona Bonapartego na okładce książki).
   
   Na wstępie autorzy próbują się też zmierzyć ze stereotypami o polskim wojsku. "Nie mamy w Polsce najlepszego zdania o armii. Gruby, opity, wiecznie wrzeszczący na podwładnych i niezbyt inteligentny żołnierz to typowy bohater dowcipów, chętnie opowiadanych przez cywili. Przez lata, kiedy obowiązywała zasadnicza służba wojskowa, jej unikanie było powodem do chluby, a nie do wstydu. Panowało przekonanie, że czas spędzony przymusowo na nauce zasad obrony ojczyzny to czas stracony. Pajacyki na porannych zaprawach, nieustanny dryl, obsesyjne przywiązanie do „utrzymywania czystości”, ćwiczenia rzutu granatem „na sucho” czy niestrawne jedzenie to najczęściej wymieniane „doświadczenia” cywili z kontaktu z armią. (...)
   
   Wyniesione z tych "doświadczeń" wrażenie przaśności, absurdalności, braku profesjonalizmu i kompletnej nieprzydatności wojska zbudowało na lata krzywdzący wizerunek polskiej armii, zwłaszcza wśród wykształconej części społeczeństwa.
   
   "Opierdol" przestał być motorem postępu
   
   Nic więc dziwnego, że cywile, zwłaszcza w Polsce, rzadko korzystają z doświadczeń armii w zakresie zarządzania i leadershipu. Zakładają bowiem, że wszechobecny w wojsku rozkaz jest podstawą budowania relacji przełożonych z podwładnymi. Tymczasem to właśnie armia najlepiej szkoli liderów zdolnych podejmować samodzielne, kreatywne, trudne decyzje, wymagające twórczego sposobu myślenia, co więcej, decyzje obarczone wysokim ryzykiem, bo ich koszt może być wysoki, łącznie z zagrożeniem życia własnego i podwładnych. Dziś w armii nie wystarczą nakazy i wrzask. „Opierdol” przestał być motorem postępu" - przekonują Paulina i Roman Polko.
   
   W firmie jak na polu bitwy
   
   Czego menadżer może dowiedzieć od stratega wojskowego? "Wiele działań, jakie podejmuje się w „cywilnych miejscach pracy”, podobnych jest do tych, które obserwuje się na polu bitwy. Kierowanie nawet małą firmą czy częścią większej spółki zakłada wszak budowanie strategii „wojny”, tworzenie taktyki prowadzenia „bitew” i ewoluowanie pierwotnych założeń.
   
   Priorytetowe traktowanie realizacji misji nad funkcjonowaniem organizacji wymusza nieustanne reorganizacje w obliczu nowych wyzwań. Istnienie wrogów zwanych konkurentami każe nie tylko rozpoznawać strategię ich działania, ale i zaplanować własną odpowiedź na ich aktywność. Bywa, że z przeciwnikiem trzeba zasiąść do negocjacji, czasem podpisać rozejm czy pakt o nieagresji, ustalić linie ognia lub wspólne sektory działania".
   
   Paulina i Roman Polko dokonują analizy błędów najczęściej popełnianych przez liderów. Podpowiadają, jak pokonać rutynę, która wkradła się do zespołu, w jaki sposób nagradzać i karać pracowników oraz czego uczyć się od podwładnych.
   
   "Najczęściej to szefowie są przekonani, że ich podwładni nie chcą zmiany. Sami nie są jednak w stanie przedstawić ani inspirującej wizji przyszłości po zmianie, ani nawet drobnych korzyści, a często nawet samego celu proponowanych zmian. (...) Są jednak sytuacje, w których brak nowych wyzwań powoduje najpierw spadek jakości pracy zespołu, jego zniechęcenie, obniżenie poziomu zaangażowania w pracę, a następnie odejście tych najaktywniejszych i najambitniejszych.
   
   Czego uczyć się od terrorystów?
   
   Perfekcjonistami pod względem utrzymywania stałej gotowości są terroryści, których globalną sieć charakteryzuje decentralizacja, skrytość, mobilność, szybki przekaz, sięganie po najnowsze technologie i ciągły rozwój; można mieć pewność, że ich organizacja — nawet po stracie lidera — nie ucierpi na tyle, by się rozpaść. Kluczowa dla jej trwania w dobrej kondycji jest właśnie nieustanna zmiana: miejsc działania, stosowanych metod, kryjówek, źródeł finansowania. Dzięki temu terroryści są ciągle o krok do przodu przed najpotężniejszymi państwami świata zjednoczonymi w koalicji do walki z globalnym terroryzmem. Najlepsze agencje wywiadowcze nie były w stanie przewidzieć największych i najbardziej spektakularnych zamachów ostatnich lat.(...)
   
   Choć brzmi to jak herezja, warto się tego od nich uczyć. Szczególnie posługiwania się takim orężem, jak: czas, przestrzeń, unikanie walki czy uderzenie z zaskoczenia" - podkreślają autorzy.
   
   "Nie wystarczy, ze wczoraj byliście świetni. Jutro musicie być jeszcze lepsi"
   
   Jak być dobrym szefem? Oto kilka rad zawartych w książce:
   
   • Nie łudź się, że najtrudniej jest wygrać pierwsza wojnę. Prawdziwe wyzwanie to: nie przegrać kolejnej.
   
   • Nawet najlepszy zespół może okazać się niepotrzebny. Twój też.
   
   • Nie wystarczy, że wczoraj byliście świetni. Jutro musicie być jeszcze lepsi.
   
   • Możesz zwlekać z podjęciem decyzji. Ale jeśli sam nie zadecydujesz o sobie, Twoi przeciwnicy uczynią to za Ciebie.
   
   • Możesz czekać na zmianę standardów. Ale możesz też sam je tworzyć.
   
   • Ludzie mogą Cię zapewniać, że jest świetnie tak, jak jest. Ale bez nowych wyzwań najlepsi zaczną odchodzić.
   
   • Zmiana jest częścią działania. Bez niej nie ma oczekiwanego sukcesu: awansu (zmiana), podwyżki (zmiana), uznania (zmiana).
   
   "Jeśli naprawdę nie musisz, nie kwestionuj decyzji przełożonych"
   
   Jak stworzyć dobry zespół? Wystarczy kierować się określonymi zasadami.
   
   Zadania dla zespołu:
   
   • Słuchaj poleceń. Jeśli naprawdę nie musisz, nie kwestionuj decyzji przełożonych, akurat gdy mamy kryzys.
   
   • Zachowaj jedność. Walcz z zewnętrznym wrogiem, a nie we własnym gronie. Spory z kolegami odłóż na lepsze czasy.
   
   • Nie traćcie ducha walki
   
   • Wyeliminujcie słabe ogniwa
   
   Zadania dla szefa:
   
   • Stań na czele swoich ludzi i bądź otwarty w podejmowaniu decyzji
   
   • Nie przeszkadzaj swoim ekspertom
   
   • Uchroń zespół od swoich problemów
   
   W czym tkwi tajemnica sukcesu wojskowego szkolenia?
   
   "Nie ma na świecie, może poza Kościołem katolickim rozumianym jako zhierarchizowana instytucja, a nie wspólnota ludzi wierzących, drugiej takiej struktury, która by sama szkoliła liderów na własne potrzeby i w dodatku robiła to tak dobrze, jak wojsko. Tu każdego żołnierza od pierwszego dnia szkolenia przygotowuje się do przejęcia dowodzenia — wszak na polu bitwy jego bezpośredni przełożony może w każdej chwili zginąć, a wojna trwa. W dodatku w wojsku od początku kieruje się innymi liderami — za podwładnych też się ma dowódców. Tam, gdzie jest choćby dwóch żołnierzy, jeden z nich jest dowódcą („starszym”). Jak słusznie przypominają Amerykanie: "nie dowodzisz tylko podwładnymi, ale również innymi liderami".
   
   "Choć w armii uczy się pokonywania wroga, co czasem oznacza również jego zabijanie, to jednocześnie nigdzie indziej nie stawia się tak mocno na takie wartości, jak: honor, odpowiedzialność, uczciwość, zaangażowanie i ojczyzna. I że nigdzie indziej, w przeciwieństwie do wojska, błędy popełnione w szkoleniu nie są okupywane krwią ludzi w trakcie praktycznych działań" - czytamy w książce.
   
   "Zawsze kimś dowodziłem"
   
   W zwiastunie filmowym reklamującym książkę generał Polko przekonuje:
   
   "Od pierwszej chwili, gdy założyłem mundur, zawsze kimś dowodziłem - dziesięcioma kolegami w szkole oficerskiej, setką komandosów w jednostce specjalnej czy też tysiącem polskich, litewskich i ukraińskich żołnierzy podczas misji w Kosowie.
   
   Zawsze dobrze strzelałem, ale nie to okazało się być najważniejsze. Jako dowódca musiałem sprawdzić się w zarządzaniu wielomilionowym budżetem, budować bazy, przypominające rozmachem niewielkie miasteczka, poruszać się w meandrach biurokracji. (...) Dziś nie jestem zawodowym żołnierzem, ale moje doświadczenie można wykorzystać na polu walki z konkurencją".

8. Recenzja: Antyweb.pl Piotr Peszko, 2012-03-10

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Poradników na temat stawania się idealnym przywódcą, motywowania i sprawiania, że zespół którym zarządzamy będzie super efektywny, a rannych w boju na swoich barkach przeniesie w bezpieczne miejsce jest sporo. Większość napisana jest przez teoretyzujących praktyków (te lepsze), lub praktykujących teoretyków (te gorsze). Co sie jednak dzieje, gdy taką książkę pisze ktoś, kto nie zarządza zasobami, ale ma za zadanie zbudować najbardziej efektywną na świecie super-jednostkę żołnierzy wykonujących zadania specjalne?
   Jest ciekawie
   
   Miks autorski dziennikarki-socjologa i generała-komandosa, którzy przy okazji są małżeństwem wyszedł całkiem zgrabnie. „RozGROMić konkurencję – Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania”, której autorami są dr Paulina Polko i jej mąż gen. Roman Polko jest interesującą pozycją na polskim rynku wydawniczym klasy biznes.
   Wojskowa perspektywa
   
   Podobnie jak w przypadku amerykańskiego hitu zarządzania ludźmi pt. „Team Secrets of the Navy Seals” mamy tu do czynienia z książką przenoszącą reguły działania oddziału specjalnego na zasady zarządzania zespołem. Perspektywa tak samo dobra jak każda inna, ale w przypadku wojska ciekawe jest to, że:
   
   „Nie ma na świecie (…) drugiej takiej struktury, która by sama szkoliła liderów na własne potrzeby i w dodatku robiła to tak dobrze, jak wojsko.”
   
   Jak opisuje to gen. Polko…
   
   „Przez ponad 26 lat służby cały czas kimś kierowałem, dowodziłem i cały czas byłem przygotowywany do objęcia wyższych stanowisk służbowych.”
   
   Osadzenie książki w realiach odziału specjalnego powoduje, że zagłębiając się w treść czujemy się troszkę jak komandos. Jeśli jeszcze przy okazji zagramy w Modern Warfare, to sukces murowany. Chociaż może nie do końca.
   Nie powinniśmy do tej książki podchodzić bezkrytycznie, bo wojsko to nie biznes, a biznes to nie wojsko i mimo zmiękczenia treści dziennikarką ręką Pani Pauliny Polko jest sporo fragmentów, które należy traktować jako specyficzny punkt odniesienia, a nie regułę postępowania.
   Poradnik dla Team Leaderów
   
   Książkę polecam szczególnie ludziom, którzy stanęli u progu konieczności zarządzania ludźmi. Myślę, że będzie przydatna młodym startupowcom, którzy muszą swoje rozentuzjazmowane pierwszymi sukcesami zespoły nakierować na generowanie przychodów i budowanie biznesu.
   
   „Twardość polega na umiejętności powziecia decyzji i jej konsekwentym i uporczywym przeprowadzaniu, zwalczaniu przeciwności, nie uleganiu wpływom postronnym, zdolności panowania nad sobą oraz dużej wytrzymałości…”
   
   Kolejne rozdziały dotyczą
   - bycia liderem,
   - tworzenia i zarządzania zespołem,
   - działań w sytuacjach kryzysowych,
   - świadomości ciągłej zmiany,
   - potęgi determinacji i konieczności podejmowania ryzyka,
   - rozwiązywania konfiktów,
   - prowadzenia negocjacji,
   - doceniania zwycięztw.
   Podsumowanie
   
   „RozGROMić konkurencję” należy do tych książek, po których przeczytaniu przez dość długi czas nie mogę zabrać się za napisanie recenzji. Za dużo myśli krąży wokół nich. Zarówno tych pozytywnych, jak i tych sceptycznych. Ciężko podjąć żołnierską decyzję i wysłać sporo ciekawej treści na pewną śmierć złej recenzji. Z drugiej jednak strony marketingowe wypozycjonowanie tytułu jako klucza do biznesowych oddziałów specjalnych wydaje mi się śmieszne.
   
   Jest to przewodnik – nie podręcznik – dla początkującego kierownika zespołu i jeśli trafi w takie ręce może zdziałać sporo dobrego. Nie należy się jednak spodziewać rewolucyjnych metod i innowacyjnego podejścia. Wszystko, co znajdziecie, to przystępna, wojskowa forma przewodnika po zarządzaniu zasobami ludzkimi.

9. Recenzja: biznes.onet.pl Ewa Magiera, 2012-03-06

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Podobno gdy Napoleon Bonaparte wyznaczał generałów, nie pytał o ich doświadczenie w walce i umiejętności zarządzania grupą, lecz o to, czy mają szczęście. Oczywiście, zwycięstwo nie przychodzi zupełnie przypadkiem – jest raczej wynikiem kombinacji dobrych zbiegów okoliczności, ale także ciężkiej pracy i wypracowania odpowiednich strategii.
   Warto przypomnieć sobie kilka przykładów znanych historycznych zwycięstw, które mogą być inspiracją dla współczesnego człowieka biznesu.
   
   Pyrrusowe zwycięstwo
   
   Często używamy tego zwrotu, lecz nie wszyscy wiemy, skąd on pochodzi. Pyrrus był krewnym Aleksandra Wielkiego. Jego ambicją było dorównanie swojemu słynnemu kuzynowi i stworzenie wielkiego imperium. Początki były dobre: Pyrrus wygrywał kolejne bitwy, ale robił to wielkim kosztem: tracił w nich coraz więcej żołnierzy. Aby zmotywować swoją zdziesiątkowaną armię do walki, Pyrrus dołączył do pierwszej linii natarcia. To było przyczyną jego zguby: zginął, trafiony w głowę cegłą. We współczesnym świecie wiele jest przypadków takich pyrrusowych zwycięstw. Generał Polko w swojej książce „Rozgromić konkurencję” podaje przykłady z rodzimego boiska:
   
   „[Pyrrusowa] wygrana jest jak polska autostrada budowana na EURO 2012 – kilka razy dłużej, niż planowano, i za większe, niż pierwotnie zakładano, pieniądze, dziurawa za starości, zanim zostanie oddana do użytku”.
   
   Zwycięzcy z przypadku
   
   A jak jest naprawdę z rolą szczęścia w zwyciężaniu
   
   Mało kto wie, że marszałek Józef Piłsudski – symbol niepodległej, silnej Polski – był wojskowym samoukiem. Wiedzę czerpał głównie z książek wojskowych. Mimo że w pierwszej fazie wojny z bolszewikami popełniał błędy, to manewr zwany później „cudem nad Wisłą” zaważył o zwycięstwie: Piłsudski zaskoczył Rosjan i powstrzymał ich atak na Warszawę.
   
   Podobnym „zwycięzcą z przypadku” był generał Charles de Gaulle. Przez pierwsze półwiecze życia generał był teoretykiem wojskowości. Niedługo po objęciu przez de Gaulle’a stanowiska wiceministra ds. wojny, Niemcy wkroczyli do Francji, a władzę przejął proniemiecki marszałek Pétain Zwolennicy walki z Niemcami zostali internowani na pokładzie okrętu w Casablance, lecz nielicznym - w tym de Gaulle’owi – udało się uciec do Anglii. Przypadek sprawił, że z tej garstki osób de Gaulle był najwyższy rangą, więc to jemu przypadło wygłoszenie w radiu BBC odezwy zachęcającej Francuzów do dalszej walki. Brytyjczycy uznali go za przywódcę wszystkich wolnych Francuzów; rząd Vichy skazał go na karę śmierci; sam generał stanął na czele francuskiego ruchu oporu, a parę lat później – na czele rządu francuskiego. Jak potoczyłyby się losy Francji, gdyby generał nie znalazł się w gronie osób, które zdążyły wsiąść do podstawionego przez Churchilla samolotu
   
   Czy faktycznie na zwycięstwie tych dwóch przywódców zaważył przypadek Tak, ale ważne jest także to, że nie bali się zagrać o najwyższą stawkę i podjęli ryzykowne wyzwania.
   
   Mały kontra duży
   
   Nie wiadomo, czy historia ta przydarzyła się naprawdę, ale jej przesłanie jest jak najbardziej prawdziwe i istotne w dzisiejszych czasach. Goliat – dzielny filistyński wojownik, wyposażony w „zaawansowaną technologicznie” (jak na te czasy) broń, a do tego człowiek sporej postury. Dawid – prosty pasterz, który pokonał olbrzyma za pomocą procy i kamienia. Przypadek tych dwojga to klasyczny przykład, że nie wystarczy przewaga technologiczna oraz siła mięśni, aby pokonać wroga. Równie, a może nawet bardziej ważna, jest pomysłowość i wola walki. Podobna historia wydarzyła się na przełomie XIII i XIV wieku w Szkocji (a wersji tej historii jest tyle, ile opowiadających). W szkockiej wiosce żył szlachcic, William Wallace, którego nie obchodziło wcale to, że Anglicy brutalnie przejmowali władzę nad Szkocją. Do momentu, gdy stracono jego żonę, skazaną na śmierć za to, że w obronie własnej zabiła Anglika, który próbował ją zgwałcić. Wallace poprzysiągł Anglikom zemstę. Wraz z ludźmi ze swojej wioski zaatakowali i zdobyli angielską warownię, a to zmotywowało kolejnych Szkotów do walki. Przeciwnik – król Edward I – miał do dyspozycji dobrze wyszkoloną armię, ale mimo to w bitwie pod Stirling przegrał ze szkockimi powstańcami. Wallace zyskał w Szkocji status bohatera i przydomek „Braveheart”. Został w końcu pojmany przez Anglików i, według jednej z wersji, zginął okrutną śmiercią przez powieszenie i poćwiartowanie. Nie da się jednak zaprzeczyć, że jako przywódca powstania napsuł krwi brutalnym (niegdyś) Anglikom.
   
   To przykłady z odległej historii, ale także obecna sytuacja w Afganistanie, gdzie rebelianci afgańscy niejednokrotnie wygrywają ze świetnie uzbrojonymi armiami NATO, ilustruje tezę, że asymetria na polu walki nie oznacza od razu zwycięstwa. Powyższe historie to również ostrzeżenie dla światowych gigantów biznesu, którym zamiast arogancji i pewności siebie przyda się odrobina pokory oraz nieustanne samodoskonalenie.
   
   Historie wspomniane powyżej to przykłady militarne, ale ich morał z powodzeniem można zastosować do zwycięstw na polu biznesu: warto być człowiekiem honoru, czasem zaryzykować, i nie obawiać się silniejszego przeciwnika. A odrobina szczęścia w tym koktajlu nie zaszkodzi.

10. Recenzja: MIESIĘCZNIK KAPITAŁOWY CAS, 2012-02-01

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Marzeniem wielu menedżerów jest by w ich firmie było jak w wojsku. Jasna hierarchia, realizacja poleceń bez szemrania, na rozkaz. Tymczasem generał Roman Polko wraz Paulina Polko, przekonują w swojej książce „RozGROMić konkurencję...", że nie ślepe posłuszeństwo decyduje o sile i skuteczności armii. „To właśnie armia najlepiej szkoli liderów zdolnych podejmować samodzielne, kreatywne, trudne decyzje, wymagające twórczego sposobu myślenia, co więcej, decyzje obarczone wysokim ryzykiem, bo ich koszt może być wysoki, łącznie z zagrożeniem życia własnego i podwładnych" - zapewniają we wstępie autorzy. Z tego przekonania wypływają wnioski, które stały się kanwą książki: wojsko można porównać do firmy a działania wojenne do prowadzenia działalności biznesowej. Niby nic nowego, w końcu ostatnio „Sztuka wojny" Sun Tzu stała się modną, obowiązkową lekturą menedżerów (co z tego zrozumieli to inna sprawa). Tu jednak oryginalnym pomysłem jest połączenie teoretycznych rozważań i dobrych rad dla zarządzających z komentarzem praktyka: doświadczonego dowódcy wojskowego.
    
    Doprawdy, po lekturze kilku książek o zarządzaniu, szkoleniach niczego odkrywczego nie znajdziemy. Porównania są oryginalne ale na wyrost: żołnierz ryzykujący życie to nie to samo co biznesmen ryzykujący stratę (pieniądze może odzyskać, życia raczej nie).
    
    Język wojska odpowiada frazeologii biznesu: strategia, taktyka ewoluowanie założeń. Autorzy chcą udowodnić, że różnorodne doświadczenia w zakresie zarządzania i leadershipu wyniesione z wojska można zaadoptować do potrzeb rynku cywilnego. Podobieństwo jest w tym, że i żołnierz, i biznesmen są ludźmi, którzy tak samo reagują, mają te same cechy charakteru tylko pożytku-ją je w różnych okolicznościach.
    
    Z książki dowiemy się wiele o funkcjonowaniu wojska - w czasie pokoju i podczas misji, w których Roman Polko uczestniczył. Jakkolwiek wojsko stawiane jest jako przykład to nie jest światem idealnym, czego generał nie ukrywa. Nie wystarczy dziś marka „obrońców ojczyzny" w czasach pokoju wychodzą wszystkie słabości wpisane także w świat cywili.
    
    Powstaje zatem pytanie: Skoro wojsko tak znakomicie kształci i przygotowuje, skąd patologie
    
    Nie bądźmy drobiazgowi. Tak naprawdę to książka o współczesnym wojsku i żołnierzach napisana przez liniowego dowódcę i dlatego warto ją przeczytać. Spocznij.

11. Recenzja: CIO - Magazyn Dyrektorów IT 2012-02-01

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Zarówno uczeni, jak i praktycy często sięgają po wiedzę wojskową - sprawdzone w walce strategie, aforyzmy, które można zastosować w każdych czasach.
    
    Mimo to niewiele byto na rodzimym rynku pozycji, które łączyły wojsko z zarządzaniem. Lata socjalizmu sprawiły, że armia wzbudzała wśród Polaków raczej negatywne skojarzenia. Tym bardziej warto sięgnąć po książkę gen. Romana Polko i dr Pauliny Polko „RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania".
    
    W tematykę wprowadza nas już wstęp „Dlaczego wojsko ", nawiązujący bezpośrednio do kolejnych dziewięciu rozdziałów, a dopełnieniem jest „Postscriptum", kończące się słowami: „koniec czytania, powstań, do boju!". To zresztą nie jedyny rozkaz zawarty w książce. Warto zwrócić uwagę choćby na podrozdziały na temat zespołu, które brzmią jak algorytm działań: „Pracuj z tymi, których znasz. Naucz się nagradzać i karać. Umiej awansować i zwalniać. Dyscyplinuj! Ucz ludzi. Ucz się od ludzi. Zbuduj wydajną strukturę. Zaplanuj rozwój swojego zespołu. Ustal kryteria sukcesu. Wskaż zespołowi wartości. Zadbaj o sukces osobisty ludzi. Do boju!".
    
    Wiele spostrzeżeń zawartych w książce można zastosować od zaraz, i to nie tylko w życiu zawodowym. Autorzy radzą jednak dokładne przemyślenie każdej decyzji, pamiętając o tym, że „Zanim zaczniesz zwyciężać, zastanów się, co chcesz wygrać. Nie ma nic gorszego niż marnowanie energii i czasu na walkę o rzeczy, na których ci nie zależy".

12. Recenzja: Personel i Zarządzanie 2012-03-01

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Gotowy do walki?
    
    Rozgromić konkurencję to pierwszy i jedyny na polskim rynku podręcznik operacyjny, zawierający aktualne zasady wojskowe, nadające się do natychmiastowego zastosowania w biznesie. Świat biznesu od wieków korzysta z mądrości wojskowych - sprawdzonych w boju strategii dowodzenia, budowania zespołu, inspirowania do działania, przezwyciężania kryzysów i zwyciężania w walce. Równie inspirujące jak studia nad dowodzeniem całymi armiami jest poznanie tajników kierowania jednostkami specjalnymi, wojskową elitą elit, GROM-em.
    
    Militarne wyzwania, jakie stały przed autorem książki, generałem Romanem Polko, pozwoliły na zgromadzenie unikalnego zbioru doświadczeń, użytecznych za równo dla ludzi w mundurach, jak i tych w garniturach Czytelnicy dowiedzą się, jak stać się zaufanym dowódcą Dlaczego (biznesowych) wojen nie wygrywają bohaterowie, ale kompanie bohaterów7 Co skuteczniej eliminuje armie pracowników zmiana czy rutyna? Czy misje zespołowe to właściwa droga do awansu? Jak uniknąć ciosu w plecy? Publikacja jest nie tyko niezwykle ciekawa, lecz tak że świetnie wydana. Po sięgnięciu po nią, każdy szef będzie chciał mieć ją w swojej bibliotece.

13. Recenzja: Polska Zbrojna Aneta Wiśniewska, 2012-02-26

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jak doświadczenie zdobyte w dowodzeniu jednostką specjalną można wykorzystać w kierowaniu firmą?
    
    Pewnemu generałowi bardzo się spodobało, jak amerykańscy oficerowie bratają się z podwładnymi. Zauważył, że nie tylko siadają przy jednym stole ze zwykłymi żołnierzami, ale również jedzą to co oni. Wydawało mu się, że jeśli będzie ich naśladował, zyska miano dobrego, równego dowódcy. Udał się zatem do stołówki, gdzie zobaczył kocioł z mało apetycznie wyglądającą cieczą, Postanowił jednak, że będzie twardzielem i zje tę zupę. Kategorycznie uciął protesty kelnera i powtórnie zażądał, żeby mu ją podano. Żołnierze, którzy zjedli prawdziwą zupę, zwijali się ze śmiechu, gdy patrzyli na upartego generała konsumującego zlewki. To jedna z wielu anegdot, które przytoczył w książce Roman Polko „Roz-GROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania". Generał dwukrotnie stał na czele GROM-u, był też zastępcą szefa BBN. Teraz jest doradcą wielu polskich i zagranicznych firm. Twierdzi, że razem z żoną Paulina stworzyli pierwszy polski podręcznik zawierający zasady wojskowe, które z powodzeniem można stosować w biznesie. I faktycznie, udało im się napisać nietuzinkowy poradnik. Znakomicie się go czyta, między innymi dzięki wspomnianym anegdotom z życia wojska, które ilustrują teoretyczne zasady, oraz różnego typu ramkom z ciekawostkami historycznymi czy strategicznymi. Został on również znakomicie przygotowany od strony edytorskiej, ma bardzo elegancką, pomysłową i przejrzystą szatę graficzną. Jest jednak jedno ale. Czy jest to pozycja dla ludzi w garniturach, jak twierdzą autorzy, czy raczej dla tych w mundurach Określenie odbiorcy jest niezwykle ważne, a ja mam wrażenie, że tutaj ta granica się zatarła. Podczas lektury tego poradnika chwilami miałam wrażenie, że jest on jednak skierowany raczej do dowódców niż do dyrektorów korporacji. Ponadto książka w dużym stopniu promuje jej autora - generała Polko.

14. Recenzja: dziennikpolski24.pl Włodzimierz Jurasz, 2012-02-23

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    "Panie kapitanie, nie pozwalają nam wycofać drużyny z Vojnovaca! - z takim hasłem na ustach wpadł do obozu młody dowódca plutonu. Misja w Republice Serbskiej Krajiny, 1993 rok.
    
    Grałem akurat wtedy z płk. Janem Kemparą w bilard. Był mój ruch. Namyślałem się. Nie podnosząc głowy znad stołu, odpowiedziałem pytaniem: - A co pan na to? - No jak to, co? - niemal z oburzeniem odparł młody porucznik. - Oni nie pozwalają nam wycofać drużyny! - powtórzył, myśląc że chyba za pierwszym razem nie zrozumiałem przyniesionej przez niego wiadomości. - Skoro pan nie ma żadnego pomysłu, co w tej sytuacji zrobić, to proszę przyjść, jak już coś panu przyjdzie do głowy - odpowiedziałem i spokojnie uderzyłem w bilę.
    
    Pułkownik Jan Kempara, zwykle nieskory do pochwał, kilkakrotnie, i to po wielu latach, powtarzał, że wtedy mu naprawdę zaimponowałem. A ja po prostu wiedziałem, że jak raz rozwiążę problem za dowódcę tej uwięzionej w Vojnovacu drużyny, to będę to robił stale w przyszłości".
    
    To tylko jedna z pouczających historii, opowiedzianych przez generała Romana Polko, dwukrotnego dowódcę słynnej polskiej Jednostki Wojskowej GROM, weterana wielu akcji bojowych i wojskowych misji. Zaczerpnąłem ją z książki "RozGROMić konkurencję. Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania", napisanej wspólnie przez generała oraz dr Paulinę Polko, dziennikarkę, autorkę pracy doktorskiej o oligarchicznej monarchii oświeconej w systemie demokratycznym na przykładzie Włoch pod rządami Silvia Berlusconiego, na co dzień - żonę generała.
    
    Ta książka to poradnik prowadzenia biznesu i zarządzania, odwołujący się do zasad obowiązujących w wojsku. Bo wojsko - choć w Polsce, wskutek peerelowskich zaszłości, jest niezbyt poważane - to, zdaniem wydawców, doskonała szkoła strategii niezbędnej także w sztuce prowadzenia biznesu. "To armia najlepiej szkoli liderów zdolnych podejmować samodzielne, kreatywne, trudne decyzje, wymagające twórczego sposobu myślenia; co więcej, decyzje obarczone wysokim ryzykiem, bo ich koszt może być wysoki, łącznie z zagrożeniem życia własnego i podwładnych. Dziś w armii nie wystarczą nakazy i wrzask. "Opier..." przestał być motorem postępu" - piszą we wstępie, dodając: "Nie przypadkiem amerykańska West Point - jedna z lepszych szkół wojskowych na świecie - tak dużo czasu poświęca nie nauce strzelania i czołgania się, ale właśnie zarządzaniu, przywództwu i budowaniu zespołu". I rzeczywiście, wiele firm korzysta już z tych doświadczeń - gen. Roman Polko doradzał m.in. wielkim bankom, firmom ubezpieczeniowym i farmaceutycznym, a nawet jednej z grup piwowarskich...
    
    Autorzy książki zwracają uwagę na wiele cech wspólnych, łączących pole walki z prowadzeniem interesów. Wojna przypomina okres gospodarczego kryzysu, wymagający błyskawicznego reagowania, niekiedy wręcz improwizacji. W biznesie, podobnie jak na polu walki, najważniejsza jest pozycja lidera, jednoosobowe kierownictwo i odpowiedzialność, ale też każdy powinien być przygotowany na objęcie przywództwa - dowódca może przecież w każdej chwili zginąć. Równie ważne jest działanie zespołowe - wojen nie wygrywają przecież bohaterowie, ale kompanie bohaterów. Autorzy uczą również potencjalnych liderów sposobów postępowania z podwładnymi: "Rzadko zauważamy, że za porażkę w równym stopniu co szef odpowiada podwładny. Lekceważy symptomy złego, woli milczeć, by się nie narazić czy nie zostać obarczonym dodatkową pracą, co jest praprzyczyną niejednej katastrofy. A przecież z dołu widać lepiej" - stwierdzają.
    
    Uczyć się należy od wszystkich, nawet od wrogów - przypominają, przywołując przykład terrorystów, których strategia takoż może być pomocna w prowadzeniu interesów.
    
    "Perfekcjonistami pod względem utrzymywania stałej gotowości są terroryści, których globalną sieć charakteryzuje decentralizacja, skrytość, mobilność, szybki przekaz, sięganie po najnowsze technologie i ciągły rozwój; można mieć pewność, że ich organizacja - nawet po stracie lidera - nie ucierpi na tyle, by się rozpaść. Kluczowa dla jej trwania w dobrej kondycji jest właśnie nieustanna zmiana: miejsc działania, stosowanych metod, kryjówek, źródeł finansowania" - piszą.
    
    Ale w tym peanie na cześć armii jako najlepszego wzorca działania nie zabrakło też łyżki dziegciu. I to chyba nie do końca uświadomionej samym sobie przez autorów. Jak stwierdzają (z dumą?...), w Polsce jest w tej chwili 22,7 tysiąca oficerów, co stanowi 22,6 proc. stanu naszej armii. Nie mam pewności, czy stanowi to powód do chwały, zwłaszcza że (za przykładem wojska?) w podobny sposób kształtuje swe zasoby kadrowe wiele korporacji biznesowych.
    
    A przecież potrzebni są nie tylko liderzy, ale też ludzie do zwykłej roboty...

15. Recenzja: newcreative.pl Artur Smolicki

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    W końcu udało mi się znaleźć dłuższą chwilę, by zapoznać się z kolejną książką generała Romana Polko i co najważniejsze, nie był to czas stracony. Zanim przejdę do samej lektury, słów kilka o samym autorze, którego prywatnie bardzo cenię od wielu lat. W mojej opinii jest on jedną z najciekawszych osób w naszym kraju niejednokrotnie udowadniając swoją wartość tak w kwestiach bojowych jak i cywilnych.
    
    Generał Roman Polko był wszędzie tam, gdzie potrzebne było doświadczenie strategiczne oraz umiejętności kierowania jednostkami specjalnymi. Brał udział w misjach w Kosowie, Afganistanie, Iraku, Macedonii oraz Zatoce Perskiej. Dwukrotnie dowodził elitarną jednostką GROM. Jednocześnie jako wybitny strateg współpracował z takimi markami jak ING Bank Śląski, PZU, Intel czy Grupą Żywiec.
    
    „Nawet najlepszy zespół może okazać się niepotrzebny. Twój też.”
    
    Ok, tyle teorii, przejdźmy do sedna czyli samej lektury. Książka jest specyficzna, tego nie da się ukryć. Nie jest też dla każdego. Tak mi się przynajmniej wydaje. Roman Polko w interesujący sposób przekuwa doświadczenie z pola bitwy na pole zarządzania i marketingu. W trakcie czytania poznajemy wiele historii z jego życia, odbytych misji, sukcesów oraz porażek.
    
    „RozGROMić konkurencję” udowadnia, że przeciwnika należy pokonać nie siłą, lecz mądrością i strategicznym myśleniem. To co urzekło mnie najbardziej, to mnogość tabel, wykresów oraz fotografii, które nie tylko urozmaicają sam tekst, lecz pozwalają wczuć się w rolę dowódcy, wyobrażając sobie miejsca oraz opisywane wydarzenia. Książkę czyta się bez większego znużenia, ciekawe historie z różnych zakątków świata podnoszą tylko zainteresowanie tematem.
    
    „Nie wystarczy, że wczoraj byliście świetni. Jutro musicie być jeszcze lepsi.”
    
    Psychologiczne podejście, zarządzanie zespołem, kontrola każdego elementu powierzonego nam zadania to części składowe całego procesu, który skutecznie wykorzystać możemy także w realnym biznesie. Całość opisana jest przy udziale historii z życia wziętych, co jest niewątpliwą zaletą tej książki.
    
    Na samym początku wspomniałem, że nie jest ona dla każdego. To prawda, osoby nie interesujące się historią, szukające czysto teoretycznych podstaw marketingu czy zarządzania odłożą książkę na bok już po kilkunastu przeczytanych stronach. Jeżeli jednak interesuje kogoś niestandardowe, lecz skuteczne podejście do biznesu, może śmiało zainteresować się tą pozycją.
    
    „Zanim zaczniesz zwyciężać, zastanów się, co chcesz wygrać.”
    
    Kiedy zaczynałem lekturę, zadałem sobie pytanie. Co Roman Polko może wiedzieć o marketingu czy zarządzaniu własną firmą? Moje wątpliwości szybko zostały rozwiane a książkę poleciłem już wielu zainteresowanych nią osobom, które także nie żałują tych kilku godzin poświęconych lekturze.

16. Recenzja: misja-ksiazka.blogspot.com 2012-02-19

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Nie jestem dyrektorem i nigdy nie byłam manag(i)erem, a epizod związany z moją pracą w korporacji doskonale może posłużyć jako przykład "jak nie zarządzać ludźmi" i "jak zdemotywować pracowników". Jeśli do tego dodać pokutujący w Polsce stereotyp szeroko rozumianej kadry menedżerskiej jako krwiopijczych manipulatorów, cóż więcej powiedzieć, wobec tej książki miałam bardzo sceptyczne nastawienie. Które...
    
    ...które się zmieniało z każdym rozdziałem, aż w końcu książkę - całą w moich notatkach - zamknęłam z żalem, że się skończyła. Muszę tu zdradzić pewną tajemnicę, którą wydawnictwo, księgarnie, a może i sami autorzy, próbują skrzętnie ukryć. To nie jest typowy poradnik, jak w kilku prostych krokach osiągnąć jakiś efekt - na co mogą wskazywać informacje na okładce i materiały promocyjne. Nie jest to podręcznik - na co może wskazywać forma książki, tytuły rozdziałów i kolorowe tabelki. No więc, czym jest "RozGROMić konkurencję"?
    
    Roman Polko, generał z bogatym doświadczeniem wojskowym, wieloletni dowódca, w tym - jednostek specjalnych w Kosowie i Iraku, absolwent (jeśli można tak to nazwać) kursu Ranger School na kartkach książki opowiada o swoim życiu zawodowym i dzieli się swoim doświadczeniem. Odsłania kulisy działań wojskowych i rozgrywek wewnątrzarmijnych oraz zdradza, jak pokonał masę krytyczną i wyszedł zwycięsko z kilku kryzysów zawodowych. Całość zaś napisana jest tak bezpośrednim językiem, że można odnieść wrażenie, iż czytelnik obcuje z generałem na żywo. Proponuję więc wprowadzić nowe pojęcie, które, moim zdaniem, idealnie pasuje do tej książki: szkoła mentorska w formie papierowej.
    
    Gen. Polko nie podaje gotowych recept na sukces. Nie wytyka palcem twoich błędów. W zasadzie to nawet nie zawsze mówi, jak konkretnie można przenieść jego doświadczenie do twojej pracy. Gen. Polko daje przykład. Wskazuje na swoje błędy i ich konsekwencje. Mówi o swoich zwycięstwach i tłumaczy, jak je osiągnął. I w kółko powtarza o cechach, które wielu liderom w dzisiejszym świecie jakoś umknęły - o honorze, samodyscyplinie, inteligencji, prawdziwej kreatywności, odwadze. Szczególnie, że w jego przypadku, nie są to puste frazesy.
    
    Tak jak wspomniałam wcześniej, seria wydawnicza oraz wszelkie dostępne w sieci materiały promocyjne częściowo wprowadzają czytelnika w błąd. Owszem, można tę książkę czytać jako podręcznik czy poradnik, ułatwią to tabele z najważniejszymi informacjami, a rozdział o pracy w zespole obfituje nawet w konkretne wskazówki. Jednak po książkę mogą sięgnąć również miłośnicy literatury militarnej lub tacy laicy jak ja, którzy lubią poszerzać horyzonty. Dużo tu ciekawych informacji o współczesnych konfliktach zbrojnych (Kosowo, Irak, współpraca z NATO), o szkoleniach wojskowych (dlaczego żołnierze ćwiczą musztrę? jak wygląda szkolenie amerykańskich rangersów?), faktów z historii polskich sił specjalnych (GROM, FORMOZA i in.), anegdotek z życia wojskowego, faktów historycznych (bitwy starożytne, napoleońskie), zdjęć i mapek. Mieszanka ta jest bardzo wyważona, profesjonalnie podana i motywuje do działania - co, z kolei, zapewne jest zasługą Pauliny Polko.
    
    Jedynym minusem tego wydania jest format książki (wybaczcie to moje zboczenie!) - z powodu nieforemnego, kwadratowego kształtu trochę niewygodnie się czyta, a książka odstaje na półce. Dodatkowo, waga kredowego papieru niemalże uniemożliwia zabranie książki ze sobą w podróż. Z drugiej strony, ci, którym udaje się rozgromić konkurencję, nie muszą się martwić o wagę bagażu ;) Tak więc, kto by się przejmował taką drobnostką.

17. Recenzja: Dziennik Gazeta Prawna Rafał Woś, 2012-02-10

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    - Panie kapitanie, nie pozwalają nam wycofać drużyny z Vojnovaca! - z takim hasłem na ustach wpadł do obozu młody dowódca plutona Misja w Republice Serbskiej Krajiny. 1993 rok. Grałem akurat wtedy w bilard. Był mój ruch. Namyślałem się. Nie podnosząc głowy znad stołu, odpowiedziałem pytaniem: - A co pan na to - No jak to co - odparł niemal z oburzeniem młody porucznik. - Skoro pan nie ma żadnego pomysłu, co zrobić, to proszę przyjść, jak już coś panu przyjdzie do głowy - odpowiedziałem i spokojnie uderzyłem w bilę".
    
    To tylko jedna z anegdot z nowej książki generała Romana Polki, największego od czasów Wieniawy-Długoszowskiego celebryty wśród polskich wojskowych. O ile jednak pierwszy ułan II RP swą pozabojową popularność wykuwał przy kawiarnianych stolikach w towarzystwie artystycznej bohemy przedwojennej Warszawy, o tyle Polko ma zupełnie inny pomysł na życie po wojsku. Twórca elitarnej jednostki CROM doradza biznesowi, jak można w interesach wykorzystać doświadczenia z pola bitwy, koszar i sztabu. I trzeba przyznać, że robi to bardzo dobrze.
    
    Jego napisaną do spółki z żoną Paulina (doktorem socjologii) książkę „RozGROMić konkurencję" trzeba pochwalić już za sam styl i spójny pomysł. Jest tu sporo anegdot i dykteryjek z bogatej (Bałkany, Afganistan, Irak) prawie 30-letniej kariery wojskowej Romana Polki Cdy jednak czytelnik (zwłaszcza zdeklarowany pacyfista) ma już dosyć prężenia muskutów i wojskowego gawędziarstwa, zawsze może znaleźć bezpieczną przystań w bogatych odwołaniach historycznych (Mongołowie, Piłsudski). Przede wszystkim jednak w tym co stanowi sedno tej książki tzn praktycznych radach z dziedziny zarządzania zasobami ludzkimi które mogą się przydać każdemu menedżerowi czy kierownikowi Bo Polko jest inteligentny i wie doskonale, że armia to nie tylko bieganie z karabinem maszynowym po irackich wioskach czy poligonie. To przede wszystkim budowanie zespołu, dbanie o morale, odpowiednie relacje między jego członkami i niwelowanie skutków nieuchronnego wypalenia. Tak żeby w momencie próby udało się zwyciężyć: wojsku w starciu z wrogiem, a biznesowi w rywalizacji z rynkowymi konkurentami
    
    Czy konkretne rady generała dotyczące negocjowania, planowania oraz delegowania zadań warto zastosować we własnym zawodowym otoczeniu, pozostaje sprawą osobistych preferencji Bez wątpienia książka spodoba się w polskim - mocno zmaskulinizowanym - światku menedżerskim. Mam jednak wrażenie, że także ri, którzy nie marzą skrycie o byciu biznesowym strategiem na miarę Napoleona Bonaparte, mogą się z tej lektury czegoś nauczyć.
    
    A propos Bonapartego. Jedyny zgrzyt tej książki to jej okładka. Polko pozuje na niej przebrany właśnie za legendarnego Korsykańczyka. Chwyt ten jest (mam nadzieję) wyrazem sporej autoironii twórcy CROM-u Polko jest jednak zbyt wytrawnym znawcą historii by nie pamiętać, że akurat cesarz Francuzów to marny wzór do naśladowania, gdy chodzi o długofalowe planowanie. Najpierw podbił wprawdzie pół Europy, później jednak wszystko stracił i zszedł ze sceny jako wielki przegrany. Kto rozsądny chciałby mieć w swojej firmie takiego CEO?

18. Recenzja: ksiazka-online.pl 2012-01-19

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sun Tzu to jeden z największych starożytnych myślicieli Dalekiego Wschodu, autor Sztuki wojennej Sun Zi (孙子兵法), najstarszego na świecie podręcznika sztuki wojennej.
    
    Uważa się go również za jednego z pierwszych realistów w teorii stosunków międzynarodowych, a jego książka jest współcześnie traktowana jak podręcznik prakseologii i reinterpretowana w odniesieniu do innych dziedzin, które wymagają stosowania strategii, jak m.in. zarządzanie przedsiębiorstwem.
    
    Podstawową tezą “Sztuki Wojny” Sun Tzu jest to by pokonać przeciwnika mądrością a nie samą siłą. Mówił, że działania wojenne obejmują jednocześnie obszary polityki, ekonomii, działań militarnych oraz dyplomacji. Podstawowa koncepcja Sun Tzu zawarta została w maksymie: “zwyciężać bez konieczności podejmowania walki”.
    
    To samo udowadnia generał Roman Polko wraz z małżonką. Wykorzystując lata doświadczenia wojennego i zarządzania strukturami wojskowymi pokazuje nam, jak można efektywnie zarządzać i walczyć ze wszelkimi przeciwnościami losu.
    
    Kryzys nie będzie nam straszny – dzięki doskonałym grafikom, tabelkom i hasłom mamy w sobie moc do pobudzenia zespołu w taki sposób, by odpowiednio pokierować jego działaniami. Książka umożliwia również skuteczne doradzanie kadrze kierowniczej, która takiej rady potrzebuje.
    
    Ale przecież walczyć nie trzeba tylko w kryzysie. Mamy przecież walki mniejsze, które codziennie toczyć musimy. Zawsze może być to nasz bój ostatni, a tego nie chcą zarówno właściciele jak i pracownicy firm. Dlatego dobrze jest mieć pod ręką książkę generała.
    
    Do broni!

19. Recenzja: staniszewskimarek.blogspot.com 2012-01-22

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Wdzięczny i dźwięczny cytat powyższy pochodzi ze wstępu książki pt. „Rozgromić konkurencję,Sprawdzone w boju strategie dowodzenia, motywowania i zwyciężania” autorstwa gen. Romana Polko oraz dr Pauliny Polko.
    
    Słowa mocne, krótkie („żołnierskie” chciałoby się rzec) i prawdziwe. „Opierdol przestał być motorem postępu” – trudno ze stwierdzeniem takim polemizować.
    
    Książkę polecam ponieważ jedno jest gwarantowane: nikt tu nie zmarnuje czasu. Jest to kompetentny i rzeczowy a jednocześnie bardzo oryginalny i dobrze zredagowany podręcznik zarządzania, który zainteresuje każdego, kto podejmować musi trudne decyzje na dowolnie zdefiniowanym „polu walki”.
    
    „Walka”, „bitwy”, „wojny” i cały ten militarny sztafaż znajdują w książce pełne uzasadnienie ponieważ ważną część treści stanowią osobiste wspomnienia z konkretnych operacji wojskowych, w których uczestniczył lub którymi kierował doświadczony żołnierz, dwukrotnie dowodzący elitarną jednostką GROM.
    
    Na rynku lokalnym rzecz unikalna. Pierwszy polski podręcznik tego rodzaju. Jak zresztą przyznał współautor w jednym z wywiadów inspiracją była da niego ‘Leadership Lessons of the Navy SEALS : Battle-Tested Strategies for Creating SuccessfulOrganizations and Inspiring Extraordinary Results’, której autoarmi byli Jeff Cannon oraz Jon Cannon.
    
    W naszych księgarniach można dziś co prawda nabyć wiele pozycji w rodzaju: „Podręcznik taktyki rangersów. Walka, szkolenie, uzbrojenie“ (w tytułach takich przoduje wydawnictwo Bellona) czy popularne tytuły marketingowe jak np.: „Wojujący marketing. Zwycięskie strategie i kampanie“ (Al Ries, Jack Trout) – nawiązujące do dziedziny wojskowości. Są te jednak spojrzenia zawężone i jednostronne.
    „Rozgromić konkurencję…” to pierwsza, polska próba (moim zdaniem bardzo udana) pełniejszego i systematycznego połączenia doświadczenia wojskowego z praktyką menadżerską (próby takie podejmowano wcześniej np. w formie artykułów lub wywiadów publikowanych w rodzimej edycji HarvardBusiness Review).
    .
    
    Książka porusza większość istotnych tematów zaprzątających dziś głowy zarządzających (bez względu na skalę i przedmiot zarządzania): planowanie strategiczne, rolę misji, zarządzanie zespołem, motywację, kwestię przywództwa, negocjacje, sposoby oceny ryzyka czy działania w sytuacjach kryzysowych. Całość utrzymana jest w duchu „amerykańskim” – punktowe podsumowania rozdziałów, ilustracje, mapy, wykresy i zestawienia, osobiste wspomnienia i dygresje, historyczne ciekawostki (często dyskusyjne – jak to z historią bywa - por. np. Stalingrad) i warte zapamiętania wskazówki.
    Nie ma tu miejsca na teoretyzowanie – większość treści to opisane barwnym językiem doświadczenia i zalecenia wspierane życiowymi przykładami (np. świetny rozdział pt. Ranger School. Szkoła leadershipu w błocie).
    
    Książka wydana w idealnym czasie – okresie pełnym wątpliwości, niepewności i niewiedzy na temat tego, co przyniesie jutro (stan świetnie zdiagnozowany przez Jacka Żakowskiego w felietonie „Koniec przyszłości”).
    Sytuacja wielu marketerów przypomina dziś sytuację wymęczonego walkami oddziału rzuconego w obcy, wrogi teren, na którym nie można liczyć ani na pomoc miejscowej ludności ani na dodatkowe wsparcie ani na… jasne rozkazy „z góry”. Mimo tego trzeba działać i posuwać się do przodu. Bynajmniej nie po to by zwyciężyć (kiedy nikt nie jest w stanie określić na czym to zwycięstwo miałoby polegać), ale po to by w ogóle przetrwać.
    
    Paradygmat wojny wielokrotnie przewijał się w literaturze na temat zarządzania i marketingu i wszystko wskazuje na to, że będzie się w niej pojawiał coraz częściej. Choć zmienia się w czasie sposób i rodzaj prowadzenia wojny (cyber ataki, „mgławicowy” charakter wojen IV generacji - zob. ciekawy materiał na tentemat), to raczej niezmienna pozostaje istota konfliktu: zderzenia wykluczających się wzajemnie interesów różnych stron.
    
    Tak na marginesie: co ciekawe w książce „Rozgromić konkurencję…” względnie niewiele miejsca poświęca się samym sposobom „unicestwiania” konkurencji. Pod tym względem książka jest bardziej pacyfistyczna niż niektóre wewnętrzne okólniki pewnych międzynarodowych koncernów. Niejednokrotnie też słyszałem na różnych spotkaniach czy konferencjach wygłaszane z pełną powagą stwierdzenia, że „ostatecznym celem działań marketingowych jest całkowite zniszczenie konkurencji” (sic!). Nie do końca dowiadywałem się wówczas jak miałaby wyglądać rzeczywistość po zrealizowaniu takiej „wizji” marketingu ale widocznie każdy maprawo do własnej interpretacji dzieła Carla von Clausewitz’a, na jakie przy tej okazji najczęściej się powoływano.
    
    W książce Romana i Pauliny Polko więcej uwagi poświęca się walce z własnymi słabościami i ograniczeniami, komunikacji z innymi, pracy nad doskonaleniem i samorozwojem, wewnętrznej motywacji czy psychologicznym aspektom związanym ze stresem i zewnętrznymi barierami działania. Pod tym względem pozycja przypomina podręcznik life coachingu. Zwolennicy agresywnych działań opartych na przemocy i mających na celu „narzucenie siłą przeciwnikowi własnej woli” niewiele chyba znajdą satysfakcji w jej lekturze.
    I bardzo dobrze.

20. Recenzja: kotarbinski.wordpress.com 2012-01-18

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Często spotykanym modelem szefa, to taki pokrzykujący, głupi „trep”. Który na dodatek wie lepiej za wszystkich, zna się na wszystkim i ma monopol na wszystko. Nie zarządza zadaniami – każe je ślepo wykonywać. Jeśli jego koncepcja jest zła, za porażkę obwinia wszystkich podwładnych. W warunkach dowodzenia liniowego, taki dowódca zginie szybko sam lub straci wielu ludzi. Albo przy najbliższej okazji strzelą mu w plecy.
    
    „Nie logika, ale emocje inspirują ludzi do działania. Nie biznesplan, a wizja” piszą w swojej książce Paulina i Roman Polko „Rozgromić konkurencję” wydaną właśnie przez One Press. To chyba pierwsza pozycja napisana przez polskich autorów, w której zestawiane jest doświadczenie wojskowe z praktyką leadershipu. Wpisuje się tym samym w ciekawą część fachowej literatury o zarządzaniu w ujęciu militarnym, do której należą tak świetne pozycje jak „Clausewitz o strategii” (doświadczenia Carla von Clausewitza, XIX wiecznego generała), „Sztuka wojny” Sun Tzu (w tym genialne opracowanie Gagliardiego „Sztuka wojny – sztuka marketingu”) czy też „Wojujący marketing” Ala Riesa i Jacka Trouta. Jednak książka Polków jest wyjątkowa. Uwzględnia współczesną wiedzę wojskową, doświadczenia generała Polko ze spotkań z menedżerami z ostatnich lat jak i jego doświadczenie w dowodzeniu, historię wojskowości czy uznane zasady zarządzania. W treść książki wplecione są ciekawe opowieści i anegdoty, ilustrujące drobne, acz istotne elementy kierowania operacyjnego. To pierwsza chyba na polskim rynku pozycja o zarządzaniu, napisana przez „zmechola”.
    
    Polkowie definiują kluczowe elementy leadershipu, przekładając wiedzę i doświadczenie wojskowe na praktykę biznesu. Koncentrują się na istocie i roli lidera, współpracy zespołowej, kierowaniu w sytuacji kryzysowej i zmian (a wszak dowodzenie jest permanentną sytuacją kryzysu i zmian), determinacji i motywacji do działania, współdziałania, negocjacjach i różnych modelach zwycięstwa. Mamy również pełen opis szkolenia Rangersów. Ciekawą formą są podsumowania zatytułowane „do boju”.
    
    Autorzy wiele miejsca poświęcają uniwersalnym wartościom i ich wpływowi na zarządzanie. W warunkach walki one zdają się być one decydujące. Pozwalają odróżnić prawdziwych żołnierzy od najemników. To ważna wskazówka, dla organizacji nastawionych na bezwzględne śrubowanie wyników finansowych i nie liczących się w żaden sposób ze swoimi ludźmi. To niejako wpisuje się w moje subiektywne przekonanie, że amerykański „model zarządzania oparty o nieograniczoną chciwość” został zdruzgotany w chwili upadku banku Lehman Brothers co było symbolicznym początkiem kryzysu finansowego 2007-2009.
    
    U podstaw każdego, dobrze zarządzanego przedsiębiorstwa leży wizja i charyzma ich właścicieli. To zawsze jest źródło sukcesu lub porażki w wymiarze kierowania. Jednak jednym z problemów polskich firm jest nadal kierowanie nimi przez „spadochroniarzy”. Zjawisko doskonale opisał niemiecki dziennikarz Gunther Ogger w książce „Zera w garniturach”. „Spadochroniarze” wysyłani na stanowiska zarządzających i menedżerów wielu korporacji działających w Polsce (nierzadko na korporacyjną zsyłkę, gdyż nadal dla wielu Warszawa to nie Paryż, Londyn, Madryt czy Mediolan). Tutaj byli czy są nadal, odpowiedzialni głównie za swoiste „doglądanie inwentarza”, a nie twórcze rozwijanie rynku. Pełnili nierzadko też funkcję cerbera-zarządcy, który ma pilnować biznesu i wycisnąć z niego tyle ile się da, a nie twórczo rozwijać kompetencje polskiego zespołu. Brak wizji i koncentracja wyłącznie na wynikach sprzedaży dużych korporacji, owocuje często wychowaniem ułomnych, polskich menedżerów-cyborgów. Cóż z tego, że z listą znanych firm w cefauce. Niestety, szara rzeczywistość skrzeczy. Nadal w zaciszach sal konferencyjnych zarządów i rad nadzorczych, przez wiele korporacji postrzegani jesteśmy niczym duża, czterdziestomilionowa, wschodnia kolonia, która bardzo różni się od rozwiniętych krajów Unii Europejskiej.
    
    Z drugiej strony coraz więcej międzynarodowych korporacji kierowana jest przez Polaków którym zaufano . Ale pytanie pozostaje nadal aktualne. Czy i na ile, pozwala im się realizować twórczy i pozytywny proces zarządzania, polegający na rozwoju personalnym, budowaniu rynku czy innowacjom . Po drugiej stronie barykady, stoją ciekawe zasady zarządzania, wypracowywane przez lata, przez polskich liderów. Choćby prof. Andrzeja Bliklego i jego doświadczenie w procesach jakości czy słynna teoria motywacji oparta o „Twierdzenie o Marchewce” [patrz wyjaśnienie pod wpisem]. Nierzadko też słychać głosy, że Polak-Szarak-Przedsiębiorca, ze swoją kreatywnością, zapałem, kawaleryjską fantazją i przedsiębiorczością, może przenosić góry i zdobywać rynki. Byle tylko zapewnić mu normalne funkcjonowanie. I chociażby pod tym względem, książka Polków jest po prostu „swojska” . Oparta o postrzeganie według naszej ( a nie choćby amerykańskiej) mentalności. Na dodatek nie nafaszerowana niczym indyk na Święto Dziękczynienia, amerykańskimi „business success stories” podbijającymi świat.
    
    Garść przemyśleń. Trochę zabrakło mi odniesień do realnych firm i sytuacji rynkowych. Ale jest tu wiele uzasadnionych opisów bitew historycznych i ich analiza. Tu Polkowie świetnie wykorzystują backround historii wojskowości, którą zawsze warto pokazywać w procesach zarządzania.
    
    Kluczową różnicą wojska i i zarządzania, jest niewspółmierna cena porażki. Smak zwycięstwa w jednym i drugim przypadku wydaje się bardzo podobny. Ale w dowodzeniu ceną porażki jest własne życie, swoich ludzi, cywilów, odniesione rany, kalectwo. To również cena, jaką się płaci za zwycięstwo. W jakimkolwiek przedsiębiorstwie odniesienie się do porażek ma wymiar utraty pracy, psychicznych perturbacji, ale (poza przypadkami klinicznymi) nie jest to stadium zagrożenia życia. W przypadku dowodzenia, wiele procesów występuje ze szczególną siłą. Bardzo silna motywacja żołnierza (wykonanie zadania bojowego, nawet za cenę własnego życia) przekłada się na determinację, a ona z kolei pozwala im działać na granicy własnej wytrzymałości. W przypadku firmy, dążenie do sytuacji w której menedżerowie będą „umierać w biurze z palcami na klawiaturze”, na dodatek rekrutujący się z Generacji Y jest moim zdaniem mało realistyczne. Przedsiębiorstwa coraz rozpaczliwiej szukają sposobów motywowania i wyzwalania kreatywności swoich pracowników. Szczególnie te, które kiedyś hurraoptymistycznie uznały, że pieniądze są jedynym i najlepszym motywatorem. Kłania się ponownie „Twierdzenie o Marchewce”.
    
    Autorzy w bardzo interesujący sposób pokazują mechanizmy motywacji oraz sporo miejsca poświęcają zjawisku „zwycięstwa”. To ciekawe przemyślenia, ponieważ w praktyce przedsiębiorstw o wiele więcej czasu przeznacza się na analizę porażek oraz szukania winnych, którzy mają spakować kartonik, niż analizie kryteriów i wartości odniesionych sukcesów. Czy firma odniosła pyrrusowe zwycięstwo ? Gdzie koszty znacznie przewyższyły zyski ? Czy upór i zwycięstwo drobnej batalii rynkowej, podyktowany wygórowaną ambicją jakiegoś menedżera, nie zadecydował o porażce całego projektu, produktu czy marki ? Warto przekładać konkretne historie i przykłady wojskowych doświadczeń gen. Polko na realny język biznesu. To zresztą ciekawy punkt wyjścia do dyskusji o zwycięstwie, jako określonej wartości.
    
    Książka jest dobrym studium sprawnego, operacyjnego zarządzania. Nie rewolucjonizuje rynku w sferze teorii, ale to przecież nie jest jej celem. Raczej o położenie ważnych akcentów, docenienie roli i wartości pojedynczego człowieka i zespołu, zrozumienie celów do jakich się dąży i po co się to robi. To po prostu bardzo dobra cegiełka wiedzy o profesjonalnym zarządzaniu operacyjnym.
    
    Autorzy w charakterystyczny sposób podkreślają i potwierdzają podstawowe zasady zarządzania zespołami. Cytaty z części „Do boju” powinny zawisnąć w niejednej komórce marketingu czy sprzedaży. Szczególnie tych, którym sukces wymościł siedzisko i zapuścił korzenie, przyspawając ich do własnych stołków i usypiając synapsy. Warto ją choćby przeczytać dla ciekawej analizy procesów zmian, działaniu w kryzysie czy opanowaniu firmowego chaosu. Być może niektórym może wydawać się „mało pacyfistyczna”. Szczególnie tym, którzy mają alergiczny stosunek do wojska. Ale bez względu na czyjś światopogląd, kluczowe zasady sprawnego zarządzania tkwią u źródeł historii wojskowości od zarania dziejów i to jest absolutnie niezaprzeczalny fakt.
    
    Polscy menedżerowie (w przeciwieństwie do azjatyckich) nie walczą za „królową, honor i ojczyznę”. Ich motywacje bywają często zgoła inne. I nie tylko o pieniądze tu chodzi. Wielu z nich nie widzi celu poświęcania się za organizację, głupkowatego szefa, produkt wciskany na siłę ciemnemu ludowi czy narzucone, bezmyślne, międzynarodowe procedury, przystające do naszych realiów jak pięść do nosa. Z drugiej strony zbyt wielu zarządzających nie potrafi docenić zatrudnianych przez siebie pasjonatów, „soli każdej organizacji„, którzy są w stanie wiele poświęcić, żeby realizować własne aspiracje pozafinansowe. Pasjonatów nierzadko gnębionych przez lanserskich przydupasów prezesa.
    
    Brakuje mi w książce kobiet ! A one w coraz większym stopniu zajmują się kierowaniem. Gdzie podziała się Joanna d`Arc ? Miranda Priestly (rewelacyjny przypadek) ? Czy porucznik O`Neil z „G.I. Jane”. Że o Marusi, Lidce i Honoracie nie wspomnę :)
    
    Cieszy też fakt, że gen. Polko nie lansuje ulubionej marki piwa i ukochanych adidasów jednostek specjalnych (vide „Snajper” H.E. Wasdin, S. Templin).
    
    Polkowie odczarowują obraz trepowatego, „szwejowatego” wojska, malującego trawę na zielono, którego stereotyp jest silnie zakorzeniony w polskiej mentalności. Fakt, piszą o elitach, jakimi są jednostki specjalne. Ale podobnie jak w wojsku – menedżerowie również potrzebują elit i wzorców, do których można się odnieść. I za to autorom należy się szacunek, zarówno w środowiskach żołnierskich jak i menedżerskich.
    
    Piszcie więcej, Polkowie. Warto Was czytać. Hooah :)

więcej recenzji

ukryj recenzje