Prosta sprawa. Cykl z Bezimiennym

Recenzje ebooka: Prosta sprawa. Cykl z Bezimiennym (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (1)  NIE  (0)

   Bohater „Prostej sprawy” niespecjalnie chce się komukolwiek przedstawiać. Pojawia się znikąd, donikąd w zakończeniu odchodzi. Nie przepada za policją, służbami mundurowymi, biurami i agencjami, niechętnie opowiada o swojej przeszłości, sprawiedliwość wymierza z żelazną konsekwencją, przeciwników eliminuje, nigdy nie ma wątpliwości i raczej nie ogląda się za siebie. A byłoby tam na co popatrzeć. „Ostatni sprawiedliwy” w Karkonoszach staje do walki z dwugłowym smokiem. Bohater „Prostej sprawy” – nie ma imienia, nazwijmy go więc John Smith – przyjeżdża do jeleniogórskiego mieszkania swego dawnego przyjaciela (jaki to przyjaciel to się zresztą później okaże) o pseudonimie Prosty, uregulować stary, honorowy dług a przy okazji zniknąć na jakiś czas i najlepiej nie rzucać się nikomu w oczy. Warszawskich „przyjaciół” na pewno musi unikać. Przyjaciela John Smith w mieszkaniu nie zastaje – okazuje się, że zostało ono splądrowane a jego lokator opuszczał je najwyraźniej w pośpiechu. Wkrótce pojawiają się tam dwaj, wcale nie pokojowo nastawieni, mężczyźni z pytaniem: „Gdzie jest Prosty”? Gangsterzy, co było do przewidzenia, dostają łomot a John Smith opuszcza mieszkanie z przekonaniem, że „Prosty potrzebuje pomocy”. Dalej jest już klasycznie – poznajemy od wewnątrz lokalną grupę przestępczą, której ewidentnie czymś się Prosty naraził, pojawia się obleśny zły gangster, bezwzględny zły gangster, gangster mięśniak, długowłosy gangster o zimnym spojrzeniu, grupa szeregowych gangsterów o niższej inteligencji i paru zwykłych cwaniaków. Jest szemrana firma interesująca się wydobyciem uranu, są skorumpowani policjanci, przestępcze grupy z Czech i Niemiec, przemyt narkotyków i broni oraz pralnie pieniędzy. John Smith zaś napotyka Justynę – uroczą agentkę (dodajmy, że bardzo niskiego szczebla) ABW oraz nieoczekiwanych, lokalnych sprzymierzeńców. Są pościgi, strzelaniny, imponujące walki wręcz i scena w której przyszła kochanka – a jakże – obmywa, stojącemu przed lustrem Johnowi, zakrwawione plecy. O co w tym wszystkim chodzi dowiadujemy się na koniec. Dość powiedzieć, że tempo akcji nie zwalnia ani na chwilę a John Smith niczego nie pozostawia przypadkowi. Precyzyjnie analizuje przewagę przeciwników, ocenia sytuację, kalkuluje szanse i nawet, gdy wynoszą one dwa do dziesięciu (a tak jest najczęściej) nie traci zimnej krwi, zwierzęcego instynktu a przede wszystkim psychologicznej przewagi i umiejętności przewidywania. Westernowe wejście głównego bohatera i zawiązanie akcji jest znaczące i symboliczne dla całej tej powieści napisanej według pewnego prostego, wydawałoby się, schematu. Gatunkowe ramy nie są jednak dla Wojciecha Chmielarza ograniczeniem, bo i schemat, jak się okazuje, może być nieprzewidywalny i wcale nie skazuje autora na wtórność a czytelnika na nudę. John Smith to archetyp samotnego bohatera, mściciela i wędrowca i jako taki oczywiście bardzo często wykorzystywany był zarówno w literaturze i filmie. Czy można mu zarzucić wtórność? Nie, bo takie pierwowzory funkcjonują w zbiorowej świadomości bez względu na mody, częstotliwość wykorzystywania czy bieżącą atrakcyjność. Zmieniające się plany czasowe i fabularne, szalenie interesujące (szczególnie jako tło powieści sensacyjnej) pogranicze polsko-czesko-niemieckie, niewyrafinowana, ale dobrze oddana psychologia postaci sprawiają, że „Prosta sprawa” to bardzo dobra gatunkowa powieść, spójna i niezwykle sprawnie napisana. Kolejna w dorobku Chmielarza, którą z powodzeniem i bez większych zmian, można byłoby przenieść na ekran. Wojciech Chmielarz pisał „Prostą sprawę” podczas wiosennego lockdownu i publikował ją w odcinkach. Czy możliwy drugi lockdown zaowocuje kontynuacją sensacyjnych przygód Johna Smith’sa? Mam ogromną nadzieję, że tak, bo czasem szkoda, że „moda” na powieści publikowane w odcinkach dawno temu minęła.