Wyrwa

Recenzje ebooka: Wyrwa (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Wyrwa” to z całą pewnością jedna z najlepszych książek ostatnich miesięcy w swojej kategorii – z oryginalną fabułą i znakomitą konstrukcją. Są w niej niespodzianki, lecz nie ma irytujących suspensów, jest skomplikowana gra psychologiczna, ale bez niepotrzebnego budowania napięcia i stopniowania niewiadomych. Jest dobrze opowiedziana, wielowymiarowa historia o prawdzie i odpowiedzialności oraz o tym jak bardzo łatwo ulec złudzeniom. Aż tyle. Maciej i Janina – warszawskie, zmęczone małżeństwo trzydziestolatków z dwójką dzieci. Przygnieceni frankowym kredytem, lecz nadal, dzięki pracy Macieja – analityka finansowego, nieźle sobie radzący. „Ona i ja. Dzieci, praca, kredyt, napięcie, kłótnie” – ciągnąca się miesiącami małżeńska stagnacja pełna wyrzutów, wzajemnych oskarżeń i pretensji przerwana zostaje przez tragedię. Janina – niedoszła pisarka i niespełniona reporterka – ginie w tragicznym wypadku samochodowym. Jej śmierć powoduje niewyobrażalną „wyrwę” w psychice Macieja, który wkrótce odkrywa trzy niepokojące go tajemnice: jego żona zginęła na Mazurach, w miejscu, gdzie według niego nie powinna się znajdować, była w trzecim miesiącu ciąży a według dochodzenia policji i zeznania świadka sam wypadek to przerażające, wyrafinowane samobójstwo. Kołaczące się w głowie zrozpaczonego mężczyzny (który początkowo obwinia się za śmierć żony), trzy słowa „Mrągowo, ciąża, samobójstwo”, każą mu podjąć próbę rozwiązania zagadek. Wkrótce, pozostawiwszy dzieci pod opieką dawnej przyjaciółki swojej żony, wyrusza na Mazury (które całkiem udanie spełniają tu rolę Dzikiego Zachodu z czarnymi – a jakże – charakterami) i dociera do mężczyzny, który pojawił się na pogrzebie Janiny a którego podejrzewa o romans z Janiną… Przez pewien moment w powieści Wojciecha Chmielarza jest bardzo klasycznie (choć wcale nie banalnie) – tajemnice, które wychodzą na jaw, zagadkowe kontakty, podwójne życie najbliższych, nieznane pragnienia, „druga twarz”. Prawdę o najbliższej kobiecie chce poznać każdy – zarówno zdradzony mąż jak i porzucony kochanek. I każdy pragnie zemsty. Ale prawda to senny majak i złudzenie, które wymyka się za każdym razem gdy bohater próbuje ją uchwycić. Wojciech Chmielarz, ma dar niewymuszonego opowiadania ciekawych historii, portretowania życia w wielkim mieście, oddawania najbardziej skomplikowanych i skrajnych stanów psychologicznych, wahań uczuć, szerokich gam nastrojów i najbardziej intymnych emocji. „Chciałem umrzeć, ale nie mogłem, bo w domu czekały na mnie dwie córeczki, dlatego chciałem się zabić chociaż na chwilę” – wyznaje w pewnym momencie główny bohater. Odkrywanie kolejnych tajemnic w niczym mu nie pomaga i nie przynosi ulgi. Kolejne prawdy to kolejne rozczarowania, zresztą – nie ma żadnej obiektywnej prawdy, są tylko punkty widzenia. Główny bohater jest aktorem, widzem i reżyserem. Prawda to rozczarowane (sobą i innymi) a gniew żłobi kolejne wyrwy w sercu, bo postawiony w ekstremalnej sytuacji bohater nie zachowa się racjonalnie. Wojciech Chmielarz potrafi odwracać gatunki literackie na nice i nadawać im nową jakość. Bohaterów „Wyrwy” kupuje się w ciemno, bo choć jest w nich literacka kreacja to nie ma w nich sztuczności. Taka zajmująca historia i wielowymiarowa konstrukcja fabularna to wcale nie tak częste u nas zjawisko. Chmielarz, sam sobie, poprzeczkę zawiesił bardzo wysoko.

2. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Wyrwa” to z całą pewnością jedna z najlepszych książek ostatnich miesięcy w swojej kategorii – z oryginalną fabułą i znakomitą konstrukcją. Są w niej niespodzianki, lecz nie ma irytujących suspensów, jest skomplikowana gra psychologiczna, ale bez niepotrzebnego budowania napięcia i stopniowania niewiadomych. Jest dobrze opowiedziana, wielowymiarowa historia o prawdzie i odpowiedzialności oraz o tym jak bardzo łatwo ulec złudzeniom. Aż tyle. Maciej i Janina – warszawskie, zmęczone małżeństwo trzydziestolatków z dwójką dzieci. Przygnieceni frankowym kredytem, lecz nadal, dzięki pracy Macieja – analityka finansowego, nieźle sobie radzący. „Ona i ja. Dzieci, praca, kredyt, napięcie, kłótnie” – ciągnąca się miesiącami małżeńska stagnacja pełna wyrzutów, wzajemnych oskarżeń i pretensji przerwana zostaje przez tragedię. Janina – niedoszła pisarka i niespełniona reporterka – ginie w tragicznym wypadku samochodowym. Jej śmierć powoduje niewyobrażalną „wyrwę” w psychice Macieja, który wkrótce odkrywa trzy niepokojące go tajemnice: jego żona zginęła na Mazurach, w miejscu, gdzie według niego nie powinna się znajdować, była w trzecim miesiącu ciąży a według dochodzenia policji i zeznania świadka sam wypadek to przerażające, wyrafinowane samobójstwo. Kołaczące się w głowie zrozpaczonego mężczyzny (który początkowo obwinia się za śmierć żony), trzy słowa „Mrągowo, ciąża, samobójstwo”, każą mu podjąć próbę rozwiązania zagadek. Wkrótce, pozostawiwszy dzieci pod opieką dawnej przyjaciółki swojej żony, wyrusza na Mazury (które całkiem udanie spełniają tu rolę Dzikiego Zachodu z czarnymi – a jakże – charakterami) i dociera do mężczyzny, który pojawił się na pogrzebie Janiny a którego podejrzewa o romans z Janiną… Przez pewien moment w powieści Wojciecha Chmielarza jest bardzo klasycznie (choć wcale nie banalnie) – tajemnice, które wychodzą na jaw, zagadkowe kontakty, podwójne życie najbliższych, nieznane pragnienia, „druga twarz”. Prawdę o najbliższej kobiecie chce poznać każdy – zarówno zdradzony mąż jak i porzucony kochanek. I każdy pragnie zemsty. Ale prawda to senny majak i złudzenie, które wymyka się za każdym razem gdy bohater próbuje ją uchwycić. Wojciech Chmielarz, ma dar niewymuszonego opowiadania ciekawych historii, portretowania życia w wielkim mieście, oddawania najbardziej skomplikowanych i skrajnych stanów psychologicznych, wahań uczuć, szerokich gam nastrojów i najbardziej intymnych emocji. „Chciałem umrzeć, ale nie mogłem, bo w domu czekały na mnie dwie córeczki, dlatego chciałem się zabić chociaż na chwilę” – wyznaje w pewnym momencie główny bohater. Odkrywanie kolejnych tajemnic w niczym mu nie pomaga i nie przynosi ulgi. Kolejne prawdy to kolejne rozczarowania, zresztą – nie ma żadnej obiektywnej prawdy, są tylko punkty widzenia. Główny bohater jest aktorem, widzem i reżyserem. Prawda to rozczarowane (sobą i innymi) a gniew żłobi kolejne wyrwy w sercu, bo postawiony w ekstremalnej sytuacji bohater nie zachowa się racjonalnie. Wojciech Chmielarz potrafi odwracać gatunki literackie na nice i nadawać im nową jakość. Bohaterów „Wyrwy” kupuje się w ciemno, bo choć jest w nich literacka kreacja to nie ma w nich sztuczności. Taka zajmująca historia i wielowymiarowa konstrukcja fabularna to wcale nie tak częste u nas zjawisko. Chmielarz, sam sobie, poprzeczkę zawiesił bardzo wysoko.

więcej recenzji

ukryj recenzje