Chiny. Smocze imperium. Wydanie 1 Krzysztof Dopierała

Recenzje książki: Chiny. Smocze imperium. Wydanie 1 (5) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Najludniejsze, blisko 1,4 miliardowe państwo świata, z ogromnym, niesłychanie zróżnicowanym terytorium rozciągającym się od trzech wschodnich mórz na obrzeżach Pacyfiku, po pustynie i najwyższe góry świata: Himalaje z jego szczytem Czomolungmą – Mount Everestem. I od Rosji, Mongolii i Kazachstanu na północy, Korei Północnej na wschodzie, Kirgistanu, Tadżykistanu, Afganistanu, Pakistanu i Indii na zachodzie, po Nepal, Bhutan, Birmę (Mjanmę), Laos i Wietnam na południu. Kraj oszałamiający, zachwycający, a równocześnie nierzadko odpychający aż do budzenia wstrętu w przypadku np. zwyczajów i zachowań przy jedzeniu. Przeżywający od paru dekad okres największego gospodarczego i technologicznego rozwoju w swojej, liczącej już ponad 50 wieków nieprzerwanej historii. Z tysiącami cennych zabytków, muzeów, cudów przyrody i innych wspaniałych miejsc, w tym najwyższej światowej klasy. Że przypomnę Wielki Mur, Zakazane Miasto i inne historyczne skarby Pekinu, Stare Miasto byłej stolicy Xianu, gdzie zaczynał się słynny Wielki Jedwabny Szlak, otoczone zachowanymi do naszych czasów największymi w świecie fortyfikacjami, 14 - kilometrowymi murami obronnymi na planie kwadratu, z mnóstwem zabytkowych budowli wewnątrz, a także poza nimi. M.in. średniowiecznym Wielkim Meczetem, najbardziej niezwykłym wśród setek innych budowli islamu, jakie widziałem w różnych zakątkach świata. O architekturze pagód – bo jest w nim kilka budowli, chińskimi wieżami na planie kwadratu, z 40-centymetrowej wysokości progami, aby do wnętrza nie mogły wślizgnąć się złe dżiny oraz osłoniętego po drugiej stronie ulicy długim i wysokim murem chroniącym przed… złymi mocami. Trudno nie wspomnieć też o Grotach Dziesięciu Tysięcy Buddów w Longmen, z rzeźbami tego myśliciela oraz strażników – od parocentymetrowych, po kilkumetrowej wysokości – a nie jest ona jedynym takim miejscem w Chinach. Wielkim Buddzie w Leshane, najbardziej masywnym w świecie, wykuwanym przez dziesięciolecia w skałach nadrzecznego klifu. Armii Terakotowej. Rezerwacie pand wielkich, których życie można oglądać z odległości kilku metrów. Baśniowych wręcz widokach Wulingyuan, Kamiennego Lasu, czy wspinających się setki metrów w górę i uprawianych oraz utrzymywanych od ponad 800 lat pół ryżowych Longji Titan. Lub pejzaży oglądanych z pokładu statków w trakcie rejsów po rzekach Jangcy i przypominającymi podróż między malowanymi, starymi, nostalgicznymi chińskimi krajobrazami wzdłuż rzeki Li między miastami Guilin i Yangshuo. Malowniczych, kameralnych ogrodów Shuzhou z roślinami pielęgnowanymi nierzadko od ponad 600 lat. Pałacu Potala i innych skarbów architektury w Lhasie, stolicy Tybetu oraz sławnych tybetańskich klasztorów. Albo meczetów oraz innych budowli w krainie Ujgurów. A to tylko wybrane, chociaż najsławniejsze, przykłady tego, co kraj ten ma do zaoferowania turystom, miłośnikom piękna, zabytków i niezwykłości. Do których nie sposób nie zaliczyć również ludzi, ich kultury, obyczajów, kuchni itp. Ten to kraj i jego atrakcje prezentuje w całości, wraz z Tybetem, Hongkongiem i Makau, po raz pierwszy przewodnik Bezdroży wydany w mojej ulubionej serii Classic. Najwyżej cenionej, gdyż dostarczającej najwięcej informacji o kraju, jego regionach, zabytkach, ciekawych miejscach, obiektach i osobliwościach. Przy czym, w tym przypadku, przedstawianych na prawie 860 stronach – to chyba, po przewodniku „Indie północne, Nepal i Goa” (975 stron, wyd. 2009 r.), najobszerniejszy tom w tej serii – ciekawie i kompetentnie, z mnóstwem informacji, niekiedy nawet zaskakujących. Wcześniej, w 2009 r. ukazał się w niej, również zrecenzowany przeze mnie przewodnik „Chiny Wschodnie”, tłumaczony z języka niemieckiego. Obecny, prezentujący całe Chiny (poza Tajwanem, ale jest on jednak odrębnym państwem, chociaż uważanym przez władze ChRL tylko za „zbuntowaną prowincję”), kierowany jest przede wszystkim do turystów zamierzających poznawać to „Smocze Imperium” samodzielnie, lub w niewielkich grupach, ale z pominięciem biur podróży. Przy czym z naciskiem, w postaci dosyć dokładnych informacji na ten temat, na turystykę nisko budżetową, „na polską kieszeń”. Ale przewodnik ten powinni przeczytać także ludzie wybierający się do Chin na wycieczkę z którymś z biur podróży. Bo skoro wydaje się na nią przeważnie nie małe pieniądze, warto o tym kraju dowiedzieć się jak najwięcej. Jego lekturę zalecałbym także tym, którzy nie planują wyjazdu do Chin, a tylko chcieliby poczytać o nich coś ciekawego. Nie mam wątpliwości, że po lekturze, zapragną jednak zobaczyć chociaż wybrane miejsca w tym kraju. Jest on bowiem tak rozległy, miejscami – chociażby w Tybecie – trudno lub wręcz niedostępny nie tylko ze względu na warunki terenowe, że zapoznanie się z wszystkim ciekawym, jest praktycznie nierealne. Przynajmniej ja nie spotkałem nikogo, także wśród sinologów i polskich przewodników po Chinach, którzy mogliby powiedzieć, że „już byli tam wszędzie”. Przypomina mi się rozmowa w 4-osobowym przedziale sypialnym pociągu na jednym z odcinków podróży po Chinach. Oprócz mnie i naszego przewodnika – sinologa, który po wieloletnich studiach w Polsce i w Chinach biegle znał oba główne języki chińskie: mandaryński i kantoński, jechali dwaj chińscy biznesmeni. Gdy dowiedzieli się o naszym programie podróży, jeden wręcz niemal krzyknął: „95% Chińczyków nie będzie w stanie nigdy zobaczyć tego wszystkiego, co wy zobaczycie w ciągu niespełna miesiąca”. Najwyższa jednak pora na prezentację tego przewodnika. Zaczyna się on od 4-stronicowego „Niezbędnika turysty” z najważniejszymi informacjami, telefonami, adresami itp. m.in. na temat tak ważnego w Chinach turystycznego savoir-vivru oraz ostrzeżeń przed niebezpieczeństwami i zagrożeniami. Jest w przewodniku ponad 90 mapek i planów miast, chociaż ich spis, podobnie jak treści przewodnika, znajduje się w bardzo niewygodnym do otwierania miejscu: na końcowych, ale nie ostatnich stronach. Mają one również inną wadę. Zbyt drobna czcionka opisów, podobnie zresztą jak informacji w ramkach włamanych w tekst, zmusza nierzadko do czytania ich z lupą w ręku. Wspomnianych informacji w ramkach jest wyjątkowo dużo, niemal 260, a większość jest bardzo ciekawa. Inną słabą stroną tego przewodnika są zdjęcia. Poza z górą 40-ma kolorowymi, ilustrującymi to, co autor radzi zobaczyć koniecznie, reszta to tylko czarno-białe, wydrukowane na jasno różowym tle. Nie ma ich zresztą zbyt wiele. Ale to niemal wszystkie wady tego przewodnika. O kilku innych wspomnę niżej. Dobór tego, co wymienia się w nim jako najważniejsze i najbardziej zasługujące na zobaczenie, jest chyba optymalny. Chociaż, oczywiście, nie byłem tam wszędzie, ale wiem nieco o tym kraju także z lektur. Tyle, że te 29 zabytków, obiektów i miejsc, bo trzydziestym jest kuchnia, różnorodna na każdym kroku, znajduje się w różnych częściach Chin i zobaczenie wszystkich w trakcie jednej, nawet długiej po nich podróży nie wydaje się możliwe. Ciekawe są propozycje autora („Zaplanuj podróż”) sześciu różnych, częściowo pokrywających się tras zwiedzania tego kraju, każda w czasie 3-4 tygodni, z ich mapkami. Chociaż i poza nimi znajduje się mnóstwo wspaniałych obiektów i atrakcji. Przydatna jest informacja o chińskich świętach i festiwalach, z omówieniem ponad 20 najważniejszych z nich. Bardzo rozbudowane są, i to uważam za wielki plus przewodnika, rozdziały wstępne: Informacje praktyczne (blisko 80 stron) i Informacje krajoznawcze (niemal 100 stron) z mnóstwem bardzo ważnych, niezbędnych i przydatnych, na temat wyboru czasu podróży, planowania jej budżetu – z cenami, warunkami, możliwościami wyboru tańszych wariantów podróży – również po kraju, różnymi środkami transportu. Ubezpieczenia, ochrony zdrowia i największych (malaria, denga, wirusowe zapalenie wątroby) tamtejszych zagrożeniach. A także o historii, demografii (55 oficjalnych mniejszości etnicznych), religii, społeczeństwie i obyczajach, kulturze i sztuce oraz kuchni. Podstawowa, ponad 600-stronicowa część przewodnika „Zwiedzanie Chin” poświęcona jest prezentacji kraju oraz jego atrakcji w podziale na: Pekin i jego okolice, Wschodnie wybrzeże, Chiny środkowe, południowe, północno-zachodnie, północno-wschodnie i Tybetański Region Autonomiczny. A w nich na prowincje, regiony i miasta, w tym autonomiczne: Hongkong i Makau, Kuangsi-Czuang, Mongolia Wewnętrzna, Ningxia-Hui, Sinciang-Ujgur, z ich planami i mapkami. Opisy i informacje są dosyć obszerne, napisane ciekawie oraz na ile jestem w stanie to stwierdzić czytając o dosyć licznych miejscach, w których byłem, ścisłe i rzetelne. Z historią, sugestiami co trzeba i warto tam zobaczyć, opisami miejsc i, o ile są potrzebne, wzmiankami o dniach i godzinach otwarcia, np. muzeów, cenami biletów itp. Z ważnymi informacjami, np. że do Tybetu (Tybetańskiego Regionu Autonomicznego) wjazd możliwy jest tylko w grupach, na podstawie zezwoleń i to, poza stołeczną Lhasą, wyłącznie do ściśle określonych miejsc. Nieścisłości, nie mówiąc już o błędach, w opisach i informacjach o miejscach w których byłem, lub wiem o nich z pewnych źródeł, znalazłem niewiele. W przypadku miasta Chongqing wypadało chyba wspomnieć, że jest to, przynajmniej formalnie, bo liczba ponad 30 milionów jego mieszkańców dotyczy całego regionu, najludniejsze miasto świata. Ludniejsze niż powszechnie uważane za najliczniejsze pod tym względem Cuidad Mexico i Kair. W opisie Muzeum Szanghaju pominięta została tamtejsza wspaniała kolekcja brązowych posągów oraz starych, także średniowiecznych naczyń z tego metalu, uważana za najbardziej znaczącą poza Narodowym Muzeum Pałacowym w Taipei na Tajwanie. W krótkiej wzmiance o miastach Guilin i Yangshuo nad rzeką Li zabrakło mi informacji, że rejsy po tej rzece słyną jako najpiękniejsze i najbardziej malownicze po Jangcy. I że podczas nich, a także w samych tych miastach, można obserwować w dzień i w nocy niezwykłe łowienie ryb z łódek przy pomocy… wytresowanych kormoranów. Zmroziło mnie określenie przez autora Wielkiego Buddy w Leshan: „To największa kamienna rzeźba tego bóstwa na świecie”. Z tak szokującym nazwaniem Buddy, który mimo najwyższego szacunku, jakim jest otaczany przez wyznawców, nie jest uważany za bóstwo, lecz tylko człowieka – mędrca i wielkiego nauczyciela, jeszcze się nie spotkałem. Ale, nawet jeżeli nie wszystkie potknięcia i ewentualne błędy dostrzegłem, są one łatwe do poprawienia w następnych wydaniach, do których zapewne dojdzie. Jest to bowiem przewodnik naprawdę wartościowy, w pełni zasługujący na polecenie.

   Recenzja: kurier365.pl Cezary Rudziński

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

2. Najludniejsze, blisko 1,4 miliardowe państwo świata, z ogromnym, niesłychanie zróżnicowanym terytorium rozciągającym się od trzech wschodnich mórz na obrzeżach Pacyfiku, po pustynie i najwyższe góry świata: Himalaje z jego szczytem Czomolungmą – Mount Everestem. I od Rosji, Mongolii i Kazachstanu na północy, Korei Północnej na wschodzie, Kirgistanu, Tadżykistanu, Afganistanu, Pakistanu i Indii na zachodzie, po Nepal, Bhutan, Birmę (Mjanmę), Laos i Wietnam na południu. Kraj oszałamiający, zachwycający, a równocześnie nierzadko odpychający aż do budzenia wstrętu w przypadku np. zwyczajów i zachowań przy jedzeniu. Przeżywający od paru dekad okres największego gospodarczego i technologicznego rozwoju w swojej, liczącej już ponad 50 wieków nieprzerwanej historii. Z tysiącami cennych zabytków, muzeów, cudów przyrody i innych wspaniałych miejsc, w tym najwyższej światowej klasy. Że przypomnę Wielki Mur, Zakazane Miasto i inne historyczne skarby Pekinu, Stare Miasto byłej stolicy Xianu, gdzie zaczynał się słynny Wielki Jedwabny Szlak, otoczone zachowanymi do naszych czasów największymi w świecie fortyfikacjami, 14 - kilometrowymi murami obronnymi na planie kwadratu, z mnóstwem zabytkowych budowli wewnątrz, a także poza nimi. M.in. średniowiecznym Wielkim Meczetem, najbardziej niezwykłym wśród setek innych budowli islamu, jakie widziałem w różnych zakątkach świata. O architekturze pagód – bo jest w nim kilka budowli, chińskimi wieżami na planie kwadratu, z 40-centymetrowej wysokości progami, aby do wnętrza nie mogły wślizgnąć się złe dżiny oraz osłoniętego po drugiej stronie ulicy długim i wysokim murem chroniącym przed… złymi mocami. Trudno nie wspomnieć też o Grotach Dziesięciu Tysięcy Buddów w Longmen, z rzeźbami tego myśliciela oraz strażników – od parocentymetrowych, po kilkumetrowej wysokości – a nie jest ona jedynym takim miejscem w Chinach. Wielkim Buddzie w Leshane, najbardziej masywnym w świecie, wykuwanym przez dziesięciolecia w skałach nadrzecznego klifu. Armii Terakotowej. Rezerwacie pand wielkich, których życie można oglądać z odległości kilku metrów. Baśniowych wręcz widokach Wulingyuan, Kamiennego Lasu, czy wspinających się setki metrów w górę i uprawianych oraz utrzymywanych od ponad 800 lat pół ryżowych Longji Titan. Lub pejzaży oglądanych z pokładu statków w trakcie rejsów po rzekach Jangcy i przypominającymi podróż między malowanymi, starymi, nostalgicznymi chińskimi krajobrazami wzdłuż rzeki Li między miastami Guilin i Yangshuo. Malowniczych, kameralnych ogrodów Shuzhou z roślinami pielęgnowanymi nierzadko od ponad 600 lat. Pałacu Potala i innych skarbów architektury w Lhasie, stolicy Tybetu oraz sławnych tybetańskich klasztorów. Albo meczetów oraz innych budowli w krainie Ujgurów. A to tylko wybrane, chociaż najsławniejsze, przykłady tego, co kraj ten ma do zaoferowania turystom, miłośnikom piękna, zabytków i niezwykłości. Do których nie sposób nie zaliczyć również ludzi, ich kultury, obyczajów, kuchni itp. Ten to kraj i jego atrakcje prezentuje w całości, wraz z Tybetem, Hongkongiem i Makau, po raz pierwszy przewodnik Bezdroży wydany w mojej ulubionej serii Classic. Najwyżej cenionej, gdyż dostarczającej najwięcej informacji o kraju, jego regionach, zabytkach, ciekawych miejscach, obiektach i osobliwościach. Przy czym, w tym przypadku, przedstawianych na prawie 860 stronach – to chyba, po przewodniku „Indie północne, Nepal i Goa” (975 stron, wyd. 2009 r.), najobszerniejszy tom w tej serii – ciekawie i kompetentnie, z mnóstwem informacji, niekiedy nawet zaskakujących. Wcześniej, w 2009 r. ukazał się w niej, również zrecenzowany przeze mnie przewodnik „Chiny Wschodnie”, tłumaczony z języka niemieckiego. Obecny, prezentujący całe Chiny (poza Tajwanem, ale jest on jednak odrębnym państwem, chociaż uważanym przez władze ChRL tylko za „zbuntowaną prowincję”), kierowany jest przede wszystkim do turystów zamierzających poznawać to „Smocze Imperium” samodzielnie, lub w niewielkich grupach, ale z pominięciem biur podróży. Przy czym z naciskiem, w postaci dosyć dokładnych informacji na ten temat, na turystykę nisko budżetową, „na polską kieszeń”. Ale przewodnik ten powinni przeczytać także ludzie wybierający się do Chin na wycieczkę z którymś z biur podróży. Bo skoro wydaje się na nią przeważnie nie małe pieniądze, warto o tym kraju dowiedzieć się jak najwięcej. Jego lekturę zalecałbym także tym, którzy nie planują wyjazdu do Chin, a tylko chcieliby poczytać o nich coś ciekawego. Nie mam wątpliwości, że po lekturze, zapragną jednak zobaczyć chociaż wybrane miejsca w tym kraju. Jest on bowiem tak rozległy, miejscami – chociażby w Tybecie – trudno lub wręcz niedostępny nie tylko ze względu na warunki terenowe, że zapoznanie się z wszystkim ciekawym, jest praktycznie nierealne. Przynajmniej ja nie spotkałem nikogo, także wśród sinologów i polskich przewodników po Chinach, którzy mogliby powiedzieć, że „już byli tam wszędzie”. Przypomina mi się rozmowa w 4-osobowym przedziale sypialnym pociągu na jednym z odcinków podróży po Chinach. Oprócz mnie i naszego przewodnika – sinologa, który po wieloletnich studiach w Polsce i w Chinach biegle znał oba główne języki chińskie: mandaryński i kantoński, jechali dwaj chińscy biznesmeni. Gdy dowiedzieli się o naszym programie podróży, jeden wręcz niemal krzyknął: „95% Chińczyków nie będzie w stanie nigdy zobaczyć tego wszystkiego, co wy zobaczycie w ciągu niespełna miesiąca”. Najwyższa jednak pora na prezentację tego przewodnika. Zaczyna się on od 4-stronicowego „Niezbędnika turysty” z najważniejszymi informacjami, telefonami, adresami itp. m.in. na temat tak ważnego w Chinach turystycznego savoir-vivru oraz ostrzeżeń przed niebezpieczeństwami i zagrożeniami. Jest w przewodniku ponad 90 mapek i planów miast, chociaż ich spis, podobnie jak treści przewodnika, znajduje się w bardzo niewygodnym do otwierania miejscu: na końcowych, ale nie ostatnich stronach. Mają one również inną wadę. Zbyt drobna czcionka opisów, podobnie zresztą jak informacji w ramkach włamanych w tekst, zmusza nierzadko do czytania ich z lupą w ręku. Wspomnianych informacji w ramkach jest wyjątkowo dużo, niemal 260, a większość jest bardzo ciekawa. Inną słabą stroną tego przewodnika są zdjęcia. Poza z górą 40-ma kolorowymi, ilustrującymi to, co autor radzi zobaczyć koniecznie, reszta to tylko czarno-białe, wydrukowane na jasno różowym tle. Nie ma ich zresztą zbyt wiele. Ale to niemal wszystkie wady tego przewodnika. O kilku innych wspomnę niżej. Dobór tego, co wymienia się w nim jako najważniejsze i najbardziej zasługujące na zobaczenie, jest chyba optymalny. Chociaż, oczywiście, nie byłem tam wszędzie, ale wiem nieco o tym kraju także z lektur. Tyle, że te 29 zabytków, obiektów i miejsc, bo trzydziestym jest kuchnia, różnorodna na każdym kroku, znajduje się w różnych częściach Chin i zobaczenie wszystkich w trakcie jednej, nawet długiej po nich podróży nie wydaje się możliwe. Ciekawe są propozycje autora („Zaplanuj podróż”) sześciu różnych, częściowo pokrywających się tras zwiedzania tego kraju, każda w czasie 3-4 tygodni, z ich mapkami. Chociaż i poza nimi znajduje się mnóstwo wspaniałych obiektów i atrakcji. Przydatna jest informacja o chińskich świętach i festiwalach, z omówieniem ponad 20 najważniejszych z nich. Bardzo rozbudowane są, i to uważam za wielki plus przewodnika, rozdziały wstępne: Informacje praktyczne (blisko 80 stron) i Informacje krajoznawcze (niemal 100 stron) z mnóstwem bardzo ważnych, niezbędnych i przydatnych, na temat wyboru czasu podróży, planowania jej budżetu – z cenami, warunkami,możliwościami wyboru tańszych wariantów podróży – również po kraju, różnymi środkami transportu. Ubezpieczenia, ochrony zdrowia i największych (malaria, denga, wirusowe zapalenie wątroby) tamtejszych zagrożeniach. A także o historii, demografii (55 oficjalnych mniejszości etnicznych), religii, społeczeństwie i obyczajach, kulturze i sztuce oraz kuchni. Podstawowa, ponad 600-stronicowa część przewodnika „Zwiedzanie Chin” poświęcona jest prezentacji kraju oraz jego atrakcji w podziale na: Pekin i jego okolice, Wschodnie wybrzeże, Chiny środkowe, południowe, północno-zachodnie, północno-wschodnie i Tybetański Region Autonomiczny. A w nich na prowincje, regiony i miasta, w tym autonomiczne: Hongkong i Makau, Kuangsi-Czuang, Mongolia Wewnętrzna, Ningxia-Hui, Sinciang-Ujgur, z ich planami i mapkami. Opisy i informacje są dosyć obszerne, napisane ciekawie oraz na ile jestem w stanie to stwierdzić czytając o dosyć licznych miejscach, w których byłem, ścisłe i rzetelne. Z historią, sugestiami co trzeba i warto tam zobaczyć, opisami miejsc i, o ile są potrzebne, wzmiankami o dniach i godzinach otwarcia, np. muzeów, cenami biletów itp. Z ważnymi informacjami, np. że do Tybetu (Tybetańskiego Regionu Autonomicznego) wjazd możliwy jest tylko w grupach, na podstawie zezwoleń i to, poza stołeczną Lhasą, wyłącznie do ściśle określonych miejsc. Nieścisłości, nie mówiąc już o błędach, w opisach i informacjach o miejscach w których byłem, lub wiem o nich z pewnych źródeł, znalazłem niewiele. W przypadku miasta Chongqing wypadało chyba wspomnieć, że jest to, przynajmniej formalnie, bo liczba ponad 30 milionów jego mieszkańców dotyczy całego regionu, najludniejsze miasto świata. Ludniejsze niż powszechnie uważane za najliczniejsze pod tym względem Cuidad Mexico i Kair. W opisie Muzeum Szanghaju pominięta została tamtejsza wspaniała kolekcja brązowych posągów oraz starych, także średniowiecznych naczyń z tego metalu, uważana za najbardziej znaczącą poza Narodowym Muzeum Pałacowym w Taipei na Tajwanie. W krótkiej wzmiance o miastach Guilin i Yangshuo nad rzeką Li zabrakło mi informacji, że rejsy po tej rzece słyną jako najpiękniejsze i najbardziej malownicze po Jangcy. I że podczas nich, a także w samych tych miastach, można obserwować w dzień i w nocy niezwykłe łowienie ryb z łódek przy pomocy… wytresowanych kormoranów. Zmroziło mnie określenie przez autora Wielkiego Buddy w Leshan: „To największa kamienna rzeźba tego bóstwa na świecie”. Z tak szokującym nazwaniem Buddy, który mimo najwyższego szacunku, jakim jest otaczany przez wyznawców, nie jest uważany za bóstwo, lecz tylko człowieka – mędrca i wielkiego nauczyciela, jeszcze się nie spotkałem. Ale, nawet jeżeli nie wszystkie potknięcia i ewentualne błędy dostrzegłem, są one łatwe do poprawienia w następnych wydaniach, do których zapewne dojdzie. Jest to bowiem przewodnik naprawdę wartościowy, w pełni zasługujący na polecenie.

   Recenzja: GLOBTROTER INFO Cezary Rudziński

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

3. Imperium przyszłości Nie tracić cierpliwości!-radzi polski autor najnowszego przewodnika turystycznego po Chinach. Nie zacinać się w dostosowaniu chińskich standardów do swoich doświadczeń. Przeciwnie, jak najrychlej postarać się dopasować do kompletnie innych wymagań. Jeśli sprzedawczyni w sklepie nie zrozumie zamówienia, a my nie znamy mandaryńskiego, wypracujmy sposób, by problem rozwiązać wspólnie. Nie irytować się, gdy zagadnięty Chińczyk wprowadzi nas w błąd. Zrobi to bezwiednie, chcąc jak najszybciej wymiksować się z sytuacji, w której może utracić twarz... Chiny gwarantują nam nieznane standardy bankowe, uliczny chaos i odmienną obyczajowość. Jeśli uświadomimy sobie własną inność i nie zrazi nas pozorna niechęć Chińczyków wobec cudzoziemców, ten ogromny kraj i złożoność jego kultur uzależni nas od siebie na zawsze. Chiny to nie tylko bajeczna egzotyka przeszłości. To także trudna do uświadomienia sobie przez polskiego turystę egzotyka przyszłości. Już dziś chińskie uniwersytety znajdujemy w pierwszej dziesiątce najlepszych uczelni świata (nasze pod koniec czwartej setki), rozpędzająca się gospodarka, miliony znakomicie wykształconych innowatorów, ogromne zasoby finansowe czynią z Chin imperium przyszłości, przy którym stara Europa i mała Polska mają niewielkie znaczenie. Przewodnik napisany przez młodego globtrotera, który świetnie poznał Państwo Środka, wart jest polecenia nawet dla turysty debiutanta. Warto zaufać pomysłowi na podróż, bo wykluczy to nieuchronne błędy i koszty. Autor proponuje trasy wymagające od dwóch do czterech tygodni, ale nie sposób poznać Chiny w krótszym czasie. Opisuje więc i radzi zobaczyć cesarski wschodni trójkąt, dżunglę i skalne raje, syberyjskie rubieże i himalajską fatamorganę. Dzieło z sercem napisane czyta się niczym powieść drogi.

   Recenzja: Tygodnik Angora Ł.Azik

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

4. Każdy ma kraj, państwo, miasto do którego chce się wybrać. Niekiedy chcieć nie oznacza to samo co móc. Wiecie co mam na myśli? Chodzi o to, że pierwszym, największym czynnikiem, który nie pozwala nam na podróż to brak pieniędzy. Niestety, do odległych zakątków, potrzebna jest duża ilość ich. Następnie to język, często jest tak, że nie znamy danego języka i dogadanie się tam w kwestii hotelu, jedzenia, czy nawet pamiątek, będzie sprawiało nam problem. Jeśli wybierzemy podróż na własną rękę, bez biura podróży, to ta książka nam się przyda. Nie tylko opowiada nam historię danego miejsca, ale pokazuje nam co warto zobaczyć w danym regionie, jakie są święta, kiedy warto jechać, a nawet są pokazane podstawowe zwroty, które ułatwią nam naszą podróż. Książka okazuje się bardzo przydatna, dla początkującego podróżnika, który chce się wybrać do Chin, a także rozbudzi w nim miłość do tego kraju. Mamy pokazane wszystkie możliwe szczegóły, wytłumaczenia, więc na pewno dużo dowiemy się z tej książki. Sama jestem zafascynowana Chinami, kulturą i tradycjami jakie tam panują i dzięki tej książce dopełniłam swoją wiedzę. Jeśli chodzi o zwroty chińskie, słownictwo, które jest na końcu książki, naprawdę przyznam ? przydaje się! Tylko minusem jest to, że jeśli dopiero zaczynasz z językiem chińskim, to ilość może cię przerazić, tym bardziej sposób zapisu i to może sprawić u ciebie problem z nauką. Dlatego powiem ci w sekrecie? Sama uczę się chińskiego od trzech lat, nie mam nauczyciela do tego języka i wiem ile trzeba pracy włożyć w naukę. Ale to sama zabawa! Jeśli się wciągniesz to naprawdę szybko będziesz przyswajać wiedzę. Na początku książki mamy ukazane zdjęcia miejsc (biorąc pod uwagę całe Chiny) , które warto zobaczyć! Mamy dla wszystkich znany Mur Chiński, Armię Terakotową, Harbin i wiele innych. Mamy ukazaną historie każdego miejsca. Zgadzam się z tym co zostało stwierdzone w książce: Chiny nie da się zwiedzić od razu? Trzeba poznawać kraj krok po kroku, przez kilka lat. Chiny to wielki obszar na którym mamy rozsiane zakątki kulturalne. Aby zobaczyć wszystko nie da się tak od razu, trzeba przez kilka lat zwiedzać. Prawdą jest to, że chińczyk, który mieszka w swoim kraju, sam nie widział wszystkiego i kiedy chce spędzić gdzieś wakacje, to jeździ po własnej ojczyźnie, dlatego wybierając się do jakiegoś miejsca możemy spotkać bardzo dużo chińskich turystów. Książka jest dopracowana w szczegółach. Powiem wam, że nie da się jej streścić w jednej recenzji. Ona ma aż ponad 800 stron! Jest bardzo ciężka i jak gdzieś szłam i czytałam na przykład w autobusie to naprawdę bolały mnie ręce. Znajdziemy tutaj wszystko, ale patrzmy na to, że na pewno cała historia Chin nie jest tutaj zawarta. W książce zobaczymy wszystko tylko pod kątem podróżniczym, więc i tak to jest dużo. Książka jest świetna. Przeczytałam ją w trzy dni i tak to jest bardzo szybko jak na tak grubą książkę. Jest bardzo ciekawie napisana. Wiem, wiem bardzo ją chwalę, ale w końcu dostałam w swoje ręce lekturę podróżniczą o jakiej bardzo chciałam. Nic dodać nic ująć!

   Recenzja: Sztukater.pl KOCIA CZYTELNICZKA

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

5. Seria Bezdroża Classic, stworzona została z myślą o tych którzy podróżować zamierzają nie tylko palcem po mapie. Doskonale wydane, pełne szczegółów, stanowią kompendium wiedzy-a jest to wiedza wyczerpująca. Seria obejmuje przewodniki po krajach znanych i tych trochę mniej. Niemniej każda z tych książek to prawdziwy almanach, w którym znajdziemy naprawdę wszystko. Takim przykładem może być wydana całkiem niedawno pozycja "Chiny. Smocze imperium." Jak sama nazwa wskazuje przewodnik ten prowadzi nas przez historię kraju, który nie jest krajem, a stanem umysłu. Tu zachowała się pradawna magia, którą wyczuwa się na każdym kroku. Udało się tutaj zawrzeć nie tylko istotne informacje o najważniejszych obiektach, które obowiązkowo trzeba zobaczyć, ale i słów kilka o obyczajach panujących w tym ogromnym kraju. Bo kraj to ludzie. A jak wieść niesie chińscy obywatele są niezwykle przyjaźnie nastawieni do turystów. Podsumowując-kto chciałby dowiedzieć się czegoś nowego o tym "smoczym imperium" koniecznie powinien zaznajomić się z tą książką. Świetnie wydana, pełna pożytecznych informacji, dodatkowo bogato ilustrowana. Jak na swoje rozmiary, czyta się ją bardzo szybko. Mimo tego, że to przewodnik, można ją czytać także jako pewnego rodzaju książkę podróżniczą. Dlatego polecam ją uwadze wszystkim.

   Recenzja: http://krotkoacztresciwie.blogspot.com

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

więcej recenzji

ukryj recenzje