Recenzje

Coraz więcej osób, które wyruszają w wyprawę w odległe kraje pisze książki stanowiące relację z ich podróży. Na półkach sklepowych nie widnieją już tylko książki Elżbiety Dzikowskiej, Martyny Wojciechowskiej czy Beaty Pawlikowskiej o tej tematyce. Anna Jaklewicz jest debiutantką w tej dziedzinie. Z wykształcenia jest archeologiem. Jej pasją jest podróżowanie, zaś największym marzeniem było zostanie… Indiana Jonesem i poniekąd je spełniła. Przygodę z podróżami zaczynała w Sudanie, gdzie wyruszyła na misję archeologiczną. Potem odkrywała tajemnice starożytnego Egiptu.

Po Afryce zdecydowała poznawać tajniki przyrody, kultury i cywilizacji Azji: Wietnamu, Laosu, Kambodży, Indii i Chin. Ten ostatni kraj na tyle ją zaintrygował, że postanowiła podzielić się z czytelnikami swoim doświadczeniami i spostrzeżeniami. Co nam się kojarzy z tym ogromnym (w każdym tego słowa znaczeniu) państwem? Przede wszystkim wielkie metropolie jak Szanghaj, Hong-Kong czy Pekin, Wielki Mur Chiński oraz Zakazane Miasto.

„Niebo w kolorze indygo” jest zapisem jej wyprawy do Chin. Ania spędziła tam ponad dwa lata, gdzie początkowo pracowała jako lokalny przewodnik. Jednak jej trasa opisana w książce nie jest ani typowym sprawozdaniem, ani turystycznym przewodnikiem z popularnych chińskich miejsc. Wręcz przeciwnie. Autorka opisuje swoją podróż po nieznanych, małych wioskach na południu państwa. Pokazuje ten kraj z innej perspektywy, odkrywa zaskakujące bogactwo etniczne i kulturowe.

Na samym początku swojej książki, Ania opisuje przyjazd do Chin, do tych brudnych, hałaśliwych i zatłoczonych Chin. Nie wspomina tego miło, jednak decyduje się dać im drugą szansę. Wyprawa po małych i nie znanych terenach południowych Chin przynosi jej satysfakcję z odkrywania nowych rzeczy. Ania cieszy się zwykłymi drobnostkami, jakimi przykładowo są miska świeżego ryżu czy rozgwieżdżone nocne niebo w kolorze indygo. Bierze udział w tradycyjnych lokalnych wydarzeniach, jak pogrzeb czy wesele, które zupełnie inaczej obchodzone są niż w Polsce. Bawi się na lokalnych festiwalach, między innymi na ludowym święcie zorganizowanym na cześć… ogórka czy błota (!). To ostatnie polega na tym, że pół nadzy mężczyźni wskakują do wody, by gołymi rękami złapać jak największą rybę. Po ogłoszeniu wyników konkursu, panowie dla rozrywki wskakują do sadzawki i ochlapują się błotem. Na sam koniec w tym samym miejscu odbywa się walka byków, a jej zwycięzca otrzymuje jakże zaszczytny tytuł byczego króla wsi.

Jednym z jej podróżniczych celów są odwiedziny w wiosce położonej nad jeziorem Lugu, w której żyje ludność Mosuo. Co w tej mniejszości narodowej jest takiego niezwykłego, że autorka postanowiła tam dotrzeć? Ano to, że jest to królestwo kobiet i jednocześnie raj dla mężczyzn. Istnieje powszechne przekonanie, że kobiety Mosuo są wyzwolone seksualnie i nie mają stałych życiowych partnerów. Kobiety te cenią sobie luźne związki z dowolna liczbą mężczyzn i nie zwierają związków małżeńskich. Mają też prawo same wybierać swoich kochanków. Maja również gromadkę dzieci i nie koniecznie są świadome, która pociecha jest owocem namiętnej nocy z konkretnym partnerem. Muszę przyznać, że jest to ciekawy wątek . Zdawałam sobie sprawę, że istnieje chińska społeczność , w którym dominują kobiety, jednak nie interesowałam się tym zbytnio, aż do tej pory.

„Niebo w kolorze indygo” czyta się szybko i przyjemnie. Szata graficzna przyciąga oko, a mnóstwo kolorowych zdjęć wklejonych pomiędzy tekst sprawiają, że przyjemność z czytania jest jeszcze większa. Kolor indygo cały czas przeplata w książce, nie tylko na zdjęciach i w szacie graficznej, ale również w samym tekście. Książka Anny Jakielskiej przybliżyła mi odrobinę „innej” i nieznanej chińskiej kultury, co zapewne było celem autorki.

Obecnie Anna przebywa na wyspie Jawa, gdzie pracuje nad kolejna książką oraz kręci film dokumentalny poświęcony życiu osób trans-płciowych. Miejmy nadzieję, że kolejna jej relacja będzie równie dobra i obszerna jak ta o Chinach. Ja z pewnością skusze się na jej kolejne interesujące sprawozdanie z podróży.

Odkładanie macierzyństwa na pewien czas, aby móc wcześniej osiągnąć większą równowagę, może przynieść dziecku same korzyści. Doświadczenie życiowe wspaniale przekłada się na zdolności wychowawcze - stajesz się bardziej cierpliwa, mądrzejsza i bardziej pewna siebie. To idealny czas, by bez stresu i spinania się zajść w ciążę i urodzić zdrowe, szczęśliwe dziecko. Oto książka, na którą czekałaś, pełna przydatnych wskazówek pochodzących od ekspertów medycznych, naukowców i światowych autorytetów.

Czy wiecie, jak fotografowali dzieci Cartier-Bresson i Edward Steichen? Czego możecie się nauczyć o tworzeniu obrazów dziecięcej idylli od XIX-wiecznej fotografki Julii Margaret Cameron? Atutem tego podręcznika jest szeroki rys historyczny fotografii dziecięcej, a także omówienie etapów rozwoju - od noworodka do nastolatka - pod kątem możliwości i wyzwań fotograficznych. Książka dostałaby znaczek „Redakcja poleca", gdyby autorka darowała sobie w ogóle część trzecią - sprzętową. Niestety, przy kwestiach technicznych solidny poradnik się kończy, a czytelnik dostaje pół- i ćwierćprawdy o przycinaniu głębi bitowej, przewadze ostrości „stałek" nad zoomami, a także nieśmiertelnej naturalności ogniskowej 50 mm. Część podpisów dotyczy jakichś innych zdjęć (np. s. 84,90-91).

Podczas gdy świat biznesu od wielu lat borykał się z problemem niedoboru skutecznych liderów, na rynek amerykański wprowadzono nowy lek - Pigułkę Przywództwa. Jak przekonywali producenci, nowa viagra dla liderów w ciągu kilku dni wydatnie zwiększała skuteczność w zarządzaniu zespołem i pozwalała w krótkim czasie poprawić wyniki finansowe przedsiębiorstwa.

Pigułka Przywództwa szybko zdobyła popularność zarówno na średnich, jak i wysokich szczeblach zarządzania. Jedynym sceptykiem krytykującym jej działanie był Skuteczny Przywódca, który twierdził, że pod wpływem leku liderzy zbyt mocno koncentrują się na liczbach, zapominając o budowaniu partnerskiej relacji z zespołem. Skuteczny Przywódca rzucił publicznie wyzwanie koncernowi produkującemu Pigułkę Przywództwa. Przez 12 miesięcy dwa zespoły miały rywalizować pod względem osiąganych wyników. Jeden z nich miał być kierowany przez Skutecznego Przywódcę, a drugi przez lidera zażywającego regularnie Pigułkę Przywództwa. Kwartalnej ocenie miały podlegać trzy obszary: preferencyjność firmy jako dostawcy, pracodawcy oraz atrakcyjność dla inwestorów.

Tak rozpoczyna się nowa książka Kena Blancharda, autora wielu poradników biznesowych z serii „Jednominutowy menedżer". Pigułka przywództwa ma formę niedługiej przypowieści biznesowej o walorach bardziej dydaktycznych niż literackich. Od razu wiadomo, co i jak się potoczy. Szkoda, że bohaterom Blancharda wszystko się od razu udaje, a ich problemy rozwiązują się błyskawicznie. Wszyscy wiemy, że w życiu jest zazwyczaj mniej różowo. To jak przypowieść o pilnym uczniu, który codziennie odrabiał prace domowe i był miły dla pani, dzięki czemu zdobył doskonałe wykształcenie, potem świetną pracę, a na koniec założył szczęśliwą rodzinę, by dożyć sędziwego wieku w zdrowiu, wśród kochających bliskich. Niby wszystko pięknie, ale wyczuwamy tu pewną nienaturalność i myślenie życzeniowe.

Książki Blancharda mają jednak również szereg zalet, z których najważniejsze to jasność przekazu, klarowna struktura i krótka forma. Menedżer może przeczytać Pigułkę przywództwa podczas jednej lub maksymalnie dwóch przerw lunchowych i być może po lekturze stanie się nieco bardziej uważny na członków swojego zespołu.

Na koniec przedstawię w dużym skrócie przepis na skuteczne przywództwo a la Ken Blanchard:

UCZCIWOŚĆ

- Uczciwość w przywództwie oznacza zachowanie się w sposób, którego wymaga się od innych.
- Zaufanie to coś, co zachodzi przy zgodności wartości i zachowań.
- Ludzie są bardziej skłonni oka"zywać innym zaufanie i szacunek, kiedy inni zachowują się zgodnie z tym, co mówią.

PARTNERSTWO

- Kluczem do skutecznego przywództwa jest relacja budowana z zespołem.
- Wspinaczka jest łatwiejsza, gdy idzie się z kimś.

AFIRMACJA

- Pochwała jest najlepszym sposobem pokazania innym, że ich praca jest doceniana.
- Każdy z nas posiada zdolność rozpoznawania dobra w innych ludziach.

Jak widać, koncepcja przywództwa Kena Blancharda nie jest może nowatorska, ale wydaje się potrzebna. Szczególnie w obliczu ambitnych planów sprzedażowych, które trzeba realizować za wszelką cenę, liderzy często sięgają po narzędzia zarządzania autorytarnego i kontrolującego. Paradoksalnie, tak samo jak amatorzy Pigułki Przywództwa, osiągają dobre wyniki w krótkim horyzoncie czasowym. W dłuższej perspektywie ich zespoły się wypalają i popadają w apatię.

To pierwsza książka o jodze prezentująca ścieżkę rozwoju zgodnie z zasadami sprzed wielu wieków. Przedstawia wszystkie aspekty jogi, takie jak asany wraz z kontrpozycjami, świadome oddychanie, medytację i filozofię. Dowiesz się z niej, w jaki sposób można rozwijać własną praktykę, dostosowaną do stanu zdrowia, wieku, zawodu i stylu życia. To nieocenione źródło informacji dotyczących teoretycznej i praktycznej strony jogi oraz lektura obowiązkowa zarówno dla adeptów, jak i opiekujących się nimi przewodników.