Recenzje

Skuteczność i refleks to podstawowe warunki sukcesu w naszych działaniach na różnych polach. Od zarania dziejów starożytne cywilizacje budowały swoje systemy w tym zakresie, a w prezentowanej publikacji zostały zebrane zasady pochodzące sprzed wielu tysięcy lat i opracowane w Chinach. To właśnie tu została zawarta cała mądrość strategów przez tysiące lat budujących potęgę Państwa Środka.

Autor opisuje tu najbardziej podstępne i misterne strategie wojenne, jakie przynosiły zwycięstwa ich wynalazcom. Można je wykorzystywać jednak nie tylko na polach walki, ale także w codziennym życiu, gdy potrzebne jest szybvkie i skuteczne działanie. W tej książce znajdziecie podpowiedzi, jak za pomocą psychologicznych tricków odwrócić uwagę przeciwnika, osłabić jego potencjał czy argumentację. W wojnie psychologicznej każdy chwyt jest dozwolony.

Poza przydatnymi wskazówkami znajdują się tutaj ciekawe uwagi na temat historii i kultury Chin. Wszystko to, czego nie dowiecie się z książek historycznych, jest zawarte właśnie tutaj. Poza tym książka zawiera liczne aforyzmy, wplecione w błyskotliwą narrację odautorską, pełną odniesień do starożytnej chińskiej mitologii, mentalności i obyczajowości tego narodu. Sam tekst ma tradycję sięgającą V wieku naszej ery. Początkowo był przekazywany ustnie z pokolenia na pokolenie, a wreszcie spisany, może służyć ludziom pod każdą szerokością geograficzną.

Warto więc czerpać z mądrości jednej z najpotężniejszych cywilizacji starożytnych, by osiągnąć sukces na własnym polu.

Czasy Cesarza, samurajów oraz honoru. Okres w którym dynastie panowały na ziemiach Chin i używały do tego swoich strategii. To właśnie te strategie zawarte w książce ukazują w jaki sposób ludzie zdobywają władzę, manipulują innymi i osiągają znaczne sukcesy okupione często wielkimi stratami drugiej strony. Ze względu na dosyć drastyczny kodeks honorowy tamtych czasów mamy wrażenie, ze wszyscy walczyli ze wszystkimi a ich jedynym celem było zdobycie tronu, wpływów i majątku. Ciekawostką jest fakt, że wiele strategii przedstawionych przez autora jest z powodzeniem stosowanych do dziś. Nie są one oczywiście tak drastyczne, niemniej jednak wywierają taki sam skutek. Sądzę, że książka ta może dać bardzo szeroki wgląd w świat biznesu w którym często obowiązują twarde zasady. Nie twierdzę, że są one dobre, lecz z dnia na dzień nie znikną, a wiedzę warto mieć :) Co daje lektura tej książki? Informacje związane z postępowaniem człowieka w czasie pracy/walki o swoje życie/ oraz dążeniu do realizacji celów. Strategie te dają jasny wgląd w zasady funkcjonowania umysłu człowieka w sytuacjach ekstremalnych takich jak atak z nieliczną armią czy przechytrzenie przeciwnika angażując niewielkie ilości środków.

Plusy?
- Ładna oprawa graficzna
- Wiele strategii przydatnych nie tylko w walce,
ale również w zwykłym życiu
- Krótkie i jasne podsumowanie po każdym rozdziale

Minusy?
- Bardzo duża ilość Chińskich i Japońskich nazw,
które w ogólnym odniesieniu strasznie rozpraszają

Dla kogo jest ta książka?
- Dla osób, które mają skłonności strategiczne
- Dla liderów
- Dla ludzi pewnych siebie.

A czy Ty też masz w sobie coś ze stratega? :-)

Czy warto mieć marzenia, pozornie nierealne, ba, wydawać by się mogło wręcz utopijne? Ta książka udowadnia, że warto i warto o spełnienie tych marzeń walczyć. Oczywiście potrzebna jest determinacja, trud i ciężka praca, by osiągnąć sukces. Ale o tyle większa jest radość i duma z realizacji tego, co się postanowiło.

Grupa młodych, bardzo młodych ludzi marzyła o żeglarskiej przygodzie. Chcieli dokonać tego, co jest żeglarskim Everestem, czyli opłynąć Horn. Po tej eskapadzie uwieńczonej sukcesem, nie spoczęli na laurach – a tych było sporo – lecz zamarzyli pokonać Przejście Północno-Zachodnie. To też im się udało.

Teraz do naszych rąk dociera książka, która o tych szaleńczych podróżach, o realizacji marzeń, o przyjaźni i pasji opowiada. Autorom udało się nie tylko spełnić to, co sobie niegdyś zamierzyli, czyli odbyć wyprawę wokół obu Ameryk, ale także napisać bardzo wciągającą relację z obu tych przedsięwzięć. Tę opowieść ubarwiają liczne zdjęcia pokazujące dzikość, ale i piękno polarnej przyrody. Ale to nie wszystko – do książki dołączony jest film „W poszukiwaniu legendy”, dzięki któremu na własne oczy można obejrzeć to, co oglądali uczestnicy wyprawy śladem Amundsena – odkrywcy Przejścia Północno-Zachodniego. Trzeba podkreślić, że książkę dobrze, z zainteresowaniem się czyta, jest tu i humor i trochę grozy. Podobnie ma się z filmem. Nic dziwnego, bowiem - podobnie jak uczestnicy tych rejsów - otrzymał sporo nagród.

Mimo braku zgodności z kilkoma poglądami autora, uważam, że jest to jedna z najbardziej interesujących książek, które miałem zaszczyt przeczytać.

W siedmiu rozdziałach Paweł Tkaczyk opowiada o teorii gier, która jest wykorzystywana na każdym poziomie naszego życia. Czytelnik znajdzie tu zarówno opowieści o Worlds of Warcraft, darmowym ciastku dla wybranego klienta McDonald`s, zabawie motywującej do schudnięcia czy też wydajnej pracy, a także wskazówkę jak zamienić porządki domowe w świetną zabawę.

Życie to gra, taki wniosek pojawia się po zamknięciu kart przeczytanej książki. Co chwila uczestniczymy w rozgrywkach, których celem jest osiągnięcie pełni zadowolenia/szczęścia. Mało tego, czasami wydajemy mnóstwo pieniędzy, by uczestniczyć w grze. Co wygrywamy? Na pewno dobre samopoczucie, satysfakcję, a także możliwość rozwoju osobistego. Bowiem mechanizmy przenoszone z gier do naszego życia uczą: kontaktów społecznych, umiejętności miękkich (zachowanie, działanie, określony sposób myślenia), a także przystosowują nas do efektywniejszej pracy.

Jak wspomniałem, ta książka wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Myślę, że zachwycą się nią wszyscy czytelnicy, którym podobał Punkt przełomowy, o którym pisałem kilka miesięcy temu. Bardzo podobny język oraz forma przedstawiania treści.

Do lektury zapraszam szczególnie osoby, które uważają, że gry komputerowe są bezwartościowe i odpowiadają za całe powstałe na świecie zło oraz te, które myślą, że sięganie po grę (planszową lub elektroniczną) w wieku powyżej 20 roku życia jest „passe”. Jestem przekonany, że otrzymają one wystarczające uzasadnienie, iż tkwią w stereotypowym błędzie.

Polecam

Katarzyna