Recenzje

Podchodziłam do tej książki jak do jeża. W zasadzie to do jej tytułu. Nie potrafiłam znaleźć drogi do połączenia świata, w którym rzeczy są opłacalne, ze światem, w którym rośniemy w poszukiwaniu własnych, użytecznych nam sensów. Dałam jednak książce szansę i, jak się okazało, jej lektura stała się dla mnie poruszającą wyprawą.
Byciu z książką wydawnictwa Sensus, towarzyszyła mi lektura „Fatum i Furii” oraz oglądany po wielokroć i za każdym razem z zapartym tchem TED „The art of being yourself” Caroline McHugh (koniecznie posłuchajcie opowieści o ludziach większych niż życie, o ludziach, którzy lśnią).
I kiedy tak byłam w tych wszystkich tekstach przyszła do mnie myśl, że nie ma nic piękniejszego niż życie. Życie jako wielka i przepastna skrzynia, pełna skarbów i bibelotów, świecidełek i popsutych narzędzi, pełna przeróżnych zapachów, wspomnień, tęsknot i marzeń. Możliwość przebierania w tej skrzyni, spędzania długich godzin w przyglądaniu się sprawom i zdarzeniom, śledzenie własnych ścieżek, wybieranie tych, na ten czas milszych i bardziej chcianych, porzucanie tych – na ten czas mniej użytecznych. Przeglądanie zawartości siebie, wymiana wystroju na lżejszy, bardziej kolorowy, spokojniejszy lub przeciwnie, pełniejszy i zasobniejszy w energię i tempo. Przywdziewanie, od czasu do czasu, szat smutnych, wyciszających i zatrzymujących, a kiedy indziej dobieranie kolorowych kwiatów do bukietów, które dają radość. Dostaliśmy od życia wolność, organizujemy sobie też wolność do życia. I cały czas rośniemy.
W pracy terapeutycznej i warsztatowej towarzyszy mi systemowa koncepcja autopoietyczności, która mówi, że my-ludzie mamy już wszystko, co jest nam potrzebne do dobrego i szczęśliwego życia (jakkolwiek to pojmujemy). Niczego nam nie brakuje, jesteśmy pełni wszystkiego, co mogłoby być nam użyteczne. Sztuką jest przypominać sobie o tym w tych momentach naszego życia, kiedy mami nas zmęczenie, zwątpienie, zbyt duży smutek lub złość (przepracowanie, ból, niewyspanie i wiele innych) i uważne – za każdym razem, kiedy zajdzie taka potrzeba – przyglądanie się zawartości kufra w poszukiwaniu najpotrzebniejszych rzeczy do powrotu.
Nie wiem, co to znaczy być autentyczną. Mam poczucie, że raczej jest to podróż, taka rozległa i łącząca wiele miejsc, sprzecznych krajobrazów, a nawet stref klimatycznych i środków lokomocji. I że to ciągła zmiana. Że mijamy, pojawiamy się następni, niekiedy w sporym zdumieniu, za każdym razem decydując, czy towarzyszymy sobie z ciekawością i łagodnością, czy też pozwalamy innym decydować o naszym życiu i malować je według nie naszego gustu. Mike Robbins w swojej książce-poradniku próbuje ułożyć kolejne etapy tej podróży – na początku pokazując, co nam autentyczność odbiera (rodzinny spadek, religia, szkoła, polityka, media, szkodliwe komunikaty i wiele innych), a potem, co nam może powrót do niej umożliwić (odwaga, wytrwałość, uważność, samoświadomość, poczucie radości z tego, kim się jest). I choć poradnikowa forma, akurat w tym konkretnym i tak trudno uchwytnym temacie, może być dla niektórych za mało pojemna, autor uczynił wiele, by – w tę uporządkowaną formę – wpuścić jak najwięcej światła i pozostawić jak najwięcej przestrzeni czytelnikom i czytelniczkom na snucie własnych fantazji na marginesie, na przeglądanie się w doświadczeniach autora, którymi chętnie i z odwagą dzieli się w kolejnych rozdziałach.
Zapraszam Was do lektury książki „Bądź sobą. Autentyczność jest w cenie”.Podarujcie sobie możliwość zainspirowania się do własnych poszukiwań, a być może i w sugestiach autora odnajdziecie drogę, którą od dawna wędrujecie, a o przyglądaniu się której ostatnio, być może, zdarzyło wam się zapomnieć.

Od dziecka należymy do jakiejś społeczności. Czasem jest to nasz wybór, a czasem w tej społeczności się rodzimy i tkwimy. A co zrobić kiedy nachodzą nas wątpliwości i chcemy znaleźć się w innym miejscu i nie możemy, bo szereg sytuacji zmusza nas do pozostania w tym co dotychczas?  

Po przeczytaniu ostatniej książki pt. „Stinger. Żądło namiętności”, postanowiłam dalej kontynuować motyw poznawania powieści, autorki „New York Timesa”. Mia Sheridan, uwielbia snuć opowieści. Tym razem przekaz, dotyczy spełniania marzeń.

Publikacja jest fikcją literacką, ale sekty w dzisiejszych czasach istnieją naprawdę. Tworzą specyficzny, zamknięty klan, z którego ciężko jest wyjść samodzielnie. Mają swoją wewnętrzną politykę, rytuały, oraz przywódcę, którego autorytet jest nie do podważenia.

Kiedy dziesięcioletni chłopiec Calder Raynes pierwszy raz, zobaczył ośmioletnią Eden, nie przeczuwał, że ich losy się połączą. Sekta ma określone, surowe zasady moralne, ale nie wolno mu nawet marzyć o dziewczynce, która ma zostać żoną przywódcy – Hectora Biasa.

Według przepowiedni po uzyskaniu pełnoletności będzie żoną. Następnie przyjdzie wielka powódź, która zaleje ziemię, zaś wybrańcy bogów, zostaną wyprowadzeni do rajskich pól Elizjum, gdzie nie ma bólu, cierpień, ani żadnych łez.

Calder jest odważny, Eden bardzo zdeterminowana. Oboje postanawiają walczyć o własną godność, prawo decydowania o swoim losie i o miłość, która jest bezgraniczna. Porównując, to swoista walka dobra ze złem. Komu uda się wygrać? Czy los będzie jednak okrutny? A może przeznaczenia nie da się oszukać?

Dowiecie się, dlaczego Eden, ma w sobie piękno kwiatu i siłę chwastu. Po latach, oboje dojrzeją. Wrażliwy, przystojny, młody mężczyzna i tajemnicza dziewczyna. Jedno spotkanie, uśmiech i siła wyższa.

Poznacie „teatralne” zagrania sekty, gdzie gest, słowo i tembr głosu mogą wiele zdziałać. Zgromadzona publiczność, w inny sposób interpretuje różne zagadnienia moralne i duchowe.

Oprócz bohaterów powieści, poznacie grecką „Legendę o Wodniku”, która przyświeca samej książce. To tylko z pozoru łatwa opowieść. Zupełnie inaczej, czyta się ją zestawiając ze „Stingerem”. Jeszcze jedno, ciąg dalszy „Caldera” znajdziecie w tomie „Eden. Nowy początek”.

Gorąco polecam

Oto przed nami kolejna, trzecia już część serii Charlesa Phillipsa „Myślę, więc jestem„. Tym razem jest to 50 łamigłówek wspomagających myślenie wizualne. Jeśli jesteście ciekawi recenzji wcześniejszych części zapraszam tutaj, gdzie było doskonalone myślenie taktyczne  oraz tutaj gdzie doskonaliliśmy myślenie obiektywne.

Chcemy tego czy nie, z każdej strony jesteśmy bombardowani obrazami, czy to w Internecie, telewizji, czy nawet z okładki ulubionego czasopisma. Reklamodawcy zdają sobie sprawę, że najłatwiej dotrzeć do potencjalnego konsumenta przez obraz. Dobrze zaprojektowana reklama, billboard czy strona internetowa to już połowa sukcesu. Jeśli coś jest zaprojektowane z wyczuciem smaku, to mamy duże prawdopodobieństwo sukcesu. Dlatego też myślenie wizualne staje się coraz ważniejsze.

Nawet z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że za każdym razem gdy prowadzę prezentację, to wzbudzam dużo większe zainteresowanie, gdy oprócz samego tekstu dołączę kilka obrazków, grafów; nawet same strzałki, kółka czy diagramy są pomocne, aby wzbudzić uwagę odbiorcy. Chodzi o to, że nawet najprostszy obraz zamieszczony w odpowiednim miejscu jest ważny. Podejście niektórych, że nie mają talentu, zdolności naprawdę nie stanowi żadnej przeszkody. Tak jak napisałam wcześniej, zwykły schemat już jest obiektem wizualnym. Musimy pamiętać, że każdy z nas rodzi się z szeroko rozwiniętym myśleniem wizualnym. Mamy piękne sny i przerażające koszmary. Dzieci już w przedszkolu, a nawet wcześniej uwielbiają rysować, kolorować. Niestety, później w szkole mamy coraz mniej zajęć plastycznych, a więcej czytania i pisania, dlatego zdolności wizualnego myślenia stają się coraz słabsze. Na szczęście dzięki książce Charlesa Phillipsa „Myślę, więc jestem. 50 łamigłówek wspomagających myślenie wizualne” możemy sobie wszytko odświeżyć i potrenować. A nawet więcej, autor daje nam wskazówki jak trenować każdego dnia. Wystarczy rozejrzeć się dookoła, zamknąć oczy i starać się wyobrazić sobie rozkład swojego pokoju, albo stworzyć w głowie projekt wymarzonego domu. Każdy problem możemy rozwiązywać zamykając oczy i starać się go rozwiązać za pomocą obrazów i schematów, rozrysować go.

Ten tom tak, jak poprzednie składa się z trzech części podzielonych na stopnie trudności. Pozwala nam to spokojnie wdrożyć się i zagłębiać w zadania. Zabieg ten chroni nas przed zniechęceniem się i zaniechaniem ćwiczeń. Pierwsza część rozgrzewa nas, mierzymy się tam z dość prostymi łamigłówkami, potrzeba nam dosłownie dwie – trzy minuty na ich rozwiązanie, autor przy każdej podaje nam sugerowany czas potrzebny na jej rozwiązanie. Nie jest oczywiście problemem jeśli zajmie nam to trochę dłużej. Ja osobiście czasami potrzebowałam nawet 5 minut na zmierzenie się z zadaniami. Bardzo podoba mi się również to, że każde ćwiczenie opatrzone jest wskazówką Jak Myśleć. Gdy już nie mamy pomysłu jak wybrnąć z zagadki, jak się za nią zabrać możemy śmiało sobie przeczytać podpowiedź i spróbować jeszcze raz. Wskazówki są dobrym ukierunkowaniem naszego myślenia lub sugestią od czego zacząć, czy na co zwrócić uwagę. W części drugiej – Trening mamy już przed sobą zagadki trudniejsze, ale nadal ze wskazówkami, dzięki którym możemy śmiało mierzyć się z łamigłówkami. Cześć trzecia jest oczywiście najtrudniejsza, jednak wykonalna. Najważniejsze jest abyśmy pamiętali, że jest to trening połączony z zabawą. Nie musimy rozwiązywać całości na raz. Warto zrobić sobie przerwę w trakcie, albo rozłożyć pracę na kilka wieczorów. Ćwiczenia są bardzo przyjemne i warto pamiętać, że są po to, żeby pomóc nam rozwinąć myślenie taktyczne a nie zmęczyć nas, czy zniechęcić to tego typu rozrywki. Pracując z łamigłówkami z tej części serii Myślę, więc jestempostanowiłam włączyć do zabawy przyjaciół. Spotykając się często gramy w gry planszowe, więc pomyślałam, że to będzie ciekawe doświadczenie. Miałam rację – wspólne rozwiązywanie zagadek było świetną zabawą i pozwoliło wprowadzić urozmaicenie do wspólnie spędzanego czasu.

Zbliżam się do końca mojej przygody ze wspaniałą serią „Myślę, więc jestem” – przede mną jeszcze „50 łamigłówek wspomagających szybkie myślenie” z czego relację przedstawię Wam w najbliższym czasie na MoznaPrzeczytac.pl. A teraz nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić Was do zabawy.