Recenzje

„Bez nadziei” to książka, która dosłownie wstrząsnęła mną emocjonalnie. Od pierwszych stron czuć, że to historia, w której ból miesza się z czułością, a miłość staje się czymś więcej niż tylko uczuciem - jest ratunkiem, oddechem po długim czasie duszenia się w samotności. Ta część serii Chestnut Springs poruszyła mnie najmocniej ze wszystkich. Jest w niej coś wyjątkowo prawdziwego - surowość emocji, cisza między słowami, sposób, w jaki autorka pokazuje, że nawet najbardziej zranione serce może jeszcze raz zaufać. Podczas lektury nie raz miałam w oczach łzy, ale też czułam spokój i ciepło, jakiego dawno nie dała mi żadna książka. Beau i Bailey to duet, który zostaje w głowie na długo. Ich relacja rozwija się powoli, dojrzale, z każdą stroną budując napięcie i wzruszenie. W tej historii nie ma przerysowań - są za to szczere emocje, delikatność i nadzieja, która mimo tytułu nie znika ani na chwilę. To książka o odradzaniu się - z bólu, z rozpaczy, z przeszłości. O tym, że czasem trzeba się całkowicie rozpaść, żeby móc poskładać siebie na nowo. Po przeczytaniu „Bez nadziei” zostało we mnie uczucie spokoju, wdzięczności i tego słodko-gorzkiego przekonania, że nawet z największej ciemności można wyjść - jeśli tylko ktoś poda ci dłoń 🧡

„Puck Off” to trzecia odsłona serii „Puck me up” autorstwa Ludki Skrzydlewskiej. Tym razem poznajemy historie nowego napastnika Nafciarzy z Edmonton — Matthiasa Carlssona i Rosie Gallagher, dwudziestotrzyletniej specjalistki do spraw public relations. Czy ich losy również przypadły mi do gustu? Już spieszę z wyjaśnieniem. Osoby, które znają mnie trochę dłużej doskonale wiedzą, że uwielbiam romanse sportowe, a te, które zawierają wątek hokejowy, mają specjalne miejsce w moim sercu. Nie inaczej było również w przypadku serii Ludki Skrzydlewskiej „Puck me up”. Pierwsze dwie odsłony bardzo mi się podobały, dlatego z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnego tomu i teraz kiedy jego lekturę mam już za sobą mogę śmiało powiedzieć, że warto było czekać, ponieważ jest to zdecydowanie moja ulubiona część. Losy Matthiasa i Rosie były mocno zakręcone i to w pozytywnym znaczeniu tego słowa, począwszy od ich przypadkowego spotkania w samolocie, poprzez spędzenie ze sobą namiętnej nocy, aż po lawinę zabawnych sytuacji, które przydarzały im się przez całą książkę. Nie myślcie sobie jednak, że ich historia sprowadza się jedynie do tych pozytywnych aspektów, ponieważ autorka nie byłaby sobą, gdyby trochę nie skomplikowała ich sytuacji. Jednak tym razem postawiła na bardzo trudny i myślę, że również drażliwy dla większości kobiet temat. I chociaż autorka podeszła do niego z odpowiednią dozą empatii, obawiam się, że dla tych czytelniczek, które przeżyły podobną stratę, czytanie o podobnych doświadczeniach może okazać się zbyt bolesne, dlatego cieszę się, że na początku książki pojawiły się odpowiednie ostrzeżenia. Wracając jednak do sedna recenzji, chciałabym się chwilę skupić na głównym bohaterze historii, czyli Matthiasie Carlssonie, ponieważ drogie panie, myślę, że jest to kolejny kandydat do umieszczenia na liście książkowych mężów. Dlatego? Ponieważ jest to bardzo wrażliwa postać, która charakteryzuje się niezwykłą odpowiedzialnością (pomimo swojego młodego wieku), pełna empatii, współczucia dla drugiej osoby i nad wyraz opiekuńcza. A dodatkowym atutem przemawiającym na jego korzyść jest również fakt, że nie wahał się ani chwili, by adoptować niezbyt urodziwego pieska ze schroniska, czym zdecydowanie skradł również moje serce. W swojej książce Ludka Skrzydlewska zaserwowała nam również przedsmak historii Mishy i Shelby, która została opisana w połączonej serii autorstwa Magdaleny Szponar, dlatego za kilka dni mam zamiar wrócić do Edmonton, by poznać losy wspomnianej pary.

Ellie Middleton napisała książkę, która nie próbuje naprawiać ani osładzać doświadczeń osób neuroodmiennych. To osobisty, często surowy i równocześnie pełen empatii głos wnętrza — kogoś, kto przez lata ukrywał swoją odmienność i dopiero późna diagnoza pozwoliła jej spojrzeć na siebie z większą życzliwością. Żyj bez maski! to lektura impulsowa: jednocześnie terapeutyczna dla tych, którzy odnajdą w niej siebie, i edukacyjna dla tych, którzy chcą zrozumieć, jak wygląda życie poza normą. O czym jest książka (krótko) Autorka opisuje swoją drogę od niezdiagnozowanego, zagubionego nastolatka i dorosłej osoby do momentu, gdy diagnoza ADHD i autyzmu zapaliła „światło” rozumienia. Middleton analizuje własne doświadczenia: maskowanie tożsamości, przebodźcowanie, trudności w relacjach i pracy, problemy z tożsamością, ale też odkrywanie siły i autentyczności. Książka łączy osobiste anegdoty, refleksje i praktyczne wskazówki — od tego, jak funkcjonować w miejscu pracy, przez samo-diagnozę, po kwestie związane z wyglądem i społecznym przywilejem urody. Mocne strony 1. Autentyczność i głos z wnętrza — Największą siłą książki jest perspektywa osoby, która zna temat od środka. Autorka nie udaje eksperta; mówi o własnym życiu i na tej bazie buduje empatię i zrozumienie. 2. Normalizacja bez spłycania — Middleton konsekwentnie obala mity: nie trzeba być „geniuszem z Aspergerem” ani „kreatywnym ADHDowcem”, by zasługiwać na akceptację. To normalizacja, która nie upraszcza, lecz uwalnia od konieczności udowadniania swojej wartości. 3. Wrażliwe poruszenie rzadziej omawianych tematów — Wątek aleksytymii (trudności w nazywaniu emocji) jest rzadkością w popularnonaukowych książkach — tutaj pojawia się w sposób przydatny i konkretny. Również rozdziały o maskowaniu i procesie „odmaskowywania” mogą być praktycznym wsparciem. 4. Przystępny styl — Niekiedy potoczne, „instagramowe” fragmenty sprawiają, że książkę czyta się lekko i szybko; to może pomóc czytelnikom początkującym w temacie nie zrazić się żargonem. Słabsze strony 1. Niejednolity poziom tekstu — Styl momentami przypomina długi wpis w social media — z zaletą bezpośredniości, ale też z ryzykiem powtórzeń i braku głębszego rozwinięcia niektórych wątków. Czytelnik szukający solidnej, naukowej analizy może poczuć niedosyt. 2. Język i sformułowania — Sporadyczne użycie wyrażeń typu „cierpieć na” może wzmacniać medyczno-patologizujący przekaz, mimo że intencje autorki są dobre. Dla części osób neuroodmiennych takie sformułowania bywają krzywdzące. 3. RSD i granice dowodowe — Autorka odnosi się do wrażliwości na odrzucenie (RSD) jako elementu związanego z ADHD. To ważny i użyteczny koncept do zrozumienia doświadczeń emocjonalnych, lecz warto zaznaczyć, że naukowe podstawy RSD są wciąż rozwijane; czytelnik powinien traktować go raczej jako perspektywę kliniczną i subiektywną, nie dogmat. 4. Ramka dla specjalistów — Książka jest świetna jako relacja i wsparcie, ale nie zastąpi rzetelnego przewodnika terapeutycznego ani podręcznika dla specjalistów. Brakuje odwołań do badań i konkretnych narzędzi terapeutycznych z bibliografią. Najważniejsze tematy (rozwinięcie) Maskowanie — Proces, w którym osoby neuroatypowe uczą się ukrywać swoje cechy, by dopasować się społecznie. Middleton opisuje zarówno koszt psychiczny maskowania (wyczerpanie, utrata tożsamości), jak i konkretne strategie odmaskowywania — delikatne, często terapeutyczne kroki, które mogą pomóc odzyskać autentyczność. Tożsamość i dzieciństwo — Autorka pokazuje, jak doświadczenia z dzieciństwa splatają się z dorosłą tożsamością, ale unika jednowymiarowego determinizmu — nie każdy uraz musi definiować całe życie. Funkcjonowanie w pracy i społeczeństwie — Praktyczne porady dotyczące dostosowań w miejscu pracy, rozmów z przełożonymi i sposobów komunikacji, które mogą poprawić codzienne funkcjonowanie. Język, narracja i etykiety — Middleton krytykuje terminy, które więcej szkodzą niż pomagają (np. „wysokofunkcjonujący autyzm”), i zachęca do uważniejszego języka — to ważne przesłanie dla wszystkich, którzy piszą o neuroodmienności. Dla kogo jest ta książka? Dla osób neuroatypowych (z diagnozą czy w procesie samorozpoznania), które potrzebują wsparcia i zrozumienia. Dla bliskich, rodziców, partnerów i przyjaciół, którzy chcą lepiej zrozumieć doświadczenia osób neuroodmiennych. Dla pracowników HR, nauczycieli, terapeutów — jako uzupełniająca perspektywa „z wnętrza”. Dla każdego, kto szuka empatycznej, osobistej książki o tożsamości i odwadze bycia sobą. Ostrzeżenia (trigger warnings) Książka porusza tematy trudne: traumy, przebodźcowanie, doświadczenia przemocy emocjonalnej — osoby wrażliwe na takie treści powinny podejść z ostrożnością. Ocena końcowa Żyj bez maski! to ważna i aktualna książka, bo daje głos tym, którzy przez lata byli zmuszani do milczenia. Nie jest to pozycja akademicka — i nie musi nią być — ale to wartościowy dokument doświadczenia, który może pomóc wielu osobom zacząć proces uznania i samoakceptacji. Oceniam na 4/5 — za autentyczność, wrażliwość i praktyczny wkład w rozmowę o neuroodmienności, z zastrzeżeniem co do miejscami nierównej redakcji i używanego języka.

Ta książka to emocjonalna jazda bez trzymanki - pełna pasji, bólu i nadziei, która potrafi złamać serce, a potem poskładać je na nowo. Autorka ma wyjątkowy dar tworzenia atmosfery, która pochłania czytelnika od pierwszych stron. Styl jest lekki, ale zarazem bardzo dojrzały — każde słowo wydaje się mieć swoje znaczenie. To historia o sile uczuć i o tym, że nawet w najciemniejszych momentach można znaleźć światło. Zdecydowanie jedna z tych książek, które zostają w pamięci na długo po przeczytaniu.

💚 Nie wierzę, że właśnie przeczytałam ostatni tom z serii Chestnut Springs. Pokochałam tę książki całym sercem i przyznam szczerze, że ciężko było mi czytać epilog, ponieważ miałam świadomość, że to już jest koniec. 💚 Piąty tom opowiada o Beau Eatonie, który niegdyś należał do elitarnej jednostki specjalnej, jednak po tragicznych wydarzeniach jego kariera legła w gruzach, a on stara się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Jednak rany na ciele oraz te w sercu codziennie dają o sobie znać… 💚 Każdy zna Bailey Jensen w Chestnut Springs i niestety nie cieszy się ona sympatią mieszkańców tego miasteczka, a to wszystko za sprawą jej rodziny... Jest ona barmanką w lokalnym barze, nikogo nie obchodzi, jak ciężko pracuje. Pragnie ona wyjechać i nigdy więcej nie oglądać się za siebie. 💚 I wtedy w „jej” barze pojawia się on przystojny, nieco tajemniczy Beau Eaton; ulubieniec wszystkich, bohater, książę miasteczka i proponuje jej układ. Będą oni udawać narzeczeństwo; dzięki temu ona zyska szacunek mieszkańców, a on uwolni się od swoich nadopiekuńczych bliskich… Ale w końcu w grę zaczną wchodzić uczucia…. A może w tym układzie od początku nie było nic udawanego? 💚 Myślałam, że to książka „Bez rozwagi” skradła moje serce i tak też było, ale po przeczytaniu historii Beau i Bailey śmiało mogę stwierdzić, że ten tom jest moim ulubionym. Jest to historia o tym jak opinia innych, może wpłynąć na pewność siebie, o tym jak niektóre wydarzenia całkowicie zmieniają życie, jak ciężko odnaleźć się w nowej rzeczywistości, gdy przeszło się przez traumę. A przede wszystkim jest to opowieść o tym, że warto wierzyć w sobie. O tym, że miłość czasem przychodzi w najmniej spodziewanym momencie i chociaż to uczucie początkowo może przerażać to akurat w tym przypadku warto zaryzykować.