Wściekłe Ewa Podsiadły-Natorska

Recenzje książki: Wściekłe (7) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: senseofreading.blogspot.com/ Monika Majorke

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   JAK ŻYĆ W ŚWIECIE, W KTÓRYM WSZYSTKO ZMUSZA DO REZYGNACJI Z SAMEGO SIEBIE? - "WŚCIEKŁE" - EWA PODSIADŁY-NATORSKA Są takie opowieści, które mimo swojej pozornej prostoty kryją w sobie tak obezwładniające i przerażające znaczenie, że po lekturze czytelnik przez długi czas rozpamiętuje wydarzenia i zastanawia się, co by było, gdyby los pokierował bohaterami w odrobinę inny sposób. Ewa Podsiadły-Natorska stworzyła historię zainspirowaną tym, co obecnie nas otacza i złożyła z tego niepokojącą przyszłość Polski, która, niestety, jest straszliwie... realna. Tamara Taszycka jest młodą kobietą w okolicach trzydziestki, która z pozoru jest zwyczajną singielką cieszącą się życiem. Tęskni za narzeczonym, ekscytuje się wizją nadchodzącego ślubu i w biurowych ploteczkach opowiada o swoich planach na przyszłość. I wszystko byłoby świetnie, gdyby wszystko to nie było kłamstwem. Jednak otoczenie właśnie takie zdanie ma na temat Tamary Taszyckiej. "Nie podoba jej się. To, na co patrzy, jej się nie podoba. Nie podoba jej się monstrualny spot propagandowy na ścianie jednego z bloków, w którym dobrze opłaceni aktorzy udają idealną rodzinę. Nie podoba jej się przekaz tegoż spotu: że szczęście równa się małżeństwo, wielodzietność, określony model życia." W rzeczywistości jest to przywódczyni grupy kobiet wściekłych na to, jak bardzo rząd wtrąca się w życie obywateli Polski, w szczególności tych płci żeńskiej. Samotne kobiety nie mogą wynajmować dużych mieszkań, wychodzić same po godzinie policyjnej czy wyjeżdżać na wakacje. W perspektywie pojawia się również wizja rejestracji wszystkich dorosłych niezamężnych kobiet. Przywódcy kraju kuszą pieniędzmi kobiety po to, by zwalniały miejsca pracy i zajęły się gospodarstwem domowym, najlepiej raz w roku rodząc kolejne dziecko. A wszystkie te, które w jakikolwiek sposób sprzeciwiają się tej ideologii, karmione są propagandą i wizjami perfekcyjnych rodzin i pomocnej władzy, która doskonale wie, co w życiu człowieka liczy się najbardziej. Tamara staje na czele kobiet, które w jakikolwiek sposób sprzeciwiają się temu modelowi życia. Kobietom, które są zmęczone dotychczasowym życiem, wolą samotne życie pełne przygód lub po prostu nie życzą sobie, żeby polityka w tak paskudny sposób pakowała się z butami w ich los. Wściekłe mają na koncie kilka akcji w stylu zrywania plakatów w komunikacji miejskiej, jednak zbliża się Dzień Parlamentu. Moment, w którym wszyscy mieli zrozumieć, że w Polsce są ludzie, których wizja prostego zarobku nie przekonuje do rezygnacji z samych siebie. Podczas czytania "Wściekłych" od razu przyszła mi na myśl doskonała "Opowieść Podręcznej", jednak ze względu na to, że książka Ewy Podsiadły-Natorskiej dzieje się w Polsce, ma ona dużo większą moc. I jest to jedna z lepszych powieści, jakie ostatnio czytałam. Nie ze względu na politykę, która jest w tej opowieści napędem. Dużo bardziej interesująca jest tutaj sama Tamara, która od samego początku ukazywana jest jako osoba niezwykle silna, jednak wraz z biegiem powieści poznajemy jej słabości, kłopoty w kontaktach z rodziną. Czytelnik doskonale widzi, że sytuacja ma na główną bohaterkę niemały wpływ. I ona sama czasem ma wątpliwości, czy jej sposób myślenia nie zaprowadzi do tragicznego końca. Okazuje się jednak, że mimo piętnowania działań Tamary przez rząd, ma ona dużo więcej zwolenników, niż wcześniej jej się wydawało. Silnym elementem "Wściekłych" jest także skomplikowana relacja Tamary z jej siostrą, Anetą, która mimo świadomości beznadziejności sytuacji w kraju za wszelką cenę stara się odwieźć siostrę od gwałtownych działań tylko ze względu na jej bezpieczeństwo. "-Nadal nie jesz? - Nie jem. - Ciągle strajkujesz? - Tak. - Po co? - Bo jestem wściekła. - Wściekła na co? - Jestem wściekła, bo chcą kontrolować naszą wolność." Z radością zauważyłam także, jak swobodnie autorka operuje piórem. Bawi się formą, stosuje wiele interesujących zabiegów, przez co opowieść zyskuje nowoczesny charakter. I mimo że czasami niektóre fragmenty były odrobinę przegięte w formie, to całość jest dla mnie udanym eksperymentem jeżeli chodzi o narrację i ogólne przedstawienie historii czytelnikowi. Książka jest w moich oczach bardzo wciągającą historią, złożoną i zaskakującą, trochę w duchu klasycznych powieści dystopijnych. A przez to, że fabuła dzieje się "na naszym podwórku", całość nabiera drugiego dna, które zmusza do myślenia. Nie wiem, czy to powieść dla wszystkich, jednak polecam przekonać się na własnej skórze. Bo warto. I z niecierpliwością czekam na to, co Ewa Podsiadły-Natorska ma nam jeszcze do pokazania.

2. Recenzja: adabooksandfood.blogspot.com Ada B

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Moja ocena: 7/10 Tamara stoi na czele tajnej grupy kobiet, które nie zgadzają się z polską polityką i rządem, który usiłujące opanować i zaplanować całe życie osobiste kobiety w kraju. Kobiety stają się gospodyniami domowymi i mają realizować się jedynie jako matki oraz żony. Tamarze i jej koleżanką nie podoba się to. Bunt i złość zrodziły się w bohaterce w dzieciństwie, gdy musiała bezradnie patrzeć na słabość matki. Kobieta jest singielką, matka nie żyje, ojciec nie jest kochanym tatusiem, a siostra, z którą pragnie utrzymywać kontakt, niestety nie podziela poglądów Tamary. Nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po tej książce, ale muszę przyznać, że mnie wciągnęła. Bardzo spodobał mi się pomysł wprowadzania do treści fragmentów tekstów piosenek. Dobrze, że ta powieść to fikcja literacka, bo nie wyobrażam sobie, aby ograniczano kobietom prawa. Autora porusza ważne i ciężkie tematy. Wszystko kręci się wokół polityki i rządu, a główna bohaterka nie poddaje się i próbuje wygrać z partią rządzącą. "Wściekłe" to historia o sile i odwadze kobiet chcących walczyć o wolność. Na pewno nie jest to lekka książka, ale naprawdę dobra. Polecam !

3. Recenzja: W szponach literek martucha180

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   A chce, żeby dziewczyny z grupy, wściekłe dziewczyny, miały świadomość, co jest grane. (s. 83) Pamiętacie pierwszą demonstrację Czarny Protest i późniejsze manifestacje i pikiety? Czarne parasolki. Czarne koszulki. Wieszaki... Kobiety i mężczyźni manifestowali przeciwko zaostrzeniu prawa aborcyjnego. W różnej formie pojawiały się hasła: „Piekło kobiet trwa”, „Chcemy edukacji, nie indoktrynacji”, „Moja wagina, nie twoja broszka”, „Polki walczące są nas tysiące”, „Solidarność jest kobietą”. Na czele marszu baner z napisem: „Wściekłe Polki” wyrażał emocje kobiet. I nagle na rynku wydawniczym 13 listopada pojawiła się książka Ewy Podsiadły-Natorskiej pt. Wściekłe, której akcja dzieje się w niedalekiej przyszłości, kiedy Polska znajduje się u progu totalitaryzmu, a niezamężne kobiety są napiętnowane… Przypadek? Polskę wybrano jako wzorcowy kraj na przywrócenie tradycyjnej roli kobiety oraz rodziny. (s. 13) W Europie sytuacja polityczno-ekonomiczna jest niepokojąca. Wspólnota podejmuje radykalne kroki, które będą odpowiedzią na bieżące problemy. Trzeba zwiększyć dzietność, trzeba przywrócić tradycyjną rolę kobiety i rodziny. Pilotażowym krajem została Polska. Rząd nie próżnuje. Dotychczas uruchomił i realizuje pięć pionierskich Programów Udoskonalania Rodziny (PUR). Założenie ich jest proste – podnieść jakość życia polskich rodzin, zapewnić im poczucie stabilności i bezpieczeństwa, aby… mogły się rozmnażać! Szczęście według rządu to małżeństwo, wielodzietność, określony model życia. Pan premier nazywa Polskę „pionierem, który wytycza ścieżkę innym europejskim krajom”. […] Polska jest wzorem dla innych. Polska jest Chrystusem narodów. (s. 122) W Polsce trwa „rodzinne” szaleństwo. Rząd serwuje społeczeństwu odpowiednie informacje i poddaje je permanentnej indoktrynacji. Plakaty, ulotki, dupowłażne media zachwalają model rodziny wielodzietnej, dla której mają pakiet wielu udogodnień. Politycy wypierają kobietom mózgi za kasę. Propaganda sukcesu ma się bardzo dobrze, statystyki budują, rząd się cieszy i dalej pracuje nad kolejnymi PUR-ami, tylko jakoś dziwnie nie patrzy na ekonomiczne skutki uboczne i na wygląd miast. Pani minister od spraw rodziny ma pełne ręce roboty. Słowa premiera brzmią dziwnie znajomo. Czyżby powtórka z historii? Każda kobieta ma własne sumienie i sama decyduje, jak chce żyć. (s. 283) Jednak w tym „rodzinnym” kraju są kobiety, które mają inne cele niż rozmnażać się na potęgę. Solą w oku rządzących są samotne, niezamężne kobiety. Aby zmusić je do założenia rodziny, rząd ogranicza ich prawa i możliwości, na przykład kobiety nie mogą kupić większego mieszkania, zameldować się w hotelu, wychodzić z domu po 22.00. Surowej karze podlegają wszystkie przejawy niesubordynacji, za to donosicielstwo kwitnie i jest nagradzane. Ruch firanek w oknach i starsze sąsiadki czyhające na klatkach schodowych to norma. Mechaniczne ptaki krążące nad głowami. Inwigilacja trwa. Podobno jutro ma być burza z piorunami. (s. 26) Wściekłość napiętnowanych kobiety w czasach wszechpanującej obłudy i społecznego zniewolenia ma swoje ujście. Powstaje partyzancka grupa sprzeciwiająca się ograniczaniu praw i swobód Polek. Kobiety wściekłe na system i następny planowany PUR uderzający w nie bezpośrednio, planują dużą akcję wymierzoną w rząd w dniu jego święta. Partyzantki, rebeliantki, sabotażystki do tej pory działały na mniejszą skalę zarówno w świecie realnym (przebicie opon politykom), jak i wirtualnym (mailingi). Działają anonimowo, nie mogą dać się złapać, bo ich akcje są ważne i niebezpieczne. Pragną obudzić sumienie Polaków decydujących o (s)prawach kobiet. Czy im się to uda? Patriotyzm to nieustanna walka organiczna, walka o lepszy kraj, o wolną ojczyznę, w której każdy może żyć po swojemu. Jestem patriotką, bo chcę, by mój kraj stawał się lepszy. (s. 35) To słowa Tamary Taszyckiej, liderki wściekłych kobiet, najbardziej wściekłej z nich wszystkich. Najmniejszy przejaw ograniczenia prawa do wolności kobiet działa na nią jak płachta na byka, emocje w niej buzują i czasem wybuchają. Jej babcia zaczytywała się w Bluszczu, a matka, laureatka konkursu chopinowskiego, stłamszona i zniewolona przez męża, nauczyła ją, że nie jest gorsza od żadnego mężczyzny. Nonkonformizm płynie w żyłach Tamary. Fanka Freddiego Mercury’ego i Glorii Stein żyje w konspiracji. Jest jak kameleon, przebiera się i ukrywa, ma wiele twarzy. Najbliżsi jej nie rozumieją, zwłaszcza siostra Aneta. Oponenci nazywają ją „maskulinistką” i „feminazistką”. Tamara wraz z innymi kobietami zaczyna rewolucję i staje się bohaterką. Jak wysoką cenę przyjdzie jej zapłacić? Jestem Tamara i wiem, czego chcę. (s. 29) To zdanie powtarzane jest wielokrotnie i odmieniane na różne sposoby. Każda z partyzantek ma swój cel i wypowiada zdanie ze swoim imieniem. Autorka podkreśla indywidualność każdej z kobiet i jej osobistą wolność, jej prawo do godnego życia, do samorealizacji, do spełniania marzeń i życia zgodnie z normami społecznymi, lecz według swoich planów, a nie rządzących. Czytelnik będzie sympatyzował z rewolucjonistkami i trzymał za nie kciuki. Na uwagę zasługuje opozycjonistka, dziennikarka Łucja Dębska. Wolne media, internet odgrywają ważną rolę w nagłaśnianiu sprawy uwięzionej, choć wciąż walczącej Tamary. Czytelnik z czasem odkryje tajemnicę dziennikarki. Ludzie chcą tego, co im dajemy. Chcieli tego, co oferowali im politycy. Stworzyli sobie rząd, a teraz rząd spełnia swoje obietnice. (s. 145) Powyższe słowa kierowniczki więzienia są bardzo wymowne. Choć treść książki jest fikcją literacką, to jednak zbliżoną do naszej polskiej rzeczywistości. Jak bardzo zbliżoną? Pozostawiam do oceny własnej czytelnika. Jak dalece prawdopodobną? Może lepiej nie wiedzieć. Autorka wykreowała świat totalitarny, który czytelnik zna z kart historii, a który cały czas ma w pamięci to, co dzieje się w Polsce za obecnych rządzących. Ślepy proletariat, społeczne zniewolenie, inwigilacja, indoktrynacja, donosicielstwo, pranie mózgów, myślenie jednokierunkowe, propaganda sukcesu, o której trąbią wdupowłażne media. Pobyt w więzieniu to codzienna zmasowana agitacja skierowana na oporne kobiety, by złamać ich hart ducha, by przekonać je do polityki prorodzinnej państwa. Kobieta powinna być panią domu, oto jest emancypacja. (s. 136) Mottem powieści są słowa Alberta Camusa: „Aby istnieć, człowiek musi się buntować”. Bunt oraz wolność to dwa pojęcia, dwa hasła będące słowami kluczami tej książki. Podzielona jest ona na trzy części, trzy etapy w życiu Tamary. W drugiej części list pani minister z cytatem z Bolesława Prusa powtarzany jest jak mantra. Dużą zaletą tej książki są słowa polskich piosenek o wolności w szeroko rozumianym znaczeniu wplecione w treść, wymienianie z nazwisk znanych rewolucjonistów i buntowników, a nawet przytaczanie ich myśli. Trzecioosobowa narracja przedstawia wydarzenia i działania Tamary z dystansu, jakby podkreślić odmienność jej poglądów od polityki prorodzinnej rządu, dzielącą ich przepaść. Język i styl przystępne, dostosowane do bohaterów i okoliczności. Dlaczego Bóg tak bardzo nienawidzi Polski? (s. 274) Czytałam książkę z zapartym tchem. Czytałam i przeżywałam sytuację Tamary Taszyckiej oraz kobiet w wieku rozrodczym w Polsce, dopóki nie skończyłam z wypiekami na twarzy. Zakończenie akcji zaskoczyło mnie, zostawiając niedosyt w związku z zaskakującym zwrotem akcji (nie po mojej myśli) i refleksję nad sytuacją bohaterki, w której buty wchodziłam od początku. Ale czy do końca w nie weszłam? Czy mam w sobie naturę buntowniczki? Społeczniczki? Liderki? Taki hart ducha i taką niezłomność? Tyle niesubordynacji i wewnętrznego sprzeciwu? Bądźcie Wściekłe i razem z Tamarą oraz innymi wściekłymi kobietami zawalczcie o wolność kobiet. Weźcie udział w zebraniu, przygotujcie poszczególne akcje sabotażu, weźcie w nich udział. Przyjrzyjcie się kobietom, które wzięły udział w PUR-ach, zwróćcie uwagę na model rodziny i wychowanie dzieci. Odpowiedzcie sobie na pytanie, gdzie jest granica działania państwa. Książkę gorąco polecam!

4. Recenzja: instagram.com/ohh.my.lotus

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Do plusów tej książki na pewno można zaliczyć to, że rozdziały są krótkie, co znacznie ułatwiło mi czytanie. Fajnym i ciekawym pomysłem było też wprowadzenie tekstów piosenek, co urozmaiciło treść. Nie jest to jednak lekka i przyjemna powieść na niedzielne popołudnie. Autorka porusza tutaj dużo ważnych, ale i ciężkich tematów. Wszystko kręci się wokół polityki, a główna bohaterka próbuje wygrać z systemem i partią rządzącą, a nie jest to walka łatwa. Sytuacja nakreślona we "Wściekłych" wydaje się być zbyt dobrze znana. I krótko mówiąc - nie napawa optymizmem. Rząd opisany przez autorkę po prostu pierze mózgi swoim obywatelom wprowadzając PUR-y. To, co proponują jest niesprawiedliwe, a singielki czeka ostracyzm społeczny. Włos jeżył mi się na głowie, gdy czytałam o tym, jak państwo traktowało swoich obywateli... Jeśli ktoś lubi nieco bardziej polityczne, społeczne tematy, to może mu się spodobać. Nie jest to jednak mój klimat, chociaż książka napisana poprawnie. 😉 Moja ocena: 3.5/5

5. Recenzja: dlaLejdis.pl Klaudia Kwiatkowska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jesteście ciekawe, jak będzie wyglądać sytuacja w Polsce w niedalekiej przyszłości? Odpowiedź znajduje się w najnowszej powieści Ewy Podsiadło - Natorskiej. Dodam, że jest to przerażająco realna wizja naszego światka. Będąca u progu totalitaryzmu Polska realizuje pionierskie Programy Udoskonalania Rodziny. W Polsce rządzą tylko mężczyźni, jedyną kobietą w rządzie jest minister od spraw rodziny, która jest tylko twarzą kolejnych PUR-ów. Kwitnie propaganda. Każdy przejaw niesubordynacji jest surowo karany, a donosicielstwo nagradzane. Nad głowami latają rządowe drony, a propagandowe spoty reklamowe permanentnie robią wodę z mózgu całemu społeczeństwu. Rządząca partia polityczna pragnie przywrócić tradycyjny model rodziny, czyli sprowadzić kobietę do roli strażniczki domowego ogniska, kochającej żony i matki Polki. Prawa kobiet ograniczone są do minimum, zaś obowiązki jasno określone: rodzić jak najwięcej dzieci oraz usługiwać swoim mężom. Inaczej mówiąc: mają być inkubatorami i służącymi. Matematyka jest prosta: im więcej dzieci, tym więcej pieniędzy z rządowej kasy ląduje na ich koncie. Co więcej, gdy kobieta dobrowolnie zrezygnuje z pracy i poświęci się swojej rodzinie, dostanie dodatkowe dochody od naszego wspaniałomyślnego rządu. Brzmi znajomo? Pojawia się jeden problem: kobiety, które się buntują panującemu systemowi. Niezamężne przedstawicielki płci pięknej są napiętnowane: nie mogą samotnie wyjechać za granicę, kupić dużego mieszkania, zameldować się w hotelu czy po godzinie 22 wyjść z domu, ponieważ na ulicach grasują bojówki. Pojawia się także plan, żeby wprowadzić rejestrację wszystkich singielek po 18. roku życia, by mieć kontrolę na panującym „problemem” i znaleźć dla nich rozwiązanie, czyli męża. Tak – według rządu singielki stanowią ogromny problem dla społeczeństwa. „Samotne kobiety są trzymane jak psy na kagańcach. A teraz rząd jeszcze bardziej chce dokręcić śrubę i zmusić niezamężne do rejestracji.” Nieposłuszne obywatelki minister do spraw rodziny zamyka w ośrodkach resocjalizacyjnych i wysyła propagandowe listy, w których pisze, że „niezależność zapewnia kobiecie radość jedynie na krótką metę. Kobieta, która świadomie rezygnuje z rodziny, ma poczucie niespełnienia”. Na czele ruchu oporu stoi Tamara Taszycka. Wściekła do szpiku kości i sprzeciwiająca się obecnej sytuacji, wraz z innymi wściekłymi kobietami (nie tylko singielkami, ale także zmęczonymi i wściekłymi matkami i mężatkami) organizują akcje wymierzone przeciwko rządowi. Przez oponentów nazywana jest „maskulinistką” i „feminazistką”, zafascynowana Glorią Steinem oraz Freddiem Mercurym, żyjąca w totalnej konspiracji, nierozumiana przez najbliższych, rozpoczyna rewolucję, za którą przyjdzie jej zapłacić wysoką cenę. Zagłębiając się coraz głębiej w lekturze, czułam dokładnie to samo, co Tamara: przeszywającą do szpiku kości wściekłość. Nie każda kobieta marzy, żeby siedzieć w domu z gromadką rozwydrzonych dzieciaków i usługiwać swojemu mężulkowi. Nie każda się do tego nadaje. Nie da się ukryć, że za kilka lat taki scenariusz jest jak najbardziej realny. Zamroczone darmową kasą społeczeństwo zapewne skusiłoby się na tego typu rozwiązania. Zresztą już widać, co się dzieje. Światem rządzi pieniądz, nieważne za jaką cenę. A jeśli przy okazji uda się uprzedmiotowić kobiety, sprowadzając je do bezmózgiego inkubatora i pokornej służącej, to będzie znakomicie. Jeśli się w porę nie ogarniemy, za kilka lat będziemy żyć właśnie w takiej Polsce. „Wściekłe” to książka kierowana do każdego racjonalnego człowieka, nie tylko do kobiet. Powinien ją przeczytać każdy, ku przestrodze.

6. Recenzja: Lubimy Czytać Talka_on Miko

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   To jest właśnie książka która, naprawdę zmusza do refleksji i stawia nas kobiety przed powiedzeniem sobie prawdy. Czy szczerze czujemy się nieograniczone, wolne i niedyskryminowane ? Książka autorstwa Ewy Podsiadły-Natorskiej, chodź wybiega w przyszłość i z fikcją podchodzi do losów kobiet, wywołała u mnie nie małe emocje. Spróbujcie wyobrazić sobie kraj którego głównym celem są tzw. Programy Udoskonalenia Rodziny. Pięknie brzmi lecz chodzi tu głównie o zamknięcie kobiet w czterech ścianach z gromadą dzieci bez jakiejkolwiek pomocy. Rząd proponuje pieniądze każdej kobiecie która zrezygnuje z pracy , rząd wręcz namawia do rezygnacji z edukacji kobiet , rząd rozdaje nowowybudowane domy dla rodzin wielodzietnych a w końcu planuje płacić kobietą aby zrezygnowały z przedszkoli i same zajmowały się dziećmi 😵😵. I właśnie w takim świecie kobiety które znają swoją wartość, prawa i siłę próbują walczyć, walka chodź nie równa zasięgiem wzbudza strach wśród rządu. Przyznam szczerze że wczucie się w niecodzienny klimat książki zajęło mi kilkanaście stron, z tego tylko powodu iż niebyłam w stanie wyobrazić sobie tak poniżającego traktowania kobiet. Kobiety w obecnych czasach kandydują na prezydentów, zdobywają nagrody Nobla a jednocześnie traktowane są wielokrotnie jako właśnie te słabsze , a ich kobiecość potrafi być wytykana i uznawana za jedyną wartość. Nawet dziś głośna afera Ady Hegerberg która obiegła media. Ta książka była dla mnie niecodzienną odskocznią i szczerze polecam ją i wam.

7. Recenzja: krytycznymokiem.blogspot.com JAROSŁAW CZECHOWICZ

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   To wściekle dobra książka! Bardzo solidnie przemyślana i niezwykle spójna. Pokazująca, w jaki sposób odbywa się w kraju marazmu niekonwencjonalna walka o wolność. Taka w dużej mierze definiowana przez płeć, ale nie tylko. Ewa Podsiadły-Natorska odważyła się opisać, do czego może doprowadzić konsekwentne, lecz niejednoznaczne w swej wymowie odbieranie wolności osobistej. We „Wściekłych” chodzi naturalnie o kobiety, ale mam wrażenie, że to książka nie tylko o nich. Ta sugestywna futureska usiłuje obnażyć służące manipulacji obywatelami mechanizmy, dzięki którym państwo osiąga swoje cele, niszcząc nie tylko tkankę społeczną i relacje między ludźmi, ale również rujnując budżet. To wszystko jest takie bliskie. Tak absurdalne, a jednak tak doskonale oswojone. Wściekać się można nie tylko z powodu literackiej fantazji, ale przede wszystkim także dlatego, że konkretne okoliczności zmusiły Podsiadły-Natorską do napisania właśnie takiej książki. Opowiadającej o buncie, konsekwencji w działaniu i kobiecej solidarności. Wychodzącej w swej krytyce ostracyzmu społecznego oraz zachowawczości daleko poza płeć. „Wściekłe” to powieść wyrazista, ale i dowód gorzkiego rozczarowania rzeczywistością. Ta doświadczana przez bohaterki boli jeszcze bardziej. Marginalizuje je, zmusza do przyjęcia ustalonych ról. Uprzedmiotawia w bardzo opresyjny sposób. Całkiem niedawno ukazała się „Siła” Naomi Alderman – powieść o globalnym buncie kobiet zdecydowanych odrzucić role i oczekiwania społeczne. Wyszła z tego dość komiksowa opowieść, która mimo wszystko mnie rozczarowała. „Wściekłe” to poniekąd rewers Alderman. Nie tylko dlatego, że powieść osadzona jest w lokalnej problematyce. To także bardzo żywa proza scen pełnych ekspresji i dynamizmu. Zaletą tego, co stworzyła Podsiadły-Natorska, jest wspomniana już spójność. Autorka obrazuje skomplikowaną sytuację kobiet, koncentrując się wokół biografii jednej, wyjątkowo buntowniczej bohaterki. Także dokonuje przerysowań jak Alderman, ale umie je utrzymać we właściwych proporcjach. Źli lub wzbudzający negatywne odczucia bohaterowie będą mieli coś na swoją obronę. Autorka stawia na szerokie konteksty i mimo czytelnych tez swojej powieści wprowadza dość niejednoznaczne elementy zmuszające do przyjrzenia się temu światu przedstawionemu z większą uwagą. I dużą empatią, bo odnieść można wrażenie, że Podsiadły-Natorska ma szacunek dla każdej bez wyjątku nakreślonej postaci. Tymczasem na pierwszym planie jest Tamara. Ponad dwie dekady w buntowniczym biegu. Rozpoczął się wówczas, gdy jako dziesięciolatka uciekała przed ojcem w zakrwawionych tenisówkach. Potem wrósł już w nią, jej temperament, światopogląd, bezkompromisowość i wypracowaną życiową siłę. Tamara stoi na czele tajnej grupy kobiet, które nie zgadzają się z polską polityką prorodzinną stygmatyzującą ze względu na płeć, usiłującą zaplanować i opanować całe życie osobiste każdej kobiety w kraju. Obietnicami i prorządowymi programami, dzięki którym kobiety stają się gospodyniami domowymi, realizować się mają tylko jako wzorowe matki oraz żony. Tamara i jej koleżanki mają dosyć. Zwłaszcza że niebawem ma zostać przegłosowana ustawa nakazująca samotnie żyjącym kobietom rejestrację w celu dokładniejszej inwigilacji ich poczynań. Tamara mniej myśli, więcej działa. Nie próbuje zrozumieć, dlaczego coraz więcej kobiet dobrowolnie wypisuje się z systemu kariery, samostanowienia, usuwa w przestrzeń domowego zniewolenia. Ale autorka pomaga nam ujrzeć wszystko szerzej. W buntowniczej organizacji nie znajdą się tylko feministki czy singielki. Okazuje się, że świat zbudowany na fundamentach niebezpiecznej polityki rządowej doprowadza do maksymalnych uproszczeń, a wśród nich – do różnych form zniewolenia. Fantazja autorki sięga dalej. Portretuje nam kraj, w którym w nocy harcują faszystowskie bojówki mizoginistyczne, donosicielstwo kwitnie z racji zyskiwanych dzięki niemu profitów, a nad głowami latają kontrolujące rzeczywistość drony. W tym wszystkim Tamara ze swoim buntem oraz złością. Zrodziły się ze skomplikowanej sytuacji rodzinnej bohaterki, gdy Tamara musiała patrzeć bezradnie na słabość matki rezygnującej z uzdolnień na rzecz miru rodzinnego narzucanego twardą ręką szowinistycznego ojca. Tamara chce być blisko z siostrą, skoro z ojcem nigdy blisko być nie mogła. Relacje siostrzane – zmienne, zaskakujące, portretujące specyficzną formę bliskości – są mocnym atutem tej fabuły. Powieści wydobywającej niezgodę i wściekłość z kameralnych dekoracji, by posłać je w świat, w którym jest już źle inaczej. A może tak samo, lecz w dużo szerszym znaczeniu. Ewa Podsiadły-Natorska nie proponuje prostych rozwiązań ani nie decyduje się na uproszczenia. Znamy motywacje i działania Tamary, ale przyglądamy się im też oczyma bohaterów widzących determinację bohaterki w nieco innym świetle, niż postrzega ją Tamara. Nie ma też tak, że na kartach „Wściekłych” – powieści o sile kobiet chcących walczyć o wolność – pojawiają się sami mężczyźni wrogowie. Nie ma jednoznacznej opozycji płci, choć chwilami jest ona czytelna. Ale w działaniach bohaterek i przede wszystkim konsekwencjach tych działań autorka kryje wiele błyskotliwych i niełatwych chwilami do wychwycenia tez na temat tego, jak funkcjonujemy jako społeczeństwo bez względu na płeć, skoro z taką nierozwagą doprowadziliśmy państwo do stanu, w którym naturalną reakcją kobiet takich jak Tamara jest konsekwentne wędrowanie pod prąd. Bo Tamara i podobne jej kobiety wiedzą, czego chcą. Równie dobrze zdają sobie sprawę z tego, czego sobie nie życzą. I widzą państwo opiekuńcze w jego karykaturalnym kształcie. Widzą fałsz i obłudę. Walczą o inną rzeczywistość nie tylko dla siebie. We „Wściekłych” obok mrocznych śladów po Prusie i Weiningerze pojawią się także wspomnienia tych bojowniczek i bojowników, którzy zdecydowali się na bycie otwartymi opozycjonistami, bo tak musieli żyć, tak funkcjonować. Autorka książki zadaje też pytanie o to, na ile autonomiczny może być ludzki bunt, ile jesteśmy w stanie dla niego poświęcić, oraz sugeruje również, jak wiele determinacji musi stać za świadomą formą buntu. Zwłaszcza w państwie, w którym coraz więcej ludzi układa się z bezpiecznym status quo, które wyjątkowo perfidnie odbiera im prawdziwe poczucie bezpieczeństwa. „Wściekłe” to historia o odważnych kobietach i powieść nie tylko dla kobiet. Śmiała i bezkompromisowa fantazja o tym, do czego może doprowadzić zachowawczość i bierność. Ale także o tym, że kobieca siła to odwaga wiecznego sprzeciwu wobec szowinizmu, patriarchatu i zwyczajnego poczucia wyższości, które ktoś uzasadnia wyższością płci. Świetna, dynamiczna rzecz. Zapada w pamięć i zmusza do przemyśleń.

więcej recenzji

ukryj recenzje