Słona wanilia. Tom 3 Artur Tojza

1. Opinia: Czytania czas Opinia dodana: 2024-06-12 Ocena: 6   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   W książce poznajemy dalsze losy grupy przyjaciół, ale tym razem z perspektywy Ani. Dziewczyna coraz lepiej odnajduje się w związku z Wojtkiem. Gdy rodzice Ani dowiaduję się o chłopaku chcą go jak najszybciej poznać. Jako że Ania w domu nie zaznała dużo ciepła, bo rodzice nie okazywali jej zbyt dużo miłości i do tego pochłonięci byli pracą, boi się co z tego spotkania może wyniknąć. O dziwo mama Ani przyjmuje Wojtka bardzo dobrze. Ojciec trochę grymasi, ale jakoś daje mu szansę. Ami przekazuje Ani list, który dostała od matki. Dziewczyny są zszokowane jego zawartością i chcą jak najszybciej skonfrontować jego treść z kimś z rodziny. Obie zdają sobie sprawę, że Lidia matka Amandy, chce je skłócić i przekabacić córkę na swoją stronę. Na szczęście dziewczyny mają po swojej stronie zarówno Tomka jak i Wojtka. Jak się okazuje po wielu latach tajemnica rodzinna wychodzi na jaw i chyba tak na prawdę wszyscy czują z tego powodu ulgę. Dzięki książce poznajemy dalsze losy grupki przyjaciół Amandy, Tomka, Ani i Wojtka. Oczywiście mamy też innych bohaterów jak chociażby Dianę, Dawida czy Ryszarda, których poznajemy trochę bliżej i możemy zobaczyć, że nie zawsze człowiek jest taki na jakiego się kreuje. Muszę przyznać, że cała seria bardzo mi się podobała. Autor pokazuje w niej świat młodych ludzi, którzy nie mają łatwo i każdy z nich przeżywa swoje problemy i rozterki. Na szczęście znajdują wsparcie w przyjaciołach i odnajdują swoje drugie połówki. Gorąco polecam całą serię.

   Rozwiń »
2. Opinia: anonimowa Opinia dodana: 2024-05-19 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   "Każdy ma swoją historię i sam decyduje, kiedy przedstawi ją światu". Przez finałową część trylogii o trójmiejskich licealistach prowadzi nas Anna, najbardziej niepozorna i nieśmiała dziewczyna w Klubie Pomocników. Ta inteligentna i wrażliwa uczennica zawsze była opoką dla przyjaciół, którzy dzięki jej mądrym radom i gotowości do pomocy wychodzili z niejednych tarapatów. Tym razem to ona będzie potrzebować wsparcia grupy i najbliższych jej osób. Kiedy jej pozornie stabilny świat rodzinny zacznie chwiać się w posadach, będzie musiała znaleźć w sobie bardzo dużo siły, aby nie tylko przetrwać ten sztorm, ale wyjść z niego zwycięsko. Czytając tę trylogię szukałam wnikliwie wszystkiego, do czego mogłabym się przyczepić, bo jakąś radość w życiu trzeba mieć, więc? Co mi się nie podobało? Nie lubię dowiadywać się o uczuciach i charakterach postaci z rozwlekających tekst analiz psychologicznych. W ?Słonej wanilii? autor bardzo sprawnie przedstawia osobowość bohaterów, ich dynamikę w grupie i rozwój w działaniu, czynach i dialogach, po czym? wyjaśnia wszystko w opisach i monologach, nie wierząc w inteligencję czytelnika, który nie daj boże, nie zrozumie, albo ? co gorsza ? ośmieli się przefiltrować wszystko przez własną wrażliwość i dojdzie do bóg wie jakich wniosków. Jest to mój największy i główny zarzut do całej serii (w drugim tomie odczułam to chyba najmocniej, choć w trzeciej części widać było już wyraźne oznaki poprawy). Nie lubię też, kiedy daną informację powtarza mi się po kilka razy. Jakby autor sam nie mógł uwierzyć, jak fajnie to wszystko wymyślił, więc chwali się powtarzając w kółko to samo. I znów zauważyłam w trzecim tomie tendencję do opanowywania tej maniery, co bardzo doceniam. Jednakże? Kocham, kiedy fabuła, która potencjalnie opowiada o perypetiach nastolatków jest z jednej strony nieskomplikowana, a z drugiej wprowadza tyle emocji i zakrętów na drodze, że nie sposób się od niej oderwać. Nastoletnie dramy wysiadają, kiedy dorosłość, często bardzo trudna, puka do drzwi. Wszystkie części ?Słonej wanilii? pochłonęłam każdą dosłownie w dwa dni, a trzeci tom trzymał mnie w napięciu od pierwszej strony do ostatniej karty. Zakończenie jest rewelacyjne i satysfakcjonujące, i tak, jest słodkie i różowe, z malutką szczyptą soli, która jak wiadomo istnieje po to, aby wydobywać pełną gamę smaków. "Dorośli nas nie doceniają, tylko uważają za naiwnych, głośnych i głupich". Kocham, kiedy bohaterowie są inteligentni, pełnowymiarowi i tak żywi, że w każdej chwili spodziewam się ich spotkać na ulicy, nie ważne, z jakiego świata pochodzą. Artur Tojza ma niesamowitą umiejętność kreowania takich postaci, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych (choć osobiście uważam, że pozytywne wychodzą mu lepiej). W tym wszystkim młodzi ludzie tworzą dostosowane do swojej wrażliwości i charakterów mądre relacje, koleżeńskie, miłosne i rodzinne. Jest to ewenement na rynku zalewanym irytująco sztampowymi "młodzieżówkami", promującymi toksyczne, często z rzyci wyjęte związki. "Słona wanilia" jest wręcz zaprzeczeniem tego trendu. Uwielbiam, kiedy mimo moich różnych zarzutów o niepotrzebne monologi tekst jest nieustannie odciążany absolutnie genialnym humorem i scenami, które wyciskają łzy z oczu, raz ze wzruszenia, a raz ze śmiechu - wspaniała żonglerka humorem sytuacyjnym, opisowym czy w dialogach. Rywalizacja Dawida i Tomka, przerażenie ojców obu głównych bohaterek, próbujących poradzić sobie z obecnością męskich osobników w życiu ich córek czy wybuchające wypieki (nie pytajcie) to takie komiksowe perełki, na których wspomnienie wciąż chce mi się chichotać. Ta słono-słodka historia bez wątpienia zasługuje na uznanie. Jest to pozycja skierowana w pierwszej kolejności do młodszego czytelnika, ale to jest tylko pierwsza kolejność. Za nią podążają kolejności obejmujące wszystkich pozostałych. W jednej z ocen pierwszego tomu napisałam, że autor ma ogromny talent składania słowa trafiającego do młodego czytelnika, w czym zawsze trochę mnie zaskakuje. Taka jest prawda i trzeci tom potwierdza to w całej rozciągłości. Brawa należą się też wnikliwej korekcie i redakcji, która nie tylko w tej części spisała się na medal (ok, dobra, znalazłam jedną literówkę. JEDNĄ). Podłość, ale niektórzy to w ogóle nie myślą o zasuszonych w zawiści duszach recenzentów i odbierają im nawet tę nikłą szansę na wytykanie palcami autora za niechlujstwo. A już zwłaszcza, jak jest selfpubliszerem. Foch. Choć nie taki wielki, abym przestała czekać na losy kolejnych bohaterów

   Rozwiń »
3. Opinia: Mirela Opinia dodana: 2024-05-19 Ocena: 6   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   "Nie osądzaj kogoś, kogo historii nie znasz ? odparła Ania, delikatnie się uśmiechając. ? Wiem doskonale, jak to potrafi być niebezpieczne". "SŁONA WANILIA" to finałowa część cyklu Klub Pomocników. Ta część szczególnie skupia się na Annie Morawskiej, ale również bohaterzy z poprzednich części odgrywają tutaj dużą rolę. Historia o licealistach, którzy wchodzą w dorosłość, mierzą się z nastoletnimi problemami, stawiają czoła przeciwnością losu, które nici potrafią spleść się w niecodzienne wzory, uczą się budować silne relacje oraz będą zmuszeni podjąć poważne decyzje w swoim życiu. Przepełniona emocjami, urzekająca, zapadająca w pamięć historia o miłości, ważnych sprawach a skrywane tajemnice są tutaj wisienką na torcie, dopełniając całą historię. Autor w naprawdę ciekawy sposób wplata motywy akceptacji, wsparcia przyjaciół, młodzieńczego uczucia, szukania własnej drogi i tego co chciałoby się robić w przyszłości.  Słona Wanilia to słodko ? słona historia, ukazująca całą gamę emocji, jest przeplatana genialnym humorem, zabawnymi sytuacjami,  problemami, z którymi mierzą się bohaterowie i trudnymi tematami. Fabuła książki wciągająca, dynamicznie poprowadzona, pełna emocji, napięcia i zakrętów. Książka dopracowana przez autora w każdym detalu. Dostajemy świeżą, nieszablonową historię, która niesamowicie wciąga, a my możemy delektować się ciekawymi dialogami, obrazowymi opisami i relacjami pomiędzy postaciami. Autor przemyca mądrości, które trafią do niejednego czytelnika.  Artur Tojza w tej serii zaskoczył mnie głębią, dojrzałością i pisarskim kunsztem.  Zakończenie książki kapitalne i satysfakcjonujące. Ta seria skradła moje serce. Książka, która wciąga już od pierwszej strony,  koniecznie musicie przeczytać.  Nikt nie jest doskonały i na tym właśnie polega doskonałość. Bohaterzy genialnie wykreowani, inteligentni, wrażliwi, intrygujący, nadwyraz dojrzali jak na swój wiek, wyraziści,  barwni, wyjątkowi, można im zaufać i na nich polegać w każdej sytuacji, a przede wszystkim realnie nakreśleni.   Podobało mi się, to, że się wspierali i zawsze mogli na siebie liczyć i zawsze podali pomocną dłoń. Jednak Tomek pozostał w swojej nieświadomości do samego końca, co było wręcz urocze i powodowało uśmiech na twarzy. Bardzo polubiłam bohaterów tej opowieści. Bardzo dobrze autor przedstawia nam charakterystykę postaci, możemy idealnie ich sobie wyobrazić.  Każde z nas chowa się za maską pozorów, ale musimy uważać, aby nie zastąpiła ona naszego prawdziwego oblicza. Lubimy z góry zakładać, że coś jest białe albo czarne, bo tak jest wygodniej.  Że coś musi być słodkie albo słone, bo przecież tak to wygląda w naszych głowach, przesyconych nieraz krzywdzącymi stereotypami. Tymczasem prawda bywa o wiele bardziej złożona, pełna odcieni szarości oraz przesycona różnorodnymi smakami, które lubią się mieszać. Anna to  dziewczynie skryta, cicha, nieśmiała, wrażliwa, niezwykle inteligentna i atrakcyjna. Taka mieszanka budzi u rówieśniczek zazdrość, która u Anny owocuje niepewnością oraz brakiem wiary w samą siebie. Nie pomagają rodzice, których dziewczyna postrzega inaczej niż to, kim są w rzeczywistości. Zbywali jej pytania o to, czemu jest jedynaczką, dlaczego nie utrzymują kontaktów z rodziną czy czemu tyle pracują. W domu zawsze czekała na nią cisza, a teraz wszystko zaczyna się zmieniać.  W życiu Anny pojawił się Wojtek, kto pomógł jej wydostać się z tej otchłani. Wszyscy wokoło wiedzą, co chcą robić, jednak Anna nie umie określić, jeszcze określić co chce robić w życiu.  Życie nie raz zaskoczy i ukaże ukryte rodzinne sekrety, mogące diametralnie zmienić życie wielu bohaterów. Bohaterowie będą musieli znaleźć w sobie duże pokłady siły, aby wyjść zwycięsko z opresji.  Każde z nas chowa się za maską pozorów, ale jednocześnie musimy uważać, aby nie zastąpiła ona naszego prawdziwego oblicza. Polecam.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie