Posłuszna żona

Być tą drugą

Posłuszna żona to znakomita, pełna emocji powieść o przyjaźni i solidarności „drugich żon”, lojalności, zdradzie i przebaczeniu…. Kerry Fisher zręcznie łączy elementy prozy obyczajowej, psychologicznej i sensacyjnej. Lara i Maggie mają po trzydzieści lat, a łączy ich to, że obie poślubiły włoskich braci mieszkających w Anglii, stając się ich drugimi żonami. Życie Lary wydaje się doskonałe. Czuły mąż Massimo, cudowny synek Sandro i piękny dom. Lara jednak wie coś o swoim mężu. Coś, czego nie może nikomu wyznać. W przeciwnym razie Massimo straciłby wszystko, na co tak ciężko pracował przez całe życie: posadę, reputację i syna. Jednak ten sekret sprawia, że małżeństwo staje się dla Lary więzieniem. Maggie wyszła za mąż za Nico, brata Massimo. Mieszkają razem z dziećmi ze swoich pierwszych związków. Maggie wie wszystko o mężu. Pewnego dnia jednak na strychu znajduje list, z którego poznaje straszną prawdę swojej poprzedniczce, Caitlin. Staje przed wielkim dylematem. Czy ujawni to, czego właśnie się dowiedziała, czy też wybierze milczenie, aby ochronić tych, których kocha? W rodzinie, którą spajają same kłamstwa, za prawdę trzeba będzie zapłacić ogromną cenę.

(…) Uścisnęłam ramię Sama, próbując mu przekazać, że podjęłam tę decyzję nie tylko dla siebie, ale także dla niego. Moja mama, Beryl, uwielbiała Sama, ale jeśli chłopakowi ma się powieść w życiu, będzie potrzebował czegoś więcej niż lekcji ukrywania się przed właścicielem mieszkania w dniu płacenia czynszu.

Przez ostatnie radosne takty Chapel of Love starałam się odciąć od wszystkiego z wyjątkiem Nico. Chciałam delektować się tą chwilą, kiedy mężczyzna, który nie tylko do mnie pasował, lecz także mnie dopełniał, był gotowy zaryzykować i się ze mną ożenić. Pierwszy taki wypadek w ciągu trzech pokoleń pań Parker.

Popatrzyłam na jego kark, na ciemne kręcone włosy, wciąż rozwichrzone, mimo jego prób, żeby je poskromić, i poczułam, jak zalewa mnie fala radości. Nagle przyszła mi do głowy niebezpieczna myśl, czy nie pokonać ostatnich kilku metrów dzielących mnie od urzędniczki, robiąc gwiazdę. Uznałam jednak, że pierwszego dnia w charakterze członkini rodziny Farinellich nie będę przeginać. Sądząc po minach większości z nich, w całym swoim usłanym różami życiu nie zdobyli się nawet na maleńki podskok. Trzymałam się kurczowo nadziei, że przy odrobinie szczęścia i cierpliwości stopimy się razem z naszym potomstwem w coś przypominającego „normalną” rodzinę. Chociaż to, co dla jednego normalne, dla drugiego oznacza kuku na muniu (…)

                                                                                              Fragment książki