Piana dni

Na początku lipca 2013 wchodzi do polskich kin "Dziewczyna z lilią" w reżyserii Michela Gondry'ego z Audrey Tautou i Romainem Durisem w rolach głównych.

Najbardziej łamiąca serce i wzruszająca nowoczesna historia miłosna jaka kiedykolwiek została napisana.

Raymond Queneau

Powieść Viana zaskakuje nie tylko absurdem i surrealizmem. Najdziwniejsze jest to, że - mimo całego purenonsensowego sztafażu, kpiarskiej energii, niezwykłej lekkości i anarchistycznej swobody - Piana dni jest właściwie melodramatem, stworzonym przez pisarza, którego trudno byłoby podejrzewać o podobne zamiary.

Colin jest wynalazcą, twórcą "pianoktajlu" - połączenia instrumentu muzycznego i maszyny do przygotowywania koktajli. Inny bohater powieści zajmuje się głównie trwonieniem pieniędzy na rękopisy i pamiątki po swoim idolu Jeanie-Solu Partrze (ewentualnie jego partnerce - księżnej de Bovouard). Z kolei służący Colina jest chlubą swojej rodziny, której wielu innych członków stoczyło się w godny pożałowania sposób - zostali absolwentami filozofii lub, o zgrozo, profesorami matematyki.

Historia miłości Colina i Chloe jest prosta, ale trafia w najczulszy punkt. Miłość, choć odarta z mitycznej podniosłości, okazuje się tutaj główną siłą napędzającą wszystkich bohaterów do działania. W dodatku kończy się źle - i przez to Piana dni porusza jeszcze bardziej.

I choć wydana po raz pierwszy w 1947 roku nie traci na świeżości, o czym najlepiej świadczy to, że doczekała się właśnie drugiej adaptacji filmowej - na początku lipca 2013 wchodzi do polskich kin Dziewczyna z lilią w reżyserii Michela Gondry'ego z Audrey Tautou i Romainem Durisem w rolach głównych.

W Paryżu w latach pięćdziesiątych Boris Vian był po prostu wszystkim naraz: poetą, pisarzem, piosenkarzem, wywrotowcem, aktorem, muzykiem i krytykiem jazzowym. Był moim przyjacielem i uwielbiałem go za jego wszechstronność, burzycielską ironię i zmysł prowokacji.

Louis Malle

Nie przychodzi mi do głowy żaden inny pisarz, który potrafi poruszyć mnie z zaskoczenia tak, jak Boris Vian.

Julio Cortazar

Atrakcyjny, urokliwy i pociągający Huysmans połowy XX wieku w sosie science fiction. Sprawdźcie sami.

Richard Hell

"Pianę dni" czyta się jak kombinację Lewisa Carrolla i Thomasa Pynchona.

Thomas Hove, "Review of Contemporary Fiction"

Był młody. Myślał młodo. Umarł młodo. Jego młodość była wyzywająca i delikatna. Był bezlitosny dla hipokrytów i durniów w każdym wieku. Wyrażał gusty młodych, lecz nigdy im nie schlebiał. Młodzież jest niewdzięczna i ma rację.

Nöel Arnaud

Tematy, jakie podejmował, były dość wyzywające obyczajowo, działały na mieszczańską moralność drażniąco jak szczotka ryżowa.

Bartek Chaciński, "Machina"