Ksin sobowtór

Opowieść o kotołaku w nowej odsłonie

Poprawiona, ulepszona i rozbudowana wersja jednej z najsłynniejszych serii w polskiej fantastyce. Kotołak Ksin obraca się w rzeczywistości pełnej intryg i niejasnych spraw. Wokół jego szyi zaciska się pętla spisków, a podróż, w którą wyrusza okazuje się dużo bardziej skomplikowana niż przypuszczał. Podczas tej niesamowitej, a zarazem niebezpiecznej wędrówki przyjdzie mu zgłębić zasady i prawa rządzące światem, nie tylko naszym, a także poznać prawdę o sobie. Ksin rozpoczyna wędrówkę przez równoległe światy, a w każdym z nich odkrywa kolejne cele i znaczenie swojej misji. Wkrótce kotołak będzie musiał stawić czoło najpotężniejszemu z dotychczasowych wrogów i nowej miłości. Na którą drogę wstąpi, gdy przyjdzie moment nieodwracalnego wyboru pomiędzy sercem a rozumem? Książka Konrada T. Lewandowskiego to urzekająca wyobraźnią autora, pełna humoru, zaskakujących intryg i dynamicznych zwrotów akcji powieść, z którą nie da się nudzić. Trzeci tom porywającej sagi o Kotołaku dostarcza sporej dawki emocji i niezapomnianych wrażeń. 

(…) Gospodyni sprawiała jeszcze gorsze wrażenie. Nie chodziło o to, że była stara i szpetna, bo w istocie była, ale o to, że wyszła kiedyś spod ręki kata. Była chodzącym „świadectwem sprawiedliwości i miłosierdzia”, jak mówiono o takich w Suminorze. Przed laty okaleczono ją ciężko za współudział „w rzucaniu klątw na dobrych ludzi”, jak sama to od razu powiedziała. Oskalpowano jej za tę zbrodnię prawą połowę głowy, wyłupiono prawe oko, ucięto prawe ucho, prawą pierś, cztery palce u prawej dłoni oraz pół prawej stopy. Jakimś cudem przeżyła kaźń i teraz wobec każdego, kto zwrócił uwagę na jej wygląd, monotonnym, skrzekliwym głosem wygłaszała obowiązkową urzędową formułę objaśniającą, za co tę „wielce zasłużoną karę odebrała”, dodając, że „z mocy prawa i z całego wdzięcznego serca sławi niezmiernie królewskie miłosierdzie, które zezwoliło jej zachować życie oraz resztę ciała w całości”. Prawo Suminoru zabraniało ukrywać blizny będące pamiątką po wymiarze sprawiedliwości, więc na widok Hadeny nawet doświadczonym najemnikom musiały zadrżeć serca. Potem zaś ogarnął ich szczery podziw, że ona nadal waży się parać rzeczami, za które została tak surowo pokarana. Albo była kobietą niebywale odważną, albo niebywale chciwą. W grę wchodziła też monstrualna głupota granicząca z szaleńczą odwagą (…)

                                                                                                          Fragment książki