Krucze pierścienie (#3). Evna Siri Pettersen

1. Opinia: Zofia Opinia dodana: 2019-06-24 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Chyba najlepszy z tomów. Hirka. Niepasująca do żadnego ze Światów, ale starająca się uratować każdy z nich. Zrodzona ponownie z kruka. Dziecko Odyna i Ciemny Cień wyruszają w podróż, tak się kończy trzecia część. Pytanie czy to nie zapowiedz kolejnego cyklu.

2. Opinia: anonimowa Opinia dodana: 2018-01-03 Ocena: 4   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   UWAGA! Jest to ogólna recenzja całego cyklu, więc występują w niej drobne SPOJLERY. „Dziecko Odyna” pojawiając się na rynku wydawniczym, narobiło bardzo dużo hałasu. Coś mnie ciągnęło do tej serii ale nie na tyle, by sięgnąć od razu po pierwszy tom. W końcu „Krucze pierścienie” pojawiły się na mojej półce, gdy wyszły wszystkie tomy i trafiła się okazja cenowa. Gdybym miała czekać na wydanie kolejnych tomów, nie wytrwałabym do końca i nie poznałabym historii Hirki. Rozumiem fenomen trylogii odwołującej się do staronordyckich wierzeń. Mało jest powieści bazujących na mitologii Skandynawskiej. Aczkolwiek go nie podzielam. Cykl ma słabe i dobre strony i na pewno nie jest to literatura z górnej półki. W pierwszym tomie poznajemy Hirkę. Młodą dziewczyną, inną niż wszyscy. Bez ogona, odrzuconą przez mieszkańców wioski, nie pasującą do swojego świata. Petersen uczyniła z niej uzdrowicielkę, co stanowi ciekawy kontrast do sposobu, w jaki jest traktowana przez okoliczną „ludność”. Hirka jest uparta, waleczna, ma mocno skrystalizowane poglądy i nie boi się ich wygłaszać. W świecie, gdzie rządzi chęć awansu, potrzeba pokazania kto jest lepszy i gdzie mówi się tylko to, co potrzeba i co wypada, dziewczyna wyróżnia się niczym biała mewa wśród kruków. Miłą odmiana jest fakt, iż nastolatka nie jest magicznym wybrańcem – przynajmniej w pierwszej części 😊 To wyrzutek, nie potrafiący czerpać Evny, ślepy na ziemię. Przez strach przed Rytuałem i wykryciem swojej „zbrodni” ucieka z Manfalli, co pociąga za sobą szereg konsekwencji. To świetny przykład na to, że każdy czyn ma swoje echo we wszechświecie i że nikt nie jest samotną wyspą, nawet jeśli czujemy się najbardziej osamotnioną istotą na ziemi. „Dziecko Odyna”, jak to bywa na początku, strasznie się wlecze. Niby coś się dzieje, czyta się dobrze ale jednak czegoś brakuje. Jak się to potocznie mówi, nie było chemii między nami. „Zgnilizna” jest zdecydowanie lepsza. Akcja toczy się dwutorowo. Przeskakujemy od Rimego do Hirki. Na ogół bardzo tego nie lubię ale w tym przypadku, zupełnie mi to nie przeszkadzało. Dzieje się bardzo dużo, nie ma dobrego momentu, by odłożyć książkę na bok. Nasza główna bohaterka, w imię miłości i dla wyższego dobra, poświęca się i wraca, jak uważa, do domu. Ale czy na pewno? Ponieważ przez ætlingów jest nazywana człekiem, nie trudno się było domyśleć, że zostanie wysłana do ludzi. Obraz „naszego” świata był dla mnie sporym zaskoczeniem. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, może bardziej utrzymanego w klimatach średniowiecza, przypominającego stylem uniwersum z „Niecnych dżentelmenów”, a nie tak mocno futurystycznej wizji XXI wieku. Za to spodobał mi się pomysł z wprowadzeniem Naeilla na scenę. Domyślałam, że się pojawi ale nie w ten sposób. Plus także dla autorki za kreację Graala. Poznajemy go jako czarny charakter, który przekształca się w dumnego ojca, by później okazać się zdolnym manipulatorem. W końcu jakaś ciekawa postać 😊 Rime także nabrał więcej charakteru i zaskakuje czytelnika raz za razem. Jego romans z Hirką w pierwszym tomie był uroczy. Ot, słodkie zauroczenie nastolatków. Niestety w następnej części przekształcił się w miłość zdolną pokonać wszelkie zło i bariery czasu i przestrzeni. Oklepane do granic możliwości. Wątek ten uwierał mnie strasznie przez resztę cyklu, niczym piasek w zębach. Trudno jest w powieść fantasy wpleść wątek miłosny i zrobić to z klasą i umiarkowaniem. Siri się to niestety nie udało ale do tego jest chyba potrzebne więcej doświadczenia albo więcej talentu. Petersen w „Evnie” znowu zwolniła. Uważam, że pobyt Hirki u Umpiri był rozwleczony do granic możliwości. Dziewczyna przestaje być naiwną nastolatką. Pomału odnajduje się w kolejnym świecie. Dostrzega zależności i uczy się je wykorzystywać dla własnego dobra. Miłość dziewczyny do Czarnego Cienia, tak gloryfikowana w poprzednich tomach, w tym zostaje w pewien sposób „zbrukana”. Rozumiem, że miało to ukazać kontrast pomiędzy nią a Ślepymi i ukazać ich zimny charakter ale można to było zrobić w zupełnie inny sposób. Teksty w stylu: śmierdzisz żądzą, pożądaniem czy nim między udami budziły niesmak. Może autorka z literatury dla młodzieży chciała się przenieść do działu dla dorosłych? Gafa po całości… Oczywiście nie mogło zabraknąć przewrotu, wojny i happy endu. Odnosząc się do całości, Petersen porusza bardzo wiele zróżnicowanych tematów. Zwraca uwagę na wpływ żądzy władzy na jednostkę, skorumpowanie wśród „polityków”, życie w hierarchicznym społeczeństwie, brak akceptacji, problem inności. Stawia nam pytanie czy klasa społeczna w jakiej się urodzisz, decyduje o tym, kim jesteś. Jej bohaterowie zmieniają się, kształtują swój los, buntują się. Udowadniają, że czarne nie zawsze jest czarne, że nie należy osądzać zbyt pochopnie, że można postąpić źle z dobrych pobudek. Autorka zwraca uwagę na takie wartości jak: miłość, przyjaźń, wierność, poświęcenie, chęć pomocy czy wiara w Boga. Pokazuje, że droga, aby odkryć kim się naprawdę jest, może być długa i wyboista ale bez względu na trudności, warto nią podążać. Pyta co powoduje, że dane miejsce nazywamy domem, kieruje naszą uwagę na temat więzów krwi, relacji rodzinnych i problem gwałtów. Pod koniec ostatniej części, Hirka zastanawia się, czy można usprawiedliwić wojnę. Czy jednostka w imię „wyższego dobra” ma prawo poświęcić dla sprawy setki istnień. Wszystko to tworzy z „Kruczych pierścieni” dość uniwersalną historię, którą mimo wszystko, warto przeczytać.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie