Historia wewnętrzna

Zadbaj o jelita!

Są niedoceniane, a przecież mają tak ogromne znaczenie. To dzięki nim żyje nam się dobrze, albo nie dobrze. Pełnią kluczową rolę w naszych organizmach. Ich odgłosy nieraz krępujące są dowodem subtelnych, pełnych gracji ruchów które gwarantują zdrowie. Młoda doktorantka z zakładu mikrobiologii i higieny klinicznej we Frankfurcie opisuje te fascynujące zjawiska niczym baśniową podróż po tajemniczych krainach. Kto by pomyślał, że nasze jelita i to co się w nich dzieje jest takie ciekawe. Książka Giulii Enders zachwyci i rozbawi Was do łez. Dowiecie się skąd bierzemy energię do życia, z czego wynika nasza odporność, a nawet co może być przyczyną depresji. Koło tej pozycji nie można przejść obojętnie! 

(…) Moja mama uro­dziła mnie przez cesar­skie cię­cie i nie mogła kar­mić pier­sią. W efek­cie zosta­łam mode­lo­wym dziec­kiem XXI wieku z pro­ble­mami jeli­to­wymi. Gdy­bym wów­czas wie­działa na ten temat wię­cej, mogła­bym obsta­wiać zakłady odno­śnie do tego, jakie cho­roby dopadną mnie z cza­sem. Pierw­sza poja­wiła się nie­to­le­ran­cja lak­tozy. Ni­gdy się nie zasta­na­wia­łam, dla­czego od ukoń­cze­nia pią­tego roku życia nie mogłam pić mleka i dla­czego w pew­nym momen­cie uty­łam, a potem znowu schu­dłam. Póź­niej przez długi czas wszystko było w porządku, aż powstała „rana”.
Gdy mia­łam sie­dem­na­ście lat, na mojej pra­wej nodze ni z tego, ni z owego poja­wiła się nagle nie­duża ranka. Nie chciała się zagoić, dla­tego po mie­siącu poszłam do leka­rza. Pani dok­tor, nie mając poję­cia, co mi dolega, prze­pi­sała jakąś maść. Trzy tygo­dnie póź­niej w ranach mia­łam już całą nogę. Wkrótce były nimi zajęte obie nogi, ramiona i plecy, a przez jakiś czas także twarz. Na szczę­ście wszystko działo się zimą, dla­tego ludzie myśleli, że po pro­stu wysko­czyło mi „zimno” na war­gach, a na czole zro­biło się nie­wiel­kie otar­cie (…)

                                                                              Fragment książki