Europa o północy

Atak państw i państewek

Europa o północy to drugi tom cyklu Pęknięta Europa, której autorem jest Dave Hutchinson. Autor prezentuje czytelnikom niezwykle dziwny świat tuż po dramatycznej i wyjątkowo krwawej rewolucji. Efekty po katastrofach i pandemii grypy są zatrważające. Zapaść ekonomiczna doskwiera wszystkim.  W podzielonej Europie wyrastają nowe państwa, niektóre dosłownie z dnia na dzień. Dla Jima, oficera wywiadu, to koszmar. Mniej więcej co tydzień z zaprzyjaźnionego mocarstwa wypączkowuje nowy i nieznany organizm państwowy, który może – ale nie musi – sprzyjać interesom Anglii. Trudno za tym wszystkim nadążyć. Jednak sytuacja Jima ma się jeszcze pogorszyć. Atak nożownika w londyńskim autobusie wrzuca go w świat, w którym jego służba wywiadowcza przygotowuje się do wojny z innym wszechświatem, i gdzie pojawia się człowiek, który może dzierżyć klucz do ujawnienia najściślej strzeżonych tajemnic Europy...

W chłodne, mgliste poranki lubiłem schodzić nad rzekę i wędkować przez jakiś czas. Nigdy niczego nie złowiłem, ale to nie było szczególnie ważne. Odprężało samo stanie na brzegu, zarzucanie wędki i obserwowanie pomarańczowego spławika unoszonego przez prąd wody. Arblaster, portier w mojej Rezydencji, zaopatrywał mnie w kanapki i termos, a ja spędzałbym tam z przyjemnością cały dzień. Niekiedy potrafiłem niemal zapomnieć o tym, co powinienem był robić.

(…) Pewnego dnia haczyk zaczepił o coś wielkiego i opornego. Wysilałem się, żeby wyciągnąć obiekt z dna, wyobrażając sobie kłody drewna i stare rowery. Mówiono, że ten odcinek rzeki zamieszkuje ogromny szczupak liczący ze sto lat i mający niemal dwa metry długości, ale to nie była ryba. Zamiast niej pojawił się jeden z uciekinierów, kołyszący się na powierzchni wody i wzdęty z powodu procesów gnilnych; jego plecy opinał ciasno gruby płaszcz z sześcioma poszarpanymi otworami.

Kazałem bagrować ten odcinek rzeki, z którego wyciągnięto trzy kolejne ciała, wszystkie podobnie spuchnięte i tak samo podziurawione.

– Gdzieś tam powinien być rzekomo ten wielki, kurewsko stary szczupak – zwrócił się do mnie John Holden, gdy obserwowaliśmy, jak jego zespół rzuca ponownie dragę do wody.

Skinąłem głową.

– Słyszałem o tym.

– Założę się, że przepłoszyliśmy dzisiaj tego sukinsyna.

– Jeśli ma choć trochę rozumu, to jest już gdzieś indziej (…)

                                                                                                          Fragment książki