Czarny świt

Temat jak najbardziej aktualny

Szwedzkie małżeństwo Börjilind podarowało czytelnikom trzecią część cyklu o Tomie Stiltonie i Olivii Ronning. Czarny świt to znakomicie skonstruowany kryminał, w którym niezwykle istotny jest kontekst polityczno – społeczny. Autorzy poruszają wątek rosnących w siłę organizacji nacjonalistycznych, które próbują ocalić Szwecję przed rzeszą napływających imigrantów. Policjantka Olivia Rönning postanawia wrócić do pracy. Zostaje przydzielona do sprawy morderstwa trzyletniej dziewczynki. Kilka dni później do podobnej zbrodni dochodzi pod Sztokholmem, gdzie zostaje zabity siedmioletni chłopiec. Olivia przypuszcza, że morderstwa zostały popełnione na tle rasowym. Z kolei Tom Stilton postanawia odkryć prawdę na temat zabójstwa sprzed lat, od którego został odsunięty – morderstwa luksusowej prostytutki, które do tej pory nie zostało wyjaśnione. Od swego przyjaciela antykwariusza otrzymuje  książkę, w której ku swemu zdumieniu znajduje wycinki prasowe na temat tego zabójstwa. Kiedy Stilton rozgrzebuje dawne sprawy, natrafia na pewny ślad, który okaże się przełomem i niespodziewanym obrotem spraw…

(…) Barman przyglądał się czterem mężczyznom, odkąd weszli do baru. Tak doświadczony barman taksuje klientów. Zwłaszcza jeśli odstają od reszty gości.
Ci odstawali.
Nie pod względem strojów. Były jak najbardziej właściwe: ciemne garnitury, białe koszule i krawaty. Chodziło o coś innego, co od razu zwróciło jego uwagę.
Może ich jednorodność, bo poruszali się, jakby byli drużyną, jeden obok drugiego, te same kontrolowane ruchy. Tajniacy? – pomyślał. Możliwe. Wszyscy krótko ostrzyżeni, wszyscy o typowo szwedzkim wyglądzie.
Szybko zniknęli w boksie znajdującym się w głębi.
Było tuż po dwudziestej pierwszej, w lokalu niewielu gości siedzących w pewnym rozproszeniu, melodie spływające spod sprawnych palców pianisty kładły się lekko na stłumione rozmowy. Nikt nie podnosił głosu, kolejne zamówienia składano, unosząc palec w kierunku kelnera, panował typowy dla hotelowego baru nastrój anonimowości.
Za oknem siąpił deszcz.
Barman złapał wzrok chudego, wysokiego kelnera i kiwnął w stronę boksu. Kelner lekko pokręcił głową, nie lubił, gdy ktoś nim dyrygował, parkiet to jego rewir, sam decyduje, kiedy podejść do nowego gościa. Potarł palcami złoty kolczyk w uchu i skierował się do boksu, ale tak, jakby przypadkiem szedł w tę stronę. W pewnej odległości od towarzystwa siedzącego przy stole wyjął zapalniczkę, zapalił znajdującą się na stole świeczkę w osłonce.
– Co panom podać? – spytał (…)