Cienie tożsamości

5 potwierdzona zakupem i oceniona przez: 2021-11-06

Jedno jest pewne, Sanderson nie lubi robić dwa razy tego samego. Gdyż jak po pierwszej części można w kontynuacji spodziewać się czegokolwiek tak już teraz widać, jak bardzo autor stara się zrobić trylogię nie będącą kopią pierwowzoru. I poniekąd właśnie to mi przeszkadza. Pierwsza trylogia była wielka. Jakkolwiek można to rozumieć. Wielka historia, wielka wydarzenia, wielkie armie, wielcy bohaterowie i jeszcze więksi przeciwnicy. Tutaj natomiast jest kameralna historia. Druga z kolei i zakładam, że i trzecia taka będzie. Tym razem jednak nasza wesoła gromadka nie ściga gangu złodziei a mamy pogoń za mordercą. Bohaterowie rozwijają się. Ich relacje ewoluują i to bardzo na plus. Szczególnie widać to po postaci Marasi. Wayne standardowo jest ... sobą. I to w najlepszym wydaniu. Nadal mocno przebija się tu humor. Na prawdę można się wiele razy uśmiechnąć i nawet cicho zarechotać pod nosem. Bardzo na plus to na co nalegałem w poprzedniej recenzji. Są nawiązania do dawnych bohaterów i jest ich sporo. W końcu czuć, że to świat w którym żył Kelsier, Vin czy kochany Spook. Jednak tak jak wspominałem brakuje tu większych tajemnic. Zamiast tego dodawana, a dokładnie udziwniana, jest sprawa alomancji i feruchemii. Cały czas zastanawiam się, gdzie podziali się zrodzeni. Albo dlaczego ludzie terrisanie i ich potomkowie posiadają jedynie jeden metal. Zakładam że wszystko urościł Sazed. Jednak by tego dowieść c=dochodzimy do największego według mnie problemu. Opisy są zbyt ogólnikowe. Dzieje się wiele. Akcja trwa chyba niecałe dwa dni więc jest gęsto. I gdzieś ginie ta część szczegółowości. Czytamy jak bohater ma genialny pomysł, świetne zagranie albo idealnie przygotowany plan i dowiadujemy się o tym gdy już to robi albo jest po ptakach. Szkoda. Jest to bardzo dobra kontynuacja. Lepsza od części pierwszej.