Antylopa z Podbeskidzia

Podczas swoich występów Artur Andrus odwiedził wiele zakątków Polski. Z tych wyjazdów przywiózł nie tylko wspomnienia, lecz także lokalne gazety, które skrzętnie przechowuje w czarnym pudełku. Te zbiory posłużyły mu jako inspiracja do tworzenia skrzących się absurdalnym humorem Ballad dziadowskich, stylizowanych na pieśni podwórzowe. W książce zebraliśmy sporą porcję tych ballad, opatrzonych barwnymi opowieściami zdradzającymi kulisy ich powstania.

Nie wiem, kiedy i dlaczego zacząłem je systematycznie pisać. Pewnie po sukcesie Ballady o Baronie, Niedźwiedziu i Czarnej Helenie, którą zaśpiewałem przy okazji 1500. wydania Listy Przebojów Trójki. Zaśpiewałem to jako żartobliwy prezent dla moich radiowych kolegów, a żart tak się rozwinął, że przez dłuższy czas był na pierwszym miejscu Listy. Zapisałem sobie, z kim wtedy tą balladą wygrywałem: Stingiem, Madonną, Erikiem Claptonen, Philem Collinsem... (...)

Każda była wykonywana tylko raz. Zdarzało się, że udało się je nagrać podczas występu i potem zamieścić w lokalnym portalu informacyjnym albo na stronie internetowej domu kultury. Ale w zdecydowanej większości przypadków słyszeli je tylko ci, którzy byli wtedy na moim występie.

Dziś wszyscy mamy okazję poznać te ulotne dotąd utwory.

Czyta (a nawet śpiewa!) sam autor.

Artur Andrus dziennikarz (w latach 19942017 pracował w Programie Trzecim Polskiego Radia, od 2005 do czerwca 2023 był gościem Szkła kontaktowego w TVN24), poeta, autor tekstów piosenek, piosenkarz, artysta kabaretowy i konferansjer. Niezastąpiony Jonathan Owens w serialu kabaretowym Spadkobiercy. Autor książek: Koneserzy kolejnego dnia (z Alicją Majewską i Włodzimierzem Korczem), Bzdurki, czyli bajki dla dzieci(i)innych, Każdy szczyt ma swój Czubaszek (z Marią Czubaszek), Boks na ptaku, czyli każdy szczyt ma swój Czubaszek i Karolak, Blog osławiony między niewiastami, Vietato fumare, czyli reszta z bloga i coś jeszcze i innych.

W 2010 roku zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej. Nagrał kilka płyt, m.in. Myśliwiecka, Cyniczne córy Zurychu i Sokratesa 18.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.