Żyj według własnych zasad

Świat potrzebuje świadomych buntowników 

Wielu z nas wciąż pamięta lata 60. ubiegłego wieku i ruch hippisowski czy – jak to pięknie nazwaliśmy – epokę dzieci kwiatów. Kolorowy czas, gdy wszystko wydawało się możliwe, a w ludzkich sercach rodziła się niezgoda. Obecnie, w nowym pokoleniu narasta potrzeba, by zmierzyć się z przestarzałymi strukturami, zbuntować przeciwko brutalnym realiom gospodarczo-politycznym narzuconym przez korporacje, przywrócić znaczenie słowu „wolność”. Każdy buntownik sprzeciwiający się systemowi powinien mieć w sobie świadomość tego, z czym walczy. Wszak walka dla samej idei walki jest przede wszystkim stratą energii. Świadomy bunt poprzedza dogłębna analiza i umiejętność obserwacji. Należy starać się zrozumieć rzeczywistość, aby wypracować skuteczne metody podążania w kierunku nowej wizji świata, opartej na miłości i poszanowaniu wartości ludzkich. Buntownik bowiem nie przynależy do żadnego z istniejących systemów – religijnych, społecznych, politycznych. Żyje według własnych zasad.

(…) Cechy bun­tow­nika prze­ja­wiają się w wielu wymia­rach. Przede wszyst­kim bun­tow­nik nie wie­rzy w nic, co nie jest jego wła­snym doświad­cze­niem. Jedyną prawdą jest dla niego jego prawda. Pro­rocy, mesja­sze, zbawcy, święte pisma, sta­ro­żytne tra­dy­cje – nikt ani nic nie może mu dać jego prawdy. Mogą mówić o praw­dzie, mogą robić wokół niej wiele zamie­sza­nia, ale „wie­dzieć o praw­dzie” nie zna­czy „znać prawdę”. Wie­dzieć o czymś to widzieć to coś z zewnątrz, krą­żyć wokół cze­goś. W ten spo­sób nie dociera się do cen­trum.
Bun­tow­nik nie ma sys­temu wie­rzeń – teista lub ate­ista, hin­du­ista lub chrze­ści­ja­nin… On jest bada­czem, poszu­ki­wa­czem. Trzeba jed­nak zro­zu­mieć pewną sub­telną rzecz: bun­tow­nik nie jest ego­istą. Ego­ista także nie chce przy­na­le­żeć do żad­nego kościoła, żad­nej ide­olo­gii, żad­nego sys­temu wie­rzeń, ale jego powód jest zupeł­nie inny niż bun­tow­nika. Ego­ista nie chce przy­na­le­żeć, bo zbyt wysoko oce­nia sam sie­bie. Może być tylko sam ze sobą.
Bun­tow­nik nie jest ego­istą. Jego nie­wiara jest wyra­zem skrom­no­ści. Mówi po pro­stu: „Dopóki nie odnajdę swo­jej wła­snej prawdy, wszyst­kie zapo­ży­czone prawdy tylko nie­po­trzeb­nie mnie obcią­żają. Mogę zgro­ma­dzić dużo wie­dzy, ale ona nie będzie pocho­dziła ode mnie. Nie doświad­czę jej oso­bi­ście” (…) 

                                                                                          Fragment książki