Zwyciężyć znaczy przeżyć. Ćwierć wieku później Aleksander Lwow

Recenzje książki: Zwyciężyć znaczy przeżyć. Ćwierć wieku później (4) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: goryonline.com

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Pierwszą wersję tej książki Aleksander Lwow, jeden z najwybitniejszych polskich himalaistów i alpinistów, napisał dwadzieścia pięć lat temu. Z czasem stała się ona klasykiem gatunku. Pisał ją nie dla kolegów wspinaczy i alpinistów, pisał dla „miłośników gór" – tych, co najpewniej nigdy nie spędzą nocy w namiocie szarpanym przez mroźny wiatr ani nie będą szturmować himalajskich olbrzymów. Pisał dla zwykłych ludzi, którzy kochają góry i podziwiają zdobywających je „wojowników". Zwyciężyć znaczy przeżyć... to przede wszystkim książka o ludziach gór. Snując swą wysokogórską opowieść Aleksander Lwow do minimum ogranicza opisy karawan, zakładania baz, budowania obozów wysokościowych i rozwieszania poręczówek. Pisze o przyjaciołach, znajomych i partnerach, wspomina najsławniejszych alpinistów i himalaistów – jakże często już nieżyjących. Na kartach jego książki ludzie ci ożywają, wspinają się lub bawią. Aktualne wydanie książki wzbogacone zostało o opisy zdarzeń ze świata ludzi gór z ostatnich dwudziestu pięciu lat i o komentarze do wielu z nich. Zwyciężyć znaczy przeżyć - Aleksander Lwow „(...)Tragedie roku 2013 postawiły pod wielkim znakiem zapytania całą sportową przyszłość polskiego himalaizmu, nie tylko zresztą zimowego. Tymczasem zdobycie po raz pierwszy w zimie Gasherbrumu 1 przez Adama Bieleckiego i Janusza Gołębia (3 marca 2013r.) oraz pierwsze zimowe wejście na Broad Peak dokonane przez Adama Bieleckiego, Artura Małka, Tomasza Kowalskiego i Macieja Berbekę (6 marca 2013r.) sprawiły, że pośród wszystkich czternastu szczytów Korony Himalajów do pokonania w zimie zostały jeszcze tylko K2 i Nanga Parbat. W tym momencie cały wysiłek światowego himalaizmu sportowego skupił się na Nandze. Bo to góra znacznie bliższa (rzut beretem od szosy) i tańsza, niż K2. No i wyraźnie niższa, choć ogrom jej ścian nie ma sobie równych. By było jasne: ów „światowy sportowy himalaizm", to zaledwie kilkanaście, góra kilkadziesiąt osób kilku nacji. W drugiej dekadzie XXI wieku już mało kto miał ochotę solidnie marznąć i sporo ryzykować w górach. W niemal zmasowanym zimowym ataku na Nangę w sezonach 2013/14, 2014/15, 2015/16 brali udział także Polacy, z niezmordowanym Mackiewiczem na czele, ale ostatecznie zwycięstwo przypadło w udziale innym. Dwudziestego szóstego lutego 2016 roku pierwszego zimowego wejścia na Nanga Parbat dokonali Włoch Simone Moro, Bask Alex Txikon i Pakistańczyk Ali Sadpara. Biorąca udział w ataku szczytowym krzepka dziewczyna z Tyrolu, Włoszka Tamara Lunger dotarła w pobliże wierzchołka, do 8025 metrów. Naprawdę niewiele brakowało, by stała się pierwszą kobietą z zimowym ośmiotysięcznikiem na koncie. Niestety, dwa i pół roku wcześniej doszło pod Nangą do bezprecedensowej tragedii. W nocy z 22 na 23 czerwca 2013 roku baza została zaatakowana przez uzbrojonych ludzi podających się za Talibów, którzy zamordowali 11 znajdujących się tam akurat osób. Alpiniści przebywający w tym czasie w górnych obozach, cudem otrzymali drugie życie. Z kolei K2, to zastarzały problem nie tylko dla Polaków, ale w ogóle dla całego alpinistycznego świata. Szansa wejścia tam zimą jest generalnie mała. Da nas, zaraz po upadku projektu PHZ – była żadna! Nie mieliśmy „armat". Trzeba by jednocześnie mieć dobry zespół wspinaczy tej klasy co Simone Moro i Denis Urubko razy 3 lub 4 (6-8 ludzi) albo takich jakimi byli Krzysztof Wielicki czy Maciej Berbeka 25-30 lat wcześniej, również razy 3 lub 4, a do tego należałoby znaleźć odpowiednie fundusze, co akurat wydawało się być łatwiejsze niż skompletowanie składu. Na koniec trzeba by też trafić na idealną pogodę, taką, jaką w 2013 roku chłopcy mieli na Broad Peaku. Wówczas mogłaby K2 wreszcie kiedyś paść.

2. Recenzja: Tygodnik Angora Ł. Azik

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Kolejne wydanie tej książki wypełnia dotkliwą lukę na polskim rynku księgarskim. Moda na alpinizm i himalaizm nie gaśnie, na niebotycznych szczytach niemal każdego dnia, latem czy zimą, trwa walka, by pokonać słabość i zwyciężyć. Nie górę. Siebie! Zdobyć kolejny swój szczyt, choć zdobyto już wszystkie. W górach wysokich zapanowała komercja, coraz więcej ludzi - młodzi, starzy, inwalidzi, kobiety i dzieci - nosi dumny tytuł zdobywcy Mount Everestu... Książka Aleksandra Lwowa, pisana na jednym oddechu, jest nie tylko z talentem napisanymi wspomnieniami z życia wybitnego wspinacza - jest zarazem najważniejszym leksykonem rodzimego himalaizmu, alpinizmu i taternictwa. Setki nazwisk polskich wspinaczy, zdobywców i ofiar, mało znanych uczestników wypraw i życzliwych sojuszników narodowych ekspedycji zostało utrwalone w opowieści, którą powinien poznać każdy, kogo góry fascynują. Relacje Lwowa nie są beletrystyką. Są pulsującymi życiem reporterskimi sprawozdaniami z wypraw. Najpierw w skałki kłodzkie, potem w Tatry Wysokie, wreszcie na Karakorum i w Himalaje. Autor drobiazgowo opisuje treningi, technologię przygotowania wyprawy, taktyki ataku na szczyty, analizuje popełnione błędy i niesamowite reakcje ludzkiego organizmu, poddanego presji wysokości, rosnącego ciśnienia i coraz dotkliwiej brakującego tlenu. Pokazuje zależność człowieka od natury, ale ukazuje też siłę i motywację człowieka, pragnącego przeżyć intymny, niemal mistyczny moment osiągnięcia celu. Właściwie półmetka, bo zdobycie szczytu jest tylko połową zadania. Żeby naprawdę wygrać, trzeba szczęśliwie wrócić. Nie wszystkim to się udało, więc góry wysokie zasłane są mogiłami tych, którzy tam pozostali na zawsze. Także naszych znakomitych wspinaczy, dzięki którym polski himalaizm, dziś głównie zimowy, stał się dziedziną sportu przynoszącą krajowi dumę i światową sławę.

3. Recenzja: naszesudety.pl Waldemar Brygier

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Aleksander Lwow jest jednym z najbardziej znanych i barwnych postaci polskiego himalaizmu. Zdobywca czterech ośmiotysięczników, uczestnik wielu wypraw alpejskich i himalajskich, twórca i redaktor naczelny nieistniejącego już niestety czasopisma „Góry i Alpinizm” ma lekkie pióro, czyta się go świetnie, a umiejętność opowiadania historii z pozoru zwykłych, banalnych wzbudza zawsze w słuchaczach zainteresowanie i ciekawość. Gdy w 1995 roku miałem okazję otrzymać od autora książkę z dedykacją, przeczytałem ją od deski do deski w zaledwie dwa dni. Od tego czasu minęło sporo lat, ukazały się kolejne wydania „Zwyciężyć znaczy przeżyć”, co raz to grubsze, uzupełniane o kolejne rozdziały. Całkiem niedawno, nakładem wydawnictwa Bezdroża ukazało się czwarte wydanie książki, które objętością w niczym nie przypomina już pamiętnej książki w niebieskiej okładce sprzed niemal ćwierć wieku. To prawdziwa „cegła”, która liczy sobie prawie 500 stron i zawiera mnóstwo zdjęć, rysunków oraz czarno-białych i kolorowych ilustracji, w dużej mierze archiwalnych, będących świetną ilustracją historii polskiego alpinizmu, himalaizmu oraz swoistą kroniką życia wyprawowego. I właśnie kronikarskie zacięcie autora jest największym atutem książki. Z jednej strony to w pewnej mierze historia życia Alka Lwowa, przynajmniej tego wspinaczkowego życia, ale z drugiej to historia polskiego alpinizmu, opowiedziana ze swadą i licznymi historiami, nie do końca nadającymi się do oficjalnych biografii. Przez karty książki przewijają się największe wspinaczkowe nazwiska, nie tylko polskie, ale i zagraniczne, których właściciele często jawią się czytelnikowi nie jako herosi, tylko zwykli ludzie ze swoimi ułomnościami i wadami. Wiele jest w książce opowieści o sytuacjach, które wzbudzają u czytelnika szczery śmiech, wiele też szczegółów życia wspinaczy, z których dowiadujemy się o wyjazdach i wyprawach, tych większych i tych mniejszych, obserwowanych od środka, niejako od zaplecza. To bardzo ciekawe doświadczenie… „Zwyciężyć znaczy przeżyć” ma podtytuł „Ćwierć wieku później”. Jak pisze autor we wstępie, to zaktualizowane wydanie, w którym niektóre fragmenty uzupełnione zostały o nowe fakty. Z tego też powodu warto mieć ją na swojej półce!

4. Recenzja: Dziennik Zachodni JADWIGA JENCZELEWSKA

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   W heroizmie ludzi gór jest coś ze szlachetnej bajki : oto garstka śmiałków wyprawia się - niczym dzielni królewicze - by zdobyć coś, co dla obserwatorów jest nie do zdobycia - jak bajkowa szklana góra. Nic dziwnego, że książka "Zwyciężyć znaczy przeżyć", którą Aleksander Lwów, jeden z najwybitniejszych polskich himalaistów i alpinistów, napisał 25 temu, stała się klasykiem gatunku. Pisał ją nie dla kolegów wspinaczy i alpinistów, lecz dla miłośników gór, tych, co najpewniej nigdy nie spędzą nocy w namiocie szarpanym przez mroźny wiatr, ani nie będą szturmować himalajskich olbrzymów. Napisał ją dla zwykłych ludzi, którzy kochają góry i podziwiają zdobywających je "wojowników". Pisał głównie o przyjaciołach, znajomych i partnerach, wspominał najsławniejszych alpinistów i himalaistów, często już nieżyjących. Teraz otrzymujemy kolejne wydanie książki Aleksandra Lwowa. "Zwyciężyć znaczy przeżyć. Ćwierć wieku później". Jest ono wzbogacone opisami zdarzeń ze świata ludzi gór z ostatnich 25 lat i ciekawymi komentarzami, m.in. do tragedii, które postawiły pod znakiem zapytania całą sportową przyszłość polskiego himalaizmu.

więcej recenzji

ukryj recenzje