Tak zwany terroryzm

Rozdział Terroryzm (nie)zdefiniowany odnosi się do aspektów definicyjnych terroryzmu. Przedstawiona w nim została etymologia pojęcia terroryzm, określono tu również trudności w jednoznacznym zdefiniowaniu zjawiska. Powodowane są one zmiennością zjawiska w czasie, w tym np. różnicami w sposobach jego zorganizowania, finansowania czy odbiorze społecznym, jak też pojawianiem się wciąż nowych jego form, stosowanych przezeń metod i wykorzystywanych środków. W kontekście występowania zjawisk podobnych, posługujących się zbliżonymi metodami, słowo terroryzm często jest nadużywane, a mianem tym określane są również wydarzenia innego typu. Istnieje także rozbieżność stanowisk poszczególnych podmiotów (państwowych i pozapaństwowych), wynikająca ze zróżnicowania ich celów, oraz dążenie do przypisywania swoim przeciwnikom statusu terrorystów, przy jednoczesnej próbie oczyszczania samego siebie z podejrzeń o prowadzenie takiej działalności. Wszystko to sprawia, że równolegle funkcjonuje cały szereg zróżnicowanych definicji terroryzmu. Ich przykłady zaprezentowano w ujęciu doktrynalnym, naukowym, prawnym, encyklopedycznym i słownikowym. Rozdział Fizjonomia terroryzmu zawiera rozważania na temat istoty terroryzmu i jego charakterystycznych cech. Terroryzm jest sposobem realizacji różnorodnych celów, których osiągnięcie innymi sposobami jest niemożliwe lub utrudnione, wykorzystującym terror i zastraszanie społeczeństw, a za ich pośrednictwem wywierającym wpływ na rządzących, skłaniając ich do podejmowania pożądanych z punktu widzenia terrorystów decyzji. Pomimo braku jednoznacznej definicji zjawiska, posiada ono stałe cechy, które je charakteryzują. Do parametrów identyfikujących zjawisko terroryzmu należą: użycie siły lub groźba jej użycia, strach, polityczny lub ideologiczny charakter. Inne własności są dynamiczne, ulegają zmianom na przestrzeni dziejów. Przykładem tego są obierane cele osobowe ataków: w przeszłości skonkretyzowane, aktualnie najczęściej anonimowe. Rolą anonimowych ofiar terroryzmu, za pomocą odpowiedniego nagłośnienia skutków ataków, jest wywarcie wpływu na opinię publiczną, a za jej pośrednictwem nacisku na rządzących. Strategia ta jest charakterystyczna dla współczesnego oblicza terroryzmu, różnicuje je od form spotykanych w przeszłości i jednocześnie skłania do refleksji na temat początków terroryzmu i jego zmienności na kartach historii. W rozdziale zatytułowanym Ścieżki terroryzmu opisane zostały rodzaje terroryzmu, sklasyfikowane według różnych kryteriów, jak również zróżnicowane cele, dla których poszczególne organizacje terrorystyczne i indywidualni sprawcy realizują swoje zamierzenia. Scharakteryzowano także indywidualne motywy podejmowania działalności terrorystycznej. Terroryzmem posługują się osoby, które nie widzą szans na rozwiązanie swoich problemów innymi metodami czy też widzą w nim sposób najszybszy lub najskuteczniejszy. O podjęciu takiej decyzji decydują czynniki przypisane konkretnemu człowiekowi: jego cechy osobowościowe, temperament, fanatyczne oddanie jakiejś idei, brak perspektyw zwłaszcza w przypadku ludzi młodych czy też brak społecznej akceptacji. Drugą grupę czynników stanowią te związane ze środowiskiem, w jakim człowiek ten przebywa: wpływ rodziny i sposób wychowania, oddziaływanie otoczenia, przyjęte standardy zachowania i patologie społeczne, religia i kultura. Istnieją stałe i okazałe kultury terroryzmu, sprzyjające rozwojowi takich postaw; terrorystą jednak człowiek się nie rodzi, ale zostaje nim w wyniku określonych procesów. Wewnętrzne i zewnętrzne czynniki, sprzyjające terroryzmowi, stanowią dobre podłoże do kształtowania określonych postaw. Jednak nawet osoby identyfikujące się z ideami poszczególnych organizacji terrorystycznych nie sięgają po takie metody spontanicznie. Od sympatyzowania do aktywnego udziału w realizacji celów ugrupowania jest długa droga, oparta na świadomych procesach, aktywnie realizowanych przez jego członków. W strukturach organizacji funkcjonują specjalne komórki, których zadaniem jest typowanie kandydatów na członków, werbowanie ich, a następnie indoktrynowanie. Służą temu zarówno bezpośrednie kontakty, jak i media masowe, zwłaszcza Internet, posiadające nie tylko nieograniczony zasięg, lecz także możliwość przekazywania każdego rodzaju informacji. Fizyczne i psychiczne przygotowanie do realizacji postawionych zadań odbywa się m.in. na specjalnych zgrupowaniach, realizowanych w odizolowanych ośrodkach szkoleniowych. Jednocześnie, poszukiwane są i stosowane wciąż nowe formy i metody działania, w różnych aspektach podwyższające ich skuteczność, przede wszystkim zaś przekraczające kolejne granice. W rozdziale Wyszukane twarze terroryzmu zaprezentowano szokujące oblicza terroryzmu świadczące o tym, że współczesnych terrorystów w odróżnieniu od przeszłości nie ograniczają żadne ramy, a nakreślony cel usprawiedliwia wszelkie stosowane metody. Z powodów ideologicznych, religijnych i społecznych niektórzy ludzie stają się zamachowcami samobójcami, zauważyć jednak należy, że bezpośrednią tego przyczyną nie jest idealistyczne postrzeganie świata, lecz efekt systematycznej manipulacji, często stosowanej przemocy lub bodźców ekonomicznych. To nie przywódcy organizacji i jej duchowi przewodnicy dokonują zamachów samobójczych, ale wybrane przez nich osoby, których przydatność dla organizacji wyrażać się może w taki jedynie sposób. Organizacje terrorystyczne chętnie wykorzystują zamachowców samobójców z uwagi na łatwość zorganizowania zamachu samobójczego, jak też jego wysoką skuteczność. Tę podwyższyć jeszcze można, wykorzystując w charakterze zamachowców osoby kojarzone z łagodnością, opiekuńczością i niewinnością, po których nikt by się tego nie spodziewał. Sprawstwo zamachów terrorystycznych przestaje być zatem domeną jedynie mężczyzn, w działalność taką angażowane są również kobiety, a nawet dzieci. Kobiety zawsze prowadziły działalność wspierającą wobec organizacji terrorystycznych, asystując ich członkom, pozyskując zwolenników i inspirując ich, pełniąc funkcje logistyczne, wywiadowcze, czasem także przywódcze i realizacyjne. W ostatnim czasie znalazła się dla nich nowa rola sprawcy zamachu, zwłaszcza ataku samobójczego. Rozwiązanie takie jest bardziej zaskakujące dla jego obiektu, stwarza większe możliwości od strony technicznej i taktycznej, a odbiór społeczny spotęgowany zostaje przez udział istoty z natury łagodnej, o większej jak zwykło się uważać wrażliwości od mężczyzn. Dzieci wykorzystywane są do celów terrorystycznych instrumentalnie, realizują wolę dorosłych. Z jednej strony chłonność umysłu, z drugiej nieukształtowany jeszcze system wartości sprawiają, że z łatwością przyswajają wszystko, co je otacza, bezrefleksyjnie przyjmując wpajane poglądy. Wartościowanie przyjmują automatycznie, nie kwestionując tego, co mówią dorośli. Chłoną charakterystyczne dla danego środowiska wzorce społeczne i osobowe, próbując je naśladować. Z podatności na wpływy zewnętrzne, a także z wprowadzonej dyscypliny, wynika gwałtowność zachowań, przy jednoczesnym posłuszeństwie wobec uznanych autorytetów. Dumne z uczestnictwa w rozwiązywaniu problemów dorosłych nie rozumieją jednak prawdziwego znaczenia popełnianych czynów i ich nieodwracalnych konsekwencji. Postawę taką w pełni świadomie, planowo i konsekwentnie kształtują dorośli, dla których dziecko jest narzędziem realizacji własnych zamierzeń. Jednocześnie udział dziecka w zamachu jest szokujący dla obserwatorów, przyciąga uwagę nie tylko lokalnego środowiska, lecz także ludzi na całym świecie. Zakres i siła oddziaływania sprzyjają założeniom terrorystów oraz przekraczaniu wszelkich miar. Obraz terroryzmu zmienił się na przestrzeni wielu lat, osiągając współcześnie niespotykane wcześniej rozmiary. Rozwój terroryzmu wiąże się nierozerwalnie z procesem globalizacji, prowadzącym do coraz większej współzależności i integracji różnych społeczności, jak również z postępem technicznym, wzbogacającym arsenał wykorzystywanych środków walki. Ustalono jednak, do czego odnosi się rozdział Upowszechnianie terroryzmu, że bez rozkwitu technik informatycznych i informacyjnych, terroryzm nadal stanowiłby problem o charakterze lokalnym i regionalnym, jak miało to miejsce wcześniej, w dobie ograniczonych możliwości szerokiego informowania o bieżących wydarzeniach. Powszechność informacji obiegającej świat w czasie rzeczywistym umożliwia oddziaływanie na ludzi w skali globalnej, pomimo nawet geograficznego oddalenia. Kluczową rolę odgrywają więc media, będące stymulatorem eskalacji zjawiska w różnorodnych jego obszarach: od prezentowania swoich racji, radykalizacji i indoktrynacji, poprzez prowadzenie naboru, komunikację, zdobywanie środków finansowych na działalność kierunkową, szkolenie i instruowanie, aż po informowanie o dokonanych aktach terroru i psychologiczne oddziaływanie na opinię publiczną w znacznie szerszej, ogólnoświatowej skali. Realizując swoją misję, media masowe przyczyniają się zatem do osiągania celów założonych przez terrorystów, a tym samym ekspansji i intensyfikacji zjawiska. Niepokój o najbliższą przyszłość w kontekście zagrożeń terrorystycznych jest uzasadniony, prognozę dotyczącą terroryzmu zawiera rozdział ostatni pracy. Przyczyną zjawiska zawsze była sprzeczność interesów, poglądów i brak zgody co do różnorodnych obszarów życia społecznego. Stał się sposobem rozstrzygania sporów, a na przestrzeni dziejów systematycznie rósł w siłę. Bieżąca interpretacja zjawiska, jego typowych wzorów, motywów i celów wskazuje zatem, że dopóki istnieją nierozwiązane problemy, a porozumienie nie jest możliwe, terroryzm z pewnością nie zniknie. Jego historia wskazuje na ewoluowanie od osiągania jednostkowych celów, poprzez nagłaśnianie konkretnych problemów, po manifestowanie własnych poglądów i zwyczajne karanie tych, którzy ich nie podzielają. Towarzyszy temu eskalacja przemocy i bezwzględności sprawców, czego spodziewać się można również w przyszłości. Przejawiać się będzie kreatywnością w doborze form i metod, sięganiem po nowe rodzaje broni, w tym szantaż groźbę użycia środków masowego rażenia, a w przypadku ich pozyskania możliwością ich rzeczywistego wykorzystania.