Siedem księżyców Maalego Almeidy

Siedem księżyców Maalego Almeidy od Shehan’a Karunatilaka opowiada o przemocy, kłamstwach, brutalności, wojnie domowej oraz demonach. Fotograf po śmierci dostaje szansę na naprawienie sowich życiowych błędów oraz odnalezienie swojego mordercy

Powieść nagrodzona Bookerem.

Kolombo na Sri Lance, rok 1990. Czas brutalnej wojny domowej.

Maali Almeida - fotograf wojenny, hazardzista i sprzedawczyk zostaje zabity. Jego ciało spoczywa na dnie jeziora Beira, a dusza ulatuje do absurdalnego urzędu, rodzaju biura wizowego w zaświatach. Tam Maali dostaje siedem dni na rozwiązanie zagadki swojej śmierci i zamknięcie niedokończonych ziemskich spraw.

Jednak w przypadku Maalego śmierć mogła przyjść z każdej strony. Jako fotograf, którego zdjęcia mają moc obalania rządów i zapobiegania wojnom, ma wrogów wszędzie od rządowych siepaczy przez Tamilskie Tygrysy po rewolucjonistów. Poszukiwania prowadzą przez jego pogmatwane związki oraz skomplikowaną relację z matką, a także krajobraz ogarniętego krwawą wojną domową państwa.

Niewiele jest powieści, które przywodzą na myśl Agathę Christie, Salmana Rushdiego, Johna le Carrégo i Stranger Things ale tej się to udaje.

Siedem księżyców Maalego Almeidy jest baśnią dla dorosłych, ponieważ jest baśnią o wojnie domowej. Starożytni Grecy uważali, że gdy takowa się wydarza, każdy musi się opowiedzieć po którejś ze stron. Maali stara się raczej żyć swoim życiem hazardzisty i przypadkowego kochanka, a nade wszystko: fotografa. Gdy chęć na zaangażowanie przychodzi, sądzi, że wcale nie jest ono polityczne. Dopiero w miejscu, które w naszej cywilizacji nazwalibyśmy czyśćcem albo Szeolem tam, gdzie się rozmawia z mądrymi lampartami i z nieudolnymi biurokratami może pojąć, jak bardzo się pomylił. Czyta się to świetnie, a zakończenie jest oczyszczające.

Wojciech Engelking