Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu Steven Callahan

Recenzje książki: Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu (13) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Tygodnik Angora Ł.Azik, 2014-05-04

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ta historia wydarzyła się w 1982 roku, a spisana została siedemnaście lat później. Steven Callahan był beztroskim trzydziestolatkiem marzącym o transoceanicznych regatach samotników. Próbował nawet udziału w wyścigu, ale uniemożliwiła to awaria jego 6-metrowej łodzi. Po naprawie jachtu udał się w spokojny rejs na Karaiby, ale w szóstym dniu podróży podczas sztormu jego łódź zatonęła. Żeglarz życie uratował dzięki gumowej tratwie. Spędził na niej 76 dni i nocy.
   
   Jego wspomnienia czyta się jak scenopis monodramu. Dramatyzm, głębokie przesłanie i literacki talent sprawiają, że wiele epizodów brzmi niewiarygodnie. Najdziwniejsze sceny ze słynnego „Życia Pi" Marte-la wypadają banalnie przy opowieści Callahana. Rozbitek w „Gumowej kaczuszce" miotany przez żywioły, cierpiący pragnienie, głód i samotność, żył napędzany nadzieją, że ocaleje. Jedenaście tygodni na krawędzi życia, uzależniony od sił natury i łutu szczęścia, który sprawił, że krucha, gumowa tratwa nie bez problemów przebyła Atlantyk i ocaliła swego pasażera. „Rozbitek - pisze autor - jest nie tyle opowieścią o mnie, co o magii i tajemnicy oceanu. Podróż pokazała mi, że jestem silniejszy i mogę znieść więcej, niż przypuszczałem".
   
   Relacja Callahana, jeśli jest reportażem, to sąsiaduje z Hemingwayowskim „Starym człowiekiem i morzem". W barwnej, żeglarskiej opowieści uderzają konkluzje o głębokim, humanistycznym przesłaniu autora, o szacunku wobec przyrody, a także o tym, że jego najważniejsza podróż tak naprawdę zaczęła się wtedy, gdy u brzegów wysepki Marie Galante natknęli się na jego tratwę kreolscy rybacy. Książkę, ilustrowaną rysunkami autora, czyta się jednym tchem, a choć lekcję, jaką przeżył żeglarz, akceptujemy w pełni, tylko najtwardsi sobie wyobrażą, że dzielą los rozbitka.

2. Recenzja: planeta-faceta.pl 2012-06-10

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Książka „Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu” poraża swoim autentyzmem. Przeczytałam sporo książek podróżniczych, ale nie pamiętam, bym podczas lektury którejkolwiek (może poza „Endurance. Antarktyczna Wyprawa Shackletona”) odczuwała ból niemal fizyczny, śledząc perypetie głównego bohatera.
   Trudno napisać, że to jest książka, która może się podobać. To książka z kategorii tych, które skłaniają do refleksji- nad życiem w ogóle, nad naszą kruchością, więziami z naturą i granicami do jakich jesteśmy w stanie dotrzeć, walcząc o życie.
   
   Zaryzykowałabym stwierdzenie, że spora ilość książek podróżniczych dotyczy podróży podjętych z wyboru. W większości wypadków autorzy mierzą się z trudnościami i frustracją, wpisanymi w realizowanie swoich wizji podróżniczych. Jednak bez względu na napotkane przeszkody, nasz poziom współczucia dla nich jest dość przewidywalny- oparty na przekonaniu, że to niejako „na własne życzenie”. Co w sytuacji, gdy plany ulegają potężnej korekcie, podróż zmienia bieg, a kolejne dni pozostają poza naszym wpływem
   
   Bo jak pisze sam autor: „katastrofa na morzu może się wydarzyć w jednym momencie, bez ostrzeżenia, lub też nadejść po długich dniach oczekiwania i strachu. Nie zawsze przychodzi, gdy morze jest najbardziej wzburzone; może zaskoczyć, gdy wody są tak spokojne i niewzruszone jak żelazna blacha. Żeglarze mogą zostać powaleni w każdym momencie, gdy trwa cisza i podczas sztormu, ale morze nie robi tego z nienawiści czy złośliwości. Nie musi dawać ujścia gniewowi, ani nie może podać pomocnej dłoni. Po prostu istnieje, ogromne, silne i obojętne. Nie jestem zły na jego obojętność czy moją znikomość w porównaniu z nim. Właściwie to jeden z głównych powodów, dla których lubię żeglować: morze sprawia, że tak przejmująco odczuwam znikomość mojego małego ja i całej ludzkości”. (str. 20)
   
   Taka katastrofa spotyka Stevena Callahana, podczas próby przepłynięcia Oceanu Atlantyckiego niewielką łodzią ”Solo”, skazując go na siedemdziesiąt sześć dni samotnego dryfowania po oceanie w ratunkowej tratwie pneumatycznej. Każdy dzień to zmaganie z żywiołem, samotnością, zawodzącymi sprzętami, głodem, pragnieniem, własnym ciałem. I przede wszystkim z psychiką. Determinacja by przetrwać jest kolosalna, nawet wtedy, gdy kolejne statki, nie zauważywszy tratwy, mijają ją bezpowrotnie. Dzień za dniem, pomimo bezsensu i niemal bez nadziei na ratunek, śledzimy walkę rozbitka o przetrwanie w ekstremalnie trudnych warunkach.
   
   „Cały czas jestem otoczony przez cuda natury i mam tu na myśli nie tylko mały ekosystem rozwijający się na mojej tratwie. Akrobatki koryfeny wykonują podwodny balet pod puszystymi, białymi chmurami. Chmury płyną po niebie i łączą się na horyzoncie, tworząc wirujące ogniste zachody słońca, powoli gasnące wraz z nadejściem nocy. Następnie całkiem jakby słońce nagle się roztrzaskało, tysiące lśniących galaktyk objawia się na głębokim, czarnym niebie. Nigdzie niebo nie jest większe niż nad morzem. Ale trudno mi cieszyć się niezwykłym pięknem dookoła. Ono szydzi ze mnie, wykraczając ponad moje możliwości pojmowania. Wiem, że w każdej chwili może mi je skraść atak koryfeny lub rekina czy też wyciek powietrza z tratwy, więc nie potrafię ot tak po prostu zrelaksować się i go podziwiać. To piękno otoczone przez brzydki strach. Piszę w dzienniku, że to widok na niebo z miejsca w piekle. Mój nastrój jest uwarunkowany obecnością słońca. Jego światło codziennie wprawia mnie w optymistyczny nastrój, dając nadzieję, że mogę przetrwać kolejne czterdzieści dni, ale w ciemności każdej nocy, zdaję sobie sprawę, ze jeśli coś pójdzie źle, nie przetrwam. Szybko zmieniające się nastroje ścigają się, aż czuję się całkiem zdezorientowany. Pisanie pomaga mi to ogarnąć, ale chciałbym mieć towarzysza., który powiedziałby mi, czy śnię, a nawet czy jestem zdrowy na umyśle., Jeśli się załamię, mogę zmarnować flary, a nawet zrobić coś gorszego”.(str. 75)
   
   Książka na szczęście kończy się happy endem, ale ilość cierpienia jakiego doświadczył główny bohater sprawia, że ulga i radość przychodzą bardzo powoli. Polecam wilkom morskim oraz wilczkom o mocnych nerwach!

3. Recenzja: lkedzierski.com 2012-05-28

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Sam tytuł już sugeruje, że to nie może być książka o czymś przyjemnym, o czymś lekkim, czy błahym. Spędzamy wraz z autorem ponad siedemdziesiąt sześć dni na morzu pokonując blisko tysiąc osiemset mil morskich. Jednak nie płyniemy luksusowym jachtem, promem, katamaranem czy wygodnym statkiem rejsowym. Towarzyszymy Stevenowi na małej tratwie, gdzieś daleko od stałego lądu, a dookoła tylko bezkresny ocean.
   Po nieoczekiwanym zatonięciu jachtu "Napoleona Solo" podczas samotnego rejsu, niedaleko wysp Kanaryjskich, Steven Callahan musi podjąć długoterminową walkę o przetrwanie. Sam nie wie, co się stało, jak do tego doszło, ani ile to potrwa zanim zostanie ocalony przez grupy poszukiwawcze. Spędzamy z nim każdy długi, gorący dzień oraz bardzo często męczącą noc.
   
   Na szalupie Steven nie ma ze sobą zbyt wielu rzeczy. Dlatego każdy z tych elementów jest szalenie istotny, gdyż od niego zależy czy będzie dane autorowi zobaczyć kolejny wschód słońca, czy nie. Wspólnie wielokrotnie naprawiamy pneumatyczną mini kuszę, która pozwala polować na ryby. Poznajemy budowę i zasadę działania destylatora wody, dzięki któremu autor ma możliwość zdobyć trochę słodkiej wody, aby ugasić pragnienie.
   
   Jednak dla mnie najbardziej interesującym opisem walki o przetrwanie jest wielokrotne łatanie tej samej dziury w obręczy pneumatycznej tratwy. Porażka naprawy szybko przybliżyłaby autora do nieuchronnej śmierci.
   
   Czytając bardzo realistyczne opisy niemal czujemy wszystkie niewygody, których doświadcza autor. Czujemy ból, widzimy rany i strupy na ciele, tak samo jak Steven jesteśmy spragnieni lub szalenie głodni. Wspólnie polujemy na koryfeny lub bronimy się przed rekinami. Codziennie doświadczamy palącego słońca oraz słonej wody, która wyniszcza kolejne fragmenty ciała. Razem z nim czujemy się wyczerpani fizycznie.
   
   Książka jest zaopatrzona w kapitalne rysunki autora pokazujące jego otoczenie, jego samego, sytuacje na oceanie, na tratwie, które wzmacniają przekaz. Dodatkowo możemy oglądać precyzyjne schematy naprawy kuszy czy destylatora. Dzięki temu możemy jeszcze dokładniej zrozumieć położenie, w jakim znalazł się rozbitek oraz towarzyszące mu problemy.
   
   To niebanalna historia opowiadająca o woli przetrwania, o oczekiwaniu na statek, który go w końcu zauważy, o dryfowaniu w stronę stałego lądu. Pomimo, tak kiepskiej sytuacji, w jakiej znalazł się autor, to nie obwinia on losu, natury, pogody. Jest świadomy tego, że takie sytuacje się czasami zdarzają.
   
   "Żeglarze mogą zostać powaleni w każdym momencie, gdy trwa cisza i podczas sztormu, ale morze nie robi tego z nienawiści czy złośliwości. Nie musi dawać ujścia gniewowi, ani nie może podać pomocnej dłoni. Po prostu istnieje, ogromne, silne i obojętne."/fragment z książki/
   
   Książki nie czyta się łatwo. To nie tego rodzaju pozycja, którą przekartkowuje się szybko w weekend. Warto poświęcić jej trochę więcej naszego czasu, abyśmy mogli dokładniej zrozumieć, z czym Steven Callahan musi się zmagać, jak wiele z pozoru banalnych rzeczy, w takich warunkach urasta do rangi wielkiego problemu, który stanowi o jego przyszłości.
   
   Sądzę, że to obowiązkowa lektura dla tych, którzy żeglują, a także dla innych, którym nie są obce podróże i sytuacje kryzysowe.

4. Recenzja: next.pl 2012-04-17

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Co czuje człowiek dryfujący samotnie po morzu przez ponad dwa miesiące? Bezradność? Złość? A może tylko strach? O czym myśli? Czy wierzy w to, że uda mu się przetrwać? Steven Callahan przeżył 76 dni na dmuchanej tratwie, każdego dnia walcząc o przeżycie. Swoje zmagania z żywiołem wody, rekinami, głodem i pragnieniem opisał w przejmującej książce „Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu”.
   
   „Wolność ludzi morza fascynuje, jednak ta wolność nie przychodzi za darmo. Jej cena to utrata bezpieczeństwa typowego dla życia na lądzie. Kiedy szaleje sztorm, żeglarz nie może po prostu zaparkować statku i zejść z niego. Nie może się ukryć w kamiennych ścianach, dopóki burza się nie uspokoi. Nie ma ucieczki od przyrody. Żeglarze są wrażliwi na piękno natury i jej brzydotę bardziej niż większość ludzi na lądzie. Wybrałem życie żeglarza, żeby uciec przed restrykcjami ze strony społeczeństwa, i poświęciłem bezpieczeństwo. Wybrałem wolność i zapłaciłem za to” – ten fragment książki Stevena Callahana można uznać za jej motto.
   
   Początek podróży
   Jest 4 luty 1982 roku. Steven Callahan wypływa samotnie z Wysp Kanaryjskich w kierunku Karaibów. Początkowo morze jest spokojne, jednak po tygodniu wiatr wzmaga się i nadciąga burza. Fale pienią się i wywracają jacht „Napoleon Solo”, a Steven ratuje się dzięki nadmuchiwanej tratwie ratunkowej. Od tej pory skazany jest już tylko na łaskę i niełaskę morza, pogody, pływających wokoło morskich stworzeń i własnych umiejętności…
   
   Piekło czas zacząć
   „Rozbitek” to książka wstrząsająca, pokazująca nieznany i nieoswojony świat, w którym nie ma miejsca na ludzkie słabości i gdzie nie obowiązują reguły znane nam z codziennego życia. Opowieść o piekle na ziemi, z którego można się wydostać dzięki własnemu uporowi, sprytowi i… odrobinie szczęścia. I choć Steven Callahan pisze, że dziwi go przypinanie mu etykiety bohatera, w trakcie czytania książki trudno jest myśleć o nim w inny sposób.
   W „Rozbitku” znajdziemy relacje z codziennej walki o życie – walki z żywiołem i samym sobą. Razem ze Stevenem będziemy wyczekiwać przepływających statków, odpędzać rekiny, polować na ryby, zbierać słodką wodę, łatać przedziurawioną tratwę, konstruować kuszę i zmagać się z samotnością. W tej podróży celem jest przetrwanie, które zmusza do nadludzkiego nieraz wysiłku. „Codziennie muszę pracować ciężej i dłużej, żeby utkać świat, w którym mogę żyć. Przetrwanie to sztuka, a ja chcę grać w niej główną rolę. Scenariusz brzmi dość prosto: trzymaj się, racjonuj jedzenie i wodę, poluj na ryby i obsługuj destylator” – pisze autor w połowie książki.
   Trudna sytuacja bohatera staje się w „Rozbitku” punktem wyjścia dla rozważań o samym sobie, swoim dotychczasowym egoizmie i relacjach z innymi ludźmi. Steven z każdym dniem umacnia się w przekonaniu, jak niezwykły jest świat, który go otacza.
   
   Wielowymiarowa opowieść
   Niewątpliwie mocną stroną „Rozbitka” są ilustracje namalowane przez autora: Steven Callahan nakreśla wygląd dmuchanej tratwy, ryb, którymi się żywił, destylatora wody, który utrzymywał go przy życiu, zapewniając wodę pitną, czy kuszy, dzięki której mógł polować na koryfeny. Szczegółowe obrazki opatrzone są objaśnieniami, które pomagają jeszcze lepiej zrozumieć trudne położenie tytułowego rozbitka.
   Autentyczności opowieści dopełniają fotografie autora, jego wybawców oraz gumowej tratwy i przedmiotów, których Steven Callahan używał, by przetrwać.
   
   Dla kogo?
   Książkę „Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu” Stevena Callahena można polecić zarówno miłośnikom przygód, żeglarzom i osobom interesującym się survivalem, jak i tym, którzy poszukują lektury z drugim dnem, w której rozgrywające się wydarzenia są tylko tłem dla przemyśleń, egzystencjalnych refleksji i katharsis bohatera.
   Morze stało się dla autora papierkiem lakmusowym jego umiejętności, miejscem, gdzie zdolność pokonywania przeciwności losu określa wartościowość człowieka. W takich warunkach każdy jest nagi, skazany tylko na samego siebie, bez szans na ucieczkę. Pozostaje tylko stawić czoło trudnościom. "Nie przestałem żeglować – pisze Steven Callahan – Morze pozostaje najbardziej odludnym miejscem na świecie. Według mnie podróżowanie przez odludzie, nieważne czy pełne drzew, czy fal, jest kluczowe dla rozwoju i dojrzewania ludzkiej duszy. To na odludziu możesz odkryć, kim naprawdę jesteś, poprzez stawianie czoła wyzwaniom świata, w którym grubość portfela nie ma znaczenia, a miernikiem wartości stają się twoje umiejętności".
   Steven nie poddał się, walczył do utraty tchu – nawet wtedy, gdy wydawało się, że nie ma żadnych szans, by się uratować. W nagrodę dostał od losu najpiękniejszą z nagród: życie.

5. Recenzja: bookeriada.pl Paulina Statek, 2012-02-29

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Po książki podróżnicze nie sięgam zbyt często. Wolę, żeby powieść zaniosła mnie w nieistniejący świat i opowiedziała o wydarzeniach, które nie miały miejsca. Mimo to z chęcią zaczęłam czytać „Rozbitka”.
   
   Raz – nie wiadomo dlaczego, czuję sympatię do morza; dwa – ciekawiło mnie ogromnie, jak autor poradził sobie z historią opowiadającą o tym, co robił sam na tratwie przez całe 76 dni, w książce zawierającej 222 strony. Wszak na morzu jest tak, że niewiele jest do podziwiania, bo wszędzie jest… właśnie, morze.
   
   Steven Callahan jest architektem statków, żeglarzem, człowiekiem, który kocha oceany. Zaplanował i zbudował „Napoleona Solo”, łódź niezbyt wielką, aby na niej popłynąć do Europy (co się udało bez większych przygód), a następnie bierze udział w regatach, z których odpada już po kilku dniach.
   
   Byłam ogromnie zdziwiona. Strona nr 10, a on kończy swoją przygodę w ściganiu się łodzi. Co teraz? Przecież jest na morzu. Co tam może się dziać ciekawego przez tyle stron/dni? Czyżby autor chciał nas zasypywać wspomnieniami z lądu? Może będzie zastanawiał się, co zrobił źle i rozpaczał przez cały czas? Nic bardziej mylnego. Całe szczęście.
   
   Okazuje się, że „Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni na morzu” jest niezwykle wciągającą powieścią o przetrwaniu, o ciągłej walce z żywiołem, ze zmęczeniem. Mało tam marudzenia o przeszłości, za to dużo chęci przetrwania. Poznajemy szczegóły nieustannej walki, aż do ostatków sił. „Rozbitek” jest relacją bardzo spójną, choć pełną emocji. Obserwujemy, jak po rozbiciu się „Napoleona Solo” bohater przebywa wiele kilometrów,na pneumatyczniej tratwie, która z pewnością nie jest niezawodna; walczy z głodem, pragnieniem, zaczyna łowić ryby, spotyka się z rekinami ludojadami. Okazuje się, że opowieść ta wcale nie jest nudna, że morze jest ciekawe, a przy okazji, często też przerażające.
   
   Polecam ją przede wszystkim tym, którzy powieści przygodowe lubią i czytają – sądzę, że tą pozycją się nie zawiedziecie. Zachęcam jednak do jej przeczytania również tych, którzy swoją przygodę z tym typem literatury dopiero zaczynają, a także tym, którzy, podobnie jak ja, nie wierzyli, że można napisać ponad dwieście stron o tym, co się robiło na morzu, w poruszający i ciekawy sposób.

6. Recenzja: Żagle Jacek Czajewski

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Tak można określić książkę Stevena Callahana „Rozbitek", w której opisuje gehennę 76 dni spędzonych samotnie na gumowej tratwie ratunkowej, gdy jego jacht zatonął w sztormie niedaleko Wysp Kanaryjskich. Niesiona prądem i pasatem tratwa dotarła w końcu do Karaibów. Nie zauważyło jej dziewięć przepływających w pobliżu statków, nie pomogły rakiety, pochodnie, świece dymne ani pława EPIRB. Żeglarz przeżył dzięki ogromnej determinacji i zaradności, jak też dzięki temu, że zdołał zabrać z tonącego jachtu na tratwę przygotowany na taką ewentualność worek z dodatkowym wyposażeniem ratunkowym. Na szczęście wypadek zdarzył się w rejonie o względnie łagodnych warunkach meteorologicznych. Wstrząsająca relacja bohatera tej niesamowitej przygody przedstawia nie tylko techniczną, ale i psychologiczną stronę walki o przetrwanie, z wieloma akcentami filozof ii bytu, jakie rodzą się w myślach człowieka balansującego wiele dni na granicy życia i śmierci. Na wszelki wypadek każdy morski żeglarz tę książkę powinien przeczytać...

7. Recenzja: FOCUS JN, 2012-03-01

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Niezwykły zapis walki o życie, jaką na pneumatycznej tratwie ratunkowej stoczył Steven Callahan po tym, jakiego jacht zatonął. Przez 76 dni dryfował samotnie po oceanie, przebył w tym czasie 800 mil morskich, nękany głodem i sztormami, palony słońcem i walczący z rekinami. „Rozbitek" to niezwykła opowieść o heroizmie, cierpieniu, strachu i nadziei - dla wszystkich miłośników przygód.

8. Recenzja: naszemorze.com.pl 2012-02-01

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Kiedy w lutym 1982 roku jacht Stevena Callahana zatonął na środku Oceanu Atlantyckiego, żeglarz nie spodziewał się, że to co potem nastąpi zmieni na zawsze jego życie. Przez siedemdziesiąt sześć dni dryfował po morzu w tratwie ratunkowej, walcząc ze swoimi słabościami i przyrodą. Dzięki nieprawdopodobnej sile przeżycia, doświadczeniu i szczęściu przetrwał w sytuacji, która wydawała się beznadziejna. „Rozbitek" to wstrząsająca relacja z tego rejsu. Ale nie tylko. To także, niemal mistyczna opowieść o sensie ludzkiego życia i związkach człowieka z otaczającym go światem. „Nawet tutaj otaczają mnie skarby. Gdy rozglądam się widzę twarz Boga w gładkich falach morza, Jego łaskę w ruchach koryfeny (ryby, której mięsem żywił się rozbitek - T.F.), czuję Jego oddech na moim policzku, gdy muska mnie powiewem wiatru. Widzę wszystkie stworzenia uczynione na Jego obraz i podobieństwo." - wyznaje w jednym z rozdziałów.

9. Recenzja: granice.pl Danuta Szelejewska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ponieważ siedemdziesiąt jeden procent powierzchni ziemi zajmują naturalne akweny wodne, zrozumiałym jest nazywanie jej „Błękitną planetą”. Podziwiając urodę turkusowych jezior, bystrość płynących rzek oraz bezkresność oceanów, jasnym staje się fakt umiłowania wodnego żywiołu przez marynarzy, żeglarzy, kajakarzy i pływaków. Zdarza się jednak, że niesprzyjające warunki atmosferyczne: kłębiące się chmury, silny wiatr oraz wysokie fale są przyczyną morskich katastrof. Ze względu na dużą odległość od brzegu, pozostali przy życiu rozbitkowie tylko przy sprzyjającym szczęściu są w stanie wyjść z owej „walki z żywiołem” zwycięsko.
   
   Taką właśnie niebezpieczną przygodę przeżył Steven Callahan, który przez siedemdziesiąt sześć dni samotnie dryfował po oceanie. Jego książka jest wzruszającą relacją, przemawiającą szczerością i autentycznością wypowiedzi oraz prostotą zdarzeń. Dzięki zastosowanej przez autora formie pamiętnika, czytelnik ma okazję poznać trud i samotność każdego kolejnego dnia. W długiej „podróży do brzegu” Steven Callahan borykał się z uciążliwym głodem i pragnieniem, palącym słońcem oraz silnym, porywistym wiatrem. Stanowiąca jedyne schronienie rozbitka pneumatyczna tratwa ratunkowa pieszczotliwie przez niego nazywana „Gumową Kaczuszką”, prowizoryczny harpun do walki z rekinami, inne nieliczne przedmioty codziennego użytku, a także słońce i księżyc, to niemi świadkowie chwil dłużących się jak „stulecie rozpaczy”.
   
   Opisane przez Callahana surowe warunki wzbudzają w czytelniku z jednej strony współczucie, z drugiej natomiast podziw dla wytrwałości, nieugiętości i pragnienia przeżycia. Momentom zwątpienia, zniechęcenia, rezygnacji, rozpaczy oraz upadku nadziei została przeciwstawiona wola przetrwania i desperacka walka o życie. Wszystko to sprawia, że działania podejmowane przez dryfującego rozbitka są godne najgłębszych refleksji nad życiem, codziennością i przemijaniem.
   
   Książka Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu jest jedną z serii Szlaki ludzi ciekawych. Wiele wiadomości z dziedziny marynistyki pozwala szczegółowo pogłębić wiedzę. Mnóstwo jednokolorowych ilustracji, rysunków i schematów, czyni lekturę jeszcze ciekawszą. Napisana w sposób przystępny oraz niezwykle zajmujący, bez wątpienia trafi w gusta tych, którzy zaliczają się do grona miłośników przygód. Warto jednak, by sięgnął po nią każdy z nas, bowiem problem odpowiedzialnego traktowania człowieczeństwa jest szczególną potrzebą ludzi wszystkich czasów i narodów. Przykład walczącego o życie rozbitka uczy godnego przyjmowania codziennych wyzwań.

10. Recenzja: Sztukater.pl ines

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Kiedy myślisz 'żeglarz', co przychodzi Ci do głowy? Przystojny mężczyzna pokroju Mateusza Kusznierewicza, doskonale umięśniony, pięknie opalony, o włosach rozjaśnionych przez słońce, zakochany w morzu bez pamięci... Być może Cię rozczaruję, ale wilk morski z książki "Rozbitek. Siedemdziesiąt sześć dni samotnie na morzu", Steven Callahan, kompletnie do tego opisu nie pasuje. Dlaczego? Wyjaśnienie znajdziesz poniżej.
    
    Steven Callahan urodził się 6 lutego 1952 roku w Stanach Zjednoczonych. Jego największą pasją jest żeglarstwo, toteż żyje zgodnie ze zdaniem wypowiedzianym przez jednego z jego bohaterów literackich: 'Potrzebujesz Matki Ziemi, ale kochasz Morze'. Jako uzdolniony projektant łodzi i architekt statków sam zbudował sobie swój ukochany jacht, "Napoleon Solo", na którym wyruszył w samotny rejs z Wysp Kanaryjskich na Karaiby w 1982 roku. Kiedy jego łódź po sześciu dniach od rozpoczęcia rejsu tonie (zabierając mu prawie wszystko, co posiadał i co było potrzebne do przeżycia), Steven dryfuje przez 76 dni po Atlantyku na tratwie pneumatycznej (nazwanej Gumową Kaczuszką III) dokładnie relacjonując, jak sobie radził, co jadł, co pił, słowem - jak żył.
    
    Książka Callahana to niezwykłe świadectwo woli życia. To pokładowe zapiski człowieka, dotyczące jego zdrowia fizycznego i psychicznego, kondycji tratwy, ilości jedzenia i wody. Steven przez ten cały długi okres miał do czynienia z wyjącym dookoła wiatrem, wilgocią, uderzającymi w plecy falami (dochodzącymi nawet do 10 metrów), przejmującym zimnem w nocy i trudnym do zniesienia upałem w dzień. Jego wiernymi towarzyszami niedoli były rekiny, morświny, koryfeny, rogatnice, latające ryby i małe skorupiaki, stanowiące część jego pożywienia lub też polujące na niego. Co ciekawe, na koniec swej odysei oceanicznej wszystkie te stworzenia traktował jak wiernych przyjaciół i żal mu było się z nimi rozstawać...
    
    Nie ukrywam, iż początkowo książka ta mnie męczyła. Niewielka czcionka, fachowe słownictwo, perspektywa przeczytania ponad 200 stron o tym, jak jakiś facet samotnie dryfuje po morzu. Zastanawiałam się, o czym on będzie pisał? Bałam się, że pewnie wciąż będą się przewijały te same zwroty: strach, sztorm, burze, woda, wiatr, i że powieje nudą. Pomyliłam się. Callahan napisał piękną, prawdziwą i poruszającą powieść. Na dodatek tak sugestywną, że wydawało mi się, iż jestem na jego nieszczęsnej tratwie razem z nim. Dokładne opisy problemów z jakimi przyszło mu się zmierzyć i jak sobie poradził, nie mając do dyspozycji praktycznie żadnych narzędzi, oraz świetne ilustracje (dokumentujące przykładowo ewolucję kuszy czy podstawy nawigacji) zasługują na podziw i uznanie. Podobnie jak świadomość, ile wycierpiał, gdy do jego licznych pęcherzy, ran i otarć dostawała się słona woda... Ta niewiarygodna historia jest dowodem na to, że marzenia dają człowiekowi siłę, by przetrwać nawet w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa. Callahan nie liczył, że ktoś mu pomoże (nie ma się co dziwić - jego tratwę minęło 9 statków), ale sam się ratował. Wiedział, że mimo świetnego przygotowania i doskonałego wyposażenia, by przeżyć potrzebne mu szczęście, dlatego na każdym kroku mu pomagał. Kiedy w chwilach zwątpienia, rezygnacji i ogromnego smutku po policzku lały mu się łzy, szybko je ocierał, nie pozwalając, by do jego monotonnej egzystencji wkradło się zwątpienie, że może tę nierówną walkę z naturą i samym sobą kiedykolwiek przegrać.
    
    Polecam tę książkę każdemu, kto zdaje sobie sprawę z tego, że wszyscy codziennie (w różnym stopniu oczywiście) walczymy o przetrwanie; że każdy z nas jest mniej lub bardziej doświadczany przez los i tylko od niego zależy, czy swoją walkę wygra. Autor dedykuje swoją opowieść wszystkim ludziom na świecie, którzy wiedzieli, wiedzą lub będą wiedzieć, co znaczy cierpienie, desperacja lub samotność, a na jej końcu pisze:
    
    "Nie przestałem żeglować. Morze pozostaje najbardziej odludnym miejscem na świecie. Według mnie podróżowanie przez odludzie, nieważne czy pełne drzew, czy fal, jest kluczowe dla rozwoju i dojrzewania ludzkiej duszy. To na odludziu możesz odkryć, kim naprawdę jesteś, poprzez stawianie czoła wyzwaniom świata, w którym grubość portfela nie ma znaczenia, a miernikiem wartości stają się twoje umiejętności." (str. 220)
    
    Życzę Ci więc, by Twoje umiejętności były adekwatne do bitwy, jaką przychodzi Ci stoczyć każdego dnia...

11. Recenzja: abc-survival.pl 2012-01-02

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Wprowadzenie Niesamowita, trzymająca w napięciu, otwierająca oczy, zmuszająca do refleksji – tak w skrócie, można opisać tę książkę. Autor opisuje przygodę swojego życia, kiedy podczas samotnego rejsu na Karaiby, jego łódź zostaje uszkodzona, a autor ląduje na tratwie ratunkowej. Na początku nie wie że przyjdzie mu się zmagać z ogromnym bólem i zmęczeniem przez prawie 2,5 miesiąca. Książka jest zarówno majstersztykiem pisarskim, jak również głęboką refleksją nad sensem i tajemnicą istnienia. Czytając tę książkę, autor zmusza czytelnika do refleksji nad złożonością świata, oraz nad siłą ludzkiej woli przeżycia. Nie wiem jakich słów użyć, ponieważ obawiam się, że nie potrafię stworzyć tak kwiecistych zdań, które oddadzą cały majestat książki.Pozycja idealna dla każdego człowieka! O czym jest ta książką Steven Callahan, projektant łodzi, konstruktor, żeglarz. Od najmłodszych lat związanych z żeglowaniem i pokonywaniu trudności. Wychowywany by sobie radzić i przeżyć wszystko. Staje przed największym wyzwaniem w swoim życiu na 76 dni trafia do piekła. Piekła które nie jest głęboko pod ziemią, lecz daleko na środku oceanu. Piekła w którym to nie ogień parzy ciało, lecz sól która odrywa każdego strupa i wpycha się do każdej rany. Nie to nie jest piekło, w piekle tylko się cierpi. Na środku oceanu, łowi się ryby, zbiera się wodę, znosi ataki ryb, odgania rekiny, łata każdą dziurę, znosi upały, przetrzymuje sztormy, wylewa się wodę, powiadamia się statki, które Cię nie widzą i oczywiście się pije – nie więcej niż 200 ml wody dziennie. Wielkie męstwo, odwaga i wola przeżycia autora jest godne podziwu i naśladowania. O czym jeszcze jest ta książka? Oprócz opisywania swoich przygód, metod rozwiązywania problemów etc, autor pokazuje jeszcze drugą stronę tej sytuacji. Stronę duchową całej sytuacji, stronę gdzie serce bierze górę nad rozumem, a naukowcy w białych kitlach przecząco kiwają głowami. Podsumowanie Dla mnie jest to pozycja określana mianem „must-have”, po prostu musisz ją mieć, musisz ją przeczytać i przynajmniej raz w życiu musisz zacytować jej fragment.

12. Recenzja: info.arttravel.pl Konrad, 2011-12-10

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Czy zastanawialiście się kiedyś, jak może wyglądać piekło? Powszechne wyobrażenia tego miejsca wiążą się z ogniem. A czy komuś przyszłoby do głowy, że piekłem może być bezkresna woda? Stevenowi Callahanowi zapewne nie, zwłaszcza że był on miłośnikiem żeglarstwa. A jednak właśnie do takiego piekła on trafił, na siedemdziesiąt sześć dni. I opisuje je w swojej książce.
    Steven Callahan, doświadczony żeglarz i projektant łodzi, buduje jacht „Napoleon Solo” i wyrusza nim w rejs. Podczas burzy na morzu jacht tonie, zaś jemu samemu udaje się uratować na tratwie pneumatycznej.
    Jednak „ratunek” nie oznaczał w tym wypadku jeszcze rzeczywistego ocalenia. Bohater książki znajduje się na dryfującej na pełnym morzu tratwie, a zewsząd czyhają na niego różnorodne niebezpieczeństwa: burze, które mogą spowodować zatonięcie tratwy, groźne rekiny, wyniszczające organizm pragnienie i głód czy wreszcie możliwość całkowitego załamania psychicznego.
    W książce „Rozbitek” znajdziemy opisany po kolei każdy dzień „odysei oceanicznej” jej autora. Mimo że przedstawia on te wydarzenia z pewnej perspektywy czasowej, o swoich przeżyciach opowiada tak, że czytając tę książkę, odnosimy wrażenie, że to wszystko dzieje się na naszych oczach. Sugestywność narracji sprawia, że przeżywamy to, co się stało, angażujemy się emocjonalnie w losy bohatera, wraz z nim przeżywamy wzloty i upadki nadziei.
    Książka „Rozbitek” przepełniona jest uczuciami i emocjami. Autor, opisując swój stan ducha, opowiada o walce z siłami natury oraz o walce z samym sobą. Z jego opowieści wynika, że miał w sobie wielką wolę życia, jednak niejednokrotnie przychodziły momenty zwątpienia, zniechęcenia, rezygnacji, upadku nadziei. W książce znajdziemy opisy jego desperackiej walki o życie, ale też uczuć i odczuć, jakie towarzyszyły każdego dnia i każdej nocy: strach, ból, rozpacz, poczucie samotności i zagubienia. Każdy z tych 76 dni na morzu musiał przetrwać, nie wiedząc, czy jego dotychczasowe starania nie pójdą na marne, czy nie ocalał z tonącego jachtu tylko po to, by zginąć na dryfującej tratwie.
    Podczas lektury „Rozbitka” podziw wzbudza ogromna siła ducha autora. Czytamy, że wiele razy, szczególnie w chwilach, gdy przychodziły łzy, sam siebie beształ i przywoływał do porządku. A na pewno nie było to proste – szczególnie, gdy musiał bezradnie patrzeć, jak kolejno 9 statków mija go, nie zauważywszy tratwy. Powtarzał sobie wówczas: „Jedno jest pewne. Nie mogę liczyć na to, że ktoś mnie uratuje. Muszę się sam ratować”. I ratował się przy użyciu wszelkich możliwych środków. Z książki możemy się dowiedzieć, w jaki sposób autor zdobywał, w tak ciężkich warunkach, pożywienie i wodę pitną i jak je racjonował, by wystarczyło ich na dłużej; jak określał swoje położenie na morzu, starając się wywnioskować, jak daleko znajduje się od jakiegoś lądu.
    Dla mnie było wprost niewiarygodne to, co robił, aby utrzymać się w formie fizycznej i psychicznej. Musiał to robić przez 76 długich dni, z których każdy – jak pisze – ciągnął się „jak stulecie rozpaczy”.
    Dla czytelnika natomiast te 76 dni mija bardzo szybko – książkę czyta się bowiem z pełnym napięcia zaciekawieniem, niczym najlepszą powieść przygodową. Uzupełniają ją i wzbogacają ciekawe ilustracje wykonane przez autora.
    Książka ta stoi na wysokim poziomie językowym i charakteryzuje się bogatym słownictwem, szczególnie w zakresie opisów działań bohatera oraz jego stanu ducha. Podczas czytania z łatwością można wczuć się w jego sytuację, poczuć się nim samym, zaś wraz z dotarciem do kresu tej „wyprawy przez piekło”, spływa na czytelnika ulga.
    A jak wyglądał wzruszający finał i w jaki sposób nadszedł ratunek? Zachęcam do sięgnięcia po „Rozbitka”, aby się tego dowiedzieć.
    Steven Callahan tak wyraził się o swojej książce:
    „Odkryłem, że „Rozbitek” opisuje najbardziej powszechny aspekt człowieczeństwa: walkę o przeżycie . W większym lub mniejszym stopniu codziennie walczymy o przetrwanie, a tak naprawdę każdy musi przejść co najmniej jeden poważny test w życiu”. Warto przeczytać tę książkę, by przekonać się, jak niezwykle trudną walkę o przetrwanie stoczył jej bohater.
    Warto ją przeczytać, by poznać człowieka, który trafił do piekła i przeżył je, wyrywając się z objęć śmierci.
    Warto tę książkę przeczytać, aby poznać poruszającą do głębi i fascynującą opowieść, która na długo zostanie w pamięci.

13. Recenzja: unfeigned.pl 2011-12-06

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    "Każdy dzień wydaje się dłuż­szy. Czter­dzie­stego dru­giego dnia na tra­twie ocean jest pła­ski i gorący niczym na rów­ni­ko­wym bla­sza­nym dachu w sierp­niu. Słońcu na nie­bie towa­rzy­szą setki jego odbić w nie­wiel­kich falach. Wszystko, co mogę zro­bić, to umo­ścić się w „Kaczuszce”. Tkwimy tu jak kropka w książce o czy­stych stronach" Mogłoby się wyda­wać, że w dobie współ­cze­sno­ści czło­wiek jest jed­nostką, któ­rej zwy­czajne zagu­bie­nie, czy zato­pie­nie się w bez­kre­sie prze­ra­ża­ją­cej samot­no­ści jest trudne lub nie­moż­liwe, cho­ciaż jak poka­zuje jed­nak histo­ria Ste­vena Cal­la­hana — niewykluczone. Książka Roz­bi­tek jest pew­nego rodzaju świa­dec­twem moż­li­wo­ści czło­wieka wysta­wio­nego na potężną próbę i zma­ga­nia — walkę z siłami natury — nie­bez­piecz­nym oce­anem, reki­nami, sztor­mami i palą­cym słoń­cem, ale rów­nież, a może nawet przede wszyst­kim — ze sobą i swo­imi sła­bo­ściami — gło­dem, pra­gnie­niem oraz zabój­czym zmę­cze­niem organizmu. Opis sie­dem­dzie­się­ciu sze­ściu dni spę­dzo­nych przez czło­wieka na morzu jest nie­wąt­pli­wie wstrzą­sa­jący, wcią­ga­jący i obfity w czę­sto ambi­wa­lentne emo­cje, momen­tami jed­nak… nużący. Rela­cja doty­cząca kolej­nych, cza­sami spo­koj­nych dni spę­dzo­nych na tra­twie, cho­ciaż sta­no­wiąca dopeł­nie­nie opo­wie­ści, wzbo­ga­cona ponadto o ilu­stra­cje przed­sta­wia­jące roz­ma­ite kon­struk­cje i sche­maty, nie była moim zda­niem wiele wno­szą­cym elementem. Cią­gła wiara w oca­le­nie mimo naprawdę eks­tre­mal­nych prze­żyć i kil­ku­krot­nych, bez­owoc­nych spo­tkań z prze­pły­wa­ją­cymi nie­opo­dal stat­kami sytu­uje tutaj jed­nak Cal­la­hana na pozy­cję swo­istego men­tora, który z pew­no­ścią może poka­zać czy­tel­ni­kowi, czym tak naprawdę jest nadzieja. Udo­wad­nia on rów­nież, że ciężką pracą i deter­mi­na­cją MOŻNA osią­gnąć wszystko — nawet „naro­dzić się” na nowo. "(…) nie możemy kon­tro­lo­wać naszego prze­zna­cze­nia, ale możemy pomóc w kształ­to­wa­niu go…"

więcej recenzji

ukryj recenzje