Patrycjuszka. Choćby na koniec świata

1. Opinia: Wojtek Opinia dodana: 2023-06-15 Ocena: 6   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ciekawi bohaterowie, spójny świat. Dobrze się czyta. Polecam

2. Opinia: anonimowa Opinia dodana: 2023-03-03 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Polecam. Książka bardzo mi się spodobała, jest napisana lekko oraz przyjemnie. Czekam na ciąg dalszy.

3. Opinia: Iwona Opinia dodana: 2022-05-12 Ocena: 6   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   "Patrycjuszka. Choćby na koniec świata" Karoliny Żuk-Wieczorkiewicz - najpierw zaczarowały mnie elegancka okładka (sami popatrzcie jakie cudo), potem wszystkie ochy i achy nad żmijunem (przez długi czas myślałam, że to taki pan-żmija?) i od czasu do czasu babskie obślinianie niejakiego Avero(Hę?? Who?s that?). No i były też recenzje Klubu Recenzenta Smocze Języki. I tak oto zostałam ofiarą bezwzględnego marketingu obrazkowo-żmijunowo-polecajkowego. Jako ofiara dam teraz świadectwo co mi uczyniono. Historia jest prosta jak konstrukcja cepa. Ona piękna i bogata, On prosty najemnik (ze żmijunem) wyruszają w podróż, by odnaleźć niby-martwego narzeczonego. Jakże, ach jakże to się skończy?? A potem to już tylko wredni, aroganccy szlachcie, spisek przeciw koronie, okazjonalny eksskrytobójca, żmijun, zdrada, taka bardzo fajna miłość, żmijun i arabska narzeczona władcy (żart, ale Cohranńczycy są bez wątpienia inspirowani kulturą Beduinów). I czy wspominałam o żmijunie? Czym jest żmijun? Ptako-smoko-nietoper? tak mniej więcej. Do czego służy żmijun? Do wydrapywania oczu wrogom (Oh, jak ja bym takiego jednego zabrała ze sobą do pracy?) oraz siedzenia na ramieniu i wyglądania bajerancko na każdym kroku. Historia jak wspomniałam, jest prosta i pewnie wiele osób ten aspekt uznałoby za wadę. Wasza wola, dla mnie fabuła jest idealna, bez żadnych udziwnień, dłużyzn, bez intryg ukrytych w intrygach polewanych sosem z innych intryg (oczywiście, póki co, bo skąd mnie wiedzieć, co będzie później????). Są za to mocni, dopracowani do ostatniego paznokcia bohaterowie w ciekawym, niezbyt rozbudowanym, ale za to sensownym świecie. Wielka zaleta całokształtu to bezwzględna konsekwencja i logika wydarzeń i rozwoju postaci. Boże, jakie to jest odprężające w tym zalewie chaotycznych, niedopracowanych niby-bohaterów (bo po co się wysilać za te 39.99 za tomik) i bezładnych sekwencji scenek, które rynek wydawniczy nazywa "porywającą historią". W Patrycjuszce wszystko ma swój sens, miejsce i czas. Bohaterowie rozwijają się i postępują zgodnie ze swoimi charakterami i żadne cudowne i boskie dary nie ratują ich z tarapatów ? ze wszystkich muszą wygrzebać się sami, ewentualnie przy pomocy przyjaciół. Eurein Tessaro, córka bogatego kupca jest taka, jak powinna. Nieco naiwne dziewczę, z wyobrażeniem o własnej ważności, które musi w pewnym momencie zacząć dorastać. I to nie tak, że pewnego dnia się budzi i stwierdza, teraz ja tu wszystko ogarnę i przy pierwszej okazji wymiata jak KungFu Panda. Każdą umiejętność Eurein musi zdobyć, wyćwiczyć i wyleczyć siniaki. Jej ogromną zaletą jest wyssana z mlekiem matki wiedza, że w życiu za większość rzeczy trzeba zapłacić i nie zawsze złoto bywa walutą. Wady Eurein? ma złotorude jedwabiste włosy, o czym mi skrupulatnie autorka przypomina co kilkadziesiąt stron. Dziękuję bardzo, załapałam za pierwszym razem.? Tak, troszkę kłuje mnie w oczy jej piękność, bogactwo i ogólna wspaniałość. Pewnie dlatego, że sama nie posiadam żadnej z tych cech, więc możecie uznać to za samiczą zawiść.? Może w kolejnej części ktoś zetnie jej te rudozłote kudły? Albo, chociaż końcówki jej się rozdwoją. Avero an Daar? pół-Amain, (taki niby elf, bez szpiczastych uszu), bohater doskonały, dzielny, szlachetny i w ogóle supermega wymiatacz z morebdiańskimi ostrzami. Nie pozbawiony ludzkich słabości i dawki najemniczego cynizmu czy okrucieństwa (myśleliście, że opisuję księciunia na białym kucyku, nic z tego). I w tym wszystkim jest logiczny, konsekwentny i ? ludzki. Bo umie kochać, bać się i cierpieć. Tymczasem po ciemnej stronie księżyca mieszka rodzina Montesver. Och, jacy oni są wredni i paskudni. Realistycznie bezwzględni i z dobrą sensowną motywacją do działania. I więcej wam nie powiem, bo dalej wchodzą spoilery. Tak czy siak, znów wyszło dobrze (w całej rozciągłości zła). Ponieważ czytelniczo mam osobowość złośliwej małpy czepiającej się pierdół, takich jak literówki, liczyłam, że w self-publisherskim debiucie pisarki będę mogła nakarmić sierściucha potknięciami, które potem wytknę z chorą satysfakcją. Bo niech się ?młoda? uczy, jak jej dobrzy ludzie wskazują błędy, UŁAHAHA! ??? I co? Nic, zero, null! Ani jednego błędu. Nie dość, że muszę czekać na kolejny tom nie wiem ile, to jeszcze małpa z głodu zdechła. Za co Karolino Żuk-Wieczorkiewicz, się pytam?! Cóż ci uczyniłam, że potraktowałaś mnie książką tak dobrą i wymuskaną, jak młodzieniec na pierwszej randce? Nie wątpię w to, że pokochacie Patrycjuszkę, kiedy już ją przeczytacie. To jest czysta, dopracowana z pietyzmem co do szczegółów rozrywka w fantastycznym świecie, gdzie żyją żmijuny (dobra, dobra kończę już ze żmijunami w tym tekście). Jeżeli szukacie w fantastyce czegoś innego to nie tutaj. Tutaj tylko przyjemność, przygoda i żmij? (szlag!). Aha, i są też piękne grafiki autorstwa autorki i mapka i seksy (ja tam nie oceniam, co kto lubi).

   Rozwiń »
4. Opinia: O CZYm tam czyTAM? Opinia dodana: 2022-02-24 Ocena: 5   

   Opinia potwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Serdecznie zapraszamy do przeczytania przedpremierowej recenzji książki Patrycjuszka. Choćby na koniec świata autorstwa Karolina Żuk-Wieczorkiewicz - opowieści z Avaroth . Mamy również przyjemność ogłosić, że jest to pierwszy utwór, który zdecydowałyśmy się objąć patronatem. Książka należy do gatunku low fantasy, a sięgnęłyśmy po nią, zapoznawszy się wcześniej z Opowieściami z Avaroth dostępnymi na stronie autorki. Najemnik Avero an Daar, poznany w opowieściach, zostaje zatrudniony przez Eurein, tytułową patrycjuszkę, do pomocy w przedostaniu się nieomal na granice cywilizacji. Dziewczyna podejmuje się karkołomnej wyprawy, gdyż nie daje wiary informacjom o śmierci jej ukochanego narzeczonego Laasa. Wspólnie wyruszają więc w daleką wyprawę: Avero - gdyż dobrze mu zapłacono, Eurein - bo dla ukochanego może wyruszyć choćby i na koniec świata. Początkowo zdystansowani i sceptyczni wobec siebie bohaterowie, w trakcie podróży pełnej niebezpieczeństw i trudów powoli nabierają do siebie szacunku i zaufania. Z jakimi przeciwnościami przyjdzie im się mierzyć i jakie tajemnice odkryją po drodze do celu, tego dowiecie się z lektury. Czym urzekła nas ta historia? Nie stroni od trudnych tematów, jest pełna emocji, została napisana przez kobietę i jest to bardzo odczuwalne - oczywiście nie jest to wada książki i nie znaczy również, że przeznaczona jest tylko dla pań. Główna bohaterka to, owszem, młode dziewczę, początkowo nieco naiwne, ale bynajmniej nie kruche. Świadomie podejmuje trudy wędrówki, sama stara się bronić, uczy się, nie czeka na księcia, który wybawi ją z opresji. Jest kobietą świadomą swoich słabych stron. Co istotne - i to akurat pewnie docenią jedynie kobiety - jest w książce mowa o miesiączce, nienachalnie, ale jest to uznane za stan normalny - za to dla autorki duży plus. Nieodzownym elementem tej historii (mimo że nie jest wspominany tu tak często, jak w ?Opowieściach?), jest żmijun - smokopodobny przyjaciel Avero, dzielnie stawiający czoła wrogom. Skąd wzięła się ta postać i dlaczego towarzyszy Amainowi w jego podróżach? Tego dowiecie się z krótkiego opowiadania ?Żmijun?, które również znajdziecie na stronie poświęconej Avaroth (link w komentarzu). ?Patrycjuszka? to debiut autorki i zarazem pierwszy tom otwierający trylogię. I o ile książka może jest nieco nierówna (o tym za chwilę), to czyta się ją dobrze i lekko. Jest niesamowicie dopracowana językowo, niewymuszony humor skłania do uśmiechu, a styl Karoliny sprawia, że przez powieść się płynie. Kreacja bohaterów również ma tu duże znaczenie - każdy z nich jest dokładnie przemyślany, zarysowany, posiada indywidualne cechy. Nie sposób ich nie polubić - aha i każda z nas ma swojego faworyta ? Żeby nie było tak cukierkowo, jest kilka drobiazgów, które mniej nam się podobały. Przede wszystkim jest to brak szczegółów dotyczących świata. Mimo że jest on dobrze zarysowany wizualnie i nie ma problemów z wyobrażeniem go sobie, to jednak brak tu zagłębienia się w jego historię czy geopolitykę czy przedstawienia niektórych informacji. Zwłaszcza w drugiej części książki, jeden z bohaterów zaczyna snuć opowieść o dawnych czasach, początkach i? rozdział się kończy. Mamy nadzieję, że w drugiej części ?Patrycjuszki? dowiemy się czegoś więcej o świecie i tej jakże intrygującej nas historii! Obie mamy również takie samo zdanie na temat zakończenia: według nas powinno nastąpić nieco wcześniej lub ostatni etap opowieści mógł być przedstawiony w taki sam sposób, co cała reszta książki. Akcja w ostatnich trzydziestu procentach książki jest zbyt poszatkowana, przeskakujemy z miejsca w miejsce, zbyt dużo dzieje się na raz. Może jednak jest to jedynie nasze odczucie, ponieważ wiemy, że innym patronkom takie zakończenie się podobało. Oceńcie sami. Podsumowując, debiut literacki Karoliny Żuk-Wieczorkiewicz uznajemy za udany i nie możemy się doczekać kontynuacji. Książkę polecamy fanom low fantasy - nie spotykamy tutaj żadnego daleko rozwiniętego systemu magicznego, ale za to jest podróż, emocje, uczucia, nietuzinkowi bohaterowie i? żmijun. Dziękujemy Karolinie, że mogłyśmy towarzyszyć jej w przygodzie, jaką było wydanie ?Patrycjuszki. Choćby na koniec świata? i czekamy na dalsze losy Avero i Eurein. ~ E. i A.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie