I tylko czarna ścieżka

Epizod na oddziale psychiatrycznym i niełatwy powrót do zdrowia 

Kolejny tom jednej z najlepszych kryminalnych serii ostatnich lat, autorstwa Asy Larsson. Jak zwykle autorce idealnie udało się wyważyć proporcję między akcją, zagęszczeniem atmosfery i portretami psychologicznymi bohaterów. Dodatkowo ponownie mamy możliwość zachwycić się zimową scenerią północnej Szwecji. Utalentowana prawniczka Rebeka Martinsson pod wpływem silnych przeżyć popada w stan psychotyczny i zostaje poddana leczeniu psychiatrycznemu. Po długiej rekonwalescencji przeprowadza się ze Sztokholmu do rodzinnej Kurravaary na północy Szwecji, gdzie zaczyna pracować jako asesor prokuratury w Kirunie. Półtora roku później na zamarzniętym jeziorze w okolicy Kiruny wędkarz odkrywa zwłoki kobiety. Zamordowana to jedna z ważniejszych osób w zarządzie firmy Kallas Mining. Rebeka Martinsson zaczyna badać działalność spółki. Wkrótce na jaw wychodzą mroczne tajemnice firmy. Morderca znów uderza.

(…)Powód hospitalizacji: pacjentka przyjęta do szpitala w Kirunie w trybie nagłym. Obrażenia twarzy spowodowane upadkiem i urazami głowy. W chwili przyjęcia znajduje się w stanie psychozy. Niezbędne leczenie chirurgiczne pourazowych uszkodzeń twarzy w znieczuleniu ogólnym. Podczas wybudzania nasilone objawy psychozy. Decyzja o przymusowym leczeniu, zgodnie z § 3 LPT. Pacjentka przeniesiona do kliniki psychiatrycznej szpitala St. Görana w Sztokholmie, oddział zamknięty. Rozpoznanie wstępne: ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne, nieokreślone. Leczenie: rysperydon w syropie 8 mg/d i oksazepam w tabletkach 50 mg/d.
 
To ostatni czas.
Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko.
To ostatnia godzina.
To czas konia barwy ognia. To ów siedzący na nim z wielkim mieczem, by się wzajemnie ludzie zabijali.
A tutaj?! Trzymają mnie za ręce! Nie słuchają! Nieustępliwie odmawiają spojrzenia w niebo, które się nad nimi otwiera.
To czas konia trupio bladego.
A on bije ostrym kopytem. Ziemia pryska mu spod nóg.
Stało się wielkie trzęsienie ziemi i słońce stało się czarne jak włosienny wór, a cały księżyc stał się jak krew (…)