Stół to rzecz tyleż o traumie rodzinnej, co o teatrze naszym powszednim, w którym każdy gest i każde słowo może być narzędziem raniącym bliskich sobie ludzi. Pisana z punktu widzenia dwojga młodych, którzy wskutek tej traumy dziecięcej siebie, rodziców ani świata nie rozumieją i nie potrafią się odnaleźć w relacjach w domu, w pracy, w przyjaźnia