Zaślepieni (#2). Kres zaślepionych

1. Opinia: Ewelina-czyta.- Ewelina Górowska Opinia dodana: 2023-11-24 Ocena: 6   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Kilka dni temu pisałam o pierwszej części, gdzie z wielką niecierpliwością czekałam aż sięgnę po tą kontynuację. Doczekałam się... i tak się zastanawiam... czy autor kończy, może już szykować tom III? Jestem totalnie usatysfakcjonowana tymi dwoma tomami, ale czuję jeszcze niedosyt i chcę więcej, bo w tym tomie nie tylko otrzymujemy odpowiedzi na liczne pytania, które zostały nam po części pierwszej, ale co chwilę dochodzą nowe. Szczególnie o losy potomka Sonii i postępów badań nad zaślepieniem... Wyobraźnia została rozpalona do granic możliwości, z każda kolejną stroną podsuwa coraz mroczniejsze obrazy i podpowiada, że jakby nasz świat tak wyglądał, to mielibyśmy z lekka przechlapane... Nadal trzymam się zdania, że pomysł na fabułę jest po prostu genialny, idealnie skrojony i poprowadzony. Nie będę opisywać fabuły, bo tyle się tu dzieje, że nie chciałbym pominąć czegoś istotnego, a tym bardziej zaspojlerować, coś, co sami chcielibyście odkryć. Drugi tom bardzo nawiązuje do poprzednika i chcąc nie chcąc trzeba znać "Czas zaślepionych" by zrozumieć całą fabułę, poznać istotę zaślepienia, zrozumieć jego działanie, ale tak samo jak poprzednio krótkie rozdziały składają się w spójny i klarowny obraz przedstawionego świata. Cała historia napisana została przystępnym językiem, z drobiazgowymi opisami realnie oddając bieg wydarzeń, pozwalając puścić czytelnikowi wodze wyobraźni, postawić się w miejscu bohaterów, niemal czując na samym sobie ich emocje, uczucia, pozwalając zrozumieć (i nie zawsze zganić) motywy, które nimi kierują. Tutaj non stop coś się dzieje, zwroty akcji są niezwykle zaskakujące oraz pojawiają się niespodzianki, które przewracają nasz ogląd na sytuację o sto osiemdziesiąt stopni, a zaskoczone wrażenie i emocje niejednokrotnie fikają radosne fikołki. Nie sposób się tu nudzić. Jest wszystko, co trzeba i to, co lubię najbardziej, czyli krew, pot, intrygi tajemnice, walki, wielkie bitwy i skrajne emocje, do tego dochodzą zombiaki i inne mutanty, i ja jestem kupiona na maksa. Książkę czyta się fenomenalnie, nie sposób się od niej oderwać. Autor pod intrygującą fabułą i niejednoznacznymi rozwiązaniami patowych sytuacji, skrywa prawdę o nas samych zmuszając nas do refleksji nad tym jak teraz żyjemy, tutaj w tej rzeczywistości. Jest to także opowieść o poszukiwaniu własnego "JA", o walce z przeciwnościami losu, godzeniu się z przeznaczeniem, o spełnianiu marzeń, ale także o konsekwencjach nie zawsze trafionych decyzji. Czy polecam? Jak najbardziej tak. Jeśli poszukujecie naprawdę kawałka dobrej fantastyki, która daje też do myślenia, to wybór tej serii będzie doskonały.

   Rozwiń »
2. Opinia: Ada Opinia dodana: 2023-10-29 Ocena: 6   

   Opinia niepotwierdzona zakupem

   Opinia dotyczy produktu: ebook

   Czy opinia była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Turkot karabinów maszynowych, przy pasach pochwy z mieczami, barykady z zardzewiałych samochodów, szkielety naukowców, manipulacje genetyczne, porzucone solarpunkowe azyle, hordy zombiaków oraz mutantów. I wiele, wiele więcej. Czyli najnowsza książka science fiction Marcina Halskiego z podgatunku postapo Kres zaślepionych. Do kolejna powieść autora wydana w tym roku, wzbogacająca księgozbiór wydawnictwa HM, jak i kontynuacja cyklu o Zaślepionych. Ma około 300 stron (druk). Przedstawione są w niej dalsze losy niektórych bohaterów z pierwszej części (Heni, Soni), na główny plan wychodzą także nowe postacie, czyli pewien nieśmiertelny jegomość będący odwrotnością zaślepionego, jak i nieśmiały alchemik, mol laboratoryjny, który jednak będzie musiał chwycić karabin i iść na barykady. Powieść można podzielić fabularnie na trzy części, są nimi: motyw drogi, atak zombie na pewne mocno zaludnione miejsce, jak i zadyma w czymś w rodzaju technologicznie zaawansowanej siedziby obcych, jeśli patrzeć z punktu widzenia zacofanej cywilizacji ludzkiej. Akcja toczy się bezpośrednio po wydarzeniach opisanych w tomie pierwszym. Nie padają daty, ale może to być kilka tysięcy lat po naszej erze, bo cofnięci w rozwoju ludzie nie znają elektryczności ani prochu (musiało więc coś pójść grubo z tą regresją), a w przeszłości (czyli naszej przyszłości ;)) udało się unieśmiertelnić pewną populację. W tej części zostaje szczegółowo wyjaśnione, co się takiego wydarzyło, że ludzki genom stał się wadliwy, i jak można się domyślić ? nawalił człowiek i jego ambicja. Na odpowiedzi trzeba jednak poczekać do właściwego czasu, pragnący je usłyszeć bohaterowie się niecierpliwią, dochodzi przez to do sporów i nieufności w stosunku do jedynej osoby, na której będą musieli polegać. Im dalej, tym robi się ciekawiej i bardziej wciągająco. Jest coraz bardziej naukowo, padają wyjaśnienia z zakresu genetyki. Zombiaki nie są tu klasyczne, ale wykreowane przez Marcina na potrzeby jego historii. W miarę rozwoju fabuły pojawiają się ich nowe odmiany, o innych właściwościach, jak i krzyżówki. Powieść ma bardzo mroczny, depresyjny charakter. Jest o wiele bardziej przygnębiająco niż w pierwszej części. Dużo mówi się o przemijaniu i szaleństwie ludzkości związanym z tym, że jej długość życia została przeprogramowana (średnio skrócona o połowę), na co zwykli obywatele pseudośredniowiuecznych krain nic nie mogą poradzić. Autor nie ma litości dla nikogo, od kluczowych postaci, po płaczące dzieci tulące swych rodziców. Humoru praktycznie tu brak (można za niego brać ironiczne wstawki jednej z głównych postaci). Nie jest to zatem lektura dla osób chcących, by było lekko, szybko i przyjemnie. Chociaż szybko akurat jest, bo płynie się przez treść, przez co książkę można przeczytać w wieczór. Moje emocje towarzyszące lekturze mniej więcej wyglądały tak: Ciekawe, jaka będzie ta kontynuacja, jakie pomysły. Ostro, z grubej rury już na samym początku. Ileż tu zombiaków i mutantów! Wędrujemy, wędrujemy. Niezły skład drużyny pierścienia, tego chyba jeszcze nie było. O, coraz bardziej obrzydliwe bestie. Im dalej, tym fajniej. Cóż za straszliwa końcówka, no ale to science fiction postapokaliptyczna. Powieści mogę zarzucić dwie rzeczy. Pierwsza to, jak poprzednio, nadużywanie słowa ?dziwny? :P Druga sprawa ? brakowało informacji (chyba że ją przegapiłam), co się stało z gadżetami upadłej cywilizacji. Gdzie są pozostałości po miastach, drogach, czy chociażby śmieciach, które na rozpad potrzebują milionów lat. I jak się ma to do czasów, w których o tych gadżetach się nie wie (wykluczając pewne enklawy), jakby był to dopiero rok 1000 naszej ery. Możliwe że więcej zostanie wyjaśnione w kolejnej części (?Kres zaślepionych? ma urwane zakończenie), bo informacje nie są podawane jak na tacy, ale stopniowo dawkowane od pierwszego tomu. I dobrze. Gdy wszytko naraz się wyjaśnia, nie ma zabawy. Mimo że nie jestem grupą docelową, jeśli chodzi o przygnębiającą popkulturę, bawiłam się bardzo dobrze przy czytaniu o walkach z kolejnymi stadami potworów. A już w ogóle rozpoczęła się impreza, gdy powieść poszła w pełnokrwiste science fiction. Polecam miłośnikom survivalu i postapo, zwłaszcza mutantów, motywu drogi i oryginalnego podejścia do zombiaków.

   Rozwiń »

więcej opinii

ukryj opinie