Zabij mnie znów

Gdy wydaje Ci się, że kogoś bardzo dobrze znasz 

Po wydarzeniach opisanych w Obcym dziecku i Dziecku znikąd zostały już tylko wspomnienia. Policja w Manchesterze zmaga się z kolejnymi śledztwami, bo przestępcy nie dają o sobie zapomnieć. Do miasta sprowadza się Maggie Taylor, utalentowana prawniczka. Kobieta ma szczęśliwe i uporządkowane życie rodzinne. Kochający mąż, dwójka udanych dzieci. W perspektywie możliwość awansu i lepsze zarobki. Jej życie diametralnie zmienia się, gdy pewnego dnia mąż prawniczki znika w tajemniczych okolicznościach. Nic nie przygotowało Maggie na to, że pewnego dnia wróci do domu, a jej mąż Duncan po prostu zniknie, zostawiając ich dzieci zupełnie same. Jego telefon nie odpowiada, a kobieta nie ma pojęcia, co się z nim stało. Potem odkrywa, że nie tylko ona go szuka. Na dodatek dziewczyna, która wygląda dokładnie tak jak ona, zostaje brutalnie zamordowana. Wkrótce Maggie zda sobie sprawę z tego, jak mało wie o swoim mężu… Czy powinna mu ufać na przekór wszystkiemu? 

(…) Padało, kiedy po mnie przyszli. Patrzyłam przez okno. Pękate krople deszczu ściekały strużkami po odbiciu mojej bladej twarzy. Żałowałam swoich impulsywnych decyzji, choć gdy je podejmowałam, wydawały mi się słuszne, i rozmyślałam o tym, co dalej wydarzy się w moim życiu.
Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, nie sprawdziłam nawet kto to. Zdawało mi się, że wiem. Wybaczył mi. Pobiegłam do drzwi i otworzyłam je na oścież, uśmiechając się do swojego gościa, aby mu pokazać, jak się cieszę.
Natychmiast wiedziałam, że to nie jest osoba, której się spodziewałam. Poczułam, jak moje ciało przeszywa nagła fala paniki. Próbowałam zamknąć drzwi, ale było za późno. Za drzwiami pojawiła się druga twarz, pod każdym względem taka sama jak pierwsza. Te same rysy, te same policzki błyszczące jak u cherubinów, odbijające światło z przedpokoju.
Popatrzyłam na identyczne chińskie maski i nogi prawie się pode mną ugięły. Plastik był gładki, w żółtawym odcieniu cery, a puste oczodoły w kształcie diamentów ujawniały obecność wpatrujących się we mnie ludzkich źrenic.
Nie zdążyłam nawet krzyknąć. Odziana w rękawiczkę dłoń wyrwała się w moją stronę i chwyciła mnie za gardło, zaciskając się mocniej i mocniej, aż poczułam, że zaraz zemdleję. „Po co tu przyszli? Czego ode mnie chcą?” (…)