Wyspa zero (ebook)(audiobook)(audiobook)

Recenzje (1)

1. trzeci tom

   „Wyspa zero” to Dziki, bardzo Dziki Zachód, na którym szaleją grupy przestępcze, nikt nie liczy się z prawem, autorytetów brak a kowboje i bandyci toczą ze sobą bezwzględną walkę. Szeryfowie – ci prawdziwi i samozwańczy – mają problem z zaprowadzeniem praworządności a główny bohater naiwnie wierzy, że uda mu się szczęśliwie odejść w stronę zachodzącego słońca. To Swinemünde (czyli współczesne Świnoujście) w maju 1945 roku. Rdzennymi mieszkańcami jest tu cywilna ludność niemiecka, która nie została jeszcze wyrzucona ze swoich domów, które zająć mają polscy osadnicy, szeryfami i kowbojami ludowa milicja pospołu z funkcjonariuszami NKWD a bandytami, jak się później okaże, po trosze są wszyscy – Rosjanie, Niemcy i Polacy. Władzę w mieście próbuje przejąć, tyleż brutalnie co nieudolnie, najlepsza z możliwych – władza ludowa. Jednak stacjonujący w mieści Sowieci nie palą się do opuszczenia miasta w którym postawili swoją stopę. Kwitnie nielegalny handel i przemyt organizowany przez byłych nazistów, nastroje są niepewne a tarcia między polskimi milicjantami a sowieckimi okupantami coraz ostrzejsze. Na domiar złego w mieście ktoś dopuszcza się bestialskich morderstw a okaleczone ciała znajdowane są w miejscach publicznych. Wszystkie ofiary to byli więźniowie niemieckich obozów koncentracyjnych. Kto stoi za tymi mordami? Rosjanie, Niemcy a może sami Polacy? Co kryją biografie pozostałych w mieście Niemców? Kim są przysłani do miasta polscy milicjanci? Zagadkę morderstw i tajemniczej maszyny szyfrującej próbuje rozszyfrować rządzący miastem radziecki pułkownik Arłam Osipowicz wykorzystując przy tym (a przy okazji szantażując) umiejętności jednego z Polaków, Adama Kostrzewy, którego jedynym marzeniem jest ucieczka do brytyjskiej strefy okupacyjnej i poszukiwanie dawno utraconej miłości. Nikt w „Wyspie zero” – powieści o zdradzie, zemście i honorze – nie chce, z różnych zresztą powodów, odkryć swej prawdziwej tożsamości, wielu ma krew na rękach, niektórzy niechlubną obozową lub frontową przeszłość, jeszcze inni niegodziwe polityczne wybory i grzechy, które nie gwarantują im bezpieczeństwa. Wizja zysku, zagrożenie własnych interesów lub pragnienie zemsty zagłusza sumienia i wyzwala śmiertelne instynkty. Nadszedł czas wyrównywania rachunków i odsłaniania niechlubnej przeszłości. Ofiary stają się mścicielami. Nowe tożsamości przykrywają stare grzechy. Tajemnice, których nikt nie chciał zdradzać, wychodzą na jaw. Adam Kostrzewa, o którego zaskakującej przeszłości dowiadujemy się coraz prędzej, musiał podjąć śledztwo na „zapomnianej przez Boga wyspie”, bo tylko w ten sposób miał jakąkolwiek szansę odejść w stronę owego zachodzącego słońca. Na „Wyspie zero” nie ma krystalicznych bohaterów, zasad i norm. Nie ma żadnej „granicy łajdactwa, której przekroczenie grozi ostateczną zagładą tego, co jeszcze pozostało”. Ze starego świata, który spłonął nie pozostało bowiem nic i wszyscy swoją przyszłość pragnęliby zacząć „od zera”. Osadzona w powojennych realiach powieść o Jarosława Sokoła to bardzo dobrze napisany kryminał z intrygującymi zagadkami, zaskakującymi zwrotami akcji, stale rosnącym tempem i świetnie zarysowanymi portretami psychologicznymi. To właśnie dręczące bohaterów demony, ukryte motywacje i niejednoznaczne moralnie decyzje sprawiają, ze powieść ta wymyka się – z korzyścią dla niej – jednoznacznym gatunkowym ramom. A że nie wszystko jest możliwe czy prawdopodobne? To już po prostu konwencja westernu.