Urlop od cierpienia

Urlop od cierpienia Luizy Tarnowieckiej to zagadkowa książka. Nie jest napisana dla sprostania przyjętym zasadom jakiejś konwencji literackiej. Przeciwnie: wciąż się wymyka, jakby bawiła się z czytelnikiem w ciuciubabkę. Z wdziękiem, krotochwilnie, ale i z powagą osoby, która jak sama mówi doświadcza myślenia. To doświadczanie myślenia nie jest myśleniem po prostu. Ono towarzyszy najprostszym, codziennym obowiązkom kobiety, utrzymującej swoją krzątaniną porządek Wszechświata, bo z pozornie rutynowymi czynnościami harmonizuje głos, o którym autorka pisze: Mamy w głowie takiego gadułę. To, co jej powie w swoim monologu, ona natychmiast notuje, jak pilna studentka wieczorowego kursu filozofii. Jej luźne notatki układają się w skrypt, o którym powiada sama do siebie: Czytaj swoją książkę, jest napisana dla ciebie. W tych zapiskach następuje nieoczekiwanie przełom. O ile część pierwsza inspirowała, skłaniała do przemyśleń i poszukiwań na własną rękę, o tyle druga Między wymiarami zabiera nas w niezwykłą podróż. Warto się jej poddać, by przeżyć coś, co w normalnym wymiarze jest nie do uchwycenia.