Szczątki pamięci

Ogromna dawka emocji w wyblakłym świecie Davida Saraca.

Anders de la Motte stworzył niezwykle pasjonującą historię, która wbija w fotel już od pierwszej strony. Oficer policji David Sarac odpowiada za kontakty z informatorami. Do jego zadań należą rekrutacja i opieka nad tajnymi źródłami informacji. Jego metody nie należą do najbardziej uczciwych. Na co dzień ucieka się do zastraszania, manipulowania i łapówkarstwa. Niemniej jednak jest skuteczny. Pewnego dnia wszystko wywraca się do góry nogami. Sarac w wyniku wypadku samochodowego traci pamięć, a wraz z nią kontrolę nad skomplikowanym systemem oszustw i kłamstw. Staje się bezbronnym, łatwym celem dla wszystkich, którzy nie darzyli go sympatią. W celu ochrony jest zmuszony nawiązać ponowny kontakt z niezwykle niebezpiecznym człowiekiem, z którym wolałby nie mieć nic wspólnego. Oficer nikomu nie może zaufać, nawet jego najbliżsi przyjaciele mogą okazać się śmiertelnymi wrogami. Są tacy, którzy nawet za cenę życia pragną poznać informacje, którymi dysponuje. David ze szczątków pamięci musi odbudować swoją pozycję i znaleźć odpowiedzi na wiele pytań. W jaki sposób tego dokona? Na plecach wciąż czuć oddech strachu, niepewności i kompletnej dezorganizacji. Tą książką Anders de la Motte udowadnia, że należy do grona najwybitniejszych szwedzkich autorów literatury kryminalno-sensacyjnej.

(...) David Sarac wciąż lewi­tuje. Cza­sami wydaje mu się, że jest mar­twy, cza­sami nawet jest tego pewien. Nie prze­szka­dza mu to. Jeśli ten stan to śmierć, mogę z nim żyć – myśli sobie. Zanim jed­nak zaśmieje się ze swo­jego mimo­wol­nego żartu, po dozna­niu nie ma śladu. Ginie w tej czę­ści jego mózgu, do któ­rej nie ma już dostępu.

Jego ciało leży w łóżku – tyle po chwili wie. Nic wię­cej nie udaje mu się wywnio­sko­wać. Nic poza tym, że nazywa się David Sarac, jest poli­cjan­tem i miał wypa­dek.

Różni ludzie wcho­dzą i wycho­dzą, więk­szość w bia­łych far­tu­chach, wska­zują na niego, prze­su­wają go. To ozna­cza, że nie jest mar­twy. Jesz­cze nie. Cza­sami odczuwa jed­nak obec­ność innych osób, figur bez twa­rzy sto­ją­cych w pew­nej odle­gło­ści. Jedni w bia­łych koszu­lach i nie­bie­skich mun­du­rach ze zło­tymi galo­nami, inni w ciem­nych gar­ni­tu­rach. Więk­szość poważna, nieco onie­śmie­lona. Jak gdyby nie zro­zu­mieli, czego się od nich ocze­kuje (...) 

Fragment książki