Reguły gry

Ray Carney powraca

Colson Whitehead w Reguły gry przedstawia historię niezwykłej dzielnicy Nowego Jorku - Harlemu

Chaos, korupcja, śmieci i przestępcza przeszłość

NAJNOWSZA POWIEŚĆ ZDOBYWCY NATIONAL BOOK AWARD I DWÓCH PULITZERÓW, UHONOROWANEGO NATIONAL MEDAL OF ARTS. SEQUEL BESTSELLERA RYTM HARLEMU.

Jedna z najciekawszych książek lata 2023 roku według:* The New York Times * The Washington Post * TIME Magazine * NPR * The Los Angeles Times*  USA Today * Vulture * The Philadelphia Inquirer * Lit Hub * Kirkus Reviews * CrimeReads

Jest rok 1971.

Ray Carney, właściciel sklepu meblowego na Harlemie, zostawił za sobą przeszłość związaną ze skokiem na sejf pewnego hotelu. Jego legalny interes kwitnie, dzieci rosną, a czasy, gdy przewoził skradzione towary, minęły bezpowrotnie. Tak mu się przynajmniej wydaje, dopóki córka May nie prosi go o zdobycie biletów na koncert The Jackson 5.

Jest ktoś, kto mógłby mu w tym pomóc: Munson, znajomy policjant z dawnych czasów gość, który potrafi załatwić absolutnie wszystko. Tylko że nie robi tego za darmo. Gdyby Carney znał cenę, jaką przyjdzie mu zapłacić za przysługę Munsona, pewnie zastanowiłby się dziesięć razy, zanimby go o nią poprosił.

Jeśli ktoś może wyratować Carneya z opresji, to tylko stary znajomy Pepper, twardziel, który zrobi wszystko ale zgodnie z kodeksem swojego świata.

Olśniewająca! Whitehead używa powieści kryminalnej jako soczewki do zbadania mechaniki wyjątkowej dzielnicy w szczególnym punkcie zwrotnym historii. Dociera do serca tego miejsca i jego mieszkańców.

Walter Mosley, autor powieści Diabeł w niebieskiej sukience

Kodeks bandytów przypomina nam jakbyśmy tego potrzebowali że kryminały mogą być świetną literaturą. Ta książka ma w sobie dynamikę ojca chrzestnego kryminałów z Harlemu, Chestera Himesa, połączoną z literacką siłą Whiteheada.

Los Angeles Times

Mimo slapstickowej rozrywki ta książka jest ważna. Proza w najlepszym wydaniu. Lepsza niż wszystko, co Whitehead napisał wcześniej.

Washington Post

Sposób, w jaki Whitehead zręcznie splata prywatne historie bohaterów z epickim obrazem środowiska, może się kojarzyć z Balzakiem. Czyżby Whitehead rozpoczął własną Komedię ludzką?

The Guardian