Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia Monika Rutka

Recenzje książki: Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia (17) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. „𝐉𝐞𝐬𝐭𝐞𝐦 𝐰𝐲𝐜𝐳𝐞𝐫𝐩𝐚𝐧𝐚 𝐭𝐚 𝐧𝐢𝐞𝐮𝐬𝐭𝐚𝐧𝐧𝐚 𝐠𝐫𝐚 𝐩𝐨𝐳𝐨𝐫𝐨́𝐰. 𝐁𝐨 𝐜𝐳𝐲 𝐨𝐧𝐚 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐰 𝐨𝐠𝐨́𝐥𝐞 𝐜𝐳𝐞𝐠𝐨𝐬́ 𝐰𝐚𝐫𝐭𝐚? 𝐂𝐨 𝐳𝐲𝐬𝐤𝐚𝐦 𝐩𝐨𝐩𝐫𝐳𝐞𝐳 𝐜𝐢𝐚𝐠𝐥𝐞 𝐮𝐝𝐚𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐝𝐨𝐛𝐫𝐳𝐞, 𝐠𝐝𝐲 𝐰 𝐫𝐳𝐞𝐜𝐳𝐲𝐰𝐢𝐬𝐭𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐫𝐨𝐳𝐩𝐚𝐝𝐚𝐦? 𝐏𝐫𝐳𝐞𝐜𝐢𝐞𝐳̇ 𝐧𝐚 𝐤𝐨𝐧́𝐜𝐮 𝐧𝐢𝐞 𝐜𝐳𝐞𝐤𝐚 𝐳̇𝐚𝐝𝐧𝐚 𝐧𝐚𝐠𝐫𝐨𝐝𝐚, 𝐧𝐢𝐤𝐭 𝐧𝐢𝐞 𝐮𝐬́𝐜𝐢𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐢 𝐝𝐥𝐨𝐧𝐢, 𝐧𝐢𝐞 𝐩𝐨𝐠𝐫𝐚𝐭𝐮𝐥𝐮𝐣𝐞, 𝐳̇𝐞 𝐛𝐲𝐥𝐚𝐦 𝐭𝐚𝐤𝐚 𝐬𝐢𝐥𝐧𝐚 𝐢 𝐰𝐨𝐣𝐨𝐰𝐧𝐢𝐜𝐳𝐧𝐚 𝐩𝐫𝐳𝐞𝐳 𝐜𝐚𝐥𝐞 𝐬𝐰𝐨𝐣𝐞 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐞.“ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ⭐⭐⭐⭐/5 𝓜𝓸𝓳𝓪 𝓻𝓮𝓬𝓮𝓷𝔃𝓳𝓪: Opowieść ta ukazuje, jak brutalne potrafi być życie kobiet. Często nawet najbliżsi nam nie wierzą, jeśli sprawcą jest ktoś z ich otoczenia. Na szczęście istnieją instytucje pomagające takim osobom i cieszę się, że bohaterki książki zdecydowały się na ten krok. Nie można odpuszczać sprawcom tak okropnych zbrodni. Jeśli jesteś ofiarą jakiejkolwiek przemocy, zgłoś się do odpowiednich ludzi - oni naprawdę mogą ci pomóc. Bardzo podobała mi się relacja Damiena i Grace. Kobieta, tak dotkliwie pokrzywdzona przez innych, po czasie postanawia zaufać mężczyźnie i zaangażować się w relację. Czułam ciepło na sercu, czytając o tym, jak Grace coraz bardziej się otwiera, a na jej twarzy dzięki Damienowi coraz częściej gości uśmiech. Dobrze czułam się również, rozwiązując wraz z bohaterami zagadkę dotyczącą tego, kto jest odpowiedzialny za wydarzenia rozgrywające się wokół głównych bohaterów. Niektóre wątki niestety pozostały na razie niewyjaśnione, ale mam nadzieję, że w następnej części dowiemy się już wszystkiego. Niestety - być może przez moment, w którym czytałam tę książkę - nie wciągnęłam się w historię aż tak bardzo. Oczywiście sama opowieść bardzo mi się podobała, jednak nie sięgałam po nią z taką ciekawością jak po pierwszy tom. Nie ujmuje jej to jednak jakości, ponieważ gdy już siadałam do lektury, całkowicie mnie pochłaniała. Mimo to z niecierpliwością czekam na kolejne części, ponieważ pióro Moniki Rutki naprawdę nigdy nie zawodzi.

   Recenzja: zuzia.is.reading Partyka Zuzanna

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

2. 🦢🩸🩰🖤 „Cień Genevieve. W płaszczu kłamstw”: 5/5⭐ „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia”: 4/5⭐ Pierwszy tom tej serii czekał na mojej półce zdecydowanie zbyt długo. Od pierwszych stron zachwycił mnie klimat tej historii. Zaangażowałam się w życie bohaterów i z zapartym tchem czytałam następne strony. Jej drugi tom z kolei, urzekł mnie już trochę mniej. Choć nadal uważam go za wartościową lekturę, miałam z nim jakiś problem, którego nie do końca rozumiem. Ta recenzja będzie dotyczyć obydwu części, więc postaram się jak najlepiej ubrać w słowa moje odczucia. Początkowo dosyć obawiałam się tematyki tej historii. Wiedziałam, po recenzjach innych osób, że poruszone w niej problemy są trudne w odbiorze. Po przeczytaniu obu części muszę przyznać, że faktycznie wiele scen wywołało we mnie nieprzyjemne odczucia. Uważam jednak, że autorka podeszła do nich z odpowiednią wrażliwością oraz delikatnością. Widać, że nie były one poruszone bez konkretnego celu. 

Byłam zaintrygowana bohaterami, od pierwszych przeczytanych przeze mnie stron. Połączenie motywu baletu z boksem i prowadzeniem siłowni, dodając do tego niejednoznaczną przeszłość postaci… uznałam, że jest to przepis na naprawdę oryginalną historię. Polubiłam ich, jak również polubiłam ich rozwijającą się relację. Niezwykłym było dla mnie czytanie o tym, jak ogromną cierpliwością oraz wyrozumiałością darzył Damien Grace, która niejednokrotnie mocno uprzykrzała mu życie. 

Sama fabuła, która raczej nie należy do tej zwartej, czy „pędzącej”, mimo wszystko ma swój unikalny charakter - pełen kłamstw i niedopowiedzeń. Na stronach powieści można wyczuć niepokój postaci, przez co łatwo jest o zainteresowanie wydarzeniami i aktywne zaangażowanie w fabułę. 

U mnie problem zaczął się podczas czytania drugiego tomu, kiedy z każdą stroną czułam coraz większe znużenie. Nie jestem w stanie stwierdzić, co było przyczyną tego stanu, jednak w pewnym momencie… po prostu chciałam już dobrnąć do końca. Może to kwestia obciążenia psychicznego samą treścią książek lub fakt, że czytałam je pod rząd, jednak jak mogliście zauważyć, moja ocena nie została przez to jakoś szczególnie zaniżona. 
 Można powiedzieć, że pomimo dużej wartości powieści, a także ich wyróżniającej się tematyce, są one dość schematyczne, a strukturą przypominają inne książki Moniki. Czasem odnoszę wrażenie, że jej historie ubrane są inaczej, chociaż stoją na tym samym szkielecie. Nie zawsze przeszkadza mi to w satysfakcjonującym odbiorze lektury - jest po prostu czymś, na co zwróciłam ostatnio uwagę. 

W każdym razie, jeśli zapoznaliście się z ostrzeżeniem dotyczącym treści i uważacie, że ta opowieść może być czymś dla was, zachęcam was do jej przeczytania. Na pewno zwroty akcji, których jest tutaj dość sporo, niejednokrotnie was zaskoczą. Z mojej strony mogę jeszcze tylko dodać, że nie mogę się doczekać kolejnych tomów!

🤍

   Recenzja: bookaholic,etc Foreiter Nadia

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

3. ✨ „Cierpienie testuje nasze granice. Uczy, czym jest prawdziwa siła. Nie ta głośna, widziana przez wszystkich, tylko ta cicha, ukazująca się wtedy, gdy jesteś wycieńczona, nie masz już czym płakać, ale wstajesz, mimo że nikt nie patrzy i nie musisz nikomu nic udowadniać.” 🌸 „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” to ciąg dalszy losów Grace. Historia nadal owiana jest tajemnicami i lekkim mrokiem, ale uzyskamy odpowiedzi na wcześniej zadane pytania. Niezwykle emocjonująca i wciągająca książka, a po skończeniu czytania, na pewno zostawi na nas swoje piętno. Ten tom pozwoli na bliższe poznanie bohaterów. Otworzą dla nas swoje serce, dowiemy się więcej szczegółów z przeszłości i zobaczymy zmiany jakie w nich zachodzą. Fabuła jest wciągająca i intryguje czytelnika. Jest tu wiele bólu. Tematy, które są tu poruszane to trudne i ciężkie doświadczenie. Musimy uzbroić się w zrozumienie, współczucie i smutek. Te emocje nas otumanią. Ta historia jest piękna, ale jednocześnie bardzo wymagająca. Podoba mi się kreacja Grace. Szanuję ją i podziwiam bo przede wszystkim postawiła na siebie. Jest silna, waleczna i odważna. Jak każdy ma wady, ale zdawała sobie z nich sprawę oraz starała się zmienić, ale tylko dla siebie, nie na pokaz. Jest postacią, która zostanie w mojej pamięci na długi czas. Damien zyskał moją ogromną sympatię. Ten mężczyzna jest pełen dobra, troski i opieki. Przy nim odczuwasz komfort. Jest bohaterem dla wielu osób, a on nie oczekuje nic w zamian. Jego kreacja jest genialna. Relacja Grace i Damiena jest pełna zawirowań i chaosu. W tym wszystkim zbudowali więź nie do rozerwania. Mają przede wszystkim wzajemne zrozumienie, co jest piękne. Zaufanie budują krok po kroku, a w swoim towarzystwie odczuwają spokój, komfort i bezpieczeństwo. W całym tym złym świecie, chociaż na chwilę odnaleźli coś wartościowego. „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” to piękna i wartościowa książka, która prowadzi do wielu refleksji. Monika stworzyła niesamowitych bohaterów i pozwoliła przeżyć ich losy w niebanalny sposób. Obowiązkiem jest poznanie tej dwójki! 🌸 📚 5/5

   Recenzja: toolateviceversa Lis Patrycja

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

4. Dziś przychodzę do was z recenzją drugiego tomu serii „Pozory” autorstwa Moniki Rutki. Jej twórczość znam już od bardzo dawna i muszę przyznać jedno: przez cały ten czas żadna z jej książek mnie nie zawiodła. Serio, ani jednej wtop y. I ten tom tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że Rutka doskonale wie, co robi. W fabułę serii wkręciłam się już przy pierwszym tomie i od tamtej pory nie mogłam doczekać się kontynuacji. Gdy tylko drugi tom w końcu do mnie dotarł, rzuciłam wszystko i zaczęłam czytać. Świat Grace ponownie całkowicie mnie pochłonął. Na początku musiałam sobie co prawda przypomnieć wydarzenia z poprzedniej części, ale bardzo szybko wszystko wróciło na swoje miejsce i znów wpadłam w tę historię po uszy. Grace to bohaterka, obok której nie da się przejść obojętnie. To kobieta, która w swoim życiu przeszła naprawdę wiele, a jej historia jest bolesna, trudna i momentami wręcz przytłaczająca. Nie jest to opowieść lekka ani przyjemna, ale właśnie przez to tak bardzo prawdziwa. Mimo ogromu traum i doświadczeń Grace musi stawić im czoła, a obserwowanie jej zmagań było dla mnie niezwykle poruszające. Autorka porusza w książce bardzo ciężkie i wymagające tematy, które zdecydowanie nie są dla każdego. Czytając ten tom, trzeba być przygotowanym na silne emocje. Wiele scen wywołuje wzruszenie, złość, bezradność, a momentami naprawdę trudno powstrzymać łzy. To nie jest historia, którą się „po prostu” czyta. Ona wchodzi w głowę i zostaje tam na długo. Muszę przyznać jedno wprost: zakochałam się w tej książce. W emocjach, w bohaterach, w sposobie prowadzenia fabuły i w tym, jak autorka potrafi opowiadać o trudnych sprawach bez zbędnego lukru. To książka, która boli, ale jednocześnie daje ogrom czytelniczej satysfakcji. Dla mnie ten tom był absolutnie wciągający i poruszający, a po zakończeniu długo nie mogłam przestać o nim myśleć.

   Recenzja: zaczytana_zochaa Głąb Zofia

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

5. Piętno Genevieve pod osłoną milczenia to drugi tom serii Pozorów oraz jednocześnie drugi i ostatni tom historii Genevieve. Sięgając po tą serię już od pierwszych stron wiedziałam, że zawładnie ona moim umysłem i że po kocham ją całym sercem. I tak właśnie się stało. Po skoczeniu czytania pierwszego tomu wręcz stale wyczekiwałam dnia, w którym będę miała okazję sięgnąć po kontynuację tej historii i taki dzień właśnie nadszedł, gdyż właśnie siedzę i jestem całkowicie rozdarta emocjonalnie po zakończeniu. Tak jak pierwszy tom był idealnym i subtelnym wprowadzeniem w historię, tak ten był jak jazda bez trzymanki. Wszystkie maski opadły, a długo skrywane tajemnice wyszły na jaw.
Na początku książki dostajemy kilka rozdziałów z przeszłości głównej bohaterki, które sprowadzają nas do początku i opowiadają, dlaczego Genevieve stała się taką osobą, jaką mieliśmy okazję już poznać. Tylko że prawda jest taka, że była ona tylko młodą dziewczyną, która pragnęła spełniać marzenia i tańczyć w balecie, a świat, w którym przyszło jej żyć, złamał ją w każdym możliwym aspekcie. Przyszło jej podjąć naprawdę niebywale trudne wybory w bardzo młodym wieku i to właśnie te decyzje uświadomiły jej, że jeśli ona nie zawalczy sama o siebie, to nikt nie zrobi tego za nią. Te wszystkie lata Grace zbudowała wokół siebie mury nie do zburzenia, jednak w momencie, w którym w jej życiu pojawił się Damien, po raz pierwszy w tym murze pojawiła się szczelina. Dankworth, wiedząc, że dziewczyna ma trudną przeszłość i skrywa wiele tajemnic, pragnie jej pomóc i zaczyna powoli burzyć ten mur kawałek po kawałku, jednocześnie coraz bardziej dając się pochłonąć tej relacji. Książka to istna kopalnia emocji. To, co przeżyjecie, czytając historię Grace, to coś, czego nie da się opisać słowami. Ta historia zdecydowanie nie należy do łatwych pozycji, jednak jeśli lubicie książki, które brutalnie nawiązują do problemów, które dla wielu ludzi są codziennością — w głównej mierze takich jak brak samoakceptacji, nadmierny brak zaufania oraz szukanie w intencjach innych osób drugiego dna — to ta historia powinna znaleźć się na Waszej liście. Książka jest przeznaczona dla pełnoletnich czytelników. Polecam jednak wcześniej zapoznać się z listą trigger warningów. Pamiętajcie o tym, że to Wasz komfort jest tutaj najważniejszy.

   Recenzja: _reading_obsession_ Napierała Amelia

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

6. ༄ Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia Monika Rutka ⸢ Jest to drugi i ostatni tom historii Grace, a przynajmniej z tego, co wiem — następne części mają opowiadać losy innych bohaterów. Ponownie mamy do czynienia z ciężkim, odrobinę mrocznym, ale na swój sposób wyjątkowym klimatem, którego mogliśmy doznać w pierwszej części, ale w moim odczuciu pozostało jeszcze wiele do dopowiedzenia — zabrakło tej kropki nad i, która dopełniłaby tę historię w punkt. Nie zostałam największą fanką zakończenia, które otrzymaliśmy, i odczuwam po nim dziwny niedosyt, co zazwyczaj nie zdarzało mi się przy książkach Moni. ⸢ Cała fabuła i zamysł tomu II opierają się na przemianie, którą przechodzi Grace. Stopniowo obnaża ona swój własny umysł i własne schematy, a co najciekawsze — robi to przed samą sobą. Krok po kroku dochodzi do tego, dlaczego działa i zachowuje się tak, a nie inaczej; przeżywa kolejne zawody, walczy ze zdradzieckim głosem w swojej głowie, stara się na nowo zbudować zaufanie do innych, a przy tym wciąż zmaga się z czającym się wokół niebezpieczeństwem. → Nie jestem pewna, czy to za sprawą bitwy rozgrywającej się w głównej bohaterce, chęci autorki do prowadzenia wątków w taki, a nie inny sposób, czy motywów i tematów, które potrafiły wbić w ziemię — historię czytało się momentami wyjątkowo monotonnie. Odnosiłam wrażenie, że bez przerwy zmienia się tło, ale wałkowane jest to samo — i może tak rzeczywiście było, bo proces, przez który przechodziła Grace, z pewnością nie powinien zostawać spłaszczony, ale jednak odczuwałam przesyt czegoś, czego nie potrafię sprecyzować, a brakowało mi choćby kilku dodatkowych scen, jakiejś większej akcji? ⸢ Mam wrażenie, że zaraz sama zatoczę błędne koło, dalej próbując to wytłumaczyć, więc po prostu popłyńmy dalej. ⸢ Relacja Damiena i Grace to jedna z najpiękniejszych, jakie poznałam. Choć dziewczyna zbudowała wokół siebie grube mury, a jej własny umysł nie pozwala jej ufać nikomu poza samą sobą, to z każdą kolejną stroną widać, jak stara się przełamywać każdą z tych barier. Co do chłopaka — uważam, że jest naprawdę wyjątkowy. Niekończąca się cierpliwość, troska i dobro, które bezinteresownie okazywał całą historię, postawiły go w świetle idealnego materiału na partnera i każdemu życzę w życiu takiego Damiena. Zdecydowanie jest to para, która została dla siebie stworzona. ⸢ W tej części, tuż obok cholernie bolesnych tematów, mamy również reakcje i schematy, które wywołały one w osobie pokrzywdzonej. Monika po raz kolejny genialnie poprowadziła nas przez masę traum, które przeszła główna bohaterka. Uważam, że poruszanie tego typu tematów jest bardzo ważne, ale jednocześnie przestrzegam wrażliwszych czytelników! Podsumowując: historia potrafiła naprawdę się ciągnąć i pozostaję zdecydowaną fanką pierwszego tomu. Ta część to idealne dopełnienie, ale jestem zdania, że zakończenie mogło popłynąć odrobinę innym nurtem i przy okazji domknąć otwarte karty. Tak czy inaczej — polecam wszystkim, którym przypadł do gustu poprzedni tom.

   Recenzja: flowers_in_books Pajka Małgorzata

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

7. ⋆˚𝜗𝜚 𝐏𝐈Ę𝐓𝐍𝐎 𝐆𝐄𝐍𝐄𝐕𝐈𝐄𝐕𝐄 𝜗𝜚˚⋆ ᴢ ᴘʀᴢʏᴊᴇᴍɴᴏśᴄɪą ᴘᴏᴋᴀżᴇ ᴄɪ ꜱᴡóᴊ śᴡɪᴀᴛ, ɢʀᴀᴄᴇ. ɴɪᴇ ᴍᴀᴍ ᴊᴜż ɴɪᴄ ᴅᴏ ᴜᴋʀʏᴄɪᴀ. ꜰᴀᴋᴛʏ ᴊᴇᴅɴᴀᴋ ꜱą ᴛᴀᴋɪᴇ, żᴇ ᴊᴇśʟɪ ɴɪᴇ ᴏᴅᴘᴜśᴄɪꜱᴢ, ɴɪɢᴅʏ ɴɪᴇ ᴢᴏʙᴀᴄᴢʏꜱᴢ ᴘʀᴀᴡᴅʏ, ʙᴏ ᴢᴀᴡꜱᴢᴇ ᴢɴᴀᴊᴅᴢɪᴇꜱᴢ ᴄᴏś, ᴄᴏ ʙęᴅᴢɪᴇꜱᴢ ᴍᴏɢᴌᴀ ᴍɪ ᴡʏᴛᴋɴąć". „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” to książka, którą się nie tylko czyta… ją się przeżywa. To historia, która jednocześnie boli i otula. Wciąga tak głęboko, że nawet po ostatniej stronie zostaje w człowieku jeszcze długo, jak echo, którego nie da się uciszyć. Monika prowadzi nas obok Grace tak blisko, że chwilami aż trudno oddychać. Pozwala dotknąć tego, co ją złamało, ale też pokazuje, z jaką delikatnością potrafi się w człowieku tlić życie, nawet gdy wszystko inne gaśnie. To nie jest historia o sile. To jest historia o przetrwaniu, o tym, że czasem idziemy dalej nie dlatego, że mamy energię, tylko dlatego, że nie mamy już dokąd się cofnąć. Grace to dziewczyna, którą świat próbował złamać, zanim jeszcze zdążyła zrozumieć, kim chce być. Zbudowała wokół siebie mur nie dlatego, że chciała być niedostępna, ale dlatego, że to była jedyna rzecz, która dawała jej jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. Z zewnątrz jest chłodna, zdystansowana, cicha… ale im głębiej zaglądamy, tym wyraźniej widać, jak wiele bólu nosi w sobie każdego dnia. W tym tomie poznajemy ją tak prawdziwie, tak intymnie, że aż boli. Widzimy dziewczynę, która nie jest silna, bo chce, ale musi. Dziewczynę, która przetrwała, choć świat robił wszystko, żeby ją zniszczyć. W tym tomie pierwszy raz naprawdę widzimy ją całą: kruchą, przestraszoną, popękaną… i przez to jeszcze bardziej prawdziwą. A Damien… Każdy jego gest w stronę Grace to coś tak czułego, tak spokojnego, że aż ściska serce. On jest jak łagodny dotyk w miejscu, które od dawna boli. Jak ciepło w historii, która od początku jest zimna. Każdy jego gest wobec Grace był tak autentyczny, tak czuły… on nie naprawia jej na siłę on po prostu jest. I to „bycie” ma większą moc niż wszystkie słowa, jakie można wypowiedzieć. I za każdym razem, kiedy myślałam, że już mocniej go kochać się nie da… on udowadniał mi, że jednak tak. „Piętno Genevieve” Ta część jest pełna bólu, ale też pełna prawdy. Takiej, przed którą zazwyczaj się ucieka. I jednocześnie jest hołdem dla każdej kobiety, która kiedyś milczała, bo musiała. Pokazuje, jak wygląda droga z miejsca, które jest tak ciemne, że trudno uwierzyć w jakiekolwiek światło. Jest trudna. Prawdziwa. Delikatna w sposób, który łamie człowieka od środka, ale też składa go na nowo. Bo pokazuje nie tylko samo cierpienie, ale też to, co zostaje po nim. Całą tę kruchą, drżącą siłę, która popycha człowieka dalej, nawet kiedy on sam nie wierzy, że jeszcze potrafi. To opowieść o milczeniu, które boli najbardziej, i o tym, jak ważne jest, żeby ktoś obok nie odwrócił wzroku.

   Recenzja: liriaa.bookstagram Wypych Wiktoria

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

8. 🪽𝐑𝐄𝐂𝐄𝐍𝐙𝐉𝐀 Pokochałam pierwszą część od pierwszych stron. Jestem wdzięczna że druga część miałam okazję objąć promocja medialną. Ale wracając, Genevieve to ciężka i trudna bohaterka. Aby zrozumieć jej historię trzeba czasu i wiele zrozumienia. Jeżeli nie ukończyłeś 18 roku życia nie czytaj tej książki. Historia opowiada o wielu ciężkich i strasznych doświadczeniach głównej bohaterki jednak uważam że proszenie takich tematów w książkach jest bardzo ważne i trzeba o tym mówić głośno. Uważam że Monika stworzyła piękną a zarazem niełatwą i bardzo wymagającą historię. Mimo wszystko uwielbiam Genevieve i będzie jedna z moich ulubionych bohaterek literackich. Czytajcie 🪶🤍

   Recenzja: Bookmarti_ Wojtaszek Martyna

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

9. ,,𝐒𝐤𝐨𝐫𝐨 𝐰𝐢𝐞̨𝐜 𝐧𝐢𝐞 𝐮𝐟𝐚𝐦 𝐤𝐨𝐛𝐢𝐞𝐜𝐢𝐞, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐚̨ 𝐰𝐢𝐝𝐳𝐞̨ 𝐰 𝐥𝐮𝐬𝐭𝐫𝐳𝐞, 𝐣𝐚𝐤 𝐦𝐚𝐦 𝐳𝐚𝐮𝐟𝐚𝐜́ 𝐝𝐫𝐮𝐠𝐢𝐞𝐦𝐮 𝐜𝐳ł𝐨𝐰𝐢𝐞𝐤𝐨𝐰𝐢?’’ Są takie książki, które nie tylko się czyta - one po prostu osiadają się pod skórą, w najbardziej wrażliwych miejscach, tam, gdzie słowa zwykle nie docierają. „Piętno. Genevieve. Pod osłoną milczenia” Moniki jest właśnie taką dla mnie historią i dziś chcę Was wprowadzić w ten świat… 22.02.2025 rok to właśnie ta data już na zawsze zostanie ze mną. To właśnie wtedy otworzyłam pierwszą część i po raz pierwszy spotkałam Grace i Damiena. Byłam przekonana, że to będzie po prostu kolejna historia, kolejna przygoda, kolejna książka na liście. Nie spodziewałam się, że już po kilku stronach przepadnę tak bezpowrotnie. Nie sądziłam, że pokocham ich tak mocno, tak prawdziwie, tak… po swojemu. Że każde ich spojrzenie, każda rozmowa i każde niedopowiedzenie zaczną układać się we mnie jak puzzle, których nie wiedziałam, że mi brakuje. Że zaczną zajmować miejsce w moim sercu, o które nawet sama siebie nie podejrzewałam. Tego dnia poznałam emocje, które zmieniły sposób, w jaki patrzę na świat. Poznałam historię, która stała się częścią mnie. 24.11.2025 rok tej daty nie zapomnę nigdy. To właśnie tego dnia trzymałam w rękach drugą część ich historii, gotowa zanurzyć się w kolejne rozdziały, w każdy ułamek ich emocji. Serce biło szybciej, a ręce drżały z ekscytacji i wzruszenia. Czułam, że nie tylko powracam do bohaterów, których pokochałam, ale że sama staję się częścią tej opowieści. Każda strona, każdy gest, każde milczenie wypełniało mnie w sposób, którego się nie spodziewałam - tak głęboko, tak prawdziwie. To był moment, kiedy zrozumiałam, że ta historia zostaje w sercu, na zawsze, tak jak oni zostali w moim. Seria Pozorów to dla mnie coś znacznie więcej niż zwykłe książki - to dom. Ale nie taki, w którym czuje się jedynie ciepło i bezpieczeństwo, lecz dom, który boli, czasem dręczy, ale mimo wszystko wciąż przyciąga, do którego chce się wracać, nawet jeśli serce skręca się z żalu czy tęsknoty. To historia dla kobiet, o kobietach, o ich codziennych zmaganiach, marzeniach i sekretach, które często zostają nieopowiedziane. Tutaj nie ma miejsca na pozorne szczęście czy łatwe rozwiązania problemów. Każda strona, każde zdanie, każdy dialog jest przesycony emocjami, które trudno czasem nazwać słowami, ale które czuć całym sobą. To opowieść, która nie pozwala przejść obok siebie obojętnie. Seria ta nie boi się mówić o tym, co dla wielu pozostaje w cieniu - o tym, jak trudno jest kobietom w świecie pełnym oczekiwań, uprzedzeń i przemocy. To historie, w których kobiety często boją się mówić prawdę, boją się zaufać, bo nikt nie chce lub nie potrafi uwierzyć w ich doświadczenia. Ich strach przed mężczyznami nie jest przesadzony ani wymyślony - jest prawdziwy, namacalny, wkrada się w codzienne życie, w relacje, w każdy krok, który próbują postawić. Monika pokazuje to w sposób szczery i przejmujący. Ukazuje, że każda kobieta musi zmagać się nie tylko z własnymi emocjami, ale też z brutalną rzeczywistością, w której ich głos bywa ignorowany, a krzyk niezauważony. To historie o walce o prawo do bycia wysłuchaną, o szukaniu wsparcia w świecie, który często je zawodzi. I właśnie dlatego ta seria jest tak ważna - nie boi się ukazywać trudnej prawdy, nie idealizuje ani nie bagatelizuje problemów, które wiele kobiet zna z własnego życia. To opowieść, która uczy odwagi - odwagi, by mówić, by stawiać granice, by nie milczeć, nawet gdy świat każe zachować ciszę. 𝐆𝐫𝐚𝐜𝐞 kobieta, której życie od początku nie oszczędzało trudów. Przeżyła wiele, a każda rana, każde zawiedzione zaufanie zostawiły w niej ślad, który trudno było zagoić. Dlatego na początku była nieufna - wobec ludzi, wobec świata, wobec własnych emocji. Nie otwierała się łatwo, a każdy gest czy słowo zbliżające ją do innych wymagały ogromnej odwagi. To nie jest postać idealna. Czasem ucieka, czasem milknie, czasem boi się powiedzieć prawdę, nawet jeśli jej serce krzyczy. Ale w tym właśnie tkwi jej siła - w umiejętności przetrwania, w odwadze, by mimo strachu spróbować jeszcze raz, by ufać powoli, krok po kroku. Jej nieufność nie jest przeszkodą do pokonania - jest częścią tego, kim jest, częścią jej historii. A kiedy zaczyna otwierać się na innych, na miłość i przyjaźń, czuje się to głęboko - jakby każdy krok w stronę zaufania wymagał oddania kawałka siebie. To właśnie czyni ją postacią tak poruszającą i prawdziwą. Nie jest ideałem, jest kobietą, która przeżyła ból, a mimo to stara się żyć normalnie. 𝐃𝐚𝐦𝐢𝐞𝐧 to postać, która od pierwszych stron wnikła głęboko w moje serce. To mężczyzna, którego pragnę spotkać w życiu - nie tylko ze względu na jego urok czy charyzmę, ale przede wszystkim dlatego, że rozumie. Rozumie w sposób, w jaki niewielu ludzi potrafi: bez osądzania, bez pytań, bez wymuszania wyjaśnień. Potrafi dostrzec ból i nieufność, którą nosi w sobie Grace, zamiast zniechęcić się, cierpliwie dąży do niej, krok po kroku, pokazując, że prawdziwa bliskość wymaga czasu i szacunku. Jego obecność jest ciepła, ale nie nachalna; silna, ale nie dominująca. Damien rozumie, przez co kobiety muszą przechodzić każdego dnia, jakie obawy i ograniczenia nakłada na nie świat, i nigdy nie próbuje ich minimalizować ani lekceważyć. Jego cierpliwość, zrozumienie i delikatność sprawiają, że nawet najbardziej nieufna osoba zaczyna powoli otwierać się na bliskość. To bohater, który pokazuje, że miłość nie polega na posiadaniu, lecz na akceptacji - na byciu przy drugiej osobie, mimo jej lęków i ran. Każde jego słowo, każdy gest, każda decyzja wobec głównej bohaterki sprawia, że wierzymy w to, że prawdziwe uczucie może przetrwać nawet w świecie pełnym niepewności i bólu. Damien jest nie tylko bohaterem - jest marzeniem, które przypomina, że empatia, cierpliwość i zrozumienie potrafią zmieniać życie drugiego człowieka. 𝐆𝐫𝐚𝐜𝐞 & 𝐃𝐚𝐦𝐢𝐞𝐧 ich relacja to subtelna, głęboka, prawdziwa opowieść o zaufaniu, cierpliwości i wzajemnym zrozumieniu. Ona, nieufna i ostrożna po tym, co przeżyła, z początku zamknięta w swoim świecie strachu i wątpliwości. On, cierpliwy i empatyczny, który nie chce niczego wymuszać, ale mimo wszystko nie odstępuje jej na krok. Ich więź buduje się powoli, w każdym spojrzeniu, w każdym drobnym geście, w każdym milczeniu, które mówi więcej niż tysiąc słów. Damien rozumie jej lęki, jej nieufność wobec świata, wobec mężczyzn, wobec ludzi w ogóle, i nie próbuje jej zmieniać - po prostu jest. Jest wsparciem, które pozwala jej czuć się bezpiecznie, pozwala powoli otwierać serce, bez presji, bez pytań, które mogłyby ranić. To relacja, w którym cierpliwość i zrozumienie stają się fundamentem. Każdy krok, który ona stawia w jego stronę, jest okupiony odwagą, a on, zamiast tego wykorzystać, docenia to, chroni i szanuje. W ich relacji nie ma miejsca na dominację ani manipulację, jest natomiast miejsce na akceptację, na wspólne przeżywanie emocji, na dzielenie się bólem, radością i nadzieją. Czytając o nich, czułam, jakby ten związek był możliwy nie tylko na kartach książki, ale i w prawdziwym życiu - bo prawdziwa miłość nie polega na tym, kto pierwszy ulegnie, kto bardziej kocha, lecz na umiejętności bycia przy drugiej osobie nawet w chwilach, gdy świat wydaje się nieprzychylny. To piękna, wzruszająca i prawdziwa opowieść o tym, jak relacja może pomóc otworzyć serce, nawet po najbardziej bolesnych doświadczeniach. Nie sposób mówić o tej serii, nie wspominając o piórze autorki. Pióro Moniki stało się moim ulubionym - delikatnym, a jednocześnie niezwykle mocnym, potrafiącym prowadzić czytelnika przez świat pełen emocji, bólu i nadziei. Jej styl jest tak naturalny, tak płynny, że czytając, ma się wrażenie, jakby słowa same wchodziły w serce, jakby każda strona była napisana specjalnie dla mnie. Monika nie boi się poruszać trudnych tematów - przemocy, lęku, nieufności, codziennych zmagań kobiet. Ale robi to z taką wrażliwością, z taką subtelnością, że nawet najcięższe momenty nie przytłaczają, a wręcz przeciwnie - pozwalają zrozumieć, poczuć i przeżyć to razem z bohaterkami. Jej pióro nie ocenia, nie spieszy się, nie wymusza emocji - ono po prostu prowadzi, delikatnie, ale pewnie, przez każdy rozdział, przez każdy ból i każdą radość. Czytając jej książki, ma się wrażenie, że Monika jest idealną osobą we właściwym miejscu. Każde słowo, każdy opis, każda emocja są tak dopracowane, tak przemyślane i jednocześnie tak naturalne, że trudno uwierzyć, że ktoś potrafi pisać z taką lekkością i głębią jednocześnie. Jej pióro to skarb, który nie tylko opowiada historię, ale sprawia, że stało się ono częścią mojego serca. Ta książka po prostu rozwaliła mi głowę. Nie chodzi tylko o emocje, które wywołuje, choć one są ogromne i niezapomniane, ale o to, jak wszystko jest przemyślane, jak każdy wątek, każdy szczegół, każda decyzja bohaterów łączy się w spójną, perfekcyjną całość. Monika stworzyła świat, w którym nic nie jest przypadkowe - wszystko ma znaczenie, wszystko jest połączone, a odkrywanie tych powiązań jest równie ekscytujące, co wzruszające. Czytając, czułam się jakby ktoś delikatnie prowadził mnie za rękę przez labirynt historii, pokazując, jak z pozoru małe elementy układają się w coś wielkiego, głębokiego i pięknego. Ta precyzja, ta dbałość o szczegóły, połączona z niesamowitą wrażliwością i siłą narracji, sprawia, że książka nie tylko zostaje w sercu, ale też w głowie - długo, długo po odłożeniu ostatniej strony…  🥹

   Recenzja: bookbywerka Filas Weronika

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

10. „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” to smutna i poruszająca książka, która pokazuje, jak bardzo przeszłe wydarzenia mogą wpłynąć na życie człowieka. Genevieve nosi w sobie bolesne wspomnienia i przez długi czas ukrywa swoje emocje, co sprawia, że czuje się samotna i zagubiona. Historia jest momentami ciężka, ale bardzo wciągająca i skłania do myślenia o tym, jak ważne jest mówienie prawdy i radzenie sobie z bólem. To książka, która zostaje w głowie na długo i pokazuje, że milczenie też może ranić.

    Recenzja: kaiazkoholiczkiv Gałązka Julia

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

11. Historia porusza wyjątkowo wrażliwe i delikatne tematy, traumę, krzywdę zadawaną przez najbliższych i próbę odnalezienia siebie w świecie, który od początku był dla bohaterki zbyt brutalny. Teatr był jedynym miejscem, w którym Genevieve mogła poczuć się naprawdę wolna. By wspiąć się na szczyt i zdobyć główną rolę, musiała jednak oddać się w ręce osoby, która nauczyła ją wszystkiego… i jednocześnie stała się źródłem kolejnego bólu. Podobnego jak ten, którego doświadczała w domu, ze strony dziadka, przy obojętnej postawie matki, która albo nie chciała widzieć prawdy, albo z wygody udawała, że nic się nie dzieje. Grace znajduje się w punkcie, w którym zaczyna kwestionować wszystko, nawet to, czy Genevieve kiedykolwiek naprawdę istniała. Czy nie była jedynie cieniem wykreowanym przez rodzinę? Zagubiona i pozbawiona oparcia, analizuje każde słowo i najmniejszy gest ludzi, którzy próbują ją zrozumieć. Damien jest jedną z nielicznych osób, które chcą dać jej choć namiastkę ciepła i bezpieczeństwa, jakiego nigdy nie zaznała. Przez lata Grace budowała nową osobowość, idealnie dopasowaną do otoczenia. W końcu jednak dotarła do miejsca, w którym całkowicie zatraciła prawdziwą siebie, nie wie już, co lubi, co ją interesuje, jakie ma marzenia. Z każdym kolejnym wyznaniem, składanym innym, ale przede wszystkim samej sobie, zaczyna odzyskiwać spokój. To moment, w którym przestaje bać się odrzucenia, bo ma u boku Damiena, kogoś, kto daje jej przestrzeń, zaufanie i zrozumienie. Historia bardzo wciągająca, jednak jest z tych nieco trudniejszych, gdzie nie daje wytchnienia, nie pozwala odetchnąć na dłużej. Chyba przez ciężar tematyki jaka kryje się za historią Genevieve, czytało mi się ją momentami wręcz mozolnie.

    Recenzja: book.with.a Dworczak Angelika

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

12. 5/5⭐️ Książka, którą pochłonęłam w jeden dzień… I szczerze? Do teraz nie wiem, jak mam wrócić do normalnego życia. Emocje, jakie we mnie wywołała, przetoczyły się jak huragan. Z każdą kolejną stroną czułam się coraz bardziej uwikłana w historię bohaterki, tak jakbym nie tylko ją czytała, ale naprawdę ją przeżywała. To jedna z tych historii, które rozrywają serce, a mimo to nie potrafisz ich odłożyć, bo wiesz, że kryją coś więcej niż sam ból. Autorka stworzyła tak surowy, prawdziwy obraz radzenia sobie z traumą, że momentami brakowało mi tchu. Nie doświadczyłam tego samego, co bohaterka, ale jej emocje były opisane tak dobrze, że miałam wrażenie, jakby siedziała obok mnie i szeptała mi swoją prawdę. Relacja Grace i Damiena? A raczej Genevieve i Damiena. Nie jest to cukierkowa bajka, ale powolny, bolesny proces budowania zaufania na zgliszczach. Damian to postać, która z wielką delikatnością (na jaką go stać) pomaga Grace dostrzec światło, choć sam mierzy się z ciężarem przeszłości. To opowieść o tym, jak dwoje złamanych ludzi może zacząć składać się w całość, ucząc się na nowo zaufania i tego, czym jest prawdziwa bliskość. Ich wspólna droga to dowód na to, że nawet po największym kryzysie można znaleźć nadzieję w drugim człowieku. Jedno wiem na pewno: to historia, której nie zapomnę szybko. A trzeci tam? Potrzebuje na wczoraj.

    Recenzja: domiibooks_ Budyńczuk Dominika

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

13. ★ Ta książka to nie jest zwykła historia miłosna. To emocjonalny rollercoaster, który łapie za serce od pierwszych stron i nie puszcza aż do samego końca. „Genevieve” to opowieść o bólu, traumie, ale też o sile, która rodzi się wtedy, gdy wszystko inne już się rozpada. ★ Genevieve to bohaterka, którą jednocześnie chce się przytulić i potrząsnąć. Jej życie nie było łaskawe, a przeszłość odcisnęła na niej ogromne piętno. Każda jej decyzja, każde zachowanie wynika z ran, których nie widać na pierwszy rzut oka. I właśnie to jest w tej historii najbardziej poruszające - pokazanie, jak bardzo to, co nosimy w środku, wpływa na całe nasze życie. ★ Relacja, która rozwija się na kartach tej książki, jest trudna, momentami toksyczna, pełna napięcia i skrajnych emocji. Nie jest cukierkowo, nie jest idealnie - jest prawdziwie. Są momenty, które łamią serce, są takie, które dają nadzieję… a potem znowu wszystko się komplikuje. Czyta się to z uczuciem niepokoju, ale też z ogromnym zaangażowaniem. ★ Styl Moniki Rutki jest bardzo emocjonalny, momentami bolesny, ale dzięki temu jeszcze bardziej autentyczny. Autorka nie boi się poruszać trudnych tematów i robi to w sposób, który zostaje w głowie na długo po zamknięciu książki. ★ To nie jest książka „lekka i przyjemna”. To książka, która boli, ale też uczy. O tym, że nie każdy potrafi kochać w zdrowy sposób. O tym, jak przeszłość niszczy teraźniejszość. I o tym, że czasem największą walką jest ta z samym sobą.

    Recenzja: Tiktok Ołów Maja

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

14. Kolejna książka Moni, i zarazem kolejna, która skradła moje serce całkowicie. Twórczości Moniki, towarzyszy mi już bardzo długo, praktycznie od samego początku, mojej działaności w bookmediach. I zawsze będzie miała kawałek mojej duszy. To właśnie Seria Pozorów, uderzyła we mnie najmocniej. Już od pierwszych stron przepadłam, i z każdym kolejnym rozdziałem, utwierdzałam się w tym jeszcze bardziej. Klimat tej historii, jest świetny. Kocham styl pisania autorki, porusza ona wiele ważnych tematów, o których nie każdy chce mówić głośno. I mam tutaj na myśli, że jeśli Monika poruszy dany temat, to zostanie on doskonale opisany, oraz przedstawiony, a nie tylko powierzchownie będzie o tym kilka zdań. Piętno Genevieve, to historia dla której przepadłam, pod każdym względem. Monika zastosowała tutaj tyle, „zabiegów” autorskich, że nie mogłam się oderwać od czytania. Czułam się jakbym była zahipnotyzowana, przez styl pisania, który jest cudowny. Miałam wrażenie, że jestem obok bohaterów, oglądam wszystko z boku, przybrałam postać cichego obserwatora. Zatraciłam się w tej historii i nawet nie wiem, w którym momencie byłam już na ostatniej stronie. Po raz kolejny przepadłam, dla książki Moniki. Fabuła całej historii, trzyma w napięciu do samego końca, nie zabrakło tutaj wielu zwrotów akcji. Piętno, było dla mnie bardzo emocjonalną częścią, po zakończeniu pierwszego tomu, nie mogłam się doczekać kontynuacji losów Grace i Damiena. I oczywiście nie zabrakło tutaj wielu emocji, uwielbiam to w jaki sposób autorka, jest w stanie wywołać u mnie całą paletę emocji. Wiele rozmów, między bohaterami uderzyło we mnie, ale także niektóre sytuacje, które zostały opisane wywołały u mnie lawinę emocji, były momenty w których odczułam strach jak i przerażenie. Jeśli chodzi o naszych bohaterów, zacznę tutaj od Grace, uwielbiam ją całym sercem, skradła je już w pierwszym tomie, i podczas czytania tego, było identycznie. Powoli z każdą kolejną stroną, powoli dowiadujemy się więcej, dostajemy nowe informacje, które wywołują wiele emocji. Ta kobieta jest tak silną bohaterką, a przede wszystkim dobrą, zasługuje ona na wszystko co najlepsze. Bardzo mocno, wpłynęły na mnie jej przeżycia, i to chyba właśnie one wysyłały u mnie najwięcej emocji. Kocham to jak została wykreowana. Damien, o matko przepadłam dla niego całkowicie. W tej części, także dowiadujemy się o nim nowych rzeczy, poznajemy sekrety, o których wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Jego podejście względem Grace, zostało tak cudownie przedstawione. Jeżeli chodzi o relacje tej dwójki, dostajemy więcej rozmów, powoli zaczynają się przed sobą nawzajem otwierać. Skradli moje serce całkowicie. Już nie mogę się doczekać, kolejnych tomów z serii!!!

    Recenzja: bookstagram Jabłońska Emilia

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

15. „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” - Monika Rutka @poskladana ⭐ 5/5 To drugi tom serii Pozorów, będący kontynuacją historii Grace. Nie będę zdradzać fabuły, bo najpierw koniecznie musicie poznać tom pierwszy. To seria, która łamie serca — moje zdążyła już złamać kilka razy. Nie przeżyłam tego, co przeszła Grace, ale potrafiłam się z nią niesamowicie utożsamić. Wiele jej słów trafiało we mnie wyjątkowo mocno. To świetna książka, pokazująca brutalną prawdę o byciu człowiekiem. Uwielbiam te tomy, choć wiążą się dla mnie z ogromnym bólem. Oglądając filmiki na tik toku z reakcjami na ostatnie strony, widziałam łzy i byłam pewna, że też będę płakać. A jednak… byłam w tak wielkim szoku, że te emocje przyszły dopiero później. Nie dlatego, że nie wiem, jak życie potrafi niszczyć — wiem aż za dobrze. Po prostu autorka tak idealnie oddała uczucia Grace, że byłam poruszona do głębi. Czułam jej przeżycia całą sobą. Właściwie łzy pojawiły się dopiero przy fragmencie o rajstopach — i płynęły jeszcze kilka minut po skończeniu książki. Co mogę powiedzieć? Była cudowna, ale też niszcząca. Poproszę już trzeci tom! Pamiętajcie, że książka ma ograniczenia wiekowe. Wiem, że wiele z Was się z nią utożsamia, albo przeżyło podobne doświadczenia, dlatego sięgacie po nią mimo wieku. Rozumiem to i nie oceniam. Znajdują się tu jednak trudne wątki: przemoc seksualna, wulg4ryzmy, problemy ps¥psychiczne, agresja, pozbawienie życia oraz substancje odchudzające. Pamiętajcie o tym, zanim po nią sięgnięcie. Jeśli i Wy mierzycie się z podobnymi doświadczeniami — proszę, nie bójcie się prosić o pomoc.  💙

    Recenzja: booktoksm Mazur Marcelina

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

16. 🤍ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ ᴘɪęᴛɴᴏ ɢᴇɴᴇᴠɪᴇᴠᴇ. ᴘᴏᴅ ᴏᴅꜱᴌᴏɴą ᴍɪʟᴄᴢᴇɴɪᴀ🤍 ʜᴇᴊ ʙᴏᴏᴋꜱᴛᴀɢʀᴀᴍ. ᴅᴢɪś ᴘʀᴢʏᴄʜᴏᴅᴢę ᴅᴏ ᴡᴀꜱ ᴢ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊą "ᴘɪęᴛɴᴏ ɢᴇɴᴇᴠɪᴇᴠᴇ. ᴘᴏᴅ ᴏᴅꜱᴌᴏɴą ᴍɪʟᴄᴢᴇɴɪᴀ" ᴀᴜᴛᴏʀꜱᴛᴡᴀ ᴍᴏɴɪᴋɪ ʀᴜᴛᴋɪ. Moja ocena : ★★★★★ To nie ja skończyłam z tą książką - to ona skończyła ze mną. Nie spodziewałam się, że wywoła we mnie aż tyle emocji, że tak bardzo mnie uderzy i poruszy na wiele sposobów. Tyle łez, ile wylałam podczas czytania tej historii, wiem tylko ja. Momentami musiałam odłożyć książkę na bok i ochłonąć, a jednocześnie robiłam wszystko, by czytać ją jak najdłużej. Po skończeniu pierwszej części bardzo wyczekiwałam kontynuacji losów Grace i Damiana. Gdy widziałam wstawiane przez Monikę fragmenty, wiedziałam, że nie będzie to łatwa książka, że poruszy bardzo bolesne tematy mające odzwierciedlenie w prawdziwym życiu - i to chyba najbardziej we mnie uderzyło, bo uświadomiła mi, że to nie jest tylko fikcja, że takie rzeczy naprawdę się dzieją, i że to nie jest jedna taka sytuacja. Jestem przekonana, że nie zapomnę o niej zbyt szybko. Mogę z czystą odpowiedzialnością stwierdzić, że zostanie ze mną na bardzo długi czas, bo zostawiła w moim sercu trwały ślad. Grace to bohaterka, która doświadczyła w swoim życiu stanowczo zbyt wiele. Nie zasłużyła na to wszystko. Poznając jej przeszłość i historię, pękało mi serce - wywołała we mnie ogrom łez i bólu. Myślałam, że jestem gotowa na wszystko, ale nie byłam. Najbardziej urzekło mnie to, jak została wykreowana. Zbudowała wokół siebie mur, założyła maskę i całkowicie się zmieniła. Bo czasem jedyną opcją ucieczki przed przeszłością i bólem jest zbudować siebie na nowo. Lecz przeszłość nie znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - zostawia w nas trwały ślad i trudno nam zaufać oraz otworzyć się na nowo, nie tylko na świat, ale też na ludzi. Bo skoro raz zostaliśmy skrzywdzeni, nie chcemy pozwolić sobie na to po raz kolejny. Damien to bohater, którego pokochałam całą sobą. To, jaki był, sprawiało, że niejednokrotnie zakochiwałam się w nim na nowo. Rozczulało mnie to, jak traktował Grace: jak podchodził do niej, jak dawał jej potrzebną przestrzeń, jak mimo jej niechęci nie odpuszczał i zawsze był, gdy tylko go potrzebowała. Słuchał jej, nie narzucał się, a jedynie pokazywał pewne rzeczy z zupełnie innej perspektywy - i to najbardziej mnie urzekło. Poruszane w tej historii tematy nie były nic nieznaczącym tłem - grały ogromną rolę. Podobało mi się to, w jaki sposób zostały przedstawione. Było widać, że autorka wie, o czym pisze, i podeszła do nich z należytą uwagą, a jednocześnie z dużą empatią. Zakończenie zostawiło mnie w tak ogromnym szoku, że czytałam je kilkanaście razy - i za każdym razem czułam dokładnie to samo. Nadal nie dociera do mnie, co tam się wydarzyło, a gdy wracam do tego myślami, mam łzy w oczach i po prostu chce mi się płakać. Jeśli zastanawiacie się, czy sięgnąć po historię Grace i Damiena - ja polecam ją bardzo. Jestem przekonana, że skradnie wasze serca choć w połowie tak, jak skradła moje. Pamiętajcie jednak, że to książka dla pełnoletnich czytelników, a przed przeczytaniem koniecznie zapoznajcie się z ostrzeżeniem.

    Recenzja: ksiazkowamagda Ostrowska Magdalena

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

17. Monika Rutka napisała "Piętno Genevieve" i tym samym zniszczyła mi tą książką serce, duszę i wszystko pozostałe. Ale dobra, zacznijmy od początku… Pierwsza część z serii Pozorów mnie w sobie zupełnie rozkochała. Przez wiele dni nie mogłam zapomnieć o tej książce i jak na szpilkach wyczekiwałam kontynuacji. Nie spodziewałam się tylko, że po skończeniu drugiej części będę wpatrywać się w ścianę, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Świat Grace jest pełen bólu i cierpienia, jednak kiedy myślałam, że najgorsze ta bohaterka ma za sobą, to grubo się myliłam. W „Piętnie Genevieve” wydarzyło się tyle przykrych rzeczy, które dotyczyły Grace, że z każdą kolejną się zastanawiałam, ile ta dziewczyna będzie w stanie jeszcze znieść. Podziwiam ją za jej siłę i nie potrafię winić za nic, czego dokonała w swoim życiu. Z kolei powrót do Damiena był jak ten dźwięk "fall in love again and again", przysięgam. Nie mogę przestać się nim zachwycać. Nim i jego zachowaniem w stosunku Grace. Dankworth był nie tylko cierpliwy i wyrozumiały, ale także opiekuńczy i zdeterminowany, by ją ochronić. Nie odpychało go oziębłe zachowanie bohaterki, nie zrezygnował z niej, kiedy Grace w niego zwątpiła. To ten typ bohatera, przez którego kobietom wzrastają oczekiwania wobec mężczyzn. Najlepsze książki to takie, które nie tylko dają nam rozrywkę, ale również z których możemy coś wynieść. Które czegoś nas uczą. Monika Rutka pokazała w "Piętnie Genevieve", jak niesprawiedliwy jest świat wobec kobiet. Jak zostajemy oceniane negatywnie za rzeczy, za które mężczyznom by się nie oberwało tak bardzo. To niestety nie tylko fikcja literacka, ale prawdziwe życie. Podwójne standardy. (Następny akapit może być spojlerem dla osób, które czytały 1 część ) ———————————— W recenzji tej książki chcę zwrócić uwagę na to, że każda osoba powinna mieć prawo do wyboru, szczególnie w trudnych i obciążających okolicznościach. W powieści pojawia się postać, która zdecydowała się na przerwanie ciąży po doświadczeniu przemocy seksualnej. Ten wątek mocno podkreśla, jak ważne są zrozumienie oraz empatia w takich sytuacjach. To temat, który nadal rzadko pojawia się w literaturze, dlatego cieszę się, że Monika Rutka zdecydowała się go poruszyć. Pokazuje, że każda kobieta ma swój własny wybór i że jest to decyzja, która należy tylko do niej. Każda taka sytuacja jest unikalna i zasługuje na szacunek oraz uważność. ———————————— Mnóstwo emocji mi towarzyszyło podczas czytania tej książki. Podekscytowanie przeplatało się z poczuciem niesprawiedliwości i smutku. Jest mi bardzo przykro, że historia Damiena i Grace dobiegła końca, ale z drugiej strony nie mogę się doczekać, aż wejdziemy w erę Jamesa i Josephine! 🤍

    Recenzja: zakochana_w_powiesciach Miecznikowska Klaudia

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

więcej recenzji

ukryj recenzje