Ogród zakochań

Notatka na marginesie Ogrodu zakochań Kim jest poeta, jeśli nie otula? można by żartobliwie parafrazować słynne pytanie Miłosza, czytając Ogrody zakochań, nową książkę poetycką wydaną przez WFW. To już drugi raz wypływa z tej warszawskiej oficyny wydawniczej łagodna fraza wierszy Leszka Głusia. Poeta, komentując publicznie poprzedni tomik pt. Taniec na linie, porównał swoje pisanie do przyjaznego gestu otulania ciepłymi, wełnianymi rękawiczkami w chłodny dzień. Coś w tym jest nawet gdy poeta podejmuje uniwersalną tematykę cierpienia, doświadczenia wojny. Poezja Leszka Głusia otula też z oczywistych powodów, gdy oddaje się wspomnieniom dzieciństwa albo gdy balansuje na pajęczej nici uczuć z wiarą we wszechobecność miłości, jej prymarność w życiu człowieka niezależnie od jego kondycji sensualnej, fizyczno-psychicznej i pokoleniowej. Bo przecież i autor Końca świata w późnym erotyku Uczciwe opisanie (Jasności promieniste i inne wiersze) przyznaje z ujmującą szczerością, jak nieobojętne mu są wszelkie ponęty. Oto pięćdziesiąt wierszy i dwa szkice poetycką prozą. Nie są to jakieś kamienie milowe w literaturze, niczego nie burzą, niczego nie odkrywają. Potrafią jednak utulić rytmem i melodią, które biorą się tu z naturalnej wrażliwości muzycznej autora. Potrafią też zachęcić do prawdziwie filozoficznej zadumy za pomocą tego, co najsilniej przemawia za poetyckością tych tekstów: języka, z którego jako szczególnego rodzaju tworzywa tylko poeta potrafi wysnuć subtelną i oryginalną metaforę. Takich tu nie brakuje wystarczy tylko się wczytać. Henryk Kalata