Octopussy

Mam dosyć osadzania kultury w wyświechtanych kontekstach. Czuję się tak, jakby zmuszano mnie do spacerowania tylko po jednym miejscu - wielkiej, obciachowej starówce świata. Świata, który ginie przez działania opętanego racjonalizmem człowieka. Nie chcę dłużej błądzić w tym labiryncie, chcę poznawać kulturę w nowym kontekście: biosfery, wody, powietrza, życia roślin i zwierząt. Jestem przekonana, że rację ma Lawrence Buell, który twierdzi, że kryzys klimatyczny to kryzys wyobraźni i musimy mówić w imieniu biotycznej wspólnoty. Octopussy i inne opowiadania z niniejszego zbioru powstały, by tę wyobraźnię poszerzać. A ponieważ moim polem pracy jest seksualność, poszerzam ją poprzez niepokojące, wykraczające poza antropocen, opowieści. Zaprosiłam do mojego świata jaszczury wzięte za reptilian, goryla, larwy, dziewczynę o ośmiu waginach i ducha powstańca warszawskiego po to, by rozepchać granice, w których zatrzasnęło nas oświecenie. Zacznijmy od seksu i patrzmy, co się stanie.

Agnieszka Szpila

Lizałyśmy skrawki swych ciał nocami na strychu Kokonu, na którym zamontowałyśmy znaleziony w przyklasztornej kuchni rzeźnicki hak. (...) Byłyśmy tym, czym dla trupa są larwy.  Przenikałyśmy językami do oczu, uszu i każdej sekretnej dziurki w jej ciele, po to, by wraz z zalewającą ją rozkoszą rozłożyła w sobie dzięki nam gnijące miejsca, w które już dawno wdała się gangrena. Byłyśmy larwami, które uzdrawiały w ten sposób martwotę, chore tkanki nadające się tylko do wycięcia skalpelem. Byłyśmy jego ostrzem, precyzyjnie wykrawającym narośl powstałą w wyniku kontaktu z patogenem. Naszą jedyną funkcją był rozkład szkodliwej materii na części pierwsze. Liżąc podwieszoną, dźgając językami jej sekretne miejsca, zwilżając śliną jej małżowiny, sterczące sutki, plując do pępka, nadgryzając paznokcie i skórki wokół nich, a także drapiąc pazurami plecy i uda, by zaczęły wyciekać z poranionych miejsc krople krwi, oczyszczałyśmy i uzdrawiałyśmy zatruty toksyną krwiobieg świata.

Fragment opowiadania "Larwy"

Agnieszka Szpila - pisarka, ekofeministka, kulturoznawczyni, aktywistka. Autorka książki Heksy (W.A.B., 2021) nominowanej do Nagrody Literackiej "Nike". W swojej twórczości zajmuje się tematami związanymi z seksualnością oraz dyskryminacją określonych grup społecznych. Seksualność jako pole walki oraz poszerzania wyobraźni, ekofeminizm i walka o wyrównanie szans osób z niepełnosprawnościami to główne zagadnienia, którym poświęca uwagę. Swoje książki traktuje jako projekty społeczno-polityczno-kulturowe, a pisanie dla samego czytania uważa za anachroniczne i niestosowne w świecie dotkniętym ludobójstwem, kobietobójstwem, a przede wszystkim kryzysem klimatycznym i związaną z nim nadciągającą katastrofą.