O rozgrabieniu kory i omamie czuciowym

  Opowiadanie dydaktyczne pisarza Patryka Daniela Garkowskiego. Oto do miłego, dorosłego pana ogrodnika przyjeżdża samochodem dostawczym kurier, żeby doręczyć paczki. A tym zamówieniem okazują się być worki z korą sosnową i z czarną ziemią. Obie literackie postacie rozmawiają ze sobą, zaś dialog ich, początkowo mało zaskakujący, staje się zaraz niezmiernie dynamiczny i ciekawy. Zarówno konsument, jak i narrator, zauważają rozmaite fizjologiczne szczegóły tyczące się dostawcy. Ten pogrążony w procesie pracowania kierowca, zgodnie z życzeniem klienta, przenosi na swoich rękach paczki, sam jeden, w wyznaczone miejsce, na kraniec ogrodu. Wszystkie on zanosi. Z kolei mądry, a także elokwentny, występujący w tekście narrator, posiadający ogromną wiedzę z zakresu różnych nauk, między innymi zaś z psychiatrii i z socjologii, zachwyca się tą fizyczną, wspaniałą aktywnością. Podziwia osoby młode, podejmujące się prac zarobkowych. Lecz choć kurier wypełnił swój obowiązek właściwie, to ostatecznie jednak, w toku akcji, dochodzi do zastosowania fizycznej przemocy przez niego; interesująco zobrazowana napaść stanowi moment kuluminacyjny utworu. Świadczone upokarzanie, czyniona niegodziwość opiera się aż na trzech równorzędnych elementach. Kurier 1) kopie w pośladki delikatnego oraz bezbronnego ogrodnika, a następnie 2) przykłada jego głowę pod jedną ze swoich pach, po czym na koniec 3) zdejmuje swój lewy, bardzo śmierdzący i wyeksploatowany trudami życiowymi but, przykłada to ciepłe obuwie prosto pod nos przerażonej ofierze. Nieprzyjemne, złe doznania węchowe idą równocześnie w parze ze słownym obrażaniem. Przemoc fizyczna łączy się z psychiczną. Zdaje się nam, że ze swego ataku negatywny bohater, kurier, czerpie niesamowitą satysfakcję. To jest okrutny oprawca. Nie przeprasza kurier za swoje zachowanie skrzywdzonego nieszczęśnika, tylko odjeżdża po prostu, po zakończeniu dręczenia, mobilną jednostką daleko, daleko w świat. Nie powinien dłużej zajmować swojego stanowiska. Powinien być zwolniony.

  Wkrótce się okazuje, że u udręczonej ofiary powstają dziwne i tajemnicze omamy. Ale na szczęście zostaje wyjaśniona pięknie ich istota w toku trzecioosobowej narracji, zrozumiałej dla każdego czytelnika. Przeszkadzające omamy zostają nazwane, wyjaśnione. Wykreowany narrator biologicznie podchodzi do świata przedstawionego, racjonalnie, nie lubi on upałów, ale i współczuje, zależy mu na przestrzeganiu zasad etycznych oraz moralnych. Nie posiada jednak nieskończonej wiedzy o świecie przedstawionym i podobny jest bardzo do pierwszoplanowej postaci klienta. Opowiadanie warto jest przeczytać i warto się nad nim zachwycać długo. To pouczający tekst zniechęcający do czynienia zła.

Patryk Daniel Garkowski