Niebezpieczeństwo rzucania

  Czytanka pt. Niebezpieczeństwo rzucania autorstwa pisarza, poety i piosenkarza Patryka Daniela Garkowskiego opowiada o dość przykrym incydencie, jaki miał miejsce w dziecięcym pokoju, w czasie zabawy w niebezpieczne rzutki. Oto w miłej scenerii, tam gdzie stała zielona kanapa, wydarzyła się rzecz przeokropna. Z tekstu dowiadujemy się, co takiego zaszło, uzyskamy wiedzę, czy przez szybko przelatującą rzutkę stało się nieszczęście, czy Grzegorz - braciszek Pawła - został poważnie zraniony w wyniku nieodpowiedzialnej postawy tego, kto rzucał. Główny bohater utworu - chłopczyk Paweł - otrzymał na urodziny rzutki. I tarczę, którą potrafił sam, bez pomocy nikogo ulokować na ścianie swojego pokoiku. Na moralizatorski, a także pouczający charakter zawartych tu językowych komunikatów wskazuje nam tytuł utworu; w czytance dominującą rolę odgrywa uroczy dydaktyzm.

  Piękny utwór, skierowany do dziecięcego odbiorcy i napisany bardzo zrozumiałym, przyjemnym w odbiorze językiem stanowi równocześnie krytykę dla pewnego rodzaju niestosownych prezentów i praktyk, nieadekwatnych do wieku dziecka. Rzutki wcale nie okazują się tutaj dobre. Zwłaszcza dla malutkiego dziecka nie są odpowiednim gadżetem. Jednocześnie w czytance, w której występują rozbudowane dialogi, krytyce zostają poddane określone nieprawidłowe rodzicielskie zachowania. Dowiadujemy się zatem, że organizmy rodzicielskie powinny ofiarowywać dzieciom odpowiednie prezenty, a nie szkodliwe i wyzwalające agresję. Nie powinno się dawać jako prezent urodzinowy rzutek i tarczy tak małemu dziecku. Nie można narażać nikogo na ryzyko zranienia lecącą rzutką .

  Mądry i posługujący się bogatym językiem narrator, występujący w napisanym utworze, chwali samodzielność u młodej istoty oraz dobre zachowania, krytykuje zaś nieprawidłową zabawę w rzutki. Umie rozpoznawać on prawidłowo emocje u pojawiających się bohaterów czytanki. Opisany zostaje barwnie i bogato tutejszy świat przedstawiony, przez niego. Zauważa też narrator wyraźnie, co jest złe, nieetyczne; obawia się o bezpieczeństwo bohaterów, zawczasu ostrzega czytelników o możliwym urazie, jaki może zaistnieć z powodu braku rozwagi. Jest on mądrym człowiekiem dorosłym, a na pewno nie jest już dzieckiem. Infantylne wypowiedzi narratora stanowią piękno, sztukę. Narrator posiada szczegółową wiedzę na temat różnych dziedzin nauk, w tym teorii ruchu lekkich pocisków.

  Akcja utworu toczy się w czasie teraźniejszym. Natomiast wujek Przemek stanowi pozytywnego i głównego bohatera utworu. Zauważa on przykry incydent spowodowany przez chłopca Pawła, związany z lecącą rzutką. Pełni on podczas rozmowy z nierozsądnymi dziećmi rolę nauczyciela, właśnie dobrego wujka, tłumaczącego, wyjaśniającego niebezpieczeństwo rzucania rzutkami. Obok tarczy stała tam kanapa, na której siedzieli bracia Pawła, co nie stanowiło dobrego zestawienia (użytkowana tarcza - zasiedziana kanapa). Również i z rodzicami wujek Przemek rozmawia spokojnie; poucza ich, dziwi się i smuci zarazem, dlaczego to oni dali tak małemu dziecku rzutki jako urodzinowy prezent. Opowiada tym rodzicom ciekawą historię ze swego życia, tyczącą się pewnej wychowawczyni, która dała zły prezent. Wskazuje, że rzutki są niebezpieczne. Że trzeba uważać.

Patryk Daniel Garkowski, 02.11.2020