Ministerstwo niedżentelmeńskich działań wojennych

Brawurowa grupa do zadań specjalnych

Ministerstwo niedżentelmeńskich działań wojennych to znakomita, pełna anegdot publikacja, opowiadająca o jednym z najciekawszych epizodów podczas drugiej wojny światowej. Giles Milton z typową dla siebie dbałością o szczegóły bazuje na gruntownych badaniach i nieznanych do tej pory materiałach archiwalnych. Wiosną 1939 roku powołano w Londynie do życia ściśle tajną organizację: jej celem było knucie, mające doprowadzić do zniszczenia machiny wojennej Hitlera za pomocą niezwykłych aktów sabotażu. Działania partyzanckie, które potem prowadzono były równie wyjątkowe, jak sześciu mężczyzn, którzy nimi kierowali. Churchill wybrał ich, bo byli niesamowicie pomysłowi i nie mieli w sobie nic z dżentelmenów. Jeden z nich, Cecil Clarke, niepospolity inżynier, pracował w latach trzydziestych XX wieku nad konstrukcją futurystycznych przyczep kampingowych. Teraz jego talent został zaprzęgnięty do mniej szlachetnego zadania: miał zbudować brudną bombę do zamachu na ulubieńca Hitlera, Reinharda Heydricha. Kolejnym członkiem tej grupy był William Fairbairn, zażywny emeryt, a jednocześnie światowy ekspert w dziedzinie skrytobójstwa. Miał szkolić partyzantów zrzucanych na spadochronach za linią wroga. Tych sześciu wspaniałych, dowodzonych przez znanego z wytworności Szkota, Colina Gubbinsa, tworzyło tajną wewnętrzną komórkę, która zaplanowała najzuchwalsze akty sabotażu w czasie drugiej wojny światowej. Winston Churchill nazywał ich Ministerstwem Niedżentelmeńskich Działań Wojennych. Jego sześciu „ministrów”, wspomaganych przez grupę niesamowitych kobiet, wykazało się taką skutecznością, że udało się im zmienić przebieg wojny.

(…) Wiosną 1939 roku świat oszalał, a przynajmniej tak się wydawało Joan Bright. Ta śmiała dwudziestodziewięciolatka, z upiętymi włosami i w sukience zapinanej z przodu na guziki, przyjechała do Londynu w poszukiwaniu pracy na stanowisku sekretarki, bo właśnie wróciła z Niemiec, gdzie zrezygnowała z posady guwernantki dzieci Rudolfa Hessa, zastępcy Führera Trzeciej Rzeszy.

Kiedy wspomniała przyjacielowi, że szuka stałego zajęcia, usłyszała dziwną odpowiedź. Powiedział, że może jej coś załatwić, jeśli „w określonym dniu o godzinie 11.00 przyjdzie na stację metra St James Park z przypiętym różowym goździkiem”. Dodał, że będzie tam na nią czekała kobieta, która zaprowadzi ją na rozmowę w sprawie pracy.

Joan nie do końca uwierzyła przyjacielowi. Tak naprawdę w miarę zbliżania się umówionej daty nabierała coraz większego przekonania, że chciał z niej zakpić. Niemniej jednak poszła na stację o wyznaczonym czasie, gdzie rzeczywiście czekała na nią tajemnicza kobieta, która przekazała jej szeptem instrukcje i wskazała na widoczny w dali okazały edwardiański budynek, gdzie miała się odbyć rozmowa kwalifikacyjna (…)

                                                                                                          Fragment książki