Latarnicy

1. Izabela,
   Data dodania: 2022-02-10 Ocena: 5    Opinia potwierdzona zakupem

   Oryginalny koncept, ale zakończenie trochę mnie rozczarowało

2. mommy_and_books,
   Data dodania: 2021-11-29 Ocena: 5    Opinia niepotwierdzona zakupem

   Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jak wygląda praca latarnika? Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się tym tematem. Dzięki najnowszej książce Emmy Stonex Latarnicy wiem, że jest to bardzo ciężki i bardzo samotny zawód. Trzech mężczyzn znika bez śladu z latarni morskiej. Jest rok 1972. Akcja toczy się w Kornwalii. Drzwi były zamknięte od środka. Dwa zegary stanęły o tej samej godzinie. Co się z nimi stało? Czy się wzajemnie pozabijali? Tylko, gdzie wtedy podziały się ich ciała? Czy może porwało ich UFO? Wszystko na to wskazuje. Nie ma śladów walki. Nie ma krwi. Nie ma ciał. Dosłownie kryminalna zagadka z serii tych nierozwiązywalnych. Trzech mężczyzn dosłownie rozpłynęło się w powietrzu. Czy kiedykolwiek poznamy prawdę? Po 20 latach żony zaginionych nadal nic nie wiedzą. Dzięki pewnemu dziennikarzowi poznajemy nowe fakty w tej sprawie. Może tym razem uda się poznać prawdę. Czy coś więcej dowiemy się od wdów po latarnikach? Co takiego ukrywały panie przez te 20 lat? Czy wyznają najgłębiej skrywane tajemnice? Podoba mi się klimat tej powieści. Wzajemnie przeplatają się czasy obecne z czasami sprzed 20 lat. Poznajemy historię kobiet (żon) oraz naszej trójki zaginionych latarników. Fabuła bardzo dobrze wymyślona. Specyficzny charakter powieści sprawia, że nie da się od niej odejść nie poznając zakończenia. Za wszelką cenę chciałam poznać całą historię latarników. Najbardziej interesowało mnie to co się z nimi stało. Gdzie się ukrywali przez 20 lat? Powieść idealna na długie jesienne wieczory. Jeżeli lubicie rozwiązywać kryminalne zagadki i bardzo tajemnicze książki to śmiało sięgnijcie po Latarników. Polecam.

3. wystukane recenzje,
   Data dodania: 2022-01-26 Ocena: 2    Opinia niepotwierdzona zakupem

   Na początek muszę powiedzieć, że ta okładka jest po prostu przepiękna i cieszę się, że zapadła decyzja o tym by wydać ją właśnie w twardej oprawie, bo prezentuje się fantastycznie na półce. Oczywiście, nie ocenia się książki po okładce, więc czy treść jest równie dobra? No i pewnie niektórzy się zastanowią co mnie do tej książki przyciągnęło. A no, zapowiedź szumna, że to kryminał! Do tego doszło to, że autorka inspirowała się prawdziwymi wydarzeniami, choć zrobiła z tego fikcję literacką. Wszyscy wiemy, że gdybanie przy różnego rodzaju zbrodniach może okazać się tak daleko idące, że powstaje świetna książka, serial czy film. To w końcu jak było tym razem? Pewnego dnia znika trzech latarników z latarni. Okazuje się, że drzwi są zamknięte od środka, a w dzienniku znalazła się zapiska o tym, że zbliża się burza. Tylko, że burzy nie było. Oprócz tego, co już wzbudza dreszcze, zegar się zatrzymał na godzinie 8:45. Nikt nie wie co się stało, policja zamknęła śledztwo, a żony i narzeczona latarników zostały z niewiedzą na temat tego, co morze skrywa za sekret. Dwadzieścia lat później żony już są określane jako wdowy po latarnikach, bo nigdy ich nie odnaleziono, ale pewien pisarz się zjawia chcąc stworzyć z tej historii bestseller. Kobiety niechętnie wracają do tamtego dnia, gdzie wszystko im się zawaliło na głowy zostawiając bez choćby informacji, że mężczyźni nie żyją aby mogły spokojnie spać... co z tego wyniknie? Uwielbiam gdy akcja pędzi i myślałam, czytając pierwsze recenzje tej książki, że tak właśnie będzie. No kurczę, jak by niektórzy nie czytali, a się wypowiadali, albo jak by dla nich tona opisów, mało dialogów, stanowiła szybkie tempo akcji. Strasznie irytujące, gdy człowiek sięga po powieść z oczekiwaniami pod tytułem szybko będzie się czytało i na pewno nie prześpię dzisiejszej nocy aby przeczytać całość, bo nie będę mogła się oderwać. Później okazuje się, że wszystko dzieje się mozolnie, powoli i to nie w tym wspaniałym, skandynawskim stylu. Na dzień dobry było zdemonizowane morze, które podobno kryje swoje tajemnice i wspomnienie o latarnikach i szczerze mówiąc pojęcia nie mam dlaczego autorka nie postanowiła choć odrobinę tej tematyki rozwinąć. Co z tego, że drzwi do latarni były zamknięte od wewnątrz? A powinny, a dlaczego? I miałam w głowie mnóstwo podobnych pytań, na które odpowiedzi nie uzyskałam. I główne bohaterki, bo trzy kobiety, które straciły swoich mężczyzn w tak zagadkowy sposób są zupełnie inne. Jednak zostają połączone właśnie tragedią, jaka je spotkała. I tyle. Nie ma w nich nic, co skłoniłoby czytelnika do zapamiętania każdej lub chociaż jednej z nich. Nawet imiona umykają. Podsumowując, według mnie, jedyne co w tej książce jest świetne to... okładka. No co począć, czasami tak jest i uważam, że ni grama w tym kryminału, a może nieco thrillera, ale to też nie jest dreszczowiec, który trzymałby czytelnika za gardło i nie chciał puścić, a szkoda.

więcej opinii

ukryj opinie